εξ αίματος

To κακόγουστο αστείο έχει παρατραβήξει.
Ο,τι και να γράψω, όπου και να το γράψω πάντα εμφανίζεται κάποιος ή κάποιοι (ποτέ με το ονομά του(ς) να θυμίσουν ότι αδελφός μου είναι ο Ευάγγελος Αντώναρος, υποψήφιος σήμερα με τη ΝΔ και πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος στη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή.
Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια. Στην αρχή με εξόργισε, μετά με θύμωσε, αργότερα με στεναχώρησε… τελικά αδιάφορησα. Ποτέ…μα ποτέ… μα ούτε μία φορά δεν έγραψα κάτι υπέρ του αδελφού μου. Αντιθέτως γράφω πολύ συχνά εναντίον του κόμματος που εκπροσωπεί… π.χ. μόλις προ ολίγου ανέβασα το εξής status “Φαντασθείτε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ με μονοψήφιο νούμερο. Φαντασθείτε τί φάπα θα τους ρίχνουμε. Θα στερήσετε από τον εαυτό σας αυτη τη χαρά;”
Oταν γράφω στο gazzetta.gr (με τους 2.500.000 αναγνώστες μηνιαίως) περί πολιτικής πάντα διευκρινίζω ότι αναφέρομαι και στους 300 της Βουλής κι όχι στους 299.
Γιατί;
Μα επειδή η αποψη μου για σωστή δημοσιογραφία είναι ότι ο δημοσιογράφος πρέπει ανα πάσα στιγμή να μπορεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Η εμπιστοσύνη που σου δείχνει ο κόσμος είναι πολύτιμο (precious) αγαθό.
Από την άλλη η εξαιρετική σχέση που έχω με χιλιάδες αναγνώστες στο net, θα μπορούσε κάλλιστα να βοηθήσει προεκλογικά τον αδελφό μου. Δεν το κάνω… ούτε πρόκειται να το κάνω καθώς η δημοσιογραφική μου εμπειρία και (δημοσιογραφική) αγωγή μου το απαγορεύουν.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ΔΕΝ μου το’χει ζητήσει ποτέ εκείνος και ποτέ δεν μου έχει διαμαρτυρηθεί για όσα γράφω. Ξέρετε γιατί; Επειδή ο ίδιος υπήρξε εξαιρετικός δημοσιογράφος και τον τιμώ που είναι της άποψης ότι αφού μπλέχτηκε με την πολιτική, του είναι αδιανόητο να συνεχίζει να δημοσιογραφεί… παρ’ όλο που ο νόμος το επιτρέπει. Σιχαίνομαι τους πρώην δημοσιογράφους και νυν πολιτικούς που σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ΚΑΙ τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα. Θα με βρίσκουν μπροστά τους όλοι όσοι το τολμούν.
Θα μπορούσα να σιωπήσω κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Δεν το κάνω. Οι δημοσιογράφοι δεν σιωπούν κατά το δοκούν… ή γράφεις ή δεν γράφεις…
Nα σας πω τι με στεναχωρεί;
Όχι δα η κακία του κόσμου, που βαρώντας εμένα στην πραγματικότητα βαρούν εκείνον. Ετσι κι αλλιώς δεν ενθουσιάστηκα που ασχολήθηκε με την πολιτική. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ (για να τον προφυλάξω) να ανεβάσω στη σελίδα μου στο FB 1-2 φωτογραφίες που κρατά με λατρεία στην αγκαλιά του την κόρη μου και ανηψιά του.
Είναι αληθινά λυπηρό.
Με στεναχωρεί που θυμούνται μόνο τον αδελφό μου και ξεχνούν ότι πατέρας μου ήταν ο Αρχέλαος, αξιαγάπητος γελοιογράφος τουλάχιστον 6 γεννεών Ελλήνων.
Με στεναχωρεί γιατί ο Βαγγέλης είναι αδελφός μου και τον αγαπώ και δεν μπορώ δημοσίως να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τα τόσα πολλά πράγματα που με έχει (ως μεγαλύτερος αδελφός μου) μάθει.
Αρκετά απ’ αυτά είναι εκείνα που πολλούς/ες από σας σας ώθησαν να με θεωρείτε φίλο και (αν μου επιτρέπετε) δικό σας άνθρωπο.

ΥΓ. Το post αυτό δεν γράφτηκε γι’ αυτούς που έχουν το δηλητήριο στη γλώσσα και τη ψυχή. Ολοι αυτοί θα σκυλιάσουν ακόμα περισσότερο. (Χαχαχαχαχα! Εδώ φοράω την αδιαπέραστη πανοπλία του γελοιογράφου πατέρα) Γράφτηκε για όλους τους υπόλοιπους, στους οποίους είχα την υποχρέωση της διευκρίνισης.