Τρία χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, η Ελεν Μαρούλις θεωρούνταν δικαίως ως η κορυφαία Αμερικανίδα αθλήτρια που ανέδειξε η πάλη.
Η επιτυχία της όμως έμεινε για λίγο ως ανάμνηση στο μυαλό της. Είχε να δώσει μία άλλη «πάλη», αυτή με την ψυχική της υγεία. Βλέπετε, ήταν πολύ κοντά στο να μπει σε ψυχιατρική κλινική καθώς εμφάνιζε αυτοκτονικές τάσεις. Οι συχνές διασείσεις που πάθαινε στην καριέρα της, της άφηναν κι ένα κενό μνήμης, αλλά -το κυριότερο - επηρέασαν την συμπεριφορά της.
«Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά. Ενιωθα φυσιολογικά και ξαφνικά αποφάσισαν να με βάλουν σε ψυχιατρική κλινική» είχε πει πρόσφατα η Μαρούλις, που η προσπάθειά της να επιστρέψει σε τοπ επίπεδο, ενέπνευσε τον χολιγουντιανό ηθοποιό Κρις Πρατ, να δημιουργήσει μία ταινία για την 31χρονη πρωταθλήτρια και την καριέρα της.
Η καριέρα της στην πάλη ξεκίνησε… κατά λάθος. Ο αδερφός της, την πήρε μαζί του… υποχρεωτικά, καθώς έπρεπε να έχει έναν παρτενέρ σε αγώνες πάλης για παιδιά και δεν υπήρχαν πολλά.
«Αυτός ήθελε να το παρατήσει, αλλά η μητέρα μου αρνήθηκε κι έτσι μου έβαλε παπούτσια και με έστειλε μαζί του» έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή της.
«Δύο εβδομάδες μετά, ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Κέρδισα μόνο έναν αγώνα όλη τη χρονιά, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να αποφασίσω. Ηταν η μοίρα μου».
Η ζωή της άλλαξε στο Ρίο το 2016 όταν ως πρωταθλήτρια των ΗΠΑ στην κατηγορία της, πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί αντιμετώπισε την αήττητη Σαόρι Γιοσίντα από την Ιαπωνία, κάτοχο 13 τίτλων σε παγκόσμια πρωταθλήματα, την οποία και κέρδισε!
«Ηταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», έλεγε. Ενα όνειρο που έσβησε από τη μνήμη της εξαιτίας μίας «αόρατης ασθένειας», όπως έλεγε η ίδια.
Η διάσειση και οι τάσεις αυτοκτονίας
Μεταξύ του 2018 και του 2019, τρεις φορές διαγνώστηκε με διάσειση. Τα συμπτώματα της διάσεισης ήταν τόσο επικίνδυνα, που έπρεπε για λίγο να αφήσει πίσω τις προπονήσεις. Επηρέασαν όμως σημαντικά την συμπεριφορά της καθώς ο εγκέφαλός της είχε πειραχθεί σε νεύρο που ελέγχει τα συναισθήματα του ανθρώπου, όπως έδειξαν οι ειδικές εξετάσεις που έκανε στις ΗΠΑ.
«Είχα συνεχώς αλλαγές στην συμπεριφορά μου, αλλά και πολύ έντονες ζαλάδες. Ηταν δύσκολο να το χωνέψω όλο αυτό. Με ρωτούσαν αν έχασα σε αγώνα, αν … ξέρασα. Η διάσειση είναι ένας… αόρατος τραυματισμός. Δεν καταλάβαινα αν μου συμβαίνει κάτι, αλλά υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερα ποια είμαι. Δυσκολευόμουν να έχω νορμάλ συμπεριφορά. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να βάλω και τέλος στη ζωή μου» εκμυστηρεύτηκε η Μαρούλις, η οποία άκουσε τους γιατρούς να της λένε ότι μπορεί να επαναφέρουν πλήρως την σωματική της υγεία, αλλά δεν μπορούσαν να εγγυηθούν πως η προσωπικότητά της θα επιστρέψει στα φυσιολογικά.
Το 2019 μετά την τελευταία διάσειση, έκανε εξετάσεις και διαγνώστηκε με «διαταραχή μετατραυματικού στρες και άγχος». Η πρώτη φορά που το αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα, ήταν το 2018 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όταν έχασε στον πρώτο γύρο από την Κολένικ (Αζερμπαϊτζάν). Η σοβαρότητα του τραυματισμού της στο κεφάλι, την ανάγκασε πριν από κάθε αγώνα, να παρακαλά τις αντιπάλους της, να μην την πιάνουν από το κεφάλι.
«Είχα αυτά τα συμπτώματα και το διάστημα 2012-16 και τα αντιμετώπισα με δουλειά. Ομως ήρθαν οι διασείσεις στην πορεία. Σε κάποιες στιγμές ένιωθα πως είμαι τρελή, στα όρια της παράνοιας».
Το επεισόδιο που χειροτέρεψε την κατάστασή της, ήταν ένα χαστούκι που δέχτηκε κατά λάθος στο αυτί, κατά την διάρκεια της προπόνησης το 2019. Τότε ήταν που έδειξε περίεργα συμπτώματα με την συμπεριφορά της και πήγαν να την κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική.
«Σαν αθλήτρια δεν θες να δείχνεις αδυναμίες. Και ήταν μία περίοδος που όλοι είχαν προσδοκίες από μένα. Αντί να κοιτάζω να βελτιώνομαι, κοιτούσα τι περίμεναν οι άλλοι από μένα και η σχέση μου με την πάλη είχε υποστεί ζημιά» είπε.
Αφού διέγνωσε το πρόβλημα, η Μαρούλις έψαξε να βρει τρόπους να το λύσει. Εμεινε μακριά από τα ταπί για έξι μήνες, για να επιστρέψει στις αρχές του 2020 ώστε να διεκδικήσει μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Οπως αποδείχθηκε, ήταν άλλη μία αθλήτρια που επωφελήθηκε από την αναβολή των Αγώνων το 2020 καθώς ένα χρόνο μετά, πήρε το ασημένιο μετάλλιο.
Για να φτάσει ως εκεί όμως, υποβλήθηκε σε σωρεία εξετάσεων και σε θεραπείες βιοανάδρασης. Χρησιμοποιούσε παράλληλα γυαλιά πρίσματος για διόρθωση ματιών, υπερβαρικό θάλαμο οξυγόνου και υποβλήθηκε σε νευροψυχολογία.
«Ηθελα να γίνουν όλα σωστα ώστε να επιστρέψω αφοσιωμένη στη πάλη και να την ευχαριστηθώ όπως όταν ήμουν παιδί» σχολίασε. Οι γιατροί όμως, ήταν επιφυλακτικοί με την επιστροφή της καθώς το ιστορικό της με τις διασείσεις, κρύβει σοβαρούς κινδύνους.
Τελικά πήρε το ΟΚ και πήγε στο Τόκιο.
Το απωθημένο με την Ελλάδα, η μονότονη διατροφή και το Παρίσι
Η Μαρούλις μετά από όλο αυτό, αποφάσισε να μιλήσει στους νέους αθλητές ώστε να μπορούν να το αντιμετωπίσουν.
«Μίλησα με νέα παιδιά και είπα ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Οταν αισθάνονται άβολα να μιλούν. Να μην λένε ψέματα για τα συμπτώματα που εντοπίζουν. Να μην σκεφτονται πως δείχνουν αδύναμοι. Εδώ εγώ με χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και δυσκολεύομαι. Εγώ φοβάμαι ακόμη και στην ιδέα της ήττας» παραδέχτηκε η Μαρούλις που πλέον εστιάζει στο αθλητικό μέρος της ζωής της και το Παρίσι.
Ο δρόμος για το 2024 δεν θα είναι εύκολος, αλλά η Ελληνοαμερικανίδα σκοπεύει να ακολουθήσει την ίδια ρουτίνα με αυτή του 2016 που την έκανε «χρυσή» ολυμπιονίκη. Τότε, για έναν ολόκληρο χρόνο έκανε ακριβώς το ίδιο γεύμα κάθε ημέρα: Κοτόπουλο στήθος, σπανάκι (σκέτο), μισό αβοκάντο και μία κουταλιά φυστικοβούτυρο. Και το σιχαίνεται το φυστικοβούτυρο…
Αυτή η διατροφή την έκανε όμως το 2016 να γίνει η πρώτη Αμερικανίδα με χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη πάλη.
Η Ελεν, κόρη του Γιάννη και της Πόλα Μαρούλις, γεννήθηκε στο Μέριλαντ, αλλά η Ελλάδα (ιδιαίτερα η Αιτωλοακαρνανία) είναι πάντα στο μυαλό της. Συχνά επισκέπτεται την χώρα μας και μάλιστα το 2016 είχε πάει στον Κάλαμο, απ όπου είναι η καταγωγή της, αμέσως μετά το χρυσό μετάλλιο.
Το 2021 βρέθηκε στη Λέσβο όπου βοηθούσε τους μετανάστες και επισκέφθηκε και τον καταυλισμό στο νησί, περνώντας στιγμές με τα μικρά παιδιά.
Οι γονείς της, την δεκαετία του ‘60 μετακόμισαν στις ΗΠΑ μετά από πρόσκληση του παππού της, Γεράσιμου Μαρούλη. Δούλεψαν στο οικογενειακό εστιατόριο που είχαν και μετά στις κατασκευές. Η Ελεν ήρθε στον κόσμο το 1991 και η μητέρα της προσπάθησε να την βάλει σε μπαλέτα, τζαζ, χορό και στην γυμναστική. Σε όλα την έδιωξαν οι καθηγητές γιατί ήταν «υπερβολικά ντροπαλή». Τελικά η… ανάγκη του αδερφού της για παρτενέρ, την έσπρωξε στην πάλη στα 7 της χρόνια. Το 2012, όταν μετά το κολλέγιο είχε δείξει την αξία της, έγιναν ενέργειες από την ελληνική ομοσπονδία να πάρει την υπηκοότητα και να αγωνιστεί με την γαλανόλευκη, αλλά η γραφειοκρατία εκείνων των χρόνων, έβαλε «φρένο» στην προσπάθεια.
«Ηθελα να αγωνιστώ με την Ελλάδα, αλλά η γραφειοκρατία είναι μεγάλη. Αν όμως λυθεί αυτό και η Αμερικανική ομοσπονδία είναι ΟΚ, θα ήθελα να αγωνιστώ για την Ελλάδα» είπε λίγα χρόνια μετά. Ποτέ δεν είναι αργά…