Μόνος μου...

Η νόσος και η απώλεια...

Καθένας θα ονειρευόταν διαφορετικά την ενηλικίωσή του. Ειδικά, όταν έχει όλα τα εφόδια στη ζωή του για να σπουδάσει, να πετύχει, να ακολουθήσει το δρόμο του πατέρα του. Ειδικά, όταν ήταν στο ξημέρωμα μιας καινούργιας δεκαετίας, η οποία έφερνε τεχνολογικές και όχι μόνο καινοτομίες. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να τα ζήσει με την αφέλεια, την παρορμητικότητα και τον ενθουσιασμό της ηλικίας του. Ο πατέρας του, Βασίλης, θα άφηνε ξαφνικά την τελευταία του πνοή σε ηλικία 64 ετών και ο 18χρονος τότε Λαυρέντης θα έπρεπε να συνεχίσει το έργο του.

Δεν ήταν κάτι που δεν ήθελε. Απλά, δεν το ήθελε τόσο γρήγορα. Το άγχος που του προκάλεσε η ξαφνική ευθύνη μιας εταιρίας και δύο γυναικών, της Ζαφειρίας και της Μάρη, μητέρας του και αδελφής του αντίστοιχα, είχε ως αποτέλεσμα να διαγνωστεί με νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα, μια ασθένεια που προκαλεί έντονους πόνους, δυσκαμψία ως και κατάθλιψη. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε μπροστά του τρία εμπόδια και μια κληρονομία. Είχε μια εταιρία να αναλάβει, την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε και να σπουδάσει. Όσο για την κληρονομιά του; «Όλα οφείλονται στο DNA ενός εγγονού πρόσφυγα που ξέρει να αγωνίζεται και να παλεύει. Οι πρόσφυγες είναι αγωνιστές και δεν έχουν όρια, μπορούν να προχωράνε και να πετυχαίνουν!».

Οι παππούδες του, Λαυρέντης και Μάρη, ήταν εκείνοι που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Ρέντη, μια περιοχή που έχει φροντίσει ο ίδιος ο 37χρονος επιχειρηματίας. Με τη δική του συμβολή και βοήθεια φτιάχτηκε πλατεία με 200 δέντρα και 400 θάμνους, όπου δεσπόζει το άγαλμα ενός πόντιου αγωνιστή, αφιερωμένο στον Βασίλη Λαυρεντιάδη. Τον πατέρα που έχασε νωρίς... έργου. «Είναι μεγάλη χαρά και τιμή που βρίσκομαι στο χώρο όπου μεγάλωσα, βλέποντας το πατρικό σπίτι των παππούδων μου, του Λαυρέντη και της Μάρη Λαυρεντιάδη, στο οποίο μεγάλωσε ο πατέρας μου και γεννήθηκα κι εγώ. Κάτω από αυτή τη στέγη -που πριν από 30 χρόνια έσταζε και δύο φορές παραλίγο να πνιγούμε- μεγαλώσαμε, γίναμε γνήσιοι και απλοί και κάναμε όνειρα», έλεγε συγκινημένος στα εγκαίνια, αδυνατώντας να ξεχάσει ποιος ήταν και από πού ξεκίνησε.

Το βράδυ σπουδαστής, το πρωί διευθυντής!

Η εταιρεία «Νεοχημική» ήταν στις αρχές του 1990 μια μικρή επιχείρηση διανομής χημικών προϊόντων με έδρα το Αιγάλεω, της οποίας ο Βασίλης Λαυρεντιάδης ως συνιδρυτής κατείχε το 50%. Οι υποχρεώσεις που ξαφνικά προέκυψαν τον ανάγκασαν να γραφτεί στο βραδινό τμήμα του αμερικάνικου κολεγίου για να σπουδάσει λογιστική και χρηματοοικονομικά και παράλληλα να συνεχίσει το έργο του πατέρα του. «Έκανα ό,τι έκανε και αυτός. Αν έτρεχε υπερβολικά με το αμάξι και κάλυπτε μια διαδρομή σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, την επόμενη μέρα έκανα και εγώ το ίδιο», θα πει σε μια συνέντευξή του στο «Βήμα», όμως η υγεία του σύντομα θα κλονιστεί ακόμα περισσότερο.

Φαίνεται πως μπορούσε να δώσει μάχη με την ρευματοειδή αρθρίτιδα, να την περιορίσει, αλλά όχι και να την νικήσει. Η κόπωση του οργανισμού, οι συνεχείς υποχρεώσεις σε βαθμό εξάντλησης είχαν ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της υγείας του το 1994, με αφόρητους πόνους και δυσοίωνα μηνύματα από τους γιατρούς. Η λύση για τον 22χρονο τότε νεόκοπο επιχειρηματία ήταν η εκκλησία. «Η σχέση μου με την Εκκλησία, ως τότε, περιοριζόταν στην περιφορά του επιταφίου, που ήταν μια καλή αφορμή να συναντήσουμε συγκεντρωμένες όλες τις κοπελιές που μας άρεσαν», δηλώνει μετά από χρόνια για το διάστημα που πέρασε στη διάσημη Μονή Βατοπεδίου. Η επίσκεψή του, ωστόσο, είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστούν οι πόνοι και να γεμίσει ενέργεια και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.

Η επιστροφή του στον καθημερινό αγώνα και η αποφοίτησή του θα επιφέρουν θαύματα. Η εταιρία που ανέλαβε με 19 άτομα προσωπικά και τζίρο εκείνη την εποχή 630 εκ. δραχμές θα εκτιναχθεί, θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία που πατέρα του και του παππού του. Των ανθρώπων, δηλαδή, που πάντα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης.

Η εκτίναξη!

Τα βήματα προς την κορυφή ήταν προσεκτικά. Μελετημένα και ένα προς ένα απέδωσαν μεγάλα οφέλη στον ίδιο και στην εταιρία του πατέρα του. Εκείνη τη μικρή εταιρία στο Αιγάλεω. Το 1996, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης θα την κάνει εξ ολοκλήρου οικογενειακή, αγοράζοντας το 50% του συνεταίρου του πατέρα του και σταδιακά θα έρθει η εκτίναξη. Ίσως μέρος της επιτυχίας να οφείλεται στην τύχη ή σε συγκυρίες, όμως ποιος πετυχημένος δεν είχε ως συμμάχους τα δύο αυτά στοιχεία;

Το 1998, η «Νεοχημική» θα προχωρήσει στην αγορά των εγκαταστάσεων της Hoechst στην Αυλίδα και το 2000 στην αγορά των εγκαταστάσεων της Henkel στην Αταλάντη. Η εταιρεία γίνεται συνέταιρος όλων των μεγάλων πολυεθνικών, για τις οποίες παραγάγει φασόν απορρυπαντικά και χημικά. Εξασφαλισμένα έσοδα και διψήφιοι ρυθμοί ανάπτυξης. Οι προτάσεις για συνεργασίες πληθαίνουν και ο κ. Λαυρεντιάδης κρίνει ότι ήρθε η ώρα του Χρηματιστηρίου, με την εταιρία να εισάγεται το 2003. Είναι μια περίοδος ανάκαμψης, μετά το μεγάλο «κραχ» και σύντομα η εταιρία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη ελκύει ξένους χρηματοδότες.

Με συνοπτικές διαδικασίες η μετοχή καταγράφει κέρδη της τάξης του 1,400% και τα κέρδη επενδύονται εκ νέου. Ανάμεσα στις επενδύσεις, είναι και η δημιουργία της εταιρείας «Alapis», η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο των φαρμάκων και των κτηνιατρικών προϊόντων τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό με τεράστια επιτυχία. Το 2007 οι δύο εταιρείας θα έχουν κέρδη πάνω από 200 εκ. ευρώ και οι μετοχές τους πουλούν σαν... τρελές στους ξένους, με αποτέλεσμα να γίνει αύξηση κεφαλαίου στην «Alapis», ύψους 817 εκ. ευρώ. Η μικρή «Νεοχημική» των 19 υπαλλήλων, είχε αποκτήσει αδελφάκι και οι δυο τους μαζί θα έχουν αξία κεφαλαίου πριν μερικά χρόνια 2 δις ευρώ και θα απασχολούν περισσότερους από 2.000 ανθρώπους.

Οι σπουδαίες επιχειρηματικές του κινήσεις, θα του δώσουν το βραβείο του «επιχειρηματία της χρονιάς» το 2007 και εκείνος θα εκπλήξει και πάλι το 2008, πουλώντας τη «Νεοχημική» στον όμιλο της Carlyle και ρίχνοντας το βάρος του στην «Alapis».

Τρέλα για τα Μ.Μ.Ε.!

Παρότι ο ίδιος περιγράφεται ως άνθρωπος χαμηλών τόνων, που αποφεύγει τη δημοσιότητα – και η αλήθεια είναι πως σπάνια γίνεται αντιληπτός – τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα είναι τότε η νέα του ενασχόληση, το νέο του... χούι. Από το 2008 μέχρι και σήμερα έχει ολοένα και πιο έντονη παρουσία στο χώρο των μίντια, αυξάνοντας και τα μέσα που έχει στην κατοχή του. Πρόκειται κυρίως για... προβληματικές περιπτώσεις, τις οποίες έβγαλε από το αδιέξοδο, ξεκινώντας με την εφημερίδα «Espresso», για να ακολουθήσει ένα ποσοστό 12% στον Πήγασο, η «Athens News» και το περιοδικό «Free».

Ακολουθεί μεγάλο μερίδιο μετοχών στις εφημερίδες «City Press» και «Free Sunday», η «Σφήνα», ο ραδιοφωνικός σταθμός «Flash», ο οποίος αποτελεί και σημείο-σταθμό. Ο λόγος είναι απλός: Είναι η πρώτη φορά που έκανε... δουλειά με τον Σωκράτη Κόκκαλη και όπως αποδείχθηκε δεν θα έμεναν εκεί. Για τον Λαυρεντιάδη ακολούθησε αγορά μετοχών στην «Χ.Κ. Τεγόπουλος», η «Ισοτιμία», μέρος μετοχών στον «ΣΚΑΪ» και ακολούθως η αγοραπωλησία με τον Γιώργο Τράγκα.

Όλα αυτά χωρίς να έχει να επιδείξει πολιτική δράση ή να φαίνεται να έχει ιδιαίτερες πολιτικές βλέψεις. Θεωρείται προσωπικός φίλος με την Ντόρα Μπακογιάννη κι έκανε σπουδαίες επιχειρηματικές κινήσεις επί Νέας Δημοκρατίας, ωστόσο συνεχίζει τη δραστηριότητά του με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και αποφεύγει να μπλέκει με το δημόσιο βίο. Αν μπορούσε να αποφύγει και οποιαδήποτε σχέση με το δημόσιο θα το έκανε, αλλά λόγω των φαρμάκων δεν γίνεται.

Στα τέλη του προηγούμενου έτους αγόρασε το 31,3% της Proton Bank, της οποίας είναι και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, ενώ η τελευταία του κίνηση είναι και εκείνη που του προσδίδει το μεγαλύτερο κύρος παγκοσμίως. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης χρηματοδότησε την ίδρυση Έδρας Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που φέρει το όνομά του, στο διεθνούς φήμης think tank, «Center for Strategic and International Studies (CSIS)». Εκεί ήταν από τους βασικούς ομιλητές, απέσπασε το δημόσιο έπαινο του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσικι (σ.σ. πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του προέδρου Κάρτερ) και λέγεται πως πήρε δείπνο μαζί με τον Μπάρακ Ομπάμα!

Το Παπαστράτειο και το κοινωνικό έργο!

Η ποντιακή και προσφυγική του καταγωγή μαρτυρά πως κάπου ξέφυγε από την... τσιμπίδα του Βασίλη και του παππού του Λαυρέντη. Κι όντως έτσι έγινε. Οι πρόγονοί του υποστήριζαν την ΑΕΚ, όμως ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης άλλαξε δρόμο στο σχολείο. Απόφοιτος του Γυμνασίου και Λυκείου της Ιωνιδείου Σχολής στον Πειραιά έγινε Ολυμπιακός. Δεν γεννήθηκε, αλλά μεγάλωσε με τον ύπνο των ερυθρόλευκων στα αυτιά του και στην καρδιά του. «Τα εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στο Παπαστράτειο, δίπλα στον Αττίλιο, παρακολουθώντας την ομάδα μπάσκετ», είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή του, στην οποία αναφέρθηκε και για την πρώτη του... εμπλοκή με το ποδόσφαιρο.

Παραδόξως δεν ήταν ο Ολυμπιακός, αλλά η ΑΕΚ. «Πράγματι, ήταν μια πρωτοβουλία του φίλου μου του Δημήτρη Μελισσανίδη. Θα συμμετείχα με ένα μικρό ποσοστό και κεφάλαιο για να βοηθήσω τον Δημήτρη, αλλά ως εκεί. Ως πρόσφυγας και εγώ, με πατέρα ΑΕΚτζή, δεν θα μπορούσα να πω «όχι» σε μια τέτοια προσπάθεια, η οποία όμως ποτέ δεν ολοκληρώθηκε». Εκείνο που ολοκληρώθηκε ήταν η αγορά του 50% του Σταδίου Καραϊσκάκη. Στις αρχικές συζητήσεις, υπήρχε το... business plan για διαιρεθεί για του τρία σε Κόκκαλη, Μαρινάκη και Λαυρεντιάδη, ωστόσο ο δεύτερος έκανε πίσω και η συμφωνία προχώρησε μεταξύ του πρώην προέδρου του Ολυμπιακού εκείνου που το καλοκαίρι του 2010 εμφανιζόταν ως ο πιο ισχυρός του συμπαίκτης.

Η ζωή του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη βρίσκεται ανάμεσα στο Π. Φάληρο, όπου ζει με τη γυναίκα του Κατερίνα Νικολίτση και την τεσσάρων ετών κορούλα τους και στο Λονδίνο, όπου αναγκάζεται να βρίσκεται συχνά για να κλείνει επιχειρηματικές συμφωνίες. Η προσωπική του περιουσία είναι τεράστια, παρότι μένει στο... νοίκι! Είναι χαρακτηριστικό ότι σε εκδήλωση που έκανε για την ένωση «Μαζί για το παιδί» δημοπρατήθηκαν 82 έργα τέχνη της προσωπικής του συλλογής και συγκεντρώθηκε το ποσό των 796.000 ευρώ! Η προσφορά του στη κοινωνική ζωή της χώρας είναι σημαντική, καθώς συνηθίζει να προσφέρει χορηγίες σε εκδηλώσεις τέχνης και γραμμάτων, όπως και σε συναυλίες.

«Η φιλοσοφία μου είναι ότι εφόσον παίρνεις. πρέπει και να αποδίδεις. Διαφορετικά, αδικείς». Τον τελευταίο καιρό μονίμως αδικεί. Μάλλον γιατί σταμάτησε να παίρνει.