Ψιτ! Χιονάνθρωπε!

Λατρεύω να γράφω… δεν μπορείς να βαριέσαι κάτι που λατρεύεις.
Δεν γράφω γιατί δεν θέλω να πέσω στην παγίδα να ΞΑΝΑβγάλω τον θυμωμένο μου εαυτό. Το ΞΑΝΑ είναι αυτό που δεν μ’αρέσει. Η επανάληψη συχνά-πυκνά κάνει το μήνυμα αόρατο.
Είμαι πολύ θυμωμένος με αυτά που γίνονται γύρω μας… Γύρω μας… αυτό σημαίνει ότι είμαστε στη μέση…
Σιγά μην χαθεί η Ελλάδα για ένα Πι-Ες-Άϊ ή όπως διάολο το λένε… σιγά που θα μας καταλάβει η τρόϊκα… θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ξέρξη.
Εχω δοκιμάσει (στο internet) να πείσω τον κόσμο να αντιδράσει.
Εχω αποτύχει οικτρά.
Προφανώς κάτι δεν κάνω καλά.
Προφανώς είμαι ανίκανος γι’ αυτό… δεν είμαι καλός.
Δεν μπορεί να φταίνε τόοοοοοσοι, άλλοι κι όχι εγώ. Μην γίνω σαν τους Εγγλέζους που πιστεύουν (βαθειά) ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης οδηγεί ανάποδα.
Ο κόσμος είναι παγωμένος. Δεν λέω κάτι καινούργιο. Ήταν ολοφάνερο από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να μας γδέρνουν την πέτσα. Αυτό που ανησυχεί είναι ότι έχουν περάσει ήδη 2 χρόνια και η παγωμάρα μεγαλώνει.
Συ-νη-θί-ζε-ται.
Δεν μας αλλάζουν τις οικονομικές συνήθειες. Μας αλλάζουν τις κοινωνικές… μας αλλάζουν το πώς κοιμόμαστε και πώς ξυπνάμε… μας αλλάζουν αυτό που μας κάνει να γελάμε… να χαλαρώνουμε….
Είστε απόλυτα σίγουροι ότι όταν με το καλό «ξεπαγώσουμε» θα είμαστε οι ίδιοι;
Θα ερωτευόμαστε με τον ίδιο τρόπο;
Είναι σίγουρο ότι θα μας αρέσει το μινόρε;
Το να περιφρουρήσουμε τα κεκτημένα μας (πολιτικά, οικονομικά και μερικά άλλα συναφή) είναι μια μάχη που χάθηκε. Τα κεκτημένα αποδείχθηκαν χειρότερα κι από τη γραμμή Μαζινό.
Δεν πάει στο διάολο στο φινάλε… Ναι, ξέρω δεν είναι εύκολο να το αποδεχθεί κανείς αυτό που λέω… όμως δεν πάει στο διάολο στο φινάλε.
Κεκτημένα ήταν… όπως τα κερδίσαμε έτσι τα χάσαμε. Καλά να’μαστε να τα ξανακερδίσουμε.
Βαριέμαι αφόρητα να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα. Δεν μου το επιτρέπει άλλωστε η ηλικία μου.
Γνωρίζω ότι δεν είναι σωστό αυτό που λέω, αλλά το χρησιμοποιώ για να περιφράψω αυτό που σκέφτομαι και με ανησυχεί:
Αυτή η πρωτοφανής στα ιστορικά της Ελλάδας παγωμάρα του κόσμου, φοβάμαι ότι προσθέτει μια (όχι πολύχρωμη) πινελιά στον καμβά του DNA μας… Ενας πόντος να φύγει από το πουλόβερ κάνει το πουλόβερ χάλια.
Εμείς οι Ελληνες είμαστε χαμογελαστοί άνθρωποι.
Βλέπετε κανέναν χαμογελαστό διπλα σας;
Εμείς οι Ελληνες είμαστε ερωτικός λαός;
Βλέπετε κανέναν ερωτισμό γύρω σας;
Εμείς οι Ελληνες γουστάρουμε να διασκεδάζουμε. Από την εποχή του Πλάτωνα;
Διασκεδάζετε;
Μπορώ να σας γράψω χίλια τέτοια.
Το ερώτημα είναι:
Πώς θα μάθει η κόρη μου και οι συμμαθήτριες της να χαμογελάνε; Να είναι ερωτικές; Να διασκεδάζουν; Να είναι γενναιόδωρες; Φιλόξενες; Ξενύχτησες; Φιλοσφημένες; Τραγικές; Αστείες; Ελληνίδες….
Από ποιους;
Από τον κ. Παπαδήμο; Από τον Γιωργάκη; Από τον Σαμαρά; Τον Καρατζαφέρη; Τον Τσίπρα; Την Αλέκα; Την Ντόρα, Τον Καμμένο;
Όχι βέβαια!
Τι στο διάολο Ελληνας είσαι…αν για τη καψούρα σου…δεν πετάξεις 2.000 γαρδένιες;
Τι διάολο Ελληνας είσαι, αν μία στις 50 δεν τα γράφεις στον κόκορα;
Μην ξεχνάμε ότι ο Διογένης έκανε καριέρα ξαπλωμένος.
Λεφτά υπάρχουν.
Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν.
Δεν έχω ιδέα πού, αλλά υπάρχουν.
Μας τα δίνουν… δεν ξέρω αν το προσέξατε… αλλά αυτή τη φορά δεν αγοράζουν συνειδήσεις… ο Εφιάλτης είναι πρωταγωνιστικό πρόσωπο στην Ιστορία της Ελλάδας… δεν ξαφνιαζόμαστε με τέτοια… όπως θαχετε προσέξει είμαστε συγκινητικά χαλαροί με τους προδότες μας… όχι τώρα… από πάντα…
Αυτή τη φορά αγοράζουν όχι την Ελλάδα, αλλά την ελληνικότητα…
Βγείτε από το ψυγείο σας… σας εκλιπαρώ…. Βγείτε για χάρη των παιδιών μας.
Α και διαβάστε το αρθρο του Βασίλη Σκουντή. Εμενα πήρα φωτιά ή αισιοδοξία μου μόλις το διάβασα… αισιοδοξία… αυτό προσπαθώ να πω παραπάνω. Μόνο η αισιοδοξία λιώνει την παγωμάρα…