Ενας ήρωας από το Τζιμπουτί!

Ο αξεπέραστος στη δύναμη των περιγραφών του Νίκος Καββαδίας έγραψε για τον «Γουίλι, τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί», αλλά εγώ, σήμερα, λέω να σας διηγηθώ τη συγκλονιστική (και μάλιστα αληθινή) ιστορία ενός συμπατριώτη του ήρωα του ποιήματος: του Αμπντουλκαντέρ Μοχάμεντ, ενός μαύρου τερματοφύλακα του χάντμπολ!

Η μικρή αφρικανική χώρα των 757.000 ψυχών μοιάζει με το… ανέκδοτο του τουρνουά χάντμπολ που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο πλαίσιο των Αrab Games. Μια ομάδα για λύπηση καθότι και στους τρεις μέχρι τώρα αγώνες της, έχει γνωρίσει συντριπτικές ήττες: 55-7 από τη Σαουδική Αραβία, 55-9 από την Τυνησία και 50-14 από την Ιορδανία, ενώ περίπου στα ίδια επίπεδα αναμένεται να κυμανθεί και η ήττα της, αύριο από το Μπαχρέιν!

Ο τερματοφύλακας του Τζιμπουτί δεν προλαβαίνει να μετράει τα γκολ που τρώει σε κάθε ματς και αισίως έφτασαν τα 160. Άλλος στη θέση του ή θα είχε εκδιωχθεί άρον άρον ή θα το ‘χε κόψει από μόνος του το άθλημα. Άλλος ναι, ο Μοχάμεντ όμως όχι, ίσα ίσα είναι περήφανος για την παρουσία του και την ίδια περηφάνια νιώθουν και όσοι βρίσκονται μαζί του…

Ο Αμπντουλακέρ Μοχάμεντ δεν είναι ένας τερματοφύλακας σαν όλους τους άλλους. Ο λόγος; Γεννήθηκε πριν από 28 χρόνια κωφάλαλος! Δεν μπορεί να ακούσει, αδυνατεί να μιλήσει και συνεννοείται μονάχα με τα μάτια και με νοήματα! Κι όμως, παρά το σοβαρό πρόβλημα του, δεν παραιτήθηκε ποτέ από το δικαίωμα (στη ζωή και) στον αθλητισμό: τον κανονικό αθλητισμό, τον αθλητισμό των αρτιμελών και όχι εκείνον για τους ανάπηρους!

«Δεν το σκέφτηκα ποτέ να ενταχθώ στον αθλητισμό των Παραολυμπιακών αγώνων. Ισα ίσα που προσπαθώ να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ να είμαι ισότιμος τους, άλλωστε εκτός από το χάντμπολ ασχολούμαι και με το καράτε. Έχω μαύρη ζώνη και ένα νταν» δηλώνει ο 28χρονος τερματοφύλακας απαντώντας γραπτώς στις ερωτήσεις που του τέθηκαν. Δεν μπορεί να μιλήσει, ούτε να ακούσει, αλλά έχει τη δυνατότητα να γράψει και να εξομολογηθεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει λόγω της κωφαλαλίας, αλλά και την τεράστια θέληση που διαθέτει για να τα (επιλύει ή έστω να) τα διαχειρίζεται επαρκώς.

Ο Μοχάμεντ είναι εδώ και δέκα χρόνια ο βασικός τερματοφύλακας του Τζιμπουτί. Επέλεξε το χάντμπολ διότι , όπως εξηγεί, είναι ένα ομαδικό άθλημα, το οποίο στηρίζεται στην ταχύτητα και στη δύναμη και δεν σκέφτηκε ποτέ να το εγκαταλείψει. Υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν δύσκολες στιγμές, κυρίως λόγω της εγγενούς αδυναμίας του να συνεννοηθεί με τους συμπαίκτες του και να ακούσει τις οδηγίες του προπονητή και τα σφυρίγματα του διαιτητή, αλλά το παλεύει με κάθε τρόπο…

«Έχω αναπτύξει έναν στοιχειώδη κώδικα επικοινωνίας με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Εγώ βεβαίως δεν μπορώ να μιλήσω ή να ακούσω, αλλά οι περισσότεροι συμπαίκτες μου και ο προπονητής έχουν μάθει τα βασικά νοήματα της γλώσσας μου και καταλαβαίνουν τι θέλω να τους πω ή μου δείχνουν τι θέλουν να μου πουν αυτοί. Επίσης μετά από τόσα χρόνια μπορώ να καταλάβω από τις κινήσεις των χεριών του διαιτητή τι έχει σφυρίξει και ξέρω τι επακολουθεί» αποκαλύπτει ο 28χρονος τερματοφύλακας…

Όλα αυτά βεβαίως μοιάζουν με ένα θαύμα, αλλά στην πραγματικότητα τεκμηριώνουν με τον πιο τρανό τρόπο τη δύναμη της θέλησης και το μέγεθος της ψυχής του Μοχάμεντ. «Κάποιες στιγμές, λόγω της υστέρησης μου στις αισθήσεις και στην επικοινωνία, χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου –παραδέχεται- αλλά μετά από τόσα χρόνια μπορώ να επαναφέρω γρήγορα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι παρακολουθώ το ματς καλύτερα από τους συμπαίκτες μου, διότι είμαι αναγκασμένος να επικεντρώνομαι σε αυτά που βλέπω και δεν παρασύρομαι από ήχους».

• ΥΓ: Αυτή είναι άλλη μια ιστορία ανθρώπινου μεγαλείου. Ταιριάζει κιόλας στο κεφάλαιο το οποίο άνοιξε εδώ και τρεις μέρες το www.gazzetta.gr με τέτοιες υποθέσεις που δίνουν αληθινό νόημα στο παλιό (πολιτικάντικο) κλισέ «αθλητισμός για όλους»…