H μαγεία του «θα»!

Καλή Χρονιά σε όλους και όλες!

Με μεγάλη πίκρα βλέπω γύρω μου τα πράγματα να καταρρέουν. Δυστυχώς δεν το βλέπω μόνο εγώ. Ετσι δεν είναι;
Ως δημοσιογράφος στεναχωριέμαι πάαααρα πολύ που καταρρέουν τα media. Ή μάλλον καταρρέει το media-κό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι τώρα.Δεν είναι αστείο να βλέπει κανείς ότι στα περίπτερα δεν είναι κρεμασμένη (ανάμεσα και σε άλλες απουσίες) η «Ελευθεροτυπία».
Δεν είναι αστείο να βλέπει κανείς έναν κολοσσό όπως ο ΔΟΛ να τρικλίζει.Δεν είναι αστείο να βλέπει κανείς τα κανάλια να μην έχουν την δυνατότητα να παράξουν κάτι αξιόλογο.

Δεν είναι αστείο να βλέπει κανείς τις κραυγές απόγνωσης των ανθρώπων του Alter…Σύμφωνοι… τα τελευταία χρόνια η ενημέρωση είχε τα χάλια της. Ποιός θα διαφωνήσει σ’ αυτό; Υπήρχε όμως… Ακόμα και η κακιά ενημέρωση είναι πολύ καλύτερη από την καθόλου ενημέρωση.
Ζούμε την εποχή του κενού… του gap.
Λες και δημιουργήθηκε ένα τεράστιο ρήγμα, σαν αυτο που βλέπουμε στον κινηματογράφο σε ταινίες με σενάριο έναν απίστευτου μεγέθους σεισμό.
Η γης έτρεμε ...αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.

Μέγα λάθος.
Κανείς δεν σκέφτηκε –όσο υπήρχε ακόμα καιρός- να αντικαταστήσει τα παλιά μυαλά με κανούργια. Ηταν αυτα τα ίδια παλιά μυαλά που έχουν πιάσει τις θέσεις με χέρια τανάλιες. Και τώρα οι ίδιοι είναι πιασμένοι από τη λάθος μεριά του ρήγματος.
Μέχρι και η life style δημοσιογραφία δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να αλλάξει.

Τί να πω για τις αθλητικές εφημερίδες που επίσης δεν κατάλαβαν ότι οι πομπώδεις τίτλοι δεν πείθουν πια ούτε και τον πιο άρρωστο οπαδό;
Βλέπω τα δελτία ειδήσεων και μένω με ανοικτό το στόμα.
Είναι δυνατόν να πάσχουν από τόσο φανερή αμνησία;
Λες και δε έγινε τίποτα.

Ψάχνω να βρω έναν δημοσιογράφο στα αναλογικά media που θα διαμαρτυρηθεί... έντονα εννοώ... και αντ’ αυτού ακούω αναλύσεις που προσπαθούν να (την έψαξα τη λέξη) χαϊδέψουν το παρελθόν και στην καλύτερη να το πιάσουν από το χέρι (το παρελθόν) και να το περάσουν (λες και είναι ανήμπορη γιαγιά) στο απέναντι πεζοδρόμιο... στο πεζοδρόμιο του αύριο.
Αν κάποιος είχε πέσει σε κώμα το 2009 και ξυπνούσε σήμερα και έβλεπε ένα δελτίο ειδήσεων, πολύ αμφιβάλω αν θα καταλάβανε ότι σ’ αυτη τη 2ετία στην Ελλάδα έχουν συμβεί καταστροφικα πράγματα.
Αυτό που με θυμώνει (ευτυχώς δεν με τρομοκρατεί) είναι ότι όλοι (μά όλοι) που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθυνης για το νοκ-άουτ της ενημέρωσης, έχουν το θράσσος να θέλουν να είναι και οδηγητές στο internet.
Ναι! Με θυμώνει πολύ αυτό, επειδή δείχνει την αναλγησία τους... δείχνει ότι δεν κατάλαβαν τίποτα.
Δεν με τρομοκρατεί καθώς γνωρίζω ότι δεν έχουν καμμιά ελπίδα. Θα τους ξεράσει το ίδιο το μέσον, για τον απλούστατο λόγο ότι το net δεν έχει ανάγκη μεσαζόντων.
Δεν έχει ανάγκη τις τράπεζες.

Δεν έχει ανάγκη τις διαφημιστικές εταιρείες, παρα μόνο τις διαφημίσεις και αυτές όχι υπό την μορφή που μέχρι τώρα τις ξέραμε.
Σήμερα και αύριο εκείνος που θα χώσει χρήματα στο net θα’ναι αυτός που θα πρέπει να υποστηρίξει ΜΟΝΟ την αλήθεια. Οποιος υποστηρίξει την αλήθεια θα διαπρέψει.

Παρακολουθώ news-sites που κάνουν copy paste τις ειδήσεις και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ποιός βλάκας τους έχει πείσει ότι αυτός που ανοίγει τον υπολογιστή του θα «ψηθεί» ότι η επαναλαμβανόμενη είδηση, είναι η αλήθεια;
Ποιός βλάκας τους έχει ψήσει ότι η ειδησεογραφία ιντερνετικά φουντώνει την ώρα των δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης;
Προσπαθούν με νυχια και με δόντια να πλέξουν το παρελθόν με το μέλλον, αλλά αυτη την ευκαιρία την έχουν χάσει εδω και καιρό.

Οταν βλέπω videos στο διαδίκτυο που έχουν «αράχνη» (για να μην τα «κλέψει» κάποιο άλλο site) τότε καταλαβαίνω ότι οι (ίδιοι) άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το τί πρεσβεύει αυτο το υπέροχο μέσον. Υποθέτω ότι οι άνθρωποι του google και του Youtube (κι όχι μόνο) θα λυποθυμούσαν στα γέλια, αμα τους εξηγούσαμε τί συμβαίνει σήμερα στο ελληνικό net.

A, σήμερα (στο πρώτο μου post του 2012) πρέπει να κάνω και την αυτοκριτική μου. Ναι! Εκανα λάθος όταν έγραφα ότι το χάρτί «πέθανε».
Αυτές τις μέρες διαβάζω (δώρο της γυναίκας μου) με πάθος την βιογραφία του Steve Jobs που ό ίδιος ζήτησε από τον Walter Isaacson να γράψει σε βιβλίο. Η ζωή, η σκέψη, τα δημιουργηματα του Steve Jobs σε ... βιβλίο!

Ομολογώ ότι είχα πολύ καιρό ξαπλωμένος σε έναν καναπέ ή στο κρεββάτι μου να στηρίξω ενα βιβλίο στο στήθος μου και να γυρνώ μία-μία τις σελίδες του με ανυπομονησία.
Δίπλα μου η κόρη μου 22 μηνών παίζει με θαυμαστή μαεστρία το touchscreen του iPad που έφτιαξε ο ήρωας του χάρτινου βιβλίου που εγώ διαβαζω.

Σκέφτομαι ότι μπορούμε να κτίσουμε μια γέφυρα που θα ενώνει τις δυο άκρες του ρήγματος, που ανέφερα στην αρχή του ποστ.
Και αφού δεν μπόρεσαν να τις κτίσουν οι κολλημενοι στο παρελθόν, καλό θα’ναι να το κάνουν αυτοί που αγαπούν το αύριο...
Ευχομαι λοιπόν το 2012 να πιάσει με αγάπη από χέρι το 2011, το 2001, το 1987, το 1965... και να κοιτάξει στα μάτια το 2013, το 2020, το 2057...
Να’στε ολοι κι όλες καλά.
Ευχομαι υγεία, χαρά, ερωτα, αγάπη και όνειρα.