Πριν από τρία χρόνια, η Βρετανίδα ποδηλάτισσα του BMX freestyle Σάρλοτ Γουόρθινγκτον καθόταν στο ποδήλατό της, με το χέρι της γύρω από τον προπονητή της και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, καθώς περίμενε το αποτέλεσμα της τελευταίας της διαδρομής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Είχε μόλις γράψει ιστορία, καθώς έγινε η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να κάνει ένα backflip 360 μοιρών σε αγώνα και επρόκειτο να γράψει κι άλλες χρυσές σελίδες καθώς η βαθμολογία της των 97,50 πόντων την οδήγησε στο να στεφθεί η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης στο BMX freestyle.
Αυτό που ακολούθησε εκείνη τη στιγμή της έκστασης ήταν μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία η 27χρονη πάλευε να ισορροπήσει την αγάπη της για το άθλημα με την επιθυμία να αγωνιστεί. Η Γουόρθινγκτον είχε φτάσει στην Ιαπωνία για να αγωνιστεί στο αγώνισμα, το οποίο έκανε πρεμιέρα πρόσφατα για τους Αγώνες του 2020, ως ένα από τα αουτσάιντερ και έφυγε έχοντας πετύχει απόλυτα όλους τους πιθανούς στόχους, γεγονός που την εκτόξευσε στο προσκήνιο.
«Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που αγαπώ στο BMX και τα έχασα αυτό από τα μάτια μου κατά τη διάρκεια του έτους μετά τους Αγώνες», δήλωσε στο BBC Sport και συνέχισε: «Έχασα την ισορροπία από το να το απολαμβάνω και να πιέζω τον εαυτό μου και να παίρνει ρίσκα μέχρι να να φτάσω να σκέφτομαι «Γιατί το κάνω αυτό πια;. Αξίζει τον κόπο; Τι είναι πραγματικά απολαυστικό σε αυτό;».
Η Γουόρθινγκτον δεν είναι η πρώτη αθλήτρια που μιλάει για τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα του να είσαι Ολυμπιονίκης. Ο τρεις φορές χρυσός ολυμπιονίκης της κολύμβησης Άνταμ Πίτι έχει παραδεχτεί στο παρελθόν περιόδους κατάθλιψης και προβλήματα με το αλκοόλ.
Η Βρετανίδα αθλήτρια δήλωσε ότι συζήτησε τα δικά της θέματα με τον Πίτι και άλλους συναθλητές της ομάδας μετά τους Αγώνες του Τόκιο: «Περνούσε και αυτός μια δύσκολη φάση και μιλήσαμε και τον ρώτησα «Πώς ήταν οι αγώνες σου μετά το πρώτο σου μετάλλιο;» και μου απάντησε πως ήταν χάλια. Είμαι πολύ ευγνώμων που μίλησα με τους άλλους αθλητές γιατί αν δεν είχα τη δυνατότητα να τους μιλήσω δεν θα ένιωθα ότι είναι πολύ πιο φυσιολογικό. Γι' αυτό δεν με πειράζει να μιλήσω γι' αυτό τώρα, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα βοηθήσει και άλλους ανθρώπους».
Η χρυσή Ολυμπιονίκης ήταν επαγγελματίας ποδηλάτισσα μόλις πέντε χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού προηγουμένως εργαζόταν ως σεφ, και το ξαφνικό φως της δημοσιότητας έφερε πιέσεις και προκλήσεις.
«Ήμουν ένα παιδί με σκούτερ από το Μάντσεστερ που δούλευε σε κουζίνα και ξαφνικά βρίσκομαι στην ολυμπιακή σκηνή και έχω κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο… Ήταν εξαιρετικά παρακινητικό εκείνη τη στιγμή να σκεφτείς τί περισσότερο θα μπορούσε να είναι δυνατό. Αλλά άρχισα να αντιμετωπίζω κάθε αγώνα σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τότε συνειδητοποιείς πόση προετοιμασία χρειάστηκε για να γίνει αυτό και αυτό δεν είναι πραγματικά βιώσιμο», εξηγεί στο BBC.
Μακριά από τα εύσημα και την αναγνώριση, πάλευε με ένα εσωτερικό δίλημμα: «Όλα έγιναν για τον ανταγωνισμό αλλά όταν ξεκίνησα δεν ήταν μόνο για τον ανταγωνισμό. Ξεκίνησα επειδή ήταν κάτι διασκεδαστικό που έκανες μετά το σχολείο με τους φίλους σου. Είχα πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μου. Ξαφνικά είχα χορηγούς και απλά μάθαινα πώς να τα αντιμετωπίζω όλα αυτά».
Λόγω όλων των παραπάνω, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από τους αγώνες, να επιστρέψει στα βασικά και να ανακαλύψει ξανά αυτό που αγαπούσε στο άθλημα. Αποσύρθηκε από την περσινή διοργάνωση του παγκοσμίου κυπέλλου στο Μονπελιέ της Γαλλίας - μια διοργάνωση στην οποία συμμετείχαν πολλοί που ήλπιζαν να προκριθούν για τους Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.
«Σκέφτηκα πως θα επικεντρωθώ στα πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν στο άθλημα και θα επικεντρωθώ πραγματικά σε αυτά για λίγο. Δεν είχα καμία ατζέντα, καμία προπόνηση, απλά έκανα BMX και αυτό ήταν που με βοήθησε να ανασυγκροτηθώ», τονίζει.
Η Worthington προετοιμάζεται τώρα για την Ολυμπιακή πρόκριση, όπου 48 αναβάτες -24 γυναίκες και 24 άνδρες- θα αγωνιστούν για τα Ολυμπιακά εισιτήρια στις 17-19 Μαΐου στη Σαγκάη και στις 20-23 Ιουνίου στη Βουδαπέστη.
Ο ξεκάθαρος στόχος της Γουόρθινγκτον είναι να βρεθεί στο Παρίσι αυτό το καλοκαίρι αλλά, το πιο σημαντικό, είναι να αγαπάει ξανά το άθλημα: «Αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Εξακολουθώ να μαθαίνω, εστιάζω κυρίως στην απόλαυση και εξακολουθώ να προπονούμαι παράλληλα με αυτό, αλλά δεν θέλω να πιέσω τον εαυτό μου στα άκρα σε σημείο που να μην είναι πια απολαυστικό. Δεν ξέρω αν θα τηρήσω τα δικά μου ιδανικά, επειδή τα έχω θέσει αρκετά ψηλά. Ακόμα μαθαίνω πώς να έχω αυτή την ισορροπία και να ανταγωνίζομαι, να είμαι ανταγωνιστική και να πιέζω, αλλά να μην ξεχνάω από πού προέρχομαι και γιατί πραγματικά το κάνω. Το αποτέλεσμα είναι απλώς ένα υποπροϊόν».