Ο Αστέρας “Κατίδη” δεν θα έβγαζε ποτέ

Με την σημερινή απόφαση της Πειθαρχικής Επιτροπής της ΕΠΟ να επιβάλει μια όχι εξοντωτική ποινή στον Γιώργο Κατίδη κλείνει ο πρώτος κύκλος των επεισοδίων του “ο ποδοσφαιριστής που χαιρέτισε ναζιστικά” σίριαλ. Σήμερα μοιάζουν όλοι “χαρούμενοι”: η ΑΕΚ έμεινε “ατιμώρητη”, η ΕΠΟ τιμώρησε μεν δεν εξόντωσε δε, αφού “μάζεψε” δια στόματος του προέδρου της την απόφαση για τον δια βίου αποκλεισμό του Κατίδη από τις Εθνικές, ο Κατίδης θα νιώθει ότι την γλίτωσε “φτηνά” ποδοσφαιρικά και δεν τέλειωσε την καριέρα του, όσοι ζητούσαν παραδειγματική τιμωρία την είδαν, όσοι ζητούσαν να δείξει το ποδόσφαιρο κατανόηση, την είδαν.

Καλά όλα αυτά, αλλά κενά. Διότι τίποτα από όσα έχουν γίνει στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 20 ημερών, από την ώρα που τέντωσε το χέρι μέχρι σήμερα, δεν δημιουργεί προοπτική που να εγγυάται ότι το ποδόσφαιρο έδωσε το μάθημα στους ποδοσφαιριστές του και προνόησε ώστε να μην ξαναδεί έναν “Κατίδη” να κάνει ασυνείδητα την ίδια βλακεία.

Με αφορμή την ανοησία του Κατίδη, μου διηγήθηκαν τελευταία την ιστορία του “Α.Ο. Αστέρας 2004”, ενός ποδοσφαιρικού σωματείου που οικοδομήθηκε το 2004 στην Καισαριανή, με την ιδέα να διαπαιδαγωγήσει, να διαπλάσει προσωπικότητες μέσω του ποδοσφαίρου και όχι να αναγάγει τον πρωταθλητισμό σε αυτοσκοπό.

Ηταν μια ομάδα που προήλθε και βασίστηκε στις ακαδημίες του Εθνικού Αστέρα. Ο πρόεδρός της, ο Νίκος Μάλλιαρης, ένας παλιός ποδοσφαιριστής του Εθνικού Αστέρα, που παραμένει ανήσυχος και ενεργός στο ποδόσφαιρο, όπως γενικότερα στη ζωή του, είχε μαζί με τα άλλα μέλη της διοίκησης μια ιδέα να φτιάξει ένα σχολείο παιδιών μέσα στο ποδόσφαιρο, για να αποδείξει ότι είναι δυνατόν να συνδυαστεί η διαπαιδαγώγηση με την διδαχή του ποδοσφαίρου.

Τα νεαρά παιδιά αυτής της ομάδας δεν έκαναν μόνο προπόνηση. Κινούνταν ομαδικά για να πάνε στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στις φυλακές ανηλίκων στην Αυλώνα, στην Εθνική Πινακοθήκη, στα Μουσεία της Αθήνας, στα θέατρα της Αθήνας, στο Προεδρικό Μέγαρο. Συνάντησαν και κουβέντιασαν με τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μένη Κουμανταρέα, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Χάρυ Κλυνν, τον Μανώλη Μητσιά, με πολιτικές προσωπικότητες. Φυσικά συναντούσαν συχνά πυκνά ένα σωρό ποδοσφαιρικές και αθλητικές προσωπικότητες, δηλαδή σημαντικούς παίκτες και προπονητές. Κάλυπταν πρώτα τις αθλητικές, αλλά όχι μόνο τις αθλητικές ανησυχίες τους. Μαζί με τα αθλητικά, δέχονταν κι ένα σωρό άλλα ερεθίσματα, είχαν κι ένα σωρό άλλες θετικές επιρροές.

Αυτός ο σύλλογος δεν έμεινε σε αυτά. Εφτιαξε μια αθλητική βιβλιοθήκη, διοργάνωσε αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, έφτιαξε ένα πάρκο στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Προσπάθησε μέσα από όλα αυτά να στείλει το μήνυμα ότι το ποδόσφαιρο είναι και πολιτισμός και εκπαίδευση, νοιάστηκε για το “μέσα” των ποδοσφαιριστών και όχι μόνο για την ικανότητά τους στην ντρίμπλα και για την τακτική αντίληψή τους στη διάρκεια του αγώνα. Κι όλα αυτά τα συνδύασε με πρωταθλητισμό στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ, και μάλιστα με συνεχείς επιτυχίες, ανόδους από κατηγορία σε κατηγορία και μόνιμο πλασάρισμα στις υψηλότερες θέσεις της βαθμολογίας.

Αυτά τα παιδιά, τα μέλη του “Αστέρα 2004” έγιναν μέλη ομάδας, έφτιαξαν ομάδα, συμπεριφέρθηκαν σαν μέλη ομάδας. Διδάχθηκαν από όσα είδαν, γύρισαν στο κεφάλι τους τα ερεθίσματα που δέχονταν, ρώτησαν και πήραν απαντήσεις από διοίκηση και προπονητές, και κάπως έτσι έφτασαν να ξεπερνούν ένα σωρό κοινωνικά εμπόδια, να γίνουν “αδέρφια”, να εκλέξουν ένα παιδί μετανάστη για αρχηγό τους, να βελτιώσουν τις επιδόσεις στο σχολείο, να επιτύχουν, τουλάχιστον πλειοψηφικά, να φροντίσουν την ψυχική και πνευματική υγεία μαζί με την σωματική, να δουλέψουν το μυαλό μαζί με το δεξί και το αριστερό πόδι, να δουλέψουν το κεφάλι, όχι μόνο την κεφαλιά, να παραδειγματιστούν από όσα είδαν, άκουσαν, διάβασαν, κατάλαβαν και να βελτιωθούν σε ανθρώπινο επίπεδο, όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό.

Ο Αστέρας 2004 δημιούργησε και λειτούργησε για περίπου μια 5ετία ένα μοντέλο αθλητικού σωματείου, το οποίο είχε φέρει κοντά του και τους γονείς των ποδοσφαιριστών, για να φτιάξει μαζί τους το καλύτερο περιβάλλον ανατροφής αυτών των παιδιών. Σε αυτό που είχε φτιαχτεί στην Καισαριανή υπήρχαν ένα σωρό παιδιά με παρόμοια βιώματα με αυτά του Κατίδη. "Κατίδης" όμως δεν υπήρξε ποτέ, επειδή ο Αστέρας λειτουργούσε προληπτικά, όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις αν δεις τη φωτογραφία και διαβάσεις την λεζάντα. Αλλά και οι παραβάτες των κανονισμών δεν εξοστρακίστηκαν από το σωματείο. Τιμωρήθηκαν, διδάχθηκαν, κατανόησαν, συνειδητοποίησαν και, τελικώς, μεγάλωναν ωραία, ωρίμαζαν ωραία, πήραν εφόδια.

Σκέψου τώρα πόσο διαφορετική θα ήταν η ανθρώπινη ποιότητα των παιδιών που αναδεικνύονται από τις μεγάλες ομάδες, αν αυτές λειτουργούσαν με την αντίληψη του Αστέρα. Κι αν νομίζεις ότι όλη αυτή η ιδέα είναι ουτοπική, ή ότι μπορεί να βρει εφαρμογή μόνο σε ένα μικρό σωματείο στην Καισαριανή, έχε υπόψη σου ότι με την ίδια ιδέα και αντίληψη λειτουργεί η Μπαρτσελόνα, όπως εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις αν έχεις χρόνο για ένα προσεκτικό googlάρισμα.

Συχνά με πιάνει, πιθανόν για λόγους ευκολίας, ή επειδή όλοι είμαστε μαθημένοι να ζηλεύουμε και να θαμπωνόμαστε μόνο από τα ξένα και όχι από τα ντόπια, και χρησιμοποιώ ως παραδείγματα τα ξένα για να τεκμηριώσω τους ισχυρισμούς μου και να αποδείξω την ορθότητα των σκέψεών μου. Γι' αυτό και χαίρομαι πολύ που, ειδικά για αυτή την πικρή ιστορία του Κατίδη, βρήκα να χρησιμοποιήσω ένα αυθεντικό ελληνικό παράδειγμα, με μια ομάδα της διπλανής πόρτας. Για να αποστομώσω τη διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου που, όπως πάντα, εξαντλεί τη δράση της στην ανακοίνωση επιβολής μιας ποινής, όπως άλλωστε και οι σύλλογοι, δεν κάνει τίποτα για να λύσει το πρόβλημα και να προλάβει τη διόγκωση και την εξάπλωσή του και κάθε φορά που την κριτικάρεις σου δίνει την “εσείς κοιτάτε τι γίνεται έξω, δεν είναι δυνατόν να γίνουν εδώ αυτά που γίνονται έξω” απάντηση. Παιδιά, η Καισαριανή εδώ δίπλα είναι. Απέχει 5-6 χιλιόμετρα από τα γραφεία της ΕΠΟ, καμιά δεκαριά χιλιόμετρα από τα γραφεία της Superleague, περίπου το ίδιο από τα γραφεία της ΠΑΕ ΑΕΚ. Δεν χρειάζεστε αεροπλάνο για να πάτε, ούτε διερμηνέα για να συνεννοηθείτε.