Να πας για να μη βγουν μόνοι τους...

Ήταν μια περίοδος κατά την οποία η πολιτική ασκούσε ακόμα μεγάλη γοητεία στον λαό και η αποχή από την εκλογική διαδικασία συγκέντρωνε μικρά ποσοστά. Η προτροπή του συνθήματος («μην πας να ψηφίσεις») ουσιαστικά έκλεινε το μάτι σε όσους είχαν ήδη απογοητευτεί από το πολιτικό σκηνικό. Σε όσους -πιθανότατα- ψυχανεμίζονταν όσα θα συνέβαιναν τα επόμενα χρόνια, με τα «πάθη», τα λάθη και τα «εγκλήματα» (αποδεδειγμένα και χωρίς εισαγωγικά πλέον σε αρκετές περιπτώσεις) των πολιτικών σε βάρος του λαού ή και τις αδυναμίες των -αρτηριοσκληρωτικών ή πεπαλαιωμένων- ιδεολογιών να εκφράσουν και να καλύψουν τις ανάγκες που διαμόρφωναν τα νέα δεδομένα.

Ξανάφερα στο νου μου αυτό το σύνθημα τώρα, παραμονές -κρίσιμων για τη χώρα- εκλογών, σε μια περίοδο πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος κατά την οποία μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων έχει επιλέξει, ή να μην ενδιαφέρεται για όσα θα μας βρουν από την επομένη των εκλογών («ό,τι σε βρήκε, σε βρήκε, τι σε βρίσκει και δεν το περνάς;», που λέει η θεια-Λάμπρω στο χωριό) ή να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του με ακρότητες. Ή, στη χειρότερη, να αντιδρά δια της αδράνειας.

Αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας και του ωχαδερφισμού μας στις προηγούμενες αναμετρήσεις; Να βγαίνουν μόνοι τους. Να βγαίνουν μόνοι τους και να τους βγάζουν όσοι δεν συμμερίζονται την απογοήτευση και τους προβληματισμούς του μεγάλου ποσοστού που ζορίζεται αντί να δροσίζεται. Να βγαίνουν μόνοι τους ή να τους βγάζουν εκείνοι που έχουν συμφέρον να τους βγάλουν...

Εννοείται πως θα πάω να ψηφίσω και πως ΠΡΕΠΕΙ να πάμε όλοι. Με συνείδηση και με άποψη. Να πάμε για να στάξουμε το φαρμάκι που μας έχουν ποτίσει. Και για να μη βγουν μόνοι τους και γιατί, τελικά, έχουμε ευθύνη γι’ αυτούς που θα μας διοικήσουν, είτε τους ψηφίσουμε είτε όχι. Κι ας είναι εκείνοι συστηματικά ανεύθυνοι απέναντί μας και τόσο θρασείς και αναίσχυντοι ώστε να απαιτούν και πάλι την ψήφο μας απειλώντας ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αν δεν τους ψηφίσουμε...

Κι επειδή τις τελευταίες μέρες το έχουμε βαρύνει πολύ, πριν ψηφίσω, θα θυμηθώ και μια ευχάριστη, εκλογική ιστορία από το παρελθόν, σημειώνοντας πως τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά, καθότι θα θυμηθούμε έναν ...φανταστικό Δήμαρχο (τον περίφημο Γιωργομάκο της γνωστής παλιοπαρέας των έιτις) και κάποιες φανταστικές καταστάσεις! Τις οποίες δεν τις έχω φανταστεί εγώ...

Ο συγκεκριμένος, λοιπόν, είχε ήδη εκλεγεί τρεις τετραετίες, την πρώτη -μετά τη Mεταπολίτευση- με ποσοστό 65%(!), τη δεύτερη -προ Ανδρέα- με ποσοστό 70%(!!) και την τρίτη -στις πρώτες δημοτικές εκλογές μετά την περιβόητη «Αλλαγή»- με ποσοστό 71%(!!!), γεγονός που του φούσκωσε ακόμα περισσότερο τα αεράτα του μυαλά, όπως θα διαπιστώσετε και στην πορεία.

Στις εκλογές του 1986 ο Γιωργομάκος, όμως, είχε αντίπαλο. Δεν έπαιζε μόνος. Του-λάστιχον αυτό έδειχναν οι καφενειακές δημοσκοπήσεις της εποχής. Υπήρχε ένα ολόκληρο καφενείο στον πάνω μαχαλά που στήριζε τον βασικό του αντίπαλο, ο οποίος ήταν κομματικό στέλεχος της κυβέρνησης, νεότερος σε ηλικία και ...μορφωμένος - σπουδαγμένος στο εξωτερικό.

Ο Γιωργομάκος λένε πως είχε τελειώσει μέχρι την 3η μικρή και πως πήρε το απολυτήριο του Δημοτικού χωρίς να δίνει παρουσία, επειδή -όλως τυχαίως- ο πατέρας του ήταν πρόεδρας του χωριού και στα χωριά, εκείνη την εποχή, ο πρόεδρας, ο παπάς, ο δάσκαλος κι ο νωματάρχης, ήταν σχήμα που δεν έσπαγε, δεν χαλούσε...

Μπορεί, όμως, να ήταν αγράμματος, αλλά ήταν και παλιά ...Σβετλάνα στο κουρμπέτι ο Γιωργομάκος. Γι΄ αυτό και μόλις μυρίστηκε μορφωμένο αντίπαλο, προσέλαβε ιδιαιτέρα γραμματέα την πιο μορφωμένη της κωμόπολης, την κυρία Δήμου, η οποία ήταν πιο γνωστή ως «κόρη του Μητσοδήμου», ώστε να μην τη συγχέουμε με την αχαΐρευτη ξαδέρφη της, που ήταν «κόρη του Μητροδήμου» (ε, με κάποιον τρόπο έπρεπε να ξεχωρίζουμε τους δύο εξαδέρφους Δημήτριους Δήμου - Μήτσος ο ένας, Μήτρος ο άλλος).

Η κόρη του Μητσοδήμου δεν ήταν μόνο μορφωμένη και τεχνικώς καταρτισμένη, αλλά ήταν και μέλος ενός από τα μεγαλύτερα σόγια της περιοχής. Άρα ...δύο σε ένα. Εμ κατάρτιση εμ ψηφαλάκια στην κάλπη. Εννοείται πως η ίδια έγραψε και τις προεκλογικές ομιλίες του Γιωργομάκου, με μεγάλα γράμματα, τόσο μεγάλα που ο Δήμαρχος εμφανιζόταν στο βήμα με μια ντάνα κόλλες άλφα τέσσερα κι έδινε την εντύπωση που αν τα διαβάσει όλα αυτά, θα περάσουν οι εκλογές κι ακόμα θα μιλάει...

Δεν μίλαγε...

Δεκαπέντε - είκοσι λέξεις η σελίδα ήταν, άσε που πολλές φορές πήδαγε μερικές χωρίς να χαθεί το ...νόημα, με αποτέλεσμα να γυρίζει σελίδα συλλαβίζοντας «και φτάνουμε στο θέμα του γη-, γη-, γη-... -ντριβάνι της κεντρικής πλατείας», γεγονός που σήμαινε πως είχε πηδήξει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το θέμα του γηπέδου, προκειμένου να αναφερθεί στο πρόγραμμά του για το ...γηντριβάνι της πλατείας.

Τέλος πάντων, αφού περάσαμε όλοι μαζί «χω-, χω-, χω-...ράφια», «δρό-, δρό-, δρό-...μους» και γηντριβάνια, η ομιλία έφτασε στο τέλος της, το οποίο ωστόσο δεν ήταν τόσο επικό όσο το περίμενε ο Γιωργομάκος, ο οποίος προφανώς δεν είχε διαβάσει όλο το κείμενο της κόρης του Μητσοδήμου.

Μετά από κάποια δευτερόλεπτα παγωμάρας, ως παλιά Σβετλάνα πήρε την κατάσταση στα χέρια του και μίλησε εκτός κειμένου, ανεβάζοντας τους τόνους: «Κι έρχονται τώρα ΄κείνοι οι άλλοι, να μας πάρουνε την καρέκλα. Ρε πού πάτε ρε; Ρε κι ο Ρήγκαν να κατέβει υποψήφιος, δήμαρχος θα βγω εγώ! Φοβάται ρε ο Γιωργομάκος;».

Δεν φοβόταν...

Αλλά και δεν ήξερε πώς να κλείσει την ομιλία, αφού πλέον είχε βγει εκτός κειμένου και εκτός θέματος. Οπότε άρχισε τα εθνικοπατριωτικά: «Και τώρα, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί: Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ...εγώ!».

Ζήτωωωω!

Εξελέγη για 4η συνεχόμενη τετραετία δήμαρχος, με ποσοστό 73%, μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Δεν του πήραν την καρέκλα, δεν βγήκε Δήμαρχος ο Ρήγκαν, οι «πού πάτε ρε;» δεν πήγαν πουθενά.

Τότε, μάλιστα, στα βαθιά του γεράματα, βγήκε το σενάριο πως ...βόλευε την κόρη του Μητσοδήμου. «Αποκλείεται», έλεγε ο μορφωμένος -εκ του εξωτερικού- υποψήφιος που έχασε πανηγυρικά στις εκλογές. «Αφού είναι τοιούτος»!

«Δεν ξέρω τι είναι τούτος ο τοιούτος που λες, αλλά εγώ λέω πως αποκλείεται να είναι τέτοιος γιατί είναι ...πισωγέμης», ξεκαθάριζε ο Πέτρος της Κουφής, ο οποίος πήγαινε στο καφενείο του πάνω μαχαλά που σύχναζε ο μορφωμένος και τον κανάκευε, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές.

Κι ας ψήφιζε Γιωργομάκο δαγκωτό...

Μέχρι να ξεχάσω τον Γιωργομάκο και όσα μας φόρτωσαν στην πλάτη τα δυο κόμματα που με κυβέρνησαν από τη Μεταπολίτευση και δώθε, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...