Andy-κατοπτρισμός!

Family portrait!

Στο σπίτι του Ρόι και της Σίρλεϊ Έρσκιν, στην κωμόπολη Ντανμπλέιν της Σκωτίας, οι φωνές και οι τσακωμοί ήταν σχεδόν καθημερινοί… Ο Ρόι, αν και επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν ήθελε η κόρη του να σπαταλάει το χρόνο της σε ένα γήπεδο τένις. Η Τζούντιθ, αντιθέτως, δεν έβρισκε το λόγο να μείνει μακριά από εκείνο που αγαπούσε περισσότερο. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία… «Είχαμε ζήσει το σενάριο με τη Τζουντ. Είχε κερδίσει τα πάντα στο τένις, ήταν πρωταθλήτρια σε όλες τις ηλικίες. Ήταν σπουδαία παίκτρια και θα είχε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο, αν δεν ένιωθε νοσταλγία. Έλειπε σε ένα τουρνουά στα 18 της, όταν ξαφνικά τα παράτησε και γύρισε σπίτι για να σπουδάσει».

Κάνε εγγραφή στη unibet και πάρε μπόνους 100%

Η Τζουντ δε θα άφηνε το ίδιο λάθος να επαναληφθεί… Μαζί με τον Γουΐλ θα έφτιαχναν μια ευτυχισμένη οικογένεια με δύο παιδιά. Ο Τζέιμι γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1986 και ο Άντριου στις 15 Μαΐου του 1987. Το γονίδιο θα περνούσε στα παιδιά της, τα οποία από πολύ νεαρή ηλικία θα καταπιάνονταν – εκτός των άλλων – και με το τένις. Εκείνη, προπονήτρια της Εθνικής ομάδας της Σκωτίας, θα αναλάμβανε την εκπαίδευση των παιδιών της μέσα στο γήπεδο. Θα ήταν απούσα, όμως, έξω από αυτό. «Έπρεπε να τους ανακοινώσω ότι η μητέρα τους εγκαταλείπει το σπίτι. Με διέλυσε, όμως το έκανα», περιγράφει ο Γουίλ για την ημέρα που αποφάσισαν να χωρίσουν με την Τζουντ στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έστω κι αν το τυπικό διαζύγιο ήρθε δέκα χρόνια αργότερα.

«Ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, όμως και οι δύο στεναχωρήθηκαν πολύ. Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πατέρας τους δεν έχει κάνει τίποτα και είναι απών. Όμως, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Δε με νοιάζει τι βλέπουν οι πολλοί, αλλά τι ξέρουν οι δυο τους. Εγώ δούλευα όλη την ημέρα, όμως εγώ τους μαγείρευα για να έχουν φαγητό όταν θα γυρνούσαν στο σπίτι. Εγώ έπλενα κι εγώ σιδέρωνα. Δε θα πω ότι τους μεγάλωσα μόνος μου, γιατί η Τζουντ ήταν πάντα εκεί». Ο Άντι, θα βίωνε το διαζύγιο όπως κάθε παιδί της ηλικίας του. «Ένιωθα πως όταν μάλωναν, έβαζαν εμένα στη μέση. Με πείραζε πολύ. Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να είχα πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο είναι να μείνει η οικογένειά μου ενωμένη. Ακόμα κι έτσι, όμως, λατρεύω τον πατέρα μου και τη μητέρα μου».

Με τη μητέρα του, πολλοί λένε ότι έχει οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Η ίδια το διαψεύδει. «Δεν είναι μαμάκιας. Του φέρομαι όπως οι υπόλοιπες μητέρες στον κόσμο. Ούτε τον χαϊδεύω, ούτε τον πιέζω υπερβολικά». Και έτσι ήταν από την παιδική ηλικία. Έστω κι αν ο εκρηκτικός χαρακτήρας του Άντι στο γήπεδο είναι, επίσης, προϊόν γονιδίων. «Κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα που έκανε κι εκείνη όταν έπαιζε, οπότε δεν μπορεί να την ενοχλεί», έχει απαντήσει σχετικά με τις… βωμολοχίες που συχνά του ξεφεύγουν στη διάρκεια των αγώνων. Βωμολοχίες, που ήταν συνηθισμένες στο σπίτι όταν υπήρχαν οι κόντρες του Άντι με τον Τζέιμι. «Είχαμε πολύ ανταγωνιστική σχέση μεγαλώνοντας. Παίζαμε γκολφ και ο Τζέιμι ήταν πολύ καλύτερος από μένα. Παίζαμε πινγκ-πονγκ και ήμουν εγώ πολύ καλύτερος. Παίζαμε παιχνίδια στο κομπιούτερ. Σκουός, ποδόσφαιρο, τένις, τα πάντα… Ήταν φυσιολογικό να τσακωνόμαστε όλη την ώρα. Συνήθως, μόνο φωνάζαμε. Κι όσο μεγαλώναμε φωνάζαμε περισσότερο. Μέχρι να φύγει… Τότε κατάλαβα ότι να παίζεις με τη μαμά σου και τον μπαμπά σου, είναι χάλια. Εκτίμησα τις στιγμές που περάσαμε μαζί». Η σχέση τους ακόμα ίδια… Ο Τζέιμι, επαγγελματίας τενίστας στο διπλό, μένει στο σπίτι του Άντι στο Λονδίνο και κάθε βράδυ καταλήγουν να τσακώνονται για το ποιος είναι καλύτερος στο pacman!!

Μαζί, ωστόσο, θα βίωναν και μια από τις πιο «σκληρές» στιγμές της ζωής τους. Τόσο σκληρή που δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν όταν γινόταν. Τόσο ωμή, που έκανε το Νταμπλέιν για μερικές μέρες γνωστό σε όλο τον κόσμο! Στις 13 Μαρτίου του 1996, ο Τόμας Χάμιλτον, μπήκε στο σχολείο της περιοχή και σκότωσε 16 παιδιά και τον δάσκαλό τους, πριν αυτοκτονήσει. Ο Άντι ήταν εκεί. Το ίδιο και ο Τζέιμι. «Κρυφτήκαμε κάτω από ένα γραφείο. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι συχνά, όμως είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου και πάντα θα μείνει εκεί. Κάποιοι φίλοι μου σκοτώθηκαν. Θα μπορούσα να είμαι εγώ. Και το πιο περίεργο είναι ότι γνωρίζαμε τον άνθρωπο που το έκανε. Πολλές φορές είχε έρθει μαζί μας, στο αυτοκίνητο της μαμάς μου. Ένας δολοφόνος καθόταν δίπλα στη μητέρα μου. Δεν μ’ αρέσει να σκέφτομαι εκείνη την ημέρα. Είναι άβολο να σκέφτεσαι ότι ένας άνθρωπος που έπαιζες μαζί του και διασκέδασες, έκανε κάτι τέτοιο».

Και η αλήθεια είναι πως δεν το κάνει. Στις περισσότερες συνεντεύξεις του αποφεύγει να μιλήσει για το θέμα, λέγοντας πως η μνήμη του είναι ασθενής. Μόνο όταν κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του – την οποία εν συνεχεία αφόρισε χαρακτηρίζοντάς την «νεανικό λάθος που έκανα για τα λεφτά» - μίλησε περισσότερο για το γεγονός.

Επάγγελμα, τενίστας!

Στην πορεία από τα αθώα παιδικά παιχνίδια μπροστά σε έναν υπολογιστή μέχρι τον επαγγελματισμό υπήρχαν στάδια. Στο πρώτο Wimbledon, που παρακολούθησε ο Άντι Μάρει, πρωταγωνιστής ήταν ο Αντρέ Αγκάσι. «Ήταν ο ήρωας μου. Ήθελα πολύ να πάρω ένα αυτόγραφο, όμως δε γινόταν να τον πλησιάσω». Ο μύθος θέλει τον Άντι να φοράει κασκέτο και ψεύτικη αλογοουρά στα παιδικά του χρόνια για να μοιάσει στον διάσημο Αμερικανό τενίστα. Το δεύτερο στάδιο ήταν η απόφαση που πήρε στα 15 του χρόνια.

«Ήμουν πραγματικά τρελός για το ποδόσφαιρο, αλλά έπρεπε να διαλέξω. Τότε, μου ζήτησαν οι Ρέιντζερς να προπονηθώ μαζί τους, όμως στο μυαλό μου το τένις είχε προτεραιότητα. Ο λόγος ήταν απλός… Στο τένις υπάρχει κατάταξη και ακόμα και σε νεαρή ηλικία ξέρεις που βρίσκεσαι. Στο ποδόσφαιρο, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ήμουν μέσα στους καλύτερους τέσσερις-πέντε στην Ευρώπη στην ηλικία μου. Θα μπορούσα να ήμουν και στους 25 χειρότερους, δεν ήταν αυτό το θέμα. Τουλάχιστον, όμως, ήξερα. Ενώ στο ποδόσφαιρο, δεν έχεις εικόνα, παίζουν χιλιάδες παιδιά σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία».

Τρίτο στάδιο ήταν η μετακόμιση στην Ισπανία. Ο αδελφός του είχε κάνει το ίδιο, αφήνοντας τη Σκωτία για το Παρίσι, ωστόσο γύρισε πίσω γιατί του έλειπε το σπίτι του. Ο Άντι θα ήταν πιο αποφασισμένος. «Εκεί έμαθα τα πάντα. Αν είχα μείνει στην Αγγλία θα έκανα προπόνηση με τους καλύτερους της ηλικίας μου. Στην Βαρκελώνη έκανε προπόνηση με άντρες 22 ή 23 ετών. Πολύ πιο δυνατοί και μεγαλόσωμοι από εμένα. Έπρεπε να εφευρίσκω τρόπους για να τους κερδίζω κι αυτό με έκανε να μάθω την τακτική». Στην Ισπανία εκτός από την τακτική, θα μάθαινε και τα άσχημα νέα. Ο επίμονος πόνος στο γόνατο, θα τον οδηγούσε σε ειδικό γιατρό, ο οποίος θα έκανε τη διάγνωση για χρόνιο πρόβλημα στην επιγονατίδα. Ο Άντι Μάρεϊ διαγνώστηκε με διφυή επιγονατίδα (δύο ξεχωριστά κόκκαλα, αντί για ένα), ένα πρόβλημα εκ γενετής και το οποίο απαντάται στο 1% του πληθυσμού!

«Το διάστημα που έμεινα έξω έγινα πιο δυνατός ψυχικά. Μέχρι τότε όλα μου είχαν δοθεί απλόχερα, όλα ήταν εύκολα. Όμως μετά από αυτό, προφανώς και ήταν δύσκολο να επιστρέψω. Το γόνατό μου πονάει και έμαθα να ζω με αυτό. Πονάει σε διαφορετικές εποχές του χρόνο και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έτσι γεννήθηκα και έτσι θα μάθω να παίζω. Απ’ τη στιγμή που γνωρίζω τι είναι και δεν κινδυνεύω να πάθω ζημιά, δε με πειράζει».

Στην επιστροφή του, θα είναι καλύτερος. Θα κατακτήσει το Junior US-Open το 2004, όντας μόλις 17 ετών, και όταν θα τον ρωτήσουν αν γνωρίζει ποιος είναι ο καλύτερος Σκωτσέζος τενίστας όλων των εποχών, εκείνος απάντησε με ερώτηση. «Εγώ??». Τα επόμενα χρόνια θα έρχονταν ως επιβεβαίωση και το ερωτηματικό θα ακολουθούσαν πολλά θαυμαστικά!

Στην κορυφή του κόσμου…

Ο πρωταθλητής χαρακτηρίζεται από τις νίκες του, όμως χτίζεται από τις ήττες. Ο Άντι Μάρεϊ έγινε επαγγελματίας και με την κάρτα τον Απρίλιο του 2005, όταν ενηλικιώθηκε και ξεκίνησε τη διαδρομή του στην παγκόσμια κατάταξη από το νούμερο 407 στον κόσμο! Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου θα έμπαινε στους 100 καλύτερους. Θα άλλαζε προπονητές, θα κέρδιζε μικρά τουρνουά, θα προχωρούσε στα μεγάλα Open, θα διεκδικούσε τη διάκριση, όμως πάντα θα έμοιαζε κάτι να του λείπει. Ίσως να ήταν και η κατάρα των Βρετανών τενιστών, που σπάνια κατόρθωναν να φτάσουν στην υπέρβαση. Κι όταν τα κατάφερνε, έβρισκε τον Ρότζερ Φέντερερ απέναντί του.

«Σίγουρα μπορώ να κλάψω όπως εκείνος, αλλά είναι κρίμα που δεν μπορώ να παίξω το ίδιο καλά», θα έλεγε με χιούμορ μετά από έναν απ’ τους χαμένους τελικούς. Το χιούμορ του πολλές φορές τον έβαλε σε μπελάδες κι έφτασε να θεωρείται πως μισεί τους Άγγλους. «Είμαι Βρετανός. Είμαι Σκωτσέζος, αλλά σε καμία περίπτωση αντί-Άγγλος», είπε όταν ένα σχόλιό του κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2006 παρεξηγήθηκε. Ο ίδιος, αργότερα θα μετακόμιζε στη διάσημη συνοικία Surrey του Λονδίνου, μια από τις πιο χλιδάτες και ακριβές περιοχές, εκπληρώνοντας ένα από τα όνειρά του. Εκεί ζει με τη Κιμ Σίαρς, με την οποία γνωρίστηκαν πριν πέντε χρόνια στην Αμερική κι έκτοτε είναι μαζί και ενίοτε με τον αδελφό του.

Η υπέρβαση στην καριέρα του θα ερχόταν το 2012. Στο Wimbledon, ένα μέρος το οποίο έχει την… ευλογία να βρίσκεται είκοσι λεπτά από το σπίτι του, ώστε να μπορεί να προπονείται ανά πάσα στιγμή. Εκεί θα έπαιρνε την πρώτη σπουδαία νίκη της καριέρας του, έστω κι αν η είδηση στον αγώνα δεν ήταν η δική του νίκη, αλλά η ήττα του Ρότζερ Φέντερερ. Έγινε ο τενίστας που στέρησε από τον Ελβετό το μοναδικό τίτλο που του έλειπε, το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Ένα μήνα μετά, έφτασε ξανά στην κορυφή… Παραμονές του τελικού του US Open, η παρουσία του Σερ Σον Κόνερι και του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη συνέντευξη Τύπου καταδείκνυαν πόσο σημαντικός ήταν ο τελικός.

Ο Άντι θα τα κατάφερνε και θα έσπαγε την κατάρα των 76 χρόνων. Δεν πρόκειται να το γιορτάσει με αλκοόλ, αφού το σιχαίνεται. Απεχθάνεται τη μπύρα (όπως και τις μπανάνες), δεν έχει πιει στη ζωή του ουίσκι, ενώ δυσκολεύεται ακόμα και με τη σαμπάνια. Πιθανότατα, θα αυξήσει την περιουσία του που υπολογίζεται στα 26 εκ. λίρες και θα προσθέσει το όνομά του μαζί με άλλων θρύλων του αθλητισμού. Εκείνων που θαυμάζει και ονειρεύεται. Ίσως όχι ακόμα του Μοχάμεντ Άλι, που θα ήθελε να γνωρίσει, αλλά κοντά στον Λιονέλ Μέσι και τον Γιουσέιν Μπολτ.

«Θα ήθελα να δω πως είναι να τρέχεις τόσο γρήγορα ή να μπορείς να τρέχεις με τη μπάλα κολλημένη στο πόδι σου», είχε πει… Προς το παρόν, μπορεί να ζήσει βλέποντας πως είναι να κερδίζεις ένα Grand Slam και ίσως σε λίγους μήνες, το Νοέμβριο στην Αγγλία, να ζήσει βλέποντας το απόλυτο. Πως είναι να βρίσκεσαι στο Νούμερο ένα!