Ευχαριστούμε Κοντσάντσο!

Eίναι κλισέ παραφορεμένο, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση μ’ αρέσει και το διαλέγω:
Ποτέ μη λες ποτέ!
Ισως να’χετε διαβάσει –το λέω επειδή το έχω γράψει πολλές φορές- ότι γουστάρω αθεράπευτα τους Ιρλανδούς και τους Βάσκους.
Μ΄αρέσουν γιατί ΔΕΝ κάνουν πίσω.
Όταν μάλιστα η ζωή αποφασίσει να «χρωματίσει» αυτή την επιμονή τους, τότε (συχνά) το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.
Για μπείτε λίγο στα παπούτσια του Ρόϊ Κάρολ.
Επαιξε στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ.
Ψιτ! Για να συνεννοηθούμε: Στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ…και δεν φαντάζομαι ότι φαντάζεται κανείς ότι μπορεί κανείς να παίξει στην α΄ομάδα της Γιουνάϊτεντ, αν δεν είναι ενας πάρα πολύ καλός και πάρα πολύ ταλαντούχος ποδοσφαιριστής διεθνων προδιαγραφών.
Εκεί έπαιξε ο Ρόϊ.
Μέχρι που του’φυγε η μπάλα από την αγκαλιά του σε μια λόμπα του Μέντες σε έναν αγώνα με την Τότεναμ, πέρασε εντελώς φανερά τη νοητή γραμμή πριν εκείνος την απομακρύνει. Ένα αστείο γκολ που ποτέ δεν μέτρησε .Και άρχισε η ανθρωποφαγία από τους δημοσιογράφους…. Τον λιώσανε στη κυριολεξία τα βρετανικά ΜΜΕ.
Τον λιωσανε.
Δεν είναι να μπλέξεις με δαύτους. Αμα κάνεις γκάφα την έβαψες κανονικά. Η χώρα του βρετανικού χιιούμορ που χορεύει με την ειρωνία… Γάματα.!
Εκεί «τέλειωσε» και η καριέρα του Κάρολ σε υψηλό επίπεδο.
Πήγε στηνΓουέστ Χαμ, στη Ρέϊντζερς, στην Οντένσε με τελευταίο σταθμό τον ΟΦΗ. Είναι πια 35… είχε μπλέξει και με τζόγο και με αλκοόλ… Κλασσικότατος Ιρλανδός.
Τι να ονειρευόταν ο Κάρολ ξαπλωμένος στο κρεβάτι του στην Κρήτη;
Ενα ανεπαίσθητα πιο δυνατό γκελ της μπάλας στην αγκαλιά σου και όλα τα όνειρα πάντε στράφι.
Αν είσαι ο Κασίγιας που τα’χεις πάρει όλα και μάλιστα μερικές φορές… σου επιτρέπεται το λάθος, ακόμα και σε τελικό του T.Λ….ο Κάρολ όμως δεν ήταν Κασίγιας… not even close.
Oύτε ο τελευταίος Εγγλέχος τζογαδόρος δεν θαβαζε ούτε μια λίρα στοίχημα, ότι ο Κάρολ θα ξανάπαιζε σε υψηλό επίπεδο και μάλιστα θα ήταν MVP όχι μία, αλλά δυο (κολλητές) φορές…σε δυο κρίσιμους αγώνες.
Ο Θεός (η ζωή) έχει τρομερό χιούμορ (πολύ συχνά) όταν προδικάζουμε το θετικό … μόνο που συμβαίνει το ίδιο όταν προδικάζεις το δυσάρεστο.
Όπως ακριβώς στην περίπτωση του Ρόι.
Δεν είστε υποχρεωμένοι να με πιστέψετε, αλλά ήθελα να γράψω για τον Κάρολ, από το πρώτο παιγνίδι με την Ρουμπιν…. Σκεφτηκα όμως ότι άξιζε να περιμένω μέχρι τη δεύτερη εμφάνισή του… Κάτι ενστικτωδώς μου έλεγε ότι η ζωή είχε τουλάχιστον ακόμα μια ατάκα.
Και είχα δίκιο.
Όταν ο Κοντσάντσο υπέγραψε στον Ολυμπιακό, ο χρόνος άρχισε να μετράει ανάποδα για την επανεμφάνιση του Κάρολ στο ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου.
Ο Αργεντινός είχε πρόβλημα με το να λερώσει τη στολή του, δεν έπιανε σταθερά την μπάλα και κάθε φορά που γινόταν σουτ προς την περιοεχή άρχιζαν τα «φτου κακά» στην εξέδρα.
Τον αντικατέστησε ο πιτσιρικάς ο Ούγγρος… χρειαζόταν φυσικά και ένας άλλος τερματοφύλακας και ο Κάρολ είχε κάνει μερικά σπουδαία παιγνίδια με τον ΟΦΗ…Ετσι ήρθε στον Ολυμπιακό. …Τα βρετανικά έντυπα και sites θυμήθηκαν το εξιλαστήριο θύμα τους…. Ο Μέγιερι τα πήγε σχετικά καλά… είχε βρει αυτοπεποίθηση… ήταν ο βασικός…μέχρι που αποβλήθηκε στο εκτός έδρας ματς με την Ρουμπίν. Πέναλτι και αποβολή… 0-1 υπέρ του Ολυμπιακού… το ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται οπωσδήποτε μια καλή πορεία στην Ευρώπη…. -15 βαθμοί Κελσίου και ο Κάρολ σηκώνεται από τον πάγκο.
Κρυώνουν οι ΒορειοΙρλανδοί;
Μη λέμε μαλακίες.
Η ζωή-σκηνοθέτης διατάσσει: Action!
O Κάρολ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ΟΥΤΕ ΜΙΑ επαφή με τη μπάλλα φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. ΟΥΤΕ ΜΙΑ. Η πρώτη του ήταν εκείνη, που βούτηξε αριστερά και έβγαλε το πέναλτι. Τελικό σκορ 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού.
Η Ευρώπη ξαναβάζει το όνομα Κάρολ στην ποδοσφαιρική της ατζέντα.
Τα βρετανικα ΜΜΕ δεν πείθονται…
Η υαινες δεν χορταίνουν ποτέ.
Και έρχεται η ρεβάνς…
Ολοι ξέρετε τι έγινε…
Ο Κάρολ τιμωρήθηκε για ένα μικρό γκελ της μπάλας στην αγκαλιά του που δεν υπολόγισε.
Dura lex sed lex λέγανε οι Ρωμαίοι… σκληρός νόμος, αλλά νόμος.
Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο.
Συμβαίνουν και στη ζωή.
Μόνο που η ατυχία, η αποτυχία, το λάθος δεν είναι υποχρεωτικά το τέλος.
Αυτό είναι λάθος μεγάλο για όποιον το πιστεύει.
Η ιστορία του Κάρολ, που ένα ολόκληρο γήπεδο φωναζε το ονομά του, το αποδεικνύει.
Πριν από έναν μήνα κανείς μεγάλος αθλητής δεν θα’θελε να’ναι στη θέση του… σήμερα πολλοί θα’θελαν να είναι στη θέση του.
Τι ικανοποίηση Θεέ μου!
Τους γουστάρω αυτούς του Ιρλανδούς… γιατί they don’t take NO for an answer.
Μάνος Αντώναρος

ΥΓ. Ξέρετε τι θα΄θελα να κάνω; Να μπώ στα παπούτσια ενός άλλου τερματοφύλακα. Του πιτσιρικά Μπάμποβιτς … του αναπληρωματικού του Κάρολ… θα’θελα ναμουν στα παπούτσια του, όταν γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια ο Βαλβέρδε, όταν τραυματίστηκε ο Κάρολ.
Αυτή η ιστορία είναι απίστευτη…σας λέωωωωω… δεν έχει ακόμα τελειώσει… και τη οφείλουμε στον Κοντσάντσο. Ε;