Ο Μόρισον... to the other side! (vids)
Ο Jim Morrison ήταν τραγουδιστής, στιχουργός, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και ποιητής και θεωρείται έως και σήμερα ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της Ροκ Μουσικής. Ο θάνατός του σε ηλικία 27 ετών ενίσχυσε τον μύθο του, αφού οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες πέθανε και ο μυστικός ενταφιασμός του έγιναν αφορμή για ατελείωτες φήμες οι οποίες ακόμα και σήμερα ενισχύονται. Το φαινόμενο Morrison και η σύμπραξή του με τους Doors, εισήγαγε σκοτεινούς στίχους ποίησης σε μια αλλόκοτα πρωτότυπη ψυχεδελική μουσική και κατάφερε, με μόλις 4 δίσκους, να περάσει στην ιστορία. Η πορεία του με τους Doors απασχόλησε και τον κινηματογράφο 3 φορές, με την τελευταία ταινία να κυκλοφορεί σε μερικούς μήνες στην χώρα μας με αφηγητή τον Johnny Depp αποσπώντας ήδη πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις.
O Jim Morrison γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 στην Μελβούρνη της Φλόριντα. Μισός Σκωτσέζος, μισός Ιρλανδός είχε πατέρα Ναύαρχο, γεγονός που επηρέασε αρκετά τα πρώτα του παιδικά χρόνια λόγω των αναμενόμενων μεταθέσεών του αλλά και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήρθε δύο χρόνια αργότερα. Ο πατέρας του επέστρεψε το 1946 από το μέτωπο και μέσα σε δύο χρόνια μεγάλωσε την οικογένεια του χαρίζοντας στον Jim 2 αδέλφια. Την Ανν Ρόμπιν και τον Αντριου "Άντυ" Λι.
Σύμφωνα με τον Μοrrison, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ζωή του συνέβη σε ηλικία 6 χρονών κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Νέο Μεξικό. Περιγράφει το γεγονός όπως ακολουθεί:
"Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο... εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο... και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων " ίσως μια ή δυο απ' αυτές " έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω."
Ο Jim Μοrrison αργότερα θα ξαναθυμόταν αυτό το γεγονός στο πέρασμα του τραγουδιού "Peace Frog" : "Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής αιμορραγούν. Φαντάσματα βρίθουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού."
Βέβαια, και οι δύο γονείς του Μοrrison ισχυρίζονται πως το γεγονός αυτό ποτέ δεν συνέβη. Στα πολλά σχόλια του γι' αυτό το επεισόδιο, ο Μοrrison είπε πως είχε αναστατωθεί τόσο από αυτό το συμβάν, που οι γονείς του τελικά του είπαν ότι απλώς είχε δει έναν εφιάλτη, με σκοπό να τον ηρεμήσουν. Ασχέτως με αν το γεγονός ήταν αληθινό, το είχε φανταστεί ή σκαρφιστεί, ο Μοrrison έκανε επανειλημμένες αναφορές σε αυτό σε διανθίσματα των τραγουδιών του, σε ποιήματα και συνεντεύξεις του.
Τα πρώτα νεανικά του χρόνια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νομαδικά, αφού το επάγγελμα του πατέρα του ανάγκαζε την οικογένεια να μετακομίζει συχνά. Το γεγονός των συχνών μετακομίσεων και το αυστηρό, στρατιωτικό περιβάλλον της οικογένειας μπόλιασαν τον χαρακτήρα του νεαρού Jim με έντονα τα στοιχεία της υπακοής του σεβασμού και της αίσθησης του καθήκοντος ενώ ταυτόχρονα διέπρεπε στο σχολείο του αλλά και γενικότερα στις περισσότερες εξωσχολικές δραστηριότητες. Οι γονείς του ήλπιζαν ότι θα ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του και θα γινόταν αξιωματικός καριέρας του Ναυτικού. Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το κλίμα που επικρατούσε στην οικογένεια Morrison αρκεί να ακούσουμε την δήλωση του αδερφού του, Andy. O Andy διηγήθηκε ότι οι γονείς τους είχαν αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσουν ποτέ σωματική βία στα παιδιά τους. Εφάρμοζαν ένα είδος στρατιωτικής πειθαρχίας και τιμωρίας, φωνάζοντας στα παιδιά και επιπλήττοντας τα μέχρι να ξεσπάσουν σε κλάματα και να παραδεχτούν τα λάθη τους.
Όταν ο Morrison έφτασε την κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον τον έκανε να ανακαλύψει γρήγορα το αλκοόλ και τα ναρκωτικά όπου και κατανάλωνε σε γενναίες ποσότητες από νωρίς. Ταυτόχρονα αυτές οι νέες του συνήθειες έδωσαν τέλος στα όνειρα των γονιών του για καριέρα αξιωματικού στο Πολεμικό Ναυτικό. Αν και ιδιαίτερα άτακτος και με έντονη διάθεση να αποσυντονίζει το περιβάλλον του, ήταν ένας ευφυής και ικανός μαθητής, με ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, μεταξύ άλλων. Οι βιογράφοι του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποιους συγγραφείς και φιλοσόφους που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και ίσως και τη συμπεριφορά του Morrison. Στην εφηβεία του, ο Morrison ανακάλυψε τα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Morrison, ο Τζον Ντένσμορ υπέθεσε ότι ο νιχιλισμός του Νίτσε σκότωσε τον Μοrrison.
Μετά την αποφοίτηση του από το γυμνάσιο, το 1961 ο Morrison μετακόμισε στην Φλόριντα υπό την εποπτεία των παππούδων του, αφού ο πατέρας του πήγε να υπηρετήσει στην Καλιφόρνια. Μάλιστα αυτό το διάστημα λέγεται ότι ο Morrison εσκεμμένα γυρνούσε αργά στο σπίτι του πιωμένος για να εκνευρίσει τους παππούδες του, αφήνοντας μάλιστα εξ επίτηδες άδεια μπουκάλια και κουτάκια μπύρας στα σκουπίδια έξω από το σπίτι τους, ώστε να τα δουν.
Οι σπουδές του συνέχισαν στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα για λίγο καιρό, αλλά το πάθος του για τον κινηματογράφο γρήγορα τον έκανε να βρεθεί στο UCLA του Λος Άντζελες. Εκεί παρακολούθησε το τμήμα της Τέχνης του Κινηματογράφου απ' όπου έλαβε και το πρώτο του Πτυχίο το 1965. Κατά την διάρκεια των σπουδών του έφτιαξε δυο ταινίες, η μία λεγόταν "First Love" και η άλλη "Obscura". Mετά την αποφοίτησή του από τη σχολή κινηματογράφου στο UCLA, ο Morrison ζούσε μποέμικη ζωή περιτριγυρισμένος από καλλιτέχνες και μουσικούς στην κοντινή παραλία Venice. Διακόπτοντας τις επαφές με την οικογένειά του, τα οικονομικά του ήταν ιδιαίτερα περιορισμένα και κατά κύριο λόγο ότι χρήματα είχε τα ξόδευε στις κακές του συνήθειες. Έτσι λοιπόν μέσα σε έναν χρόνο με το περιορισμένο φαγητό και την συχνή κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ έχασε βάρος και από κοντόχοντρος μεταμορφώθηκε σε "σμιλευτός θεός του ροκ", όπου απαθανάτισε σε μια περίφημη σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών ο φωτογράφος Joel Brodsky. (ένα δείγμα του είναι το εξώφυλλο του δίσκου "Best of The Doors").
O Jim Morrison λάτρευε την ποίηση. Οι "σκοτεινοί" ποιητές του 18ου και του 19ου αιώνα του κίνησαν το ενδιαφέρον, και ιδιαίτερα ο Βρετανός ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ, καθώς και οι Γάλλοι ποιητές Κάρολος Μποντλέρ και Αρθούρος Ρεμπώ. Οι συγγραφείς της γενιάς Μπητ, όπως ο Τζακ Κέρουακ, επηρέασαν τόσο τις απόψεις και τον τρόπο έκφρασης του Μόρισον, που κατέληξε να θέλει να βιώσει όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Κέρουακ "On The Road". Ομοίως, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του γάλλου συγγραφέα Σελίν. Το βιβλίο του Voyage au Bout de la Nuit (Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Μπλέικ Οι Μαντείες της Αθωότητας ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του Morrison, "End of the Night."
The Doors
Το πάθος του Jim Morrison για το γράψιμο ήταν τέτοιο που αρκετές φορές διάβαζε ποιήματα και στίχους του στους καλλιτέχνες συναδέλφους του στην Παραλία Venice. Μια μέρα μάλιστα ήταν παρόν και ο Ray Manzarek (πλήκτρα), συμφοιτητής του απο το UCLA, όπου αμέσως ενθουσιάστηκε με τον γραπτό λόγο του Jim. Άρχισαν να κάνουν παρέα και να ερευνούν δειλά την μουσική απόδοση των στίχων του Morrison καθώς και την πιθανότητα να δημιουργήσουν μπάντα. Πολύ σύντομα πρόσθεσαν τον John Densmore (ντραμς) και λιγο αργότερα στην κιθάρα τον Robby Krieger. H γέννηση του θρυλικού συγκροτήματος "Τhe Doors" ήταν πλέον γεγονός.
Τα ναρκωτικά ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής του Morrison και σύμφωνα με τους αναλυτές το ίδιο το όνομα των Doors φαίνεται να προέκυψε από το τίτλο του βιβλίου του Aldous Huxley "The Doors of Perception". Οι Doors δημιούργησαν έναν ήχο ιδιαίτερα καινοτόμο που συμπλήρωνε την βαρύτονη και σχεδόν μυστικιστική φωνή του Μοrrison. Έντονη επιρροή στον τελικό ήχο του σχήματος ήταν ο κιθαρίστας με τις Κλασικές ακαδημαϊκές σπουδές του και το πάθος του για την παραδοσιακή μουσική της Ισπανίας (Flamenco). Το πραγματικά αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν είχαν μπασίστα και αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που τους έκανε ιδιαίτερους την εποχή εκείνη. Βέβαια τις ανάγκες του μπάσου τις κάλυπτε ο Manzarek από τα πλήκτρα του χρησιμοποιώντας τον πρωτοεμφανιζόμενο μάλιστα ήχο του Fender Rhodes ηλεκτρικού πιάνου.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι Doors δημιούργησαν έναν πραγματικά μοναδικό ήχο, όπου συνόδευε αρμονικά τους σκοτεινούς στίχους του Morrison που βέβαια αντλούσε κυρίως από τα ποιήματά του. Οι στίχοι του κατά κύριο λόγο αφορούσαν τον θάνατο, τον φόνο, την παράνοια αλλά και το Sex, τα ναρκωτικά και το Rock n Roll! Σημαντική βοήθεια στους στίχους των Doors έδωσε ο κιθαρίστας τους, όπου έγραψε μόνος του και σε συνεργασία με τον Morrison τους στίχους μερικών από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους όπως τα "Touch Me", "Love Me Two Times" και ίσως το πιο διασημο διεθνώς τραγούδι τους "Light My Fire".
To 1967 υπέγραψαν με την δισκογραφική εταιρεία Elektra και έγιναν σχεδόν άμεσα αντιληπτοί. Το πρώτο τους single ήταν το "Break On Through" ( δείτε την ιστορία πίσω απο το κομμάτι), αλλά ήταν το "Light My Fire" που κατ' ουσία τους έβαλε στον χάρτη όταν έγινε Νο1 τον Ιούνιο του 1967. Τρεις μήνες αργότερα ήταν καλεσμένοι στο διάσημο Σάββατο-βραδινό Show του Ed Sullivan που είχε φιλοξενήσει και προβάλει σπουδαίες μουσικές προσωπικότητες όπως τους Beatles και τον Elvis Presley. O Ed Sullivan είχε θέσει ως προϋπόθεση της εμφάνισης τους να αλλάξουν την λέξη "High" του Light My Fire που υπονοούσε χρήση ναρκωτικών ουσιών και ενώ ο Morrison συμφώνησε, δεν το άλλαξε την ώρα του live. Μια τέτοια κίνηση σε έναν τόσο ισχυρό άντρα της ShowBiz δεν ήταν ότι πιο έξυπνο παρόλα αυτά ο Μοrrison δήλωσε: "Ε και τι έγινε τώρα; Ήδη κάναμε το Show!". Η αλήθεια ειναι ότι αργότερα παραδέχτηκε ότι δεν το έκανε εσκεμμενα, ( και ούτε το τόνισε όπως δείχνει ο Oliver Stone στην ταινία του).
Λίγο η δόξα, λίγο οι καταχρήσεις επιρεάζουν την κρίση του και την ίδια χρονιά μας θυμίζει την αντιπάθεια του για την οικογένεια του αφού ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι γονείς και τ' αδέλφια του ήταν νεκροί! Η αποκάλυψη του ψέματος του ήταν εύκολη υπόθεση αφού ο πατέρας του ήταν Ναύαρχος και σε θέση κλειδί σε σημαντική ιστορικά μάχη στο Βιετνάμ.
Μέχρι την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ "Strange Days", το συγκρότημά του είχε γίνει ένα εθνικό μουσικό φαινόμενο και ταυτόχρονα μια από τις πιο διάσημες ροκ μπάντες όλων των εποχών, με την μουσική τους να δημιουργεί αισθήματα ψυχεδέλειας μέσω των προσμίξεων της Blues και του Rock. Αυτή ακριβώς η αίσθηση έκανε το νεανικό κοινό της Rock να μην μπορεί να αντισταθεί στην μουσική τους.
Ένας επιπλέον λόγος που οι Doors είχαν αυτήν την τεράστια επίδραση στο κοινό, ήταν οι γνώσεις του Μοrrison αλλά και του Manzarek απο το UCLA πάνω στον κινηματογράφο! Ο τρόπος που έντυναν με εικόνα την μουσική τους ήταν μοναδικός, αποτύπωνε απόλυτα την φιλοσοφία του γκρούπ, είχε καλλιτεχνική αρτιότητα και βέβαια ήταν από τα πρώτα πρώιμα δείγματα των videoclip!
Το τρίτο τους άλμπουμ "Waiting For The Sun" κυκλοφόρησε το 1968. Ο Μorrison αρχικά ήθελε σε αυτό το άλπουμ να συμπεριλάβει αρκετά πειραματικά θέματα, με μάλιστα το "Celebration Od The Lizard" να καταλαμβάνει όλη τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Η δισκογραφική δεν δέχτηκε κάτι τόσο πειραματικό και ο Morrison ενοχλήθηκε. Μάλιστα απ' αυτό ακριβώς το σημείο ξεκίνησε μια γενική δυσκολία στην επικοινωνία του δημιουργώντας έντονη αντίσταση σε απαιτήσεις της δισκογραφικής αλλά και του κοινού, που ήθελε να ακούει τα ίδια δυο κομμάτια συνέχεια ( Light My Fire, Love Me Two Times)
O επόμενος δίσκος τους λεγόταν "The Soft Parade", πολύ διαφορετικός απ' την ως τότε δουλειά τους με έντονα ορχηστρική αλλά και pop διάθεση. Κοινό και κριτικοί όχι μόνο αδιαφόρησαν πλήρως γι ' αυτό τον δίσκο αλλά κυριολεκτικά έθαψαν με κάθε μέσο την όλη τους δουλειά.
Ακολούθησε ένα σχετικά μεγάλο διάστημα απραξίας για το σχήμα, όχι όμως και για τον ίδιο τον Morrison όπου προσπάθησε να προβάλει την ποίησή του. Παρότι ο Morrison ήταν πολύ γνωστός τραγουδιστής και στιχουργός, συνάντησε δυσκολίες όταν έψαχνε εκδότη για την ποίησή του. Εξέδωσε μόνος του δύο λεπτούς τόμους το 1969, τους "Κυρίους" και "Τα νέα πλάσματα". Και τα δύο έργα ήταν αφιερωμένα στην Πάμελα Σούζαν (Κούρσον), την γυναίκα-σύντροφο της ζωής του.
Έτσι φτάσαμε στον τελευταίο τους δίσκο με τον τίτλο "L.Α Woman". Αυτός ο δίσκος δεν είχε μεγάλη διαφοροποίηση από τον προηγούμενο, ήταν επίσης αρκετά πιο ποπ και εμπορικός κάτι που βέβαια για να είμαστε δίκαιοι έκαναν αρκετά συγκροτήματα της εποχής. Αυτό που εκτόξευσε στην κορυφή αυτόν τον δίσκο ήταν ένα και μόνο τραγούδι, το "Riders On The Storm" και το οποίο τους έβαλε ξανά στο παιχνίδι παρόλες τις αντιδράσεις του παραγωγού που αποκάλεσε την μουσική τους "Lounge"!
Οι γυναίκες στη ζωή του
Ο Μόρισον συνάντησε τη σύντροφο της ζωής του, Πάμελα Κούρσον, πολύ πριν κερδίσει δόξα και χρήματα, κι εκείνη τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί περισσότερο με την ποίηση. Κατά καιρούς η Κούρσον χρησιμοποιούσε το επίθετο "Μόρισον" με τη φανερή συγκατάθεση του Τζιμ ή τουλάχιστον χωρίς εκείνος να νοιάζεται που το έκανε.
Η σχέση του Μόρισον και της Κούρσον ήταν θυελλώδης, με συχνούς τσακωμούς και περιόδους χωρισμού. Ο βιογράφος Ντάνυ Σάγκερμαν έχει υποθέσει ότι μέρος των δυσκολιών που είχαν μπορεί να προερχόταν από τη σύγκρουση ανάμεσα στο γεγονός ότι ήθελαν μια ελεύθερη σχέση και τις συνέπειες που είχε η ζωή σε μια τέτοια σχέση. Άλλωστε ήταν γνωστό ότι ο Morrison έκανε συχνά σεξ με θαυμάστριες και είχε πολλές σύντομες σχέσεις με διασημότητες.
Το 1970, ο Μόρισον συμμετείχε σε μια κέλτικη νεοπαγανιστική τελετή αρραβώνα-γάμου (handfasting) με την συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας και κριτικό της ροκ Πατρίτσια Κένελυ, ενώπιον μαρτύρων. Ένας από τους μάρτυρες ήταν πρεσβυτεριανός πάστορας. Το ζευγάρι υπέγραψε ένα έγγραφο όπου δήλωναν ότι ήταν παντρεμένοι, όμως δεν έγινε κάποια από τις απαραίτητες δηλώσεις στην πολιτεία για να έχει ο γάμος νομική ισχύ.
Τον καιρό του θανάτου του, εκκρεμούσαν 20 αγωγές πατρότητας εναντίον του, παρότι κανένας από τους ενάγοντες δεν διεκδίκησε μέρος της περιουσίας, και η μόνη περίπτωση όπου κάποιος δήλωσε δημόσια ότι ήταν παιδί του Μόρισον αποδείχτηκε απάτη.
This is Τhe End
Το 1971, ο Μοrrison μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι μαζί με την Πάμελα Κούρσον. Του άρεσε η αρχιτεκτονική της πόλης και έκανε μεγάλους περιπάτους εκεί, όμως λέγεται ότι τον είχε πιάσει κατάθλιψη και ήθελε να επιστρέψει στην Αμερική.
Στο Παρίσι έκανε και την τελευταία του ηχογράφηση σε στούντιο με δύο Αμερικανούς μουσικούς του δρόμου. Ο Manzarek απέρριψε αυτή την ηχογράφηση ως "ασυναρτησίες μεθυσμένων". Ένα τραγούδι από αυτήν, το "Orange County Suite" ακούγεται στο bootleg "Lost Paris Tapes".
Ο Μοrrison πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Κούρσον τον βρήκε νεκρό στη μπανιέρα. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου.
Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της. Η ιστορία με την αθέλητη λήψη ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Jim Morrison πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Pamela κι ότι εκείνη άθελά της αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική βοήθεια.
Τα σενάρια που έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα είναι δεκάδες. Ένα από τα πιο παρανοϊκά είναι αυτό που θέλει τον Morrison να δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής, και την CIA να έχει σκηνοθετήσει τον θάνατο του γιατί αποτελούσε απειλή. Υπάρχει μέχρι και σήμερα κόσμος που τον ψάχνει κάτι που βέβαια θυμίζει την αντίστοιχη φρενίτιδα με τον Elvis Presley.
Ο τάφος του στο Παρίσι αποτελεί μια από τις κορυφαίες τουριστικές ατραξιόν της Γαλλίας.
The Doors Films
Η πρώτη ταινία δεν θεωρήθηκε ταινία αλλά κακοφτιαγμένο κολάζ. Ήταν αποσπάσματα απο συναυλίες και δηλώσεις και σύμφωνα με τους ειδικούς ήταν πολύ κακή. H δεύτερη ταινία, αυτή του Oliver Stone το 1991 έκανε μεγάλη αίσθηση. Ιστορικά έχει τα περισσότερα στοιχεία απ' όσα αναλύονται στην βιογραφία του Art magazine, παρόλα αυτά περιέχει και αρκετές ανακρίβειες. Σύμβουλοι τις ταινίας ήταν όλα τα μέλη του γκρούπ που αρκετές φορές έκαναν παρεμβάσεις στο σενάριο, όμως δεν ήταν συμβατές με την ματιά του Stone. Κατά γενική ομολογία δίνεται μεγάλη έμφαση στο πρόβλημα των ναρκωτικών και αλκοολισμού του Morrison αφήνοντας απ' έξω βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του όπως το χιούμορ του και την μεγάλη του αγάπη για την ποίηση. Επίσης η ευθύνη της γυναίκας της Pamela για τον θάνατο του Morrison δεν φαίνεται πουθενά, ευθύνη που καταλογίζουν μέχρι και σήμερα τα μέλη του συγκροτήματος.
Τον Μάϊο του 2008 έγινε γνωστό ότι ο Manzarek δούλευε ένα ντοκιμαντέρ για τους Doors και το χαρακτήρισε ως Anti-Oliver Stone movie. "Αυτή θα ειναι η πραγματική ιστορία των Doors" δήλωσε. Η ταινία λέγεται "When You're Strange" και αφού απέσπασε πολυάριθμα βραβεία και διθυραμβικές κριτικές στα διεθνή φεστιβάλ, βγήκε στις αίθουσες της Αμερικής στις 3 Απριλίου του 2010.
