«Δεν υπάρχει η αίσθηση του βάθρου!»

Εδώ και λίγες μέρες, χάρη στα δύο απρόσμενα χάλκινα μετάλλια που κατέκτησε στο Ντέμπρετσεν, όπου διεξάγεται το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα υγρού στίβου, το όνομά του βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα πρώτα θέματα των αθλητικών τηλεοπτικών δελτίων και των αθλητικών ιστοσελίδων. Ο λόγος για τον 19χρονο κολυμβητή του ΑΟΝ Αργυρούπολης,, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του Άρη Γρηγοριάδη και του Γιάννη Δρυμωνάκου και με το ταλέντο που διαθέτει, δείχνει ότι το μέλλον του ανήκει... Ο Παναγιώτης Σαμιλίδης, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 200 και τα 50 μέτρα πρόσθιο, μίλησε στο gazzetta.gr για τις πρόσφατες επιτυχίες του στην Ουγγαρία, την αναγνώριση της οποίας έτυχε στο διεθνές στερέωμα της κολύμβησης, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αφιέρωσε τις επιτυχίες του στους ανθρώπους βρέθηκαν στο πλευρό, σε όλη τη διάρκεια της δύσκολης (λόγω σοβαρού προσωπικού προβλήματος) σεζόν που πέρασε...

- Περίμενες ότι στην παρθενική σου συμμετοχή σε μία μεγάλη διοργάνωση σε επίπεδο ανδρών, θα κατακτούσες δύο χάλκινα μετάλλια;

«Από την αρχή της χρονιάς, με τον προπονητή μου, είχαμε βάλει σαν στόχο, κατ' αρχήν να πάμε στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανδρών, εν συνεχεία να φτάσω στα ημιτελικά και από 'κει πέρα να προσπαθήσω να πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να τα καταφέρω από τους προκριματικούς, καταρρίπτοντας το πανελλήνιο ρεκόρ! Από την στιγμή που προκρίθηκα στον τελικού, είχα αποφασίσει ότι θα “πέσω” στην πισίνα για να απολαύσω τη συμμετοχή μου και από 'κει και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει... Ήταν ο πρώτος αγώνας της ζωής μου, που στην διάρκεια της κούρσας, δεν κοίταγα τους αντιπάλους μου! Όταν κατάλαβα ότι στο πρώτο 100άρι ήμουν πρώτος, τότε έβαλα τα δυνατά για το καλύτερο δυνατό και κάπως έτσι ήρθε το μετάλλιο! Το γεγονός ότι είχα ήδη κάνει πανελλήνιο ρεκόρ και είχα εξασφαλίσει την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς, που, άλλωστε ήταν και το όνειρό μου, μου είχε διώξει το άγχος και ψυχολογικά αισθανόμουν πολύ καλά...»

- Ποια ήταν η αίσθηση που ένιωσες ανεβαίνοντας στο βάθρο;

«Μπορεί να έχω κατακτήσει μετάλλια στο Πανευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο νέων και να έχω ανέβει ξανά στο βάθρο, ωστόσο, το συναίσθημα που αισθάνθηκα, ζώντας όλη τη διαδικασία της απονομής, πραγματικά ήταν μοναδικό! Ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί...»

- Πριν πας στην Ουγγαρία για το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήσουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων... Τώρα οι μεγάλοι αθλητές έχουν αρχίσει να σε μαθαίνουν; Το εισπράττεις αυτό;

«Όλα άλλαξαν όταν κατέκτησα το πρώτο μετάλλιο... Μέχρι τότε ήμουν ένας άσημος αθλητής που συμμετείχε για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση... Από τη στιγμή που ανέβηκα στο βάθρο, αρκετοί αθλητές κορυφαίου επιπέδου, με σπουδαίες διακρίσεις και ολυμπιακά μετάλλια , ήρθαν να με χαιρετήσουν, να με συγχαρούν και να μου ευχηθούν καλή επιτυχία για το 50άρι... Αισθάνθηκα πραγματικά ότι είμαι κάποιος και ότι αποτελώ ένα κάποιο μέγεθος στην κολύμβηση...»

- Μετά το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μέτρα πρόσθιο, ήρθε ένα ακόμη στο 50άρι, παρ' ότι έκανες άσχημη εκκίνηση και όταν έπεσες στο νερό, ήσουν τελευταίος...

«Αυτό είναι αλήθεια και συνήθως στο 50άρι, τα λάθη δεν συγχωρούνται... Με δεδομένο ότι είχα τον 7ο καλύτερο χρόνο και ήμουν ο πιο μικρός αθλητής της κούρσας, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, όμως, εγώ προσπάθησα να χαρώ την εμπειρία μίας ακόμη συμμετοχής σε τελικό και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό... Δεν το έβαλα κάτω και κάνοντας έναν πολύ γρήγορο τερματισμό, κατάφερα να ξανανέβω στο βάθρο...»

- Τα δύο μετάλλιά σου στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα σου έχουν ανοίξει την όρεξη για μία ανάλογη επιτυχία και στο Λονδίνο, όπου βέβαια το επίπεδο του ανταγωνισμού θα είναι πολύ υψηλότερο;

«Πιστεύω ότι οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες... Εδώ στο Ντέμπρετσεν βρίσκεται η ελίτ της Ευρώπης και στους Ολυμπιακούς θα κολυμπήσουν οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου! Ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει πάρα πολύ και αυτό που θα μπορούσα να πω είναι ότι στόχος μου είναι η πρόκριση στον ημιτελικό και ένα νέο πανελλήνιο ρεκόρ... Αλλά τι να λέμε; Μόνο και μόνο που θα συμμετάσχω στην κορυφαία γιορτή του αθλητισμού παγκοσμίως, δεν μπορώ να το πιστέψω... Όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε τώρα (γέλια)...»

- Μία διάκριση στην κολύμβηση, βασίζεται περισσότερο στο ταλέντο ή στην σκληρή προπόνηση;

«Και στα δύο! Αν δεν έχεις ταλέντο και κάποια σωματικά προσόντα, δεν μπορείς να προχωρήσεις και αν δεν δουλέψεις σκληρά, δεν μπορείς να φτάσεις ψηλά... Προσωπικά προπονούμαι από 3 έως 5 ώρες την ημέρα, κολυμπώντας από 6 έως 11 χιλιόμετρα μέσα στην πισίνα...»

- Που αφιερώνεις αυτά τα δύο μετάλλια;

«Επειδή όλη αυτή η χρονιά ίσως ήταν η δυσκολότερη που έχω περάσει, αφιερώνω αυτές τις επιτυχίες στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου... Στην οικογένειά μου, στους γονείς μου, στην αδερφή μου, τον προπονητή μου, τον Αλεξανδρο τον Νικολόπουλο, τον γυμναστή μου, τον Αλέξανδρο Βολισιάνο και στον γιατρό μου τον κ. Δημήτρη Αντωνακάκη.»