Πάνω σε δύο κοφτερές λεπίδες, σε φρέσκο πάγο, με τη χάρη να ανεμίζει στο κοστούμι και την αποφασιστικότητα να λάμπει στα μάτια. Υπό τον ήχο ενός αγαπημένου τραγουδιού και ακολουθώντας βήμα-βήμα μία χορογραφία γεμάτη άλματα, φιγούρες, πιρουέτες και χαμόγελο. Η αγωνία στον καναπέ για τη βαθμολογία, το γέλιο της ανακούφισης και η θέση στο βάθρο με ένα μετάλλιο που συμπληρώνει ιδανικά το κοστούμι, σα να είναι κομμάτι του. Περίπου έτσι είναι το καλλιτεχνικό πατινάζ και κάπως έτσι θα μπορούσε να μεταφράζεται σε λέξεις το πάθος της Σοφίας Λαμπρινού.
Για ένα κορίτσι που είναι μόλις 12 ετών, οι λέξεις πειθαρχία και αποφασιστικότητα φαίνεται να μην έχουν βρει ακόμη το νόημά τους όμως στην περίπτωση της νεαρής πατινέρ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σχολείο, προπόνηση, διάβασμα και πάλι από την αρχή ενώ ακόμη και στα ρεπό θα κάνει μαθήματα ρωσικών με τη γιαγιά της. Η Σοφία Λαμπρινού έχει καταλάβει από πολύ νωρίς πως το πρόγραμμα είναι η μόνη λύση στην πολυάσχολη ρουτίνα που έχει δημιουργήσει και έχει βασίσει γύρω από το καλλιτεχνικό πατινάζ.
Ξεκίνησε από τη ρυθμική όμως δεν ήταν αυτό που ήθελε. Όταν οι γονείς της την πήγαν πρώτη φορά σε παγοδρόμιο, με το που μπήκε μέσα συνδέθηκε με τον χώρο και ένιωσε την επαφή. Η μητέρα της θυμάται ακόμη το χαμόγελο της, περίπου 4 ετών τότε, Σοφίας όταν μπήκε για πρώτη φορά στον πάγο και το πως δεν υπήρξε κανένας δισταγμός, καμία δεύτερη σκέψη. Έτσι, σχεδόν φυσικά, αποφασίστηκε πως το άθλημά της θα ήταν αυτό. Με πολύχρωμα κοστούμια, κοσμήματα στα μαλλιά, ιδιαίτερο μακιγιάζ και δυνατή μουσική φαίνεται απόλυτα δελεαστικό να θελήσει κανείς να δοκιμάσει να γλιστρήσει στον πάγο, με τον μαγευτικό τρόπο που έχουμε δει άλλους να το κάνουν.
Όμως… στον αθλητισμό στην Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα «όμως». Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, δεν υπάρχει παγοδρόμιο Ολυμπιακών διαστάσεων παρά μόνο παγοδρόμια για το ευρύ κοινό, που κανείς νοικιάζει παγοπέδιλα και διασκεδάζει. Μη έχοντας άλλη επιλογή, η νεαρή αθλήτρια κάνει τις προπονήσεις της εκεί στο παγοδρόμιο των 750 τετραγωνικών, ανάμεσα στους ερασιτέχνες που διασκεδάζουν. Εκεί θα προπονηθεί και πάνω στις χορογραφίες της, για τις οποίες αργότερα θα βαθμολογηθεί στους αγώνες. Στους αγώνες που το παγοδρόμιο είναι… 1800 τετραγωνικά μέτρα.
Ένα κανονικό παγοδρόμιο είναι υπερδιπλάσιο από αυτό που η Σοφία Λαμπρινού, όπως και αρκετά ακόμη κορίτσια, κάνει τις προπονήσεις της πριν βγει σε αγώνες στο εξωτερικό στους οποίους φυσικά είναι υποχρεωτικό να καλύψεις ολόκληρη την επιφάνεια του πάγου με τη χορογραφία της.
«Την πρώτη φορά που πήγα σε μεγάλο παγοδρόμιο, μπεδεύτηκα πάρα πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μετά το συνήθισα και τώρα το βρίσκω, το νιώθεις πως πρέπει να το κάνεις» εξηγεί η Λαμπρινού με αρκετή χαλαρότητα.
Μαζί με τον προπονητή της, Παναγιώτη Μαρκουίζο, κάνουν ό,τι μπορούν για να βρίσκονται στα βάθρα και το καταφέρνουν. Με όσα μέσα έχουν, με όποιον τρόπο μπορούν και κυρίως με τη μεγάλη αγάπη που έχουν στο άθλημα.
«Τα παιδιά στο σχολείο δεν ήξερα τί είναι το πατινάζ, προπονούμαι μόνη γιατί δεν χωράμε»
Η Σοφία Λαμπρινού και ο Παναγιώτης Μαρκουίζος μίλησαν στο GWomen για όσα τους δυσκολεύουν, για όσα μπορούν να αλλάξουν και για όσα αγαπούν σε αυτό το άθλημα το οποίο αδίκως δεν έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα αφού ταλέντα υπάρχουν.
Το καλλιτεχνικό πατινάζ ήρθε κάπως τυχαία στη ζωή της νεαρής κοπέλας, όμως, πολύ εύκολα φάνηκε να είναι κάτι σχεδόν φυσικό για εκείνη:
«Πρώτα έκανα ρυθμική γυμναστική αλλά δεν μου άρεσε καθόλου, δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν κάπως βαρετά και δεν ένιωθα πως μαθαίνω πολλά. Τότε αποφάσισαν να με φέρουν εδώ, στο πατινάζ. Ήμουν πολύ μικρή, νομίζω τεσσεράμισι ετών. Την πρώτη φορά που ήρθα μου άρεσε και έτσι ξεκίνησα και λίγο μετά αποφασίσαμε να κάνω επαγγελματική προπόνηση.
Σπάνιο άθλημα, δεν το ήξερα αλλά τελικά μου άρεσε πολύ. Δεν θυμάμαι και πολλά από την πρώτη φορά, ήμουν πολύ μικρή αλλά θυμάμαι την προπονήτρια που με έπαιρνε από το χέρι και εγώ δεν ένιωθα τίποτα, απλά μου άρεσε. Το κρύο δεν με πειράζει πολύ.
Τα παιδιά στο σχολείο δεν ήξεραν τι είναι, όταν τους το έλεγα, και ρωτούσαν απλά: «στον πάγο είναι αυτό;». Και σήμερα αν το πω σε κάποιον θα με ρωτήσει αν υπάρχουν παγοδρόμια, δεν το ξέρουν.
Ξεκίνησα με τρεις φορές την εβδομάδα, γιατί είχα και το ρωσικό σχολείο στην αρχή, όμως μετά κάπως βγήκε και έκανα κάθε μέρα. Τρεις φορές με την προπονήτριά μου και δύο φορές έκανα μόνη μου προπόνηση και έτσι έγινε καθημερινότητα», εξηγεί η Λαμπρινού και συνεχίζει περιγράφοντας μία πολύ απαιτητική ρουτίνα:
«Δύο φορές την εβδομάδα κάνω προπόνηση με τον παππού μου, είναι προπονητής μπάσκετ και μαζί κάνουμε ενδυνάμωση και τρέξιμο ώστε να αντέχω το πρόγραμμά μου που είναι πολύ σημαντικό. Στην οικογένειά μου είναι όλοι αθλητές, στη Ρωσία οι άνθρωποι ασχολούνται πολύ με τον αθλητισμό και έτσι οι συγγενείς μου ξέρουν πολλά πράγματα. Όλα τα αθλήματα συνδέονται, αυτό με έχουν μάθει.
Μετά κάνω stretching κάθε μέρα και προπονούμαι στον πάγο έξι φορές την εβδομάδα. Επίσης προπονούμαι στο έδαφος, κάνω τα άλματα που βοηθάνε στο ύψος, στην περιστροφή, στις ασκήσεις μου. Πρώτα τα κάνουμε στο έδαφος και μετά στον πάγο. Τα άλματα είναι αυτά που με έχουν δυσκολέψει πιο πολύ, ίσως και στο έδαφος να μην τα έκανα ποτέ καλά. Γενικά, όμως, το πατινάζ δεν είναι μόνο στον πάγο, πρώτα δουλεύεις έξω από αυτό και ίσως αυτή η προπόνηση, εκτός πάγου, να είναι και πιο σημαντική.
Και σχολείο, φυσικά. Για μένα είναι και τα δύο είναι ίδια προτεραιότητα, το σχολείο και η προπόνηση είναι ίσα. Γιατί αν κάνεις μόνο πατινάζ, τι θα μάθεις μετά; Και αν αφήσεις το πατινάζ; Και τα δύο είναι στα ίσα για μένα. Προλαβαίνω να κάνω τα του σχολείου και αγγλικά και ρώσικα, τα προλαβαίνω όλα. Κουράζομαι, φυσικά, αλλά ξέρω ότι αυτό δίνει αποτέλεσμα και πως χωρίς αυτό δεν θα γίνει τίποτα οπότε δεν με πειράζει.
Στο ρεπό μου, κάθε Σάββατο, δεν κάνω πατινάζ αλλά κάνω ρωσικά μαθήματα με τη γιαγιά μου, κάνω τα ελληνικά μαθήματά μου και τα χόμπι μου, για παράδειγμα φτιάχνω βραχιόλια από χάντρες. Δεν τα προλαβαίνω όλα μέσα στην εβδομάδα οπότε στο ρεπό κάνω και μαθήματα».
Νοικουρεμένα. Έτσι οφείλει να έχει κανείς συγυρισμένη τη ρουτίνα του αν θέλει να πετύχει, όπως η Σοφία Λαμπρινού. Τα εμπόδια όμως δεν λείπουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα των δυσκολιών και του πρωταθλητισμού που έχει μόνο τροχοπέδια, η νεαρή αθλήτρια αναγκάζεται να προπονείται σε ένα σημαντικά μικρότερο παγοδρόμιο από αυτό στο οποίο δίνει τους αγώνες της και λόγω αυτού προπονείται και μόνη αφού... δεν χωράνε άλλα παιδιά:
«Προπόνηση κάνω μόνη μου γιατί δεν χωράμε να κάνουμε περισσότερα παιδιά μαζί. Δεν μπορώ να κάνω και πολύ καλά την προπόνησή μου εδώ, αυτό με ενοχλεί. Θα ήθελα ένα κανονικό παγοδρόμιο, να μην υπάρχει μέσα άλλος κόσμος. Στο εξωτερικό όταν πηγαίνουμε ακόμη και ο πάγος είναι διαφορετικός, εδώ τα μηχανήματα δεν περνάνε κάθε ώρα όπως γίνεται στα παγοδρόμια του εξωτερικού.
Την πρώτη φορά που πήγα σε κανονικό παγοδρόμιο μπερδεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αν ξεκινάω το πρόγραμμα σε ένα σημείο, στο κανονικό παγοδρόμιο πρέπει να το αλλάξω και μετά πρέπει να αλλάξουν όλα, μέσα σε 4 λεπτά. Αυτό τον χρόνο έχουμε για την προθέρμανση στους αγώνες, μπαίνουμε μέσα στο παγοδρόμιο ανά γκρουπάκια για τέσσερα λεπτά και μέσα σε αυτό τον χρόνο κάνω και άλματα, πιρουέτες, ανοίγματα. Πρέπει να το νιώσεις πως θα το κάνεις, εκείνη την ώρα να το καταλαβαίνεις. Όμως τώρα, που μεγαλώνω, γίνεται πιο εύκολο.
Όμως, δεν σκέφτομαι πως μπορεί να σταματήσω λόγω της κατάστασης».
«Στην Ελλάδα πιστεύουμε πως τα χειμερινά δεν μας ταιριάζουν, επειδή δεν κάνει κρύο»
Ο πρώην πρωταθλητής του καλλιτεχνικού πατινάζ, με συμμετοχές σε Παγκόσμια πρωταθλήματα, και νυν προπονητής Παναγιώτης Μαρκουίζος εξηγεί στο GWomen πως η κατάσταση ήταν δύσκολη από τότε που ήταν εκείνος πρωταθλητής και συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, από διαφορετική σκοπιά:
«Όπως το περνούσα εγώ ο ίδιος ως αθλητής, το περνάω και τώρα ως προπονητής. Όσα παιδιά ασχολούνται, όμως, το αγαπούν πάρα πολύ και γι’ αυτό μένουν.
Υπάρχουν αρκετά παιδιά, και που ασχολούνται και που αγωνίζονται. Ο κόσμος ενδιαφέρεται για το άθλημα, έχουμε παιδιά αλλά δυστυχώς δεν έχουμε παγοδρόμια. Πάλι καλά που έχουμε αυτό το ιδιωτικό παγοδρόμιο (Ιce n skate, Εμμανουήλ Παππά 7, Ελαιώνας) που μας βοηθάνε οι άνθρωποι όσο μπορούν αλλά δεν έχουμε ένα κρατικό παγοδρόμιο Ολυμπιακών διαστάσεων.
Προσπαθούμε όσο γίνεται να κάνουμε προπόνηση τις ώρες που ακόμη δεν έρχεται πολύς κόσμος, που αυτό είναι δύσκολο με το σχολείο των παιδιών και άρα τα παιδιά πρέπει να έρχονται κατευθείαν μετά το σχολείο στην προπόνηση.
Πέρυσι υπήρχε πρόβλημα με το παγοδρόμιο, γιατί το
δεύτερο που είχαμε έκλεισε και την περασμένη χρονιά δεν είχαμε χώρο να γίνει Πανελλήνιο πρωτάθλημα οπότε δεν έγινε. Δεν κάνουν κάθε χρονιά Πανελλήνιο, δηλαδή την τελευταία χρονιά έγιναν δύο Πανελλήνια πρωταθλήματα μαζί λόγω του covid. Τώρα υπάρχει η σκέψη να γίνει το Πανελλήνιο… στη Βουλγαρία.
Δυστυχώς, είμαστε στις πιο δύσκολες συνθήκες από όλες τις χώρες που αγωνίζονται σε αυτό το άθλημα και ήταν πάντα έτσι. Από τη δεκαετία του ‘80 περιμένουμε να γίνει κάποια στιγμή ένα παγοδρόμιο Ολυμπιακών διαστάσεων για να μπορούν όλοι να προπονούνται όπως πρέπει.
Η Σοφία προπονείται σε ένα παγοδρόμιο που είναι το λιγότερο από το μισό μιας κανονικής εγκατάστασης και έχει καταφέρει να πάρει μετάλλια. Και όχι μόνο η Σοφία, και άλλα κορίτσια στο παρελθόν. Κάνουμε καλή δουλειά στην Ελλάδα αλλά δεν έχουμε την υποδομή. Και είναι κρίμα γιατί με το να γίνει ένα παγοδρόμιο, αμέσως μπορούν να αναπτυχθούν πέντε χειμερινά Ολυμπιακά αθλήματα! Το χόκεϊ επί πάγου, το καλλιτεχνικό πατινάζ, το κέρλινγκ, το πατινάζ ταχύτητας. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έστω ένα, σε μία πόλη έξι εκατομμυρίων ανθρώπων. Το θεωρούν μάλλον πολυτέλεια και τα χειμερινά αθλήματα γενικώς είναι αφημένα.
Έχουμε αυτό στην Ελλάδα που θεωρούμε πως δεν ταιριάζουν στη χώρα μας τα χειμερινά αθλήματα, πράγμα που δεν ισχύει γιατί είναι απλά σωληνώσεις στις οποίες ρίχνεις νερό και γίνεται πάγος, δεν χρειάζεται να κάνει κρύο γενικά. Αυτή τη στιγμή χώρες όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες ή η περιοχή της Καλιφόρνια στις ΗΠΑ, που έχουμε ίδιο κλίμα, έχουν από τρία παγοδρόμια Ολυμπιακών διαστάσεων και μεγάλα προπονητήρια.
Γενικά πιστεύω πως στην Ελλάδα γίνονται όλα πιο δύσκολα, στα πάντα. Η ομοσπονδία προσπαθεί, κάνει ό,τι μπορεί. Ξέρουμε πως είναι δύσκολο γιατί δεν παίρνουν αρκετά χρήματα και προσπαθούν για το καλύτερο, υπάρχει ενδιαφέρον. Όπως ξέρουμε, όμως, και πως σε όλα τα αθλήματα τα πράγματα είναι δύσκολα».
Η Britney Spears και ο Τεντόγλου
Σε αυτό το πολύ ακριβό άθλημα, που για να μπορέσει να αγωνιστεί κανείς θα πρέπει να έχει πληρώσει κοστούμι, περίπου 500 ευρώ, και επαγγελματικά παγοπέδιλα, περίπου 700-800 ευρώ, τα οποία φυσικά όσο μεγαλώνει το πόδι, δεν είναι χρήσιμα πια, η βοήθεια κρίνεται αναγκαία. Οι χορηγοί, όμως, διστάζουν να βοηθήσουν ένα κορίτσι σε πολύ νεαρή ηλικία και σε ένα άθλημα που στην Ελλάδα φαίνεται σχεδόν αόρατο για το κοινό. Ωστόσο, η Σοφία Λαμπρινού συνεχίζει να παρακολουθεί αγώνες και να φαντάζεται πώς θα ήταν το δικό της πρόγραμμα στη μεγάλη σκηνή, να θέλει να νικάει, να κάνει συλλογή από μετάλλια και να διασκεδάζει.
«Όταν αλλάζει το πρόγραμμα, αλλάζω και κοστούμι. Μέχρι στιγμής το αγαπημένο μου είναι αυτό που φορούσα της Britney Spears, μου άρεσε πολύ αυτό το πρόγραμμα. Δεν έχω πολλά κοστούμια, δεν έχω αλλάξει πολλά καθώς έπεσε και ο κορονοϊός και έχασα μία σεζόν…», εξηγεί η νεαρή Σοφία η οποία έχει τύχει αρκετές φορές να πάει σε αγώνες στο εξωτερικό χωρίς τον προπονητή της: «Έχω πάει σε αγώνες χωρίς τον προπονητή μου, με συμβουλεύει από το κινητό και μιλάμε πριν βγω να αγωνιστώ. Και μικρότερη όταν ήμουν είχα πάει μόνη, το έχω συνηθίσει και δεν είναι πρόβλημα πια, σκέφτομαι το πρόγραμμά μου και είμαι μια χαρά». «Είναι πολύ συγκεντρωμένη και αφοσιωμένη η Σοφία, ειδικά στους αγώνες», συμπληρώνει ο προπονητής της.
Τέλος, αποκάλυψε και το πρότυπό της. Έναν πρωταθλητή αλμάτων:
«Ο Μίλτος (σ.σ. Τεντόγλου) μου αρέσει ως αθλητής. Είναι πολύ καλός και όταν τον είχα συναντήσει είχαμε περάσει πολύ ωραία. Μου αρέσει ως άνθρωπος αλλά και ως αθλητής, είναι πολύ καλός δουλεύει πολύ. Του είχα δείξει και κάποιες ασκήσεις και μου είχε στείλει βίντεο μετά που προσπαθούσε να τις κάνει... Εντάξει, καλά τις εκάνε», λέει αποκαλύπτοντας πως έχει κάνει προπόνηση και με τον χρυσό Ολυμπιονίκη του μήκους.