Η ζωή που δεν έζησα!

Γίνε Άρης…

Η αναζήτηση δεν διαρκεί πάνω από μερικά λεπτά. Ούτε κρυμμένες δηλώσεις, ούτε ξεχασμένοι όρκοι αγάπης, ούτε μια παιδική αγάπη χαμένη στην εξέλιξη του επαγγελματισμού. Από τις 30 Μαρτίου του 1988, ο Θανάσης Παπάζογλου ήταν Άρης! Και μέχρι τα 20 του χρόνια θα το… γούσταρε με όλη του την καρδιά! «Έγινα Άρης από τον πατέρα μου. Το μεγάλο μου όνειρο ήταν να παίξω στον Άρη. Μεγάλωσα βλέποντας αυτή την ομάδα και όπως κάθε νέο παιδί, φανταζόμουν ότι κάποια στιγμή θα μου δινόταν αυτή η ευκαιρία». Η ευκαιρία δεν έρχεται μόνη της. Σαν το σύμπαν του Κοέλιο που για να συνωμοτήσει υπέρ σου, θέλει και μια μικρή ώθηση.

Ο υψηλόσωμος επιθετικός ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Ντίνου Κούη. Πήγε εκεί σε ηλικία δέκα ετών και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Άρη, όταν πλέον ήταν βέβαιος για το ταλέντο και την εξέλιξη που μπορεί να έχει ο μικρός, τον πήγε στις ακαδημίες της ομάδας. Τα θεμέλια για να πραγματοποιηθεί το όνειρο είχαν μπει, ωστόσο μέχρι να χτιστεί το οικοδόμημα, ο Παπάζογλου παρέμενε αυτό που εξαρχής ήταν: Οπαδός… «Πολύ δύσκολα να έχανα κάποιο εντός έδρας παιχνίδι. Κάθε Κυριακή από το πρωί που ξυπνούσα, είχα μέσα μου αυτή τη γλυκιά προσμονή να έρθει η ώρα να πάω στον Άρη. Με τον πατέρα μου πηγαίναμε συνήθως στη Θύρα 2, ενώ φυσικά έχω έρθει και 3-4 φορές στη Θύρα 3, έτσι για να πάρω το «βάπτισμα του πυρός», αφού δεν νοείται Αρειανός που να μην έχει περάσει έστω και μια φορά από τη θύρα αυτή».

Σιγά-σιγά θα περνούσε και στον αγωνιστικό χώρο… Στην αρχή ήταν το ball boy πίσω από τις εστίες που περίμενε να έρθει η μπάλα προς το μέρος του για νιώσει μέρος του παιχνιδιού. Πάντα ξεχώριζε, θυμούνται οι πιο υποψιασμένοι, λόγω των μακριών του μαλλιών και του ύψους του. Όπως κάποτε ξεχώριζε με το ύψος του ο Άγγελος Χαριστέας, στο παιχνίδι που είχε γεννήσει τα όνειρα του Θανάση, όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί. «Εννιά χρονών ήμουν τότε, αλλά θυμάμαι τα πάντα. Λεπτό προς λεπτό το ματς. Λόγω ηλικίας δεν πήγα, αλλά στο σπίτι μας είχαμε πανηγύρι. Αυτό το ματς δεν ξεχνιέται με τίποτα».

Σύντομα θα είχε κι άλλα παιχνίδια που δεν θα μπορούσε να ξεχάσει. Το ντεμπούτο το στο επαγγελματικό πρωτάθλημα θα ερχόταν σε ένα ντέρμπι. Πήρε την κρυάδα σε επίσημο αγώνα πρωταθλήματος (σ.σ. είχε προηγηθεί ένα ματς στο κύπελλο) κόντρα στον ΠΑΟΚ στις 21 Οκτωβρίου του 2007. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς που λίγο καιρό πριν είχε αναλάβει τον Άρη, έδειχνε να έχει αδυναμία στον Θανάση Παπάζογλου. «Ίσως επειδή έπαιζε και αυτός στην επίθεση και ήταν το ίδιο ψηλός με εμένα, να βλέπει στο πρόσωπό μου τον εαυτό του. Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη ένας τέτοιος προπονητής να σε εμπιστεύεται. Αυτό μου έδειξε από την πρώτη μέρα που ήρθε στον Άρη».

Στις 7 Σεπτεμβρίου ήταν η πρώτη μέρα του Σερβοέλληνα τεχνικού στον Άρη. Στην επέτειο των… δύο μηνών, ο Θανάσης Παπάζογλου θα ζούσε το βράδυ της ζωής του. Στις 8 Νοεμβρίου, το ματς για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν στο 0-0, όταν ο 19χρονος θα μπει στο 54’ στη θέση του Χαβίτο. Γκολ στο 76’, γκολ στο 89’ και ένα ακόμα του Κόκε για να γεμίσουν μια νύχτα θριάμβου. «Προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά μου και να δικαιώσω τον προπονητή μου, για την εμπιστοσύνη που μου δείχνει», θα πει ο νεαρός μετά το τέλος του αγώνα, για να έρθει ο προπονητής του και να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τις μετοχές του. «Δεν πήρα κανένα ρίσκο με τη χρησιμοποίηση του Θανάση, τον οποίο άλλωστε τον εμπιστεύομαι. Σας έχω πει ότι τον πιστεύω. Αλλά έχω πει επίσης ότι δεν πρέπει να τον γεμίσουμε με άγχος. Είναι ταλέντο και πρέπει να τον αφήσουμε να το βγάλει».

Σιγά-σιγά, ο Θανάσης Παπάζογλου θα αντιλαμβανόταν την αξία εκείνης της βραδιάς. Πόσο σπάνιο ήταν αυτό που του συνέβη και τι εχέγγυα του έδινε για το μέλλον του στον Άρη. «Νομίζω πως είναι ο σημαντικότερος τρόπος για να ξεκινήσει ένας νεαρός ποδοσφαιριστής. Εγώ δεν το φανταζόμουν έτσι και δεν είναι απόλυτο κάποιος να ξεκινήσει με αυτόν τον τρόπο την ποδοσφαιρική του καριέρα. Απλά έτυχε και είναι καλοδεχούμενο και μακάρι να συνεχιστεί και να έχει διάρκεια».

Έρωτας ή πόλεμος;

Όσο ευλογημένο ήταν το ντεμπούτο σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τόσο καταραμένη ήταν η συνέχεια. Στο Περιστέρι, μόλις τρεις μέρες μετά, ξεκινάει βασικός. Για πρώτη φορά στην καριέρα του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μετά από 19 λεπτά αποχωρεί υποβασταζόμενος. «Θα προτιμούσα να έχουμε χάσει παρά να τραυματιστεί ο Παπάζογλου. Έχει υποστεί ρήξη πρόσθιου χιαστού και θα απουσιάσει για περίπου τέσσερις μήνες». Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς με 22 λέξεις θα μεταφέρει το κλίμα και ταυτόχρονα το ιατρικό ανακοινωθέν. Η μοίρα θα μοιάζει σκληρή για τον 19χρονο που θα πρέπει να παλέψει για να επιστρέψει υγιής. Για τις δύσκολες στιγμές υπάρχει το καταφύγιο της βραδιάς με τον Ερυθρό Αστέρα, όμως δεν είναι πάντα αρκετό.

«Πιστεύω πως ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή, δεν πρέπει να απελπίζεσαι. Από τη μία μέρα στην άλλη μου δόθηκαν πολλά και απλόχερα, όμως γρήγορα μου τα πήραν πίσω. Στην αρχή, ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Οι δύο πρώτοι μήνες ήταν οι χειρότεροι, αφού πέρα του ψυχολογικού σοκ, είχα να αντιμετωπίσω και τους πόνους του τραυματισμού μου. Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, τα πάντα ήταν καλύτερα. Υπήρξαν κάποιες στιγμές που έσπασα. Ιδιαίτερα όταν παρακολουθούσα τα ματς από την τηλεόραση. Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα, τη στιγμή που ανεβαίνεις, σε βοηθά να ωριμάσεις απότομα. Έχεις μέρες ολόκληρες που δεν κάνεις τίποτα άλλο, παρά να σκέφτεσαι».

Οι σκέψεις σταμάτησαν στις 6 Απριλίου του 2008. Όταν άρχισαν εκ νέου οι πράξεις. Ο Θανάσης Παπάζογλου επέστρεψε στα γήπεδα, μπαίνοντας ως αλλαγή στον αγώνα με τον Ηρακλή και γνωρίζοντας την αποθέωση από τον κόσμο. Μέχρι το τέλος της σεζόν θα πάρει κι άλλες συμμετοχές, ώστε να πιστέψει εκ νέου στον εαυτό του και να έχει την ψυχολογία που χρειάζεται για την επόμενη σεζόν. Το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε, όμως, θα τα άλλαζε όλα.

Ο έρωτας ξαφνικά θα γίνει πόλεμος. Με τον πιο συνηθισμένο τρόπο που αλλάζουν τα συναισθήματα των ανθρώπων. Το χρήμα! Η Σαμπντόρια το καλοκαίρι του 2008 θα κάνει επίσημη πρόταση για την απόκτησή του. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής, ο Άρης θα ζητήσει 500.000 ευρώ και ποσοστό 30% σε ενδεχόμενη μεταπώληση. Η ιταλική ομάδα θα συμφωνήσει. Ο Άρης, τότε, θα ζητήσει 1 εκ. ευρώ χωρίς ποσοστό μεταπώλησης και το θέμα θα ναυαγήσει. «Μια πρόταση από τη Σαμπντόρια κολακεύει κάθε ποδοσφαιριστή, αλλά δεν παύω να είμαι παίκτης του Άρη. Αυτά είναι θέματα που συζήτησαν οι διοικήσεις, εγώ έχω εδώ το μυαλό μου. Ήταν μια καλή πρόταση, αλλά μέχρι εκεί», θα πει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του Άρη στις 24 Ιουλίου ο Παπάζογλου και θα αναφερθεί στο θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του, το οποίο επίσης ήταν στην επικαιρότητα.

«Πιο σημαντικό για μένα είναι να σκεφτώ πώς θα πάρω χρόνο συμμετοχής και όχι την επέκταση του συμβολαίου μου. Να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου, να κάνω συμμετοχές για να επεκτείνω και το συμβόλαιό μου». Στην πορεία αποδείχθηκε το αντίθετο. Ο Θανάσης Παπάζογλου θα παίξει μόλις δύο παιχνίδια σε μια σεζόν – συνολικά 47 λεπτά – και θα αποδεικνυόταν ότι εκείνο καλοκαίρι του 2008 τέλειωσε ουσιαστικά την καριέρα του στον Άρη. Το τυπικό ήρθε δώδεκα μήνες μετά…

Αιώνιος… τιμωρός!

Οι μεν τον κατηγορούσαν για βεντετισμό και για κακή εξωγηπεδική ζωή. Εκείνος ότι έδωσαν εντολή στον προπονητή να μην τον χρησιμοποιεί. Η αλήθεια που συνήθως απαντάται στη μέση, δεν έγινε ποτέ γνωστή. Ο Θανάσης Παπάζογλου απάντησε μέσω δικαστικού επιμελητή στην πρόταση ανανέωσης που του έκανε ο Άρης για τετραετές συμβόλαιο έναντι 250 χιλιάδων συνολικά κι έκλεισε την πόρτα. Μέχρι να ανοίξει την επόμενη, ακόμα και οι οπαδοί του Άρη τού έδιναν δίκιο. «Η καριέρα μου είχε ένα κομβικό σημείο όταν αγωνιζόμουν στον Άρη. Τότε ήρθε μια πρόταση από την Ιταλία και δε με άφησαν να φύγω», θα πει χρόνια αργότερα ο Παπάζογλου, αποδεικνύοντας ότι τον πείραξε η στάση του Λάμπρου Σκόρδα, με τον οποίο ήταν εξοργισμένος όταν ήρθε η ώρα για το διαζύγιο. Θα τον κατονόμαζε, μάλιστα, ως κύριο υπεύθυνο που φεύγει απ’ τον Άρη.

«Εκείνο το καλοκαίρι πίστευα ότι θα κάνω επιτέλους καινούργιο συμβόλαιο. Ο εκπρόσωπός μου συναντήθηκε με τον κ. Σκόρδα στα γραφεία της ΠΑΕ, αλλά για άλλον παίκτη. Και έφερε εν τέλει την κουβέντα στο θέμα μου. Και τότε πρότεινε ένα πενταετές συμβόλαιο, με κλιμακούμενες αποδοχές που ξεκινούσαν από τις 40.000 ευρώ. Σαν πρόφαση έφερε το γεγονός ότι προέρχομαι από τραυματισμό και κάνω κακή εξωγηπεδική ζωή. Και ότι γι' αυτόν τον λόγο είμαι επιρρεπής στους τραυματισμούς. Αυτά με εξόργισαν περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Ουσιαστικά έβγαζε ιστορίες από το μυαλό του».

Στην 1η Ιουνίου του 2009, εκείνο που ψιθυριζόταν στη Θεσσαλονίκη, έγινε επίσημο. Ο ΠΑΟΚ ανακοίνωσε την απόκτηση του Θανάση Παπάζογλου από τον αιώνιο αντίπαλό του. «Ήξερα πολύ καλά ποιο θα είναι το κόστος μια τέτοιας μετακίνησης. Ζω χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ξέρω τη νοοτροπία αυτής της πόλης. Το σκέφτηκα αρκετά, ζύγισα τα πράγματα και είπα ότι θα το κάνω. Δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη. Έχω τους λόγους μου που πήρα αυτή την απόφαση και τους ξέρω καλά μέσα μου. Όταν χρειάστηκε να πάρω την τελική απόφαση, έκρινα ότι αυτή η μεταγραφή θα είναι η καλύτερη για το μέλλον μου και το έκανα».

Στον ΠΑΟΚ θα παίξει την πρώτη χρονιά, περισσότερο απ’ όσο σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της καριέρας του. Θα παίξει σχεδόν το διπλάσιο, έχοντας 26 συμμετοχές, ενώ μέχρι τότε στα πόδια του είχε 14 παιχνίδια. Το άθροισμα των τεσσάρων γκολ δεν θα είναι κολακευτικό και το αποτέλεσμα μοιάζει να μην δικαιώνει κανέναν. «Η πρώτη μου χρονιά στον ΠΑΟΚ ήταν δύσκολη, στο θέμα της προσαρμογής. Προερχόμουν από τον Άρη, έκατσα ενάμιση χρόνο χωρίς παιχνίδια, στην προηγούμενη ομάδα μου δεν έπαιζα, είχα κι ένα μεγάλο τραυματισμό. Γενικά έγινε με ανορθόδοξο τρόπο η προσαρμογή μου τον πρώτο χρόνο, αφού πήρα φανέλα βασικού από το πρώτο παιχνίδι».

Η φανέλα βασικού τον… προβλημάτισε, εξίσου και ο πάγκος την επόμενη σεζόν. Ο ΠΑΟΚ είχε περισσότερες λύσεις στην επίθεση και ο Θανάσης Παπάζογλου είχε παίξει μόλις οκτώ φορές στο πρωτάθλημα μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου. Παρότι είχε ξεκινήσει τη σεζόν με γκολ (σ.σ. κόντρα στον Πανσερραϊκό), η συνέχεια θα είναι απογοητευτική. Θα παίξει για τελευταία φορά κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και εν συνεχεία θα παίξει στον Αστέρα Τρίπολης. Ο ΠΑΟΚ θα τον παραχωρήσει δανεικό στους Αρκάδες, όπου θα παίξει σε εννέα ματς, αλλά και πάλι δε θα κατορθώσει να ξεχωρίσει. «Τότε ήταν περίεργα τα πράγματα. Η απόρριψη τότε υπήρξε από τον προπονητή κι όχι από τον ΠΑΟΚ. Πήγα τότε στον Αστέρα, ο οποίος βρισκόταν κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού και δεν κατάφερα να αποδείξω ότι υπάρχω. Δεν έκανα άσχημα παιχνίδια, αλλά δεν πέτυχα γκολ».

Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, έδειχνε πιο αποφασισμένος από ποτέ. Δούλεψε όλο το καλοκαίρι με ατομικές προπονήσεις στη Βέροια κι ήθελε να αποδείξει ότι στα 23 του χρόνια δεν ήταν ξοφλημένος. «Το πήρα λίγο εγωιστικά, καθώς ήμουν στην αφάνεια πολύ καιρό και αυτό ήταν το τελευταίο μου χαρτί. Δούλεψα πολύ στις προπονήσεις, έβαζα συνέχεια γκολ και αυτό όπως φαίνεται το είδε ο κ. Μπόλονι και μου έδωσε την ευκαιρία. Όταν ένας παίκτης δεν παίζει καλά και είναι πεσμένος αγωνιστικά τότε όλο αυτό τον ρίχνει και ψυχολογικά. Πρέπει όμως ο ποδοσφαιριστής να προσπαθήσει να διαψεύσει τους πάντες. Έτσι έκανα και εγώ, δούλεψα πολύ, προσπάθησα και με την βοήθεια του Θεού, δικαιώθηκα».

Η δικαίωσή του κράτησε αρκετά, ώστε να ζήσει κι εκείνο που περίμενε. Η εκδίκησή του ήρθε στις 23 Οκτωβρίου, όταν σκόραρε μέσα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» το γκολ της ισοφάρισης του ΠΑΟΚ. «Θα ήθελα να το βάλω στην Τούμπα, αλλά κι εκεί μέσα δε με χάλασε», θα έλεγε μετά το ματς, όμως η δικαίωση για την οποία μιλούσε εκείνες τις μέρες είχε ημερομηνία λήξης. Ο Θανάσης Παπάζογλου θα έκλεινε τη σεζόν με τρία γκολ σε 15 ματς και παρά την επιθυμία του να παραμείνει στην Τούμπα, κλήθηκε να βρει νέο σταθμό για την καριέρα του.

Επαγγελματίας… επιθετικός!

Η πρώτη απόφαση που παίρνουμε συνήθως είναι της καρδιάς. Η δεύτερη – έστω και υποσυνείδητα – είναι συνέχεια της πρώτης και είναι της… καρδιάς. Όταν για τον Θανάση Παπάζογλου έκλεισε η πόρτα της αγάπης κι έκλεισε και η πόρτα της εκδίκησης, άνοιξε εκείνη του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Άλλωστε, ήταν ακόμα μόλις 24 ετών. Στις 8 Αυγούστου, μια μέρα μετά το τυπικό τέλος με τον ΠΑΟΚ, ο υψηλόσωμος επιθετικός υπέγραψε στον ΟΦΗ. «Έρχομαι σε μια μεγάλη ομάδα. Ήθελα πολύ να έρθω γιατί για εμένα είναι μια κρίσιμη χρονιά και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω τον ΟΦΗ. Επέλεξα να έρθω στον ΟΦΗ γιατί είναι μια μεγάλη ομάδα με πάρα πολύ κόσμο», θα πει μετά την υπογραφή του στην ομάδα του Ηρακλείου και λίγο καιρό μετά θα εξηγήσει:

«Έφθασα 24 χρονών, πρέπει να παίζω συνεχόμενα, κάτι που δεν συνέβαινε στον ΠΑΟΚ. Τώρα αν ευθύνεται άλλος ή εγώ που δεν έπαιξα στον ΠΑΟΚ είναι άλλο θέμα. Ήρθα στον ΟΦΗ για να δείξω τα στοιχεία μου και να ανοίξουν άλλοι ορίζοντες για την καριέρα μου. Φταίνε οι συγκυρίες που δεν έπαιξα στον ΠΑΟΚ, φταίω και εγώ. Το παραδέχομαι. Δεν έδεσε από την αρχή το γλυκό. Και δεν μπόρεσα να αποδείξω ότι πρέπει να είμαι βασικός. Νομίζω το όλο κλίμα στην ομάδα, στη Θεσσαλονίκη, το όλο κλίμα γύρω από το όνομά μου έπαιξε ρόλο. Τη χρονική στιγμή που μετακόμισα στον ΠΑΟΚ δεν ήμουν έτοιμος για τις προσδοκίες που είχα, δεν πήρα τις ευκαιρίες που μου είχε δώσει ο προπονητής κι αυτό επηρέασε. Δεν ξέρω τι έπαιξε ρόλο για να μην εκπληρώσω τις προσδοκίες και όσο έμενα παραπάνω δεν θα ήταν καλό για μένα».

Στο Ηράκλειο παλεύει για αυτό ακριβώς που ονειρεύεται: Την καθιέρωση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του ΟΦΗ δεν το πανηγύρισε. «Ελπίζω να μην αποβεί μοιραίο για τον ΠΑΟΚ», δήλωνε μετά με ειλικρίνεια. Στο χθεσινό ξέσπασε… Όπως εκείνο το 19χρονο παιδί τον Νοέμβριο του 2007.