Ο Ηλίας στα… σημεία!

1. Το πραγματικό του όνομα είναι Ζουράμπ Ζβιανταούρ και ήρθε στην Ελλάδα σε 16 ετών. Με τις πολεμικές τέχνες ασχολούταν σχεδόν από… βρεφική ηλικία, κάτι που συμβαίνει με τα περισσότερα παιδιά στη Γεωργία, ενώ καταπιάστηκε με το τζούντο στα δέκα του χρόνια. «Στο περιβάλλον το οποίο μεγάλωσα, όλοι πάλευαν. Εγώ προτίμησα το τζούντο. Στην απόφαση αυτή, βοήθησε και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν παλιός αθλητής. Με στήριξε από την αρχή και με τη δουλειά που κάναμε φτάσαμε ως εδώ. Εκεί στον Καύκασο το έχουν όλοι στο αίμα τους. Στην Ευρώπη μαθαίνουν το ΑΒ, την τεχνική... Εμείς το ξέρουμε και κατευθείαν παλεύουμε. Σα να πηγαίνουμε στο σχολείο και πριν μάθουμε στην αλφάβητο, αρχίζουμε και γράφουμε».

2. Αφορμή για να έρθει στη χώρα μας ήταν ο Νίκος Ηλιάδης. Γείτονάς του στην Γεωργία και φίλος του πατέρα του, μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1996 και όταν έγινε προπονητής στην Εθνική ομάδα τζούντο προσκάλεσε τον Ηλία. Έγινε θετός του πατέρας, ώστε να μπορέσει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα. «Ήταν δύσκολες στιγμές τότε στο σπίτι μου. Μου είπε έλα εδώ και θα δοκιμάσουμε. Δεν ήμουν αστέρι. Ήρθα εδώ το 2002 και άρχισα προπόνηση. Δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω όπως είμαι τώρα. Όταν ήμουν μικρός κι έβλεπα έναν Ολυμπιονίκη, ένιωθα δέος. Έλεγα τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις τέτοιος;».

3. Όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το μόνο που κατόρθωσε να πει στα ελληνικά ήταν το «είμαι πολύ χαρούμενο». Ποτέ του, ωστόσο, δεν έθεσε το θέμα πατρίδας, δεν μπήκε στο δίλημμα Ελλάδα ή Γεωργία. «Εγώ από εδώ άρχισα. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ την Εθνική Γεωργίας. Δεν είχα κάνει ποτέ τίποτα πριν έρθω εδώ. Ό,τι έκανα, το έκανα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα με βοήθησε, η Ελλάδα με στήριξε. 16 χρονών ήρθα και εδώ έκανα τα πρώτα βήματα, δεν είναι ότι είχα κάποια καριέρα πριν».

4. Το καθημερινό του πρόγραμμα σε περιόδους προετοιμασίας είναι ιδιαίτερα σκληρό. Προπονείται τρεις φορές την ημέρα για σχεδόν δύο ώρες. Ξεκινάει με προπόνηση στις 7π.μ., ακολουθεί η δεύτερη στις 11π.μ. και η απογευματινή στις 5μ.μ., καθεμιά εξ αυτών διάρκειας δύο ωρών. Σε περιόδους που δεν έχει αγώνες οι προπονήσεις είναι και πάλι δίωρες, αλλά μειώνονται σε… δύο ημερησίως.

5. Μεγαλώνοντας δεν είχε πρότυπα στο χώρο του αθλητισμού. Είχε, ωστόσο, ένα μεγάλο είδωλο από τα βιβλία της ιστορίας και ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. «Το πρότυπο το δικό μου ανήκει τον ιστορικό χώρο. Είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Πραγματικά τον θαυμάζω για αυτά τα οποία έκανε. Κατέκτησε τα πάντα χωρίς να χάσει ούτε μία μάχη. Γονάτισε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και το όνομά του έχει μείνει στην ιστορία. Ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος πολεμιστής».

6. Όταν έφτασε στην Ελλάδα, ανήλικος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων, βρήκε στήριγμα στον Ακάκιο Καχιασβίλι, ο οποίος είχε επίσης ρίζες στην Γεωργία. Ο Ολυμπιονίκης αρσιβαρίστας τον είχε σαν μικρό του αδελφό και τον βοηθούσε με ό,τι μπορεί να χρειαζόταν καθημερινά, όπως και με την προσαρμογή του στη χώρα μας. Ο Ηλίας Ηλιάδης δεν τον ξέχασε μετά την κατάκτηση του μεταλλίου του και του το αφιέρωσε όπως και «στους ανθρώπους που με στήριξαν, με αγάπησαν και σε όλη την Ελλάδα».

7. Έχει βαθιά πίστη στο Θεό και κάθε φορά που βρίσκει χρόνο και ευκαιρία, επισκέπτεται το Άγιο Όρος. «Όποιος έρθει εδώ, θα νιώσει ότι ήρθε στον παράδεισο. Και θα κάνει μετά στην καθημερινή του ζωή ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να πάει στον παράδεισο», είχε πει επηρεασμένος από την κατάνυξη στη χερσόνησο του Άθω.

8. Μετά το σάλο που δημιουργήθηκε το 2004 επειδή δεν ήξερε να μιλάει την ελληνική γλώσσα, υποσχέθηκε ότι θα κάνει μαθήματα προκειμένου να γίνει και… τυπικά περισσότερο Έλληνας. «Πριν με απασχολούσε μόνο η προπόνηση. Τώρα εκτός από αυτή θα μάθω ελληνικά. Σε ένα χρόνο ή περίπου τόσο θα έχω μάθει». Ο Ηλίας Ηλιάδης είχε αρχίσει και το πρώτο διάστημα να μαθαίνει ελληνικά, όμως όπως είχε πει ο προπονητής του. «όταν έκανε μάθημα το πρωί, ήταν τόσο κουρασμένος που δεν πήγαινε για προπόνηση το απόγευμα».

9. Είναι παντρεμένος με τη Λία, πρώην αθλήτρια του τένις, και μαζί έχουν δύο παιδιά. Η κόρη του Μαρία, διάσημη μετά το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνου, είναι εφτά χρονών, ενώ ο γιος του, ο Ηρακλής γεννήθηκε τον προηγούμενο Νοέμβριο και είχε βάρος πέντε κιλά!! «Γεννήθηκε θηρίο! Έχω προλάβει να τον δω λίγο παραπάνω από μία εβδομάδα, συνέχεια σκέφτομαι πως όσα κάνω, τα κάνω για αυτόν. Θέλω να είναι υπερήφανος όταν μεγαλώσει. Δεν έχω προλάβει να τον δω ακόμα… Και όταν είμαι σπίτι τη μέρα, κοιμάται. Θέλω να γίνει ένας καλός άνθρωπος, αυτό θέλω. Κι αυτό το λέω και για μένα, πρώτα θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και μετά αθλητής». Οι ώρες που προπονείται και μένει μακριά από την οικογένειά του, είναι εκείνες που του στοιχίζουν περισσότερο και θεωρεί ότι είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχει κάνει για τον πρωταθλητισμό.

10. Στο Πεκίνο το 2008 ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Σε μια διοργάνωση που δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει, καθώς υπήρχε ρητή απαγόρευση γιατρών. «Ο τραυματισμός τα χάλασε όλα. Δεν πρόλαβα να αποθεραπευτώ και δεν άκουσα τους γιατρούς που μου είπαν να κάτσω. Είχαν μείνει δύο μήνες για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Και μετά ήταν χειρότερα. Στο ολυμπιακό χωριό με είδαν οι γιατροί και μου είπαν «πώς θα παίξεις με αυτό το γόνατο. Θα το καταστρέψεις!». Και πραγματικά το κατέστρεψα». Χρειάστηκε να προσπαθεί δύο χρόνια για να αποθεραπευτεί και να μπορέσει να σταθεί ξανά δυνατός στα δύο του πόδια. Για να μπορέσει ξανά να κρατήσει τη σημαία!