Όλιτς ή τίποτα...

Η... γερμανική επιρροή!

Η ιστορία ξεκινάει σε ένα από εκείνα τα χωριά που περήφανα μιλούν για τα παιδιά τους. Το όνομά του συμβολικό. Νταβόρ, όπως εκείνο του παιδικού ειδώλου του Ίβιτσα Όλιτς. Κοντά στα σύνορα με τη Βοσνία και με την εφηβεία του να σημαδεύεται – όπως και όλων των παιδιών της γενιάς του – από τον πόλεμο στην άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Τότε, ήταν που πήρε και τις πρώτες εικόνες από τη χώρα που αργότερα θα του άλλαζε τη ζωή. Ο παππούς του δούλευε σε εργοστάσιο στην Γερμανία και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο μικρός Ίβιτσα έκανε το ταξίδι για να τον δει.

Το ποδόσφαιρο μπήκε στη ζωή του από μικρή ηλικία, όπως και η τρέλα του για τον Σούκερ, ο οποίος μεσουρανούσε τη δεκαετία του '90 σε Κροατία και Ισπανία. Σε ηλικία 17 ετών (γεννημένος στις 14/9/1979) υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με τη μικρή Μαρσονία. Μια ομάδα που θα του άνοιγε την πόρτα για την Ευρώπη. Έμεινε δύο χρόνια, πριν προκύψει στη ζωή του το Βερολίνο και η Χέρτα. Μια ζωή που ποτέ δεν θα μάθει πως θα εξελισσόταν αν είχε προτιμήσει την Ίντερ, που έδειχνε ενδιαφέρον να τον εντάξει στις ακαδημίες της. Η Γερμανία έμοιαζε πιο εύκολος και συνάμα πιο γνωστός προορισμός για τον Ίβιτσα. Το καλοκαίρι του 1998 θα έφευγε από την πατρίδα του γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Γεμάτος, όμως, και με την ανωριμότητα των 19 ετών!

«Ο Όλιτς έχει κάτι που δεν μπορεί να διδαχτεί. Θέληση για να πετύχει, πείσμα, επιθυμία». Ο Ντιετέρ Χένες ήταν εκείνο το διάστημα γενικός διευθυντής στην ομάδα του Βερολίνου. Ήταν εκείνος που έδωσε το «ΟΚ» για να δοκιμαστεί ο μικρός Κροάτης κι εκείνος που υπέγραψε τη μεταγραφή του στη Χέρτα. Κάπου εκεί τελειώνουν όλες οι θετικές αναμνήσεις από τη γερμανική πόλη. Ή σχεδόν όλες... «Γνώρισα τη γυναίκα μου στο διάστημα που ήμουν στη Χέρτα και πάντα είχα να το λέω: Ήταν το μοναδικό καλό πράγμα που συνέβη εκεί». Τα λόγια του Ίβιτσα Όλιτς δεν ήταν απόρροια πίκρας για τις μόλις δύο συμμετοχές σε δύο χρόνια, αλλά για την τροπή που πήρε η ζωή του.

Η εσπευσμένη επιστροφή!

Δύο χρόνια μετά την προσπάθειά του για καριέρα στο εξωτερικό, ο Ίβιτσα Όλιτς σκεφτόταν τις πατρικές του συμβουλές. «Με τα πρώτα σου λεφτά να πάρεις ένα σπίτι. Κι αν έχεις 100, μην ξοδεύεις τα 98», του είχε πει, όμως όπως οι περισσότεροι στην ηλικία του δεν σκέφτηκε το ίδιο ώριμα. «Ήμουν νέος και ανώριμος», δικαιολογείται σήμερα για την αγορά αυτοκινήτου, που τον έφερε στην ίδια κατάσταση με την ελληνική οικονομία! Στη χρεωκοπία!

Τον χειμώνα του 1999 η Χέρτα ετοιμαζόταν να δανείσει τον Όλιτς στη Λειψία. Ο 20χρονος, πλέον, Κροάτης δεν ήξερε τι να κάνει για να σώσει την καριέρα του και επιπλέον την τσέπη του. Πήρε τηλέφωνο τον πρόεδρο της πρώην ομάδας του, τον Ντράγκαν Μάριτς. «Θυμάμαι πως ήταν Χριστούγεννα. Με πήρε απελπισμένος, σχεδόν έκλαιγε. Του είχαν υποσχεθεί ότι θα του πληρώσουν το διαμέρισμα και θα τον βοηθήσουν να ξεχρεώσει το αυτοκίνητο, αλλά τον κορόιδευαν. Έπρεπε να τα πληρώσει όλα μόνος του κι το συμβόλαιό του ήταν 5.000 μάρκα», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο παράγοντας της πρώτης ομάδας του Όλιτς.

«Μου ζήτησε να πάω να τον πάρω. Δεν άντεχε άλλο. Είχε μείνει σχεδόν στο δρόμο και ο λογαριασμός του ήταν στο μείον». Κι αυτό έγινε. Ο Μάριτς πέταξε εσπευσμένα για το Βερολίνο κι έναντι 50.000 μάρκων κατάφερε να πείσει τον Χένες να του δώσει πίσω τον Όλιτς με μορφή δανεισμού. Έστω κι αν χρειάστηκε – ψευδώς – να του πει ότι έπρεπε να υπηρετήσει στο στρατό. Όταν, αργότερα, ο γενικός διευθυντής της Χέρτα το έμαθε, ανάγκασε την ομάδα να πληρώσει επιπλέον 50.000 μάρκα.

Η καριέρα του Κροάτη άρχισε εν νέου να ανεβαίνει. Σε μια σεζόν έβαλε 21 γκολ, όμως στο φινάλε έπρεπε να επιστρέψει στο Βερολίνο, κάτι που δεν άντεχε ούτε ως σκέψη. Η συνέχεια αναμενόμενη. Ο Μάριτς έκανε τις διαπραγματεύσεις και με 1,3 εκ. μάρκα η μεταγραφή έκλεισε. Ο Ίβιτσα Όλιτς υποσχέθηκε στον δεύτερο πατέρα του, ότι θα του τα ξεπληρώσει κι όταν η Ντιναμό Ζάγκρεμπ απέκτησε τον Κροάτη από την NK, η πρώην του ομάδα και ο πρόεδρός της πήραν το 1 από τα 3 εκ. ευρώ! Ήταν φανερό πως η καριέρα του Ίβιτσα είχε σωθεί!

Η βότκα και ο Πούτιν!

Με την ΝΚ κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, κάτι που γινόταν για πρώτη φορά μετά από 90 χρόνια! Με τη Ντιναμό κατέκτησε εκ νέου τον τίτλο στην Κροατία, αλλά και εκείνον του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα. Η ΤΣΣΚΑ ήταν ο επόμενος σταθμός, με τους Ρώσους να πληρώνουν 4 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσουν. Λέγεται, μάλιστα, πως ο Ρομάν Αμπράμοβιτς τού είχε υποσχεθεί πως αν έχει καλή πορεία στη Ρωσία, θα τον πάρει στην Τσέλσι. Κάτι που, όμως, δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Ο Όλιτς αναγκάστηκε να μπει κατευθείαν στα βαθιά. «Στην πρώτη μου συνάντηση με τον προπονητή πήρα και την πρώτη κρυάδα. Μου είπε πως δεν πρόκειται να μιλήσουμε καμία άλλη γλώσσα εκτός από ρωσικά». Ο Ίβιτσα άργησε να καταλάβει τι του έλεγαν, ωστόσο στα πρώτα 10 ματς είχε πετύχει εφτά γκολ! Στην πορεία θα μάθαινε ρωσικά και τα χούγια της χώρας... Με έκπληξη περιγράφει την ημέρα που ανέβασε πυρετό και ο γιατρός του συνέστησε να πιει Βότκα με πιπέρι, μια συνταγή που έπιασε! Στη Ρωσία καταξιώθηκε. Κατέκτησε τίτλους, πρωταθλήματα, έπαιξε στο Champions League, κατέκτησε το κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

«Σε μια πόλη 12 εκ. ανθρώπων, οι περίπου 8 εκ. αγνοούν το ποδόσφαιρο. Μη φανταστείς πως έγινε και τίποτα σπουδαίο. Πήραμε το κύπελλο, γυρίσαμε, μας δεξιώθηκε ο Πούτιν και αυτό ήταν όλο». Τα καλύτερα, όμως, για τον ίδιο ήταν στην πορεία...

Το λιμάνι του...

Ενδιαφέρον υπήρχε από πολλές ομάδες. Η ΤΣΣΚΑ ήθελε να τον πουλήσει, αφού το συμβόλαιό του έληγε το προσεχές καλοκαίρι και ο ίδιος δεν ήθελε να μείνει άλλο στη Μόσχα. Τέσσερα χρόνια ήταν αρκετά! Το Αμβούργο ήταν ο πιο ελκυστικός προορισμός για τον ίδιο. Μόνο που τα 2,5 εκ. ευρώ που ζητούσε η ρωσική ομάδα για έναν παίκτη που έμενε ελεύθερο μετά από έξι μήνες φάνταζαν πολλά. Η ανάγκη, όμως, του συλλόγου για ενίσχυση ώστε να παραμείνει στην κατηγορία ήταν μεγάλη και όταν η τιμή έπεσε στα 2 εκ. ευρώ, η μετακίνηση ολοκληρώθηκε. Ο Ίβιτσα Όλιτς υπέγραφε για 2,5 χρόνια και εκείνη την ημέρα, στις 28 Ιανουαρίου του 2007, η ζωή του θα άλλαζε.

Στο Αμβούργο θα εγκατασταθεί με τη σύζυγό του και τα δύο του παιδιά, ενώ εκεί θα γεννηθεί και η μεγάλη του αδυναμία, η κόρη του Λάρα. Ο κόσμος θα τον λατρέψει και όταν θα πλησιάσει το τέλος του συμβολαίου, το θέμα συζήτησης θα είναι ένα και μοναδικό. Τι θα κάνει ο Ίβιτσα Όλιτς; «Μπορώ, πλέον, με βεβαιότητα να πω ότι δεν θα μείνω στο Αμβούργο», ανακοινώνει στις 3 Ιανουαρίου του 2009, τη στιγμή που όλα τα μέσα αναφέρουν συμφωνία με την Μπάγερν. Η προπόνηση εκείνο το απόγευμα θα διαρκέσει μόλις 40 λεπτά, ενδεικτικό της επιρροής που είχε ο Κροάτης στην ομάδα. Το επόμενο πρωί θα επισημοποιηθεί η συμφωνία του με την ομάδα του Μονάχου.

«Το Αμβούργο είναι ο πιο σημαντικός σταθμός στην καριέρα του», λέει και ξαναλέει όποτε τον ρωτάνε και στην τελευταία του εμφάνιση φοράει ένα μπλουζάκι που ευχαριστεί τον κόσμο. Οι οπαδοί του Αμβούργου ανταποδίδουν και μετά το τέλος του αγώνα ο «Ίβι», όπως τον αποκαλούνται χρειάζεται δύο ώρες για να φτάσει από τα αποδυτήρια στο αυτοκίνητό του. Σειρά είχε το παιδικό του όνειρο...

Η επιβλητική Μπάγερν!

«Ακόμα και ως παιδί αυτό ονειρευόμουν. Ήταν η ομάδα που υποστήριζαν όλοι στην Κροατία». Ο Ίβιτσα Όλιτς ταξίδευε για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στη διαδρομή, τα δύο του αγόρια, ζητούσαν ξανά και ξανά να ακούσουν τον ύμνο της Μπάγερν. Ήταν το τραγούδι που έπαιζε διαρκώς στο cd του αυτοκινήτου στον αυτοκινητόδρομο για το Μόναχο. Η πρώτη του δουλειά στη Βαυαρία ήταν να ψωνίσει. «Έστειλα περίπου 30 φανέλες και καπέλα στο σπίτι μου», θα πει για να αποδείξει την οικογενειακή αγάπη που υπήρχε για την Μπάγερν.

Οι εκδηλώσεις αγάπης δεν ήταν αρκετές για να πείσουν τον Λουίς Φαν Γκάαλ. Ο 30χρονος Κροάτης ήταν επιλογή του Γιούργκεν Κλίνσμαν, όμως ο Γερμανός δεν ήταν πλέον προπονητής της Μπάγερν. Κι όσο κολακευτικά κι αν μιλούσε για εκείνον ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε, ο Ολλανδός είχε πάρει την απόφασή του. Στην επιθετική γραμμή των Γκόμες, Κλόσε και Τόνι, ο Όλιτς περίσσευε. Η προετοιμασία του για τη νέα σεζόν έγινε με τη δεύτερη ομάδα... «Δεν με είχε δει ποτέ να παίζω κι όμως δεν μου έδινε ευκαιρία. Τον έπεισα. Δεν με είχε στο πλάνο του, όμως χρειάζεται μεγαλοψυχία να δεχτείς το λάθος σου».

Μεγαλοψυχία μεν, τραυματισμός και καυγάς δε. Ο ιδιότροπος Λουίς Φαν Γκάαλ μάλωσε με τον Λούκα Τόνι, ο Μίροσλαβ Κλόσε τραυματίστηκε και ο Μάριο Γκόμεζ είχε ένα μικρό πρόβλημα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ο Ίβιτσα Όλιτς εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και γινόταν διαρκώς καλύτερος. Με αποκορύφωμα την εμφάνισή του απέναντι στην ομάδα, που τον είχε διεκδικήσει πιο έντονα τον προηγούμενο χειμώνα. Απέναντι στη Γιουβέντους. «Τότε είχα πιστέψει ότι πέτυχε το πιο σπουδαίο γκολ στην καριέρα μου», είχε πει για την βραδιά που ξεκίνησε η αντεπίθεση των Βαυαρών στο Τορίνο. Λίγο καιρό αργότερα θα χρειαζόταν να αναθεωρήσει…

«Η χαρά μου είναι διπλή, γιατί έδειξα σε κάποιους Γερμανούς δημοσιογράφους πως δεν είμαι παίκτης για τα εύκολα παιχνίδια, όπως με κατηγορούν». Ένα γκολ στις καθυστερήσεις του προημιτελικού απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μόναχο κι ένα ακόμα στην Αγγλία θα οδηγήσουν τη γερμανική ομάδα στα ημιτελικά (και εν συνεχεία στον τελικό) και τον Όλιτς στην καταξίωση. Με εφτά γκολ θα είναι δεύτερος σκόρερ στο Champions League εκείνη τη σεζόν, πίσω από τον Λιονέλ Μέσι, ωστόσο στην επόμενη σεζόν, όταν θα φτάσει η ώρα του… θερισμού, εκείνος θα είναι ο άτυχος της ιστορίας. Ένα μόνιμο πρόβλημα στο γόνατο, μια σπασμένη μύτη και μια εγχείρηση στο μηνίσκο θα τον αφήσουν εκτός για σχεδόν όλη τη σεζόν 2010-11. Μόλις έξι εμφανίσεις στη μπουντεσλίγκα, μία στο κύπελλο και δύο στην Ευρώπη, χωρίς να κατορθώσει να σκοράρει σε καμία εξ αυτών.

Η ιεραρχία θα άλλαζε και πάλι. Ο Γιουπ Χάινκες που είχε διαδεχτεί τον Λουίς Φαν Γκάαλ, έδωσε προτεραιότητα στον Μάριο Γκόμεζ για την κορυφή της επίθεσης και ο Ίβιτσα Όλιτς πέρασε και πάλι σε δεύτερο πλάνο. Χθες, σχεδόν δύο χρόνια μετά τους προσωπικούς… προημιτελικούς με τη Μάντσεστερ έδωσε σκόραρε και πάλι σε αγώνα του Champions League. Για να δείξει ότι περιμένει τα δύσκολα…

Η περιπέτεια και ο πατέρας του!

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, δεν έδωσε πολλές αφορμές για να σχολιαστεί η εξωγηπεδική του ζωή. Είναι ερωτευμένος με την Ναταλί και τα παιδιά του και δεν βρίσκει τίποτα πιο διασκεδαστικό απ' το να παίζει μπάλα με τους γιους του στον κήπο. Πολύ πιο διασκεδαστικό απ' όταν έπαιζαν σε ένα διαμέρισμα και έσπαγαν τις λάμπες! Η κόρη του που γεννήθηκε πριν τέσσερα χρόνια ήταν η ολοκλήρωσή του... «Μου έφυγε ένα βάρος. Όλοι μου έλεγαν για τη σχέση πατέρα-κόρης και δεν το πίστευα. Ευτυχώς που ήρθε γιατί θα έκανα κι άλλα παιδιά μέχρι να το πετύχω!!».

Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη μουσική και το τένις, ενώ χειρότερη στιγμή στην καριέρα του ήταν όταν το 2006 το έσκασαν από το ξενοδοχείο της Κροατίας μαζί με τον Ντάριο Σρνα και τον Μπόσκο Μπάλαμπαν για να διασκεδάσουν. «Κάναμε μαλακία τότε! Πιστεύαμε ότι δεν κάναμε κάτι καλό και δεν θα έπαιρνε διαστάσεις. Μετά ό,τι κι αν κάναμε ήταν λάθος». Ο Όλιτς γύρισε στην Εθνική και ήταν ο κορυφαίος στη νίκη επί της Αγγλίας που σφράγισε τη συμμετοχή της Κροατίας στο Euro 2008. Στη διοργάνωση ήταν ο ταχύτερος παίκτης!

Το σπίτι του το επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί. Κυρίως για να επισκεφτεί τον πατέρα του, που διαγνώστηκε με καρκίνο τον Απρίλιο του 2009. «Προς το παρόν πάει καλύτερα. Ελπίζουμε ότι τα χειρότερα πέρασαν και σιγά-σιγά θα σταθεί και πάλι στα πόδια του. Η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να έρθει στο Μόναχο για να με δει σε ένα παιχνίδι. Είναι και η δική του ευχή».

Η απόσταση που χωρίζει το Μόναχο με το Νταβόρ είναι 713 χιλιόμετρα… Και το φετινό ταξίδι είναι εκείνο που αξίζει περισσότερο απ’ όλα!!