Θέση 54, 8η σειρά του κεντρικού σημείου πάνω διαζώματος του «Μπαλαΐδος». 83 χρόνια στις κερκίδες του. Η Αλίσια Μπαρέιρο Γκράνια δεν είναι μια οποιαδήποτε Celtista. Είναι το πιο ιστορικό μέλος της ομάδας του Βίγο (το νούμερο 1) και η μόνη γυναίκα που εγγράφηκε πρώτη στα μητρώα οποιασδήποτε ομάδας του ισπανικού πρωταθλήματος. Εννέα δεκατίες και δύσκολα μπορεί να θυμηθεί τα παιχνίδια που απουσίαζε. Νιώθω -κι όχι άδικα- πως ένα μικρό κομμάτι του γηπέδου τής ανήκει.
Η πρώτη της επαφή με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε σε ηλικία 3 ετών. Πριν ενταχθεί στην γαλάζια οικογένεια της Θέλτα. Πριν καν αγαπήσει το άθλημα. Ήταν στην αγκαλιά του πατέρα της Μάξιμο μαζί με τις κούκλες της που έφερνε πάντοτε μαζί της για να διασκεδάζει καθώς ο πατέρας και οι θείοι της απολάμβαναν αυτό, που για εκείνη τότε ήταν απλώς άντρες που έτρεχαν από το ένα μέρος στο άλλο με μία μπάλα. Με την πάροδο του χρόνου, γεννήθηκε αυτό το πάθος για το άθλημα και τη Θέλτα χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει. Να το χωρέσει σε λέξεις. Ο πρώτος αγώνας της ως μέλος της ομάδας ήταν στα επτά της χρόνια. Πήγε χέρι - χέρι με τον πατέρα της κι έναν από τους θείους. Κάθισαν στη Θύρα 23, όταν το «Μπαλαΐδος» ήταν χωμάτινο γήπεδο. Δεν έφυγε ποτέ...
Το 2023 η Θέλτα συμπληρώνει τα 100 χρόνια ζωής. Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από εκείνη την 23η Αυγούστου 1923, όταν συγχωνεύτηκαν οι δύο ομάδες της πόλης: η Ρεάλ Βίγκο Σπόρτινγκ και η Ρεάλ Φορτούνα και «γεννήθηκε» η σημερινή: Real Club Celta de Vigo. Μέσα σε αυτά τα 100 χρόνια ιστορίας, η ομάδα του Βίγο έχει αγωνιστεί 57 σεζόν στη La Liga Santander και για άλλες 32 σεζόν στη LaLiga 2. Επιπλέον, έχει κατακτήσει ένα Κύπελλο Ιντερτότο (2000), έχει παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ (2003-04), έχει φτάσει σε έναν ημιτελικό του Γιουρόπα Λιγκ (2016-17) και έχει παίξει σε τρεις τελικούς Κυπέλλου, μεταξύ άλλων.
Σε όλες αυτές τις στιγμές η κυρία Αλίσια ήταν παρούσα.
Φέρει με υπερηφάνεια αυτή τη διάκριση και παράλληλα μπορεί να καυχιέται ότι είναι η μοναδική γυναίκα «Νο1» μεταξύ όλων των ομάδων τόσο της La Liga όσο και της La Liga 2. «Αισθάνομαι τεράστια ικανοποίηση. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες γυναίκες. Στην εποχή μου, οι γυναίκες δεν πήγαιναν συχνά στο ποδόσφαιρο. Για μένα το άθλημα ήταν άνδρες που έτρεχαν με μια μπάλα. Καθώς βαριόμουν επειδή ήμουν πολύ μικρή, έπαιρνα μαζί μου κούκλες και έπαιζα μαζί τους, ενώ ο πατέρας μου και οι θείοι μου απολάμβαναν τους αγώνες. Όταν μεγάλωσα, το αγάπησα», εξομολογείται σε συνέντευξή στην στην «Marca».
Η επίσημη ένταξή της στην οικογένεια της Θέλτα έγινε την 1η Νοεμβρίου 1939 και εξακολουθεί να είναι μέλος μέχρι σήμερα. «Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιοκτήτη ενός μικρού κομματιού του γηπέδου γιατί έχω περάσει πολλά απογεύματα εκεί. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου ή το πιο συναρπαστικό όταν μου έδωσε την κάρτα μέλους που έχω ακόμα», παραδέχεται συγκινημένη.
«Τώρα όταν πηγαίνω στο γήπεδο ξαναζω τα χρόνια και αυτά που έχουν περάσει. Για μένα είναι σαν να ξαναζώ την παιδική ηλικία, την εφηβεία και τα νιάτα. Παρά το γεγονός ότι είμαι 90 χρονών μου αρέσει ακόμα το ποδόσφαιρο και το απολαμβάνω πολύ. Είμαι τρελή για τη Θέλτα», προσθέτει.
Ανάμεσα σε όλους τους παίκτες της ομάδας της Θέλτα, χωρά στη μνήμη της τους Αντόνιο Φουέντες, Νολέτε, Φενόι, Ερμιντίτα, Παχίνιο, Καμπίνιο, Μαζίνιο, Μοστοβόι, Καρπίν ή Ούγκο Μάλλο, αλλά αν έπρεπε να επιλέξει έναν, μένει χωρίς αμφιβολία στον Ιάγο Άσπας: «Το να βλέπεις τον Ιάγο Άσπας να παίζει είναι ένα θαύμα. Αισθάνεται τη Θέλτα και την κουβαλάει στην καρδιά του. Όταν τον βλέπω να πετυχαίνει ένα γκολ και βάζει το χέρι του στο στήθος του, στο σήμα του, λέω ότι είναι τόσο οπαδός της όσο και εγώ».
Το μεγαλύτερο όνειρο της κυρίας Αλίσια είναι να δει την ομάδα πρωταθλήτρια Ισπανίας. Ξέρει ότι είναι δύσκολο σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά κανείς δεν μπορεί να της απαγορέψει να το ονειρεύεται όσο περιμένει με ανυπομονησία τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια ζωής του συλλόγου!