Ο άλλος… Όσκαρ!

Ο ικογένεια… Ο Χένκε και η Σέιλα δεν είχαν πολλές επιλογές. Η εκ γενετής έλλειψη της περονιαίου οστού τους ανάγκασε να πάρουν την απόφαση και να ακρωτηριάσουν το παιδί τους από τα γόνατα και κάτω, όταν εκείνο ήταν ακόμα έντεκα μηνών. «Θα ήταν χειρότερο για το παιδί να υποστεί την απώλεια αφού θα είχε μάθει να περπατάει», εξηγούσε αργότερα ο γιατρός που έκανε την επέμβαση. Οι γονείς του Όσκαρ Πιστόριους υποδέχτηκαν το δεύτερο παιδί της οικογένειας στις 22 Νοεμβρίου του 1986 και τον μεγάλωσαν με έναν εκρηκτικό τρόπο. Έναν τρόπο που τον έκανε πρωταθλητή, αλλά και ωμό.

«Δε θα μπορούσα ποτέ να ευχηθώ για καλύτερους γονείς, αφού με μεγάλωσαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσαν και τον Καρλ», θα πει ο Όσκαρ, του οποίου η ζωή σημαδεύτηκε από το διαζύγιο των γονιών του όταν ήταν έξι ετών και από την απώλεια της μητέρας του στην ηλικία των 15 ετών. Η Σέιλα πέθανε από αλλεργική αντίδραση σε φάρμακο και η ημερομηνία γέννησης, όπως και θανάτου της έγινε τατουάζ στο σώμα του Πιστόριους. Την ημέρα που οι γονείς του πήραν την απόφαση για τον ακρωτηριασμό του, του έγραψαν ένα γράμμα. «Χαμένος δεν είναι εκείνος που συμμετέχει κι έρχεται τελευταίος, αλλά εκείνος που δεν συμμετέχει», του έγραφαν ανάμεσα στα άλλα, κάτι που αποτέλεσε οδηγό στη ζωή του.

Ουδέποτε, εξάλλου, του φέρθηκαν διαφορετικά. Ίσως, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις να ήταν και πιο σκληροί απ’ όσο θα έπρεπε. Όταν σε ηλικία 15 ετών, ο Όσκαρ έπεσε θύμα συμμαθητών του μπροστά στα μάτια του πατέρα του, εκείνος δεν μπήκε στον κόπο να τον βοηθήσει. Απλά, πήγε και του αγόρασε ένα σάκο του μποξ για να καταλάβει ότι πρέπει να γίνει πιο δυνατός και να στηρίζεται στις δυνάμεις του. «Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα για μένα», σχολίασε ο Όσκαρ…

Σ χολείο… Η κατάσταση δε θα ήταν ιδιαίτερα διαφορετική και στο σχολείο του. Ο Όσκαρ Πιστόριους φόρεσε για πρώτη φορά προσθετικά μέλη στα δύο του χρόνια και μέσα στην ίδια μέρα είχε κατορθώσει να τα περπατάει. Σε ηλικία πέντε ετών σπάνια περπατούσε. Προτιμούσε να τρέχει. «Ανάμεσα στην τάξη και στην αυλή, υπήρχαν σκαλοπάτια. Πάντα τον κοιτούσα με αγωνία όταν τα κατέβαινε τρέχοντας και πάντα φοβόμουν ότι θα γλιστρήσει και θα πέσει. Ποτέ του δεν έπεσε», διηγήθηκε η δασκάλα του στο νηπιαγωγείο, ενώ όταν έφτασε η ώρα για το γυμνάσιο, οι φόβοι ήταν διαφορετικοί.

«Αναρωτιόμουν πως ένα παιδί χωρίς πόδια θα τα κατάφερνε με τη σκληρή συμπεριφορά που θα είχαν 1500 έφηβοι σε ένα σχολείο. Το μόνο που έλεγε η μητέρα του ήταν «φυσικά και θα προσαρμοστεί». Ήταν ο τρόπος που τον ανέθρεψαν τέτοιος. Να νιώθει απολύτως φυσιολογικός», πρόσθεσε ο διευθυντής του Pretoria Boys School, όπου ο Πιστόριους συνέχισε την εκπαίδευσή του.

Κ ατοικίδια… Ο Έντζο και ο Σίλο θα ένιωθαν μόνοι αυτές τις ημέρες. Είναι τα δύο σκυλιά που έχει στη βίλα του στη Νότιο Αφρική ο Όσκαρ Πιστόριους, αλλά δεν είναι τα μοναδικά κατοικίδια που είχε στη ζωή του. Και ούτε εκείνα στα οποία έχει προτίμηση. Η Βέστα και ο Βαλκάν ήταν τα αγαπημένα του ζώα, δύο λευκές αφρικάνικες τίγρεις τις οποίες αναγκάστηκε να δώσει σε ζωολογικό κήπο στον Καναδά όταν ξεπέρασαν τα 200 κιλά. «Είναι πανέμορφα ζώα. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα ανατροφής στην Αφρική για όλες τις μεγάλες γάτες. Πιστεύω πως όσοι έχουμε μεγαλώσει εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτά τα ζώα». Στην κατοχή του επίσης έχει περίπου πέντε αγωνιστικά άλογα, παρότι ο ίδιος δεν ξέρει να τα ιππεύει. «Είναι απίστευτα ζώα. Τα έχω επισκεφτεί πριν από αγώνες και βλέπεις ότι ανυπομονούν για την ώρα που θα τρέξουν».

Α τύχημα… Η εκκεντρικότητα του χαρακτήρα του και ο ακραίος τρόπος ζωής απασχόλησαν τα μίντια και τον Φεβρουάριο του 2009. Αιτία ήταν ένα ατύχημα, θύμα του οποίου ήταν ο Όσκαρ Πιστόριους. Δύο σπασμένα πλευρά, ένα σπασμένο σαγόνι και 172 ράμματα στο πρόσωπό του ήταν ο απολογισμός του τραυματισμού του στον ποταμό Βάαλ στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο Ολυμπιονίκης εκτοξεύτηκε από το σκάφος ταχύτητας που οδηγούσε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να μεταφερθεί από αέρος σε ειδικό νοσοκομείο για τραυματισμούς στο κεφάλι. Από τα ευρήματα στο σκάφος ήταν εμφανές ότι είχε καταναλωθεί μεγάλη ποσότητα αλκοόλ, ωστόσο η αστυνομία δεν είχε προβλέψει να κάνει αλκοτέστ εγκαίρως στον Πιστόριους.

Ρ άγκμπι… Τένις, ποδόσφαιρο, πόλο, μποξ και οτιδήποτε άλλο εκτός από τρέξιμο. Η παιδική και εφηβική ηλικία του Όσκαρ Πιστόριους περιλάμβανε όλα τα αθλήματα, αρκεί να μην χρειαζόταν να βρίσκεται σε στίβο. «Θυμάμαι να παίζω ποδόσφαιρο στην ηλικία των εφτά. Σε ένα από εκείνα τα ματς που κανείς δεν έχει θέση και απλά όλοι τρέχουν γύρω από τη μπάλα», διηγήθηκε, ωστόσο το άθλημα με το οποίο κυρίως καταπιάστηκε ήταν το ράγκμπι. Το τέλος στην καριέρα του ως αθλητής του ράγκμπι ήρθε τον Ιανουάριο του 2004, όταν χτύπησε το γόνατό του σε αγώνα και αργότερα ως κομμάτι της αποκατάστασης έπρεπε να τρέξει στο στίβο.

«Μέχρι τότε μισούσα τον κλασικό αθλητισμό. Έγραφα μέχρι και δικά μου ιατρικά σημειώματα ότι είμαι άρρωστος για να τον αποφύγω», διηγήθηκε και μερικούς μήνες μετά θα έπαιρνε μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Εκείνο που ουδέποτε αποχωρίστηκε και ακόμα και τώρα χρησιμοποιεί ως μέρος της προπόνησής του είναι το μποξ. «Ήρθε με κάτι φίλους του και ήθελαν να προπονηθούν. Ήταν ένα σωρό από δαύτους και μου πήρε έξι μήνες για να καταλάβω ότι ο Όσκαρ δεν είχε κάτω άκρα», θυμήθηκε ο προπονητής του μέχρι και σήμερα Τζένι Μπρουκς.

….

Π ίστη… Η θρησκεία ήταν κομμάτι της ζωής του από παιδική ηλικία κι έγινε κομμάτι και της ζωής του. Ένα απόσπασμα από τη Βίβλο αποτελεί το τρίτο τατουάζ στο σώμα του Όσκαρ Πιστόριους, ο οποίος συνεχώς αναφέρεται στη δύναμη που αντλεί από την πίστη του. «Ο Θεός είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για μένα. Αν είμαι στο σωστό δρόμο πνευματικά, θα με βοηθήσει και με όλα τα υπόλοιπα. Εκείνος είναι ο λόγος της επιτυχίας μου και εκείνος που μου χαρίζει δύναμη. Ο Χριστός κάνει τη διαφορά. Με βοηθάει στις μάχες μου και κάνει τις δόξες μου, ακόμα σπουδαιότερες».

Προφανώς και η θρησκεία αποτέλεσε διέξοδο και στο εκ γενετής πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε. «Γεννήθηκα έτσι για ένα σκοπό. Γι’ αυτό ακόμα κι αν μπορούσα, θα επέλεγα να μην έχω πόδια. Είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή μου και πιστεύω ότι ο Θεός έχει ένα σπουδαιότερο στόχο για μένα. Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο».

Ι στορία… Μια μικρή στιγμή, μπορεί να αποκαλύψει μια μεγάλη αλήθεια. Έστω κι αν μερικές φορές ένα μεμονωμένο κομμάτι του παζλ – όσο παράξενο κι αν μοιάζει - δεν αρκεί για να αποκαλύψει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Από τη Νέα Υόρκη, έρχεται μια ακόμα ιστορία τρέλας και παράνοιας του Όσκαρ Πιστόριους. Η ιστορία για το πώς έκανε το κατά τα άλλα απολύτως θρησκόληπτο τατουάζ που έχει στην ωμοπλάτη του. «Έμενα στο Σόχο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, οπότε αποφάσισα να πάρω το μετρό και απλά να τριγυρνάω. Βρήκα ένα στούντιο τατουάζ που ήταν ανοικτό όλη τη νύχτα. Το δούλευε ένας τύπος από το Πόρτο Ρίκο. Κάναμε το τατουάζ από τις 2 το πρωί ως τις 8.30. Νομίζω κάποια στιγμή πρέπει να τον πήρε ο ύπνος, γι’ αυτό προς το τέλος είναι λίγο τρεμάμενο. Μ’ αρέσει, όμως, έτσι όπως είναι. Το κάνει πιο αυθεντικό».

Σ χέσεις… Με τις γυναίκες είχε πολύ καλή σχέση, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μετά, δηλαδή, που χώρισε από τη Βίκυ Μάιλς, η οποία ήταν η παιδική του αγαπημένη. «Ο Θεός, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η Βίκυ και τα γρήγορα αυτοκίνητα με κάνουν ευτυχισμένο», είχε πει σε μια συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια. «Η Βίκυ είναι εκπληκτική και με στηρίζει χωρίς να μπλέκεται στο αθλητικό κομμάτι». Λίγο καιρό πριν χωρίσουν η πρώην σύντροφός του είχε πει «ο Όσκαρ είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικός. Σιχαίνεται να χάνει και δε νομίζω ότι θα βάλει ποτέ κάποιο όριο στον εαυτό του».

Όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται ότι ακολουθούσε πιστά το μοντέλο της ξανθιάς κοπέλας με τις τέλειες αναλογίες, όπως ήταν το μοντέλο Αναστάζια Κοσχίνοβα, αλλά και η εκλιπούσα Ρίβα Στέενμπακ. «Ονειρεύομαι όταν θα είμαι πενήντα χρονών, να έχω παντρευτεί, να έχω οικογένεια, ένα σκύλο και άσπρο φράκτη γύρω από το σπίτι μου», έλεγε ο Όσκαρ Πιστόριους πριν μερικά χρόνια, προσθέτοντας πως όταν αποσυρθεί από τον αθλητισμό, θέλει να έχει το δικό του εστιατόριο.

Τ ρομοκρατία… Το ποινικό του μητρώο κάθε άλλο παρά λευκό είναι. Έστω κι αν ουδέποτε καταδικάστηκε, ο Όσκαρ Πιστόριους απασχόλησε πολλάκις τις αρχές. Το καλοκαίρι του 2006, η ασφάλεια του αεροδρομίου στο Άμστερνταμ τον σταμάτησε για το φόβο τρομοκρατικής ενέργειας. Ο λόγος; Στα προσθετικά του μέλη είχε βρεθεί εκρηκτική ύλη. «Οδηγήθηκα σε ένα μικρό δωμάτιο και με εξέτασαν. Ήταν σα σκηνή από ταινία. Μου έβαλαν χειροπέδες και με οδήγησαν σε ένα κελί. Πίστευαν ότι είμαι τρομοκράτης. Με ανέκριναν και μου έλεγαν ότι γνωρίζουν πως βρισκόμουν κοντά σε εκρηκτικές ύλες, πριν βάλουν πάλι πίσω στο κελί». Η ιστορία έληξε, όταν ο Όσκαρ συνδύασε τους ισχυρισμούς για εκρηκτικές ύλες με τον πρωινό του χόμπι, αφού είχε πάει με ένα φίλο του για ελεύθερη σκοποβολή.

Ο πλα… Η σχέση του με οτιδήποτε ακραίο έμοιαζε πάντα η μεγαλύτερη αμαρτία του. Και η αγάπη του για τα όπλα, δεν έγινε γνωστή μετά το θάνατο της Ρίβα Στέενμπακ. Ο πρώτος που την αποκάλυψε ήταν ο Μάικλ Σοκολόβε, ο οποίος έζησε μαζί του για 48 ώρες, προκειμένου να γράψει τη ζωή του στους «New York Times». Το περιστατικό που διηγήθηκε ο συγγραφές είναι ενδεικτικό της αδρεναλίνης που αντλούσε ο Όσκαρ Πιστόριους από τα όπλα… Η αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση ήταν ένας θόρυβος που έκανε τον Όσκαρ Πιστόριους να αναζητήσει αμέσως το όπλο του.

«Με ρώτησε τι είδους όπλο έχω, αφού μάλλον κατάλαβε ότι με ενδιαφέρουν τα όπλα. Του απάντησα πως δεν έχω και μου είπε… «Όμως, έχεις πυροβολήσει, έτσι δεν είναι;» Βασικά, ούτε αυτό είχα κάνει κι ένιωθα σαν ένας από εκείνους τους τύπους στις ταινίες που πρέπει να του μάθουν πώς να το κάνει. «Θα πάμε μαζί», είπε κι έφερε το όπλο των εννέα χιλιοστών και δύο κουτιά με σφαίρες. Έφερε το αμάξι του και πήγαμε σε ένα κοντινό μέρος, όπου που έδειξε τη σωστή τεχνική. Προφανώς και ήταν καλός προπονητής, αφού μερικές βολές μου έφτασαν πολύ κοντά στο κέντρο του στόχου. Ήταν ενθουσιασμένος. «Ίσως πρέπει να το κάνεις πιο συχνά. Αν προπονηθείς αρκετά θα γίνεις θανατηφόρος». Τον ρώτησα πόσο συχνά προπονείται. «Μόνο όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ», απάντησε».

Ακόμα ένα περιστατικό το οποίο μαρτυρά τη σχέση του Όσκαρ Πιστόριους με τα όπλα ήρθε στις 28 Νοεμβρίου του 2011, όταν δεν έκρυψε στην περηφάνια του στο twitter. «Μόλις είχα 96% σε 50 βολές από απόσταση 300 μέτρων. Μπαμ», είχε γράψει ο Νοτιοαφρικανός.

Ρ άλι… Αδρεναλίνη, ζωή στα άκρα, περιπέτεια σε δύο τροχούς. Ο Όσκαρ Πιστόριους δέχτηκε να τα αφήσει όλα στην άκρη, όταν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη του για να τρέξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέσα σε δύο χρόνια πούλησε περισσότερες από έντεκα μηχανές, οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν αγωνιστικές.

«Είχα πολλές διαφορετικές μηχανές, μεγαλώσαμε με τέτοιες. Υπάρχει μια φωτογραφία μου να είμαι πάνω σε μηχανή, όταν ήμουν ακόμα έξι χρονών. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν προτεραιότητες. Συνήθιζα να συμμετέχω σε αγώνες κάθε δεύτερο ή τρίτο Σαββατοκύριακο και πολύ συχνά τρακάρεις. Ακόμα κι αν ο τραυματισμός είναι να γυρίσεις τον καρπό σου ή κάτι απλό, μπορεί να σου προκαλέσει ζημιά. Όταν δουλεύεις τόσο σκληρά για κάτι, δεν μπορείς να διακινδυνεύεις να το χαλάσεις. Και πάνω σε μια μηχανή τα πράγματα μπορούν πολύ γρήγορα να πάνε στραβά».

Ι σχύς… Την ίδια στιγμή που τα έλεγε, την ίδια στιγμή μπορεί να έβγαινε στο δρόμο και να έτρεχε σαν τρελός. Έστω και με τη δικαιολογία ότι καλύπτεται από την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Τις τελευταίες ημέρες έχουν υπάρξει αναφορές στη μανία του για την ταχύτητα και στις φορές που η εκλιπούσα τον παρακαλούσε να μην τρέχει τόσο. Δεν ήταν η μόνη! Εξάλλου, το παραδέχτηκε και ο ίδιος ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα τον κάνουν ευτυχισμένο. BMW, Ferrari, Lamborghini ή απλά το «άσπρο τέρας», όπως αποκαλείται το Nissan GT-R, το οποίο οδηγεί.

«Κατάφερα να συνηθίσω την οδήγησή του, αν και ουδέποτε ένιωσα άνετα με αυτή», έγραψε σε μια ακόμα περιγραφή του ο Μάικλ Σοκολόβε, που κατέγραψε ένα καθημερινό περιστατικό με τον Όσκαρ Πιστόριους. «Την πρώτη φορά που μπήκα στο αυτοκίνητό του, είδα με την άκρη του ματιού μου ότι πηγαίναμε με 250 χιλιόμετρα την ώρα. «Πώς πάει αυτό το αυτοκίνητο με τη βροχή», τον ρώτησα, γιατί υπήρχαν παντού στο δρόμο νερά και φοβήθηκα ότι μπορεί να γινόμασταν υδροπλάνο. «Είναι καλό», μου απάντησε και επιτάχυνε ακόμα παραπάνω. «Είναι βαρύ αμάξι που βοηθάει, έστω κι αν τα λάστιχα δεν είναι τα κατάλληλα για τέτοιες συνθήκες».

Ο σκαρ… Αν το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου δεν υπήρξε ποτέ, όλα τα αφιερώματα θα ήταν διαφορετικά. Ίσως να γινόταν και ταινία, υποψήφια για Όσκαρ, συνώνυμο του ονόματός του. Θα ήταν βασικές αναφορές η αγάπη του για τη Λάτσιο και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για την ducati, τη Benelli, τον Βαλεντίνο Ρόσι και τη Μόνικα Μπελούτσι και την Ιταλία συνολικά, αφού εκεί περνάει πολλούς μήνες το χρόνο. Θα μιλούσαμε για δείπνο που ονειρεύεται με καλεσμένους τη Μέριλιν Μονρό, τον Τζόνι Ντεπ, τον Τζέιμς Ντιν και τον Άντονι Κιέντις των RHCP. Θα χωρούσαν όλοι, άλλωστε, στην τραπεζαρία του στην έπαυλη που ζει και η οποία χωράει 16 άτομα!

Ίσως αν δεν υπήρχε εκείνο το βράδυ, να ήταν πιο άξιο λόγου το φιλανθρωπικό του έργο που ενισχύει όσους έχουν πέσει θύματα ακρωτηριασμού λόγω των ναρκών ή το γεγονός ότι είχε εισόδημα κοντά στα 2 εκ. δολάρια ετησίως από σπόνσορες. Γιατί ακόμα κι εκείνοι σιγά-σιγά αποχωρούν, όπως σιγά-σιγά αλλάζει όλη η ζωή του 26χρονου Ολυμπιονίκη.

Υ στερία… Οι εκρήξεις θυμού για τις οποίες κατηγορείται και στοχοποιείται δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε είναι κάτι που τον ακολουθεί μόνο στην προσωπική του ζωή. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2012, ο Όσκαρ Πιστόριους ηττήθηκε στον τελικό των 200 μέτρων από τον Άλαν Ολιβέιρα και αμέσως μετά τον αγώνα ξέσπασε για την άδικη – όπως τη χαρακτήρισε – ήττα του. «Δεν ήταν δίκαιος αγώνας. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σε έναν αγώνα 100 μέτρων να καλύπτεις απόσταση οκτώ μέτρων και να κερδίζεις. Είναι γελοίο», δήλωσε και κίνησε μια ολόκληρη διαδικασία, διαμαρτυρόμενος για το ύψος των προσθετικών άκρων του αντιπάλου του.

«Είναι ένα πραγματικό είδωλο για μένα και είναι άσχημο να ακούς τέτοια πράγματα από το είδωλό σου», ανταποκρίθηκε ο αντίπαλός του, για τη στιγμή που το Ολυμπιακό πνεύμα χάθηκε εν ριπή οφθαλμού. Έστω κι αν την επόμενη μέρα, ο Όσκαρ Πιστόριους απολογήθηκε. Για τη στιγμή των δηλώσεών του και όχι για το περιεχόμενο.

Σ εσημασμένος… Τον Σεπτέμβριο του 2009 ήταν η πρώτη φορά που η κοινή γνώμη θα γνώριζε το άλλο πρόσωπο του Όσκαρ Πιστόριους. Έστω κι αν τότε δε θα μπορούσε ακόμα να το αναγνωρίσει. Ο Νοτιοαφρικανός θα περνούσε ακόμα μια βραδιά στη φυλακή για επίθεση σε μια 19χρονη γυναίκα. Η αιτία ήταν ότι την έδιωξε βίαια από ένα πάρτι στο σπίτι του και όταν εκείνη προσπάθησε και πάλι να μπει της έκλεισε την πόρτα με δύναμη, με αποτέλεσμα να την τραυματίσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες έκαναν λόγο για έντονο καυγά των δύο, όμως μερικές μέρες μετά οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Ακριβώς όπως το είχε πει και ο ίδιος. Όλα συμβαίνουν για έναν λόγο…