Give it away!

Η οικογενειακή παράδοση...

Η επιτυχία, λένε, έχει πολλούς πατερες! Στην περίπτωση του Δημήτρη Χονδροκούκη, ο Κυριάκος είναι δύσκολο να αντικατασταθεί. Ο πρεσβύτερος της οικογένειας, μαζί με τη σύζυγό του Μίκη, έστρεψαν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Γυμναστές αμφότεροι στο επάγγελμα γνώριζαν τον τρόπο και τον δρόμο που οδηγεί σε μια ζωή διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ο πατέρας θα αναλάμβανε και την... αθλητική ανατροφή του γιου του. «Καμιά φορά το μετανιώνω», παραδέχεται τώρα ο 24χρονος άλτης, ο οποίος από τις 26 Ιουνίου του 1988, όταν και γεννήθηκε έχει μάθει να ζει με το πρόγραμμα, την πειθαρχία και τις στερήσεις.

«Δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλος τρόπος, αν ήθελε να συνεχίσει τον αθλητισμό. Έχω δει πάρα πολλά παιδιά να χάνονται ή να σταματούν επειδή δεν προλάβαιναν», εξηγεί ο Κυριάκος Χονδροκούκης, άλλοτε αθλητής και ο ίδιος στο άλμα εις ύψος. «Ποτέ δεν είχα της περγαμηνές και τις δυνατότητες του Δημήτρη», λέει με απολογητικό ύφος για το γεγονός ότι «με πιέζει όσο πρέπει», που συμπληρώνει ο γιος του. Το όσο πρέπει θα ερχόταν κυρίως στην εφηβεία. Τότε, που ένα μικρό γήπεδο κοντά στη γειτονιά τους στη Γλυφάδα θα άναβε ξαφνικά τους προβολείς του αργά το βράδυ και θα έμενε φωτισμένο μέχρι τα μεσάνυχτα. «Απ’ τη στιγμή που θέλαμε να συνεχίσει, έπρεπε να βρούμε τη διέξοδο. Κι αυτή ήταν να προπονείται κάθε βράδυ όταν πήγαινε στο λύκειο από τις δέκα ως τις δώδεκα, αφού είχε ολοκληρώσει κάθε μέρα με τα φροντιστήριά του».

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο εύκολα. Ένα κλειστό γήπεδο, μια μπάλα μπάσκετ, μια ολόκληρη ομάδα να... ταλαιπωρείται ταυτόχρονα φαντάζει λιγότερο ψυχοφθόρο από το κρύο και τη μοναξιά του κλασικού αθλητισμού. Ο Δημήτρης Χονδροκούκης, όμως, είχε πάρει την απόφασή του. «Έπαιζα μπάσκετ από την τρίτη δημοτικού ως δευτέρα γυμνασίου. Κάπου τότε ξεκίνησα και στίβο παράλληλα και κατάλαβα ότι προτιμώ το άλμα εις ύψος. Αγαπάω το μπάσκετ, αλλά το άλμα εις ύψος μ' άρεσε περισσότερο».

Οι διακρίσεις θα έρχονταν για να επιβεβαιώσουν το ορθό της απόφασης. Σε ηλικία 18 ετών θα βγει έκτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στο Πεκίνο και τέταρτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην ίδια κατηγορία. «Παλαιά μπορεί να αγχωνόμουν. Τώρα πια το βλέπω «απ’ έξω» και με χαροποιεί», θα πει σε πρόσφατη συνέντευξή του για τους τίτλους που ακολουθούσαν κάθε του επιτυχία. Μαζί με τους... πατέρες! Κάτι από Μάνη, όπου κατάγεται ο Κυριάκος, λίγο από Κύπρο, τόπος καταγωγής της μητέρας του, ακόμα και Ζαΐρ, με τη γιαγιά του να έχει ρίζες στην αφρικανική χώρα. Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι της δόξας, έστω και εκείνης της πρώιμης. Μέχρι τη δύσκολη στιγμή...

Η αχίλλειος... θλίψη!

Ήταν μόλις 20 ετών. Πολλά από τα όνειρά του είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται, σε συνδυασμό με τη ζωή του, την οποία έχτιζε όπως επιθυμούσε. Ο Δημήτρης Χονδροκούκης θα πετύχαινε στις πανελλήνιες εξετάσεις και θα συγκέντρωνε τα μόρια για το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ενώ λίγο καιρό αργότερα εκείνο του Πειραιά και το τμήμα πληροφορικής θα τον δεχόταν με μεταγραφή, ώστε να μπορεί να συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές του. Μόνο που σύντομα θα έχανε το πρώτο κομμάτι...

Το 2008 θα περάσει την πιο σκληρή δοκιμασία. Και παρότι για εκείνον ο στίβος δεν είναι μοναχικό άθλημα, θα δοκιμαστεί από τη μοναξιά της αποκατάστασης. Μια φλεγμονή στον αχίλλειο και μια λάθος διάγνωση θα οδηγήσουν στη ρήξη του τένοντα και στην ηλικία που θα έπρεπε να χτίσει την επιτυχία, ο Δημήτρης έπρεπε να ξεπεράσει το φόβο μιας μη αναστρέψιμης αποτυχίας.

«Ήταν βαρύς τραυματισμός που δεν οφειλόταν σε τίποτα άλλο, παρά σ' ένα ιατρικό λάθος. Μια φλεγμονή στον αχίλλειο και μια άστοχη ενέργεια ενός ξένου γιατρού, έκοψαν τελείως τον τένοντα του δεξιού ποδιού. Πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο θα θεωρούταν ως και αναπηρία. Σ' ένα τόσο δύσκολο τραυματισμό ή δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ ή θα σε κάνει πιο δυνατό», περιέγραψε ο πατέρας του, Κυριάκος για να καταλήξει πως «ο τραυματισμός ισχυροποίησε τον χαρακτήρα του Δημήτρη». Δεν ήταν, όμως, τόσο εύκολο, όσο ακούγεται. Η αποκατάσταση ξεκίνησε άμεσα και με τη βοήθεια της πολιτείας, όμως χρειάστηκαν κοντά στα τρία χρόνια για να μπορέσει ο παγκόσμιος πρωταθλητής να επιστρέψει στο ασκησιολόγιο που έκανε πριν τραυματιστεί.

«Πιστεύω ότι ο τραυματισμός με έπλασε να γίνω καλύτερος αθλητής πνευματικά. Έμαθα να μην τα παραπάω, ακόμα κι όταν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα». Η επιστροφή του είχε νέες επιτυχίες... Το 2011 θα πάρει την Πέμπτη θέση τόσο στο Παγκόσμιο, όσο και στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, χωρίς ποτέ να αφήνει πίσω τις σπουδές του. «Στο Παρίσι είχα πάρει μαζί μου την ύλη και διάβαζα», εξομολογείται, κάτι που έκανε και φέτος τον Φεβρουάριο, στον αγώνα που έπιασε το όριο για την Κωνσταντινούπολη. «Στις 16.00 έδινα μάθημα και ήρθα απευθείας για τον αγώνα. Ήθελα μια επίδοση στα 2,29 μ., όχι για να πιάσω το όριο, αλλά για τον εαυτό μου».

Το καλοκαίρι του 2012...

Στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς αναδείχθηκε από τον ΣΕΓΑΣ ως καλύτερος αθλητής για το 2011... Μια διάκριση που δεν περίμενε, που ίσως να μην θεωρούσε ότι αξίζει. Συνηθίζει, άλλωστε, να βάζει τους συναθλητές του πάνω από τον ίδιο. «Στις προπονήσεις όσο και στους αγώνες, δένεσαι με τους άλλους. Νοιάζεσαι για τις επιδόσεις τους και εκείνοι για τις δικές σου. Είναι κάτι από τα πρώτα πράγματα που μας διδάσκουν οι προπονητές μας», απαντάει σε όποιον του μιλάει για τη μοναξιά του κλασικού αθλητισμού, τη μοναξιά που επέλεξε στα μαθητικά του χρόνια.

«Έχει πολλές ανταμοιβές, κυρίως ηθικές. Κάτι που δύσκολα βρίσκεις σήμερα με ό,τι και αν ασχολείσαι». Οι υλικές ανταμοιβές βρίσκονται στην πληροφορική που σπουδάζει. Ο στόχος του Δημήτρη Χονδροκούκη είναι να φύγει για το εξωτερικό μέσα στον επόμενο χρόνο, ώστε να κάνει το μεταπτυχιακό του και αν μπορέσει παράλληλα να συνεχίσει τον πρωταθλητισμό. «Όταν τελειώσει θα κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό κι αν μπορέσει θα συνεχίσει προπονήσεις. Όμως, τον ενδιαφέρει το επαγγελματικό του μέλλον και η αποκατάστασή του κάτι που μου έχει εκφράσει», παραδέχεται ο Κυριάκος Χονδροκούκης.

Μέχρι τότε έχει πολλά να ζήσει... Στις 5 Αυγούστου, στα προκριματικά του άλματος εις ύψος, θα δοκιμαστεί για το πρώτο του όνειρο. «Η εξάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες», έλεγε πριν την κατάκτηση της κορυφής στην Κωνσταντινούπολη. Στις 7 Αυγούστου είναι προγραμματισμένος ο τελικός και μετά η σκυτάλη θα περάσει στη δική του ζωή. Καλοκαίρι, ήρεμα, κοντά στη θάλασσα, σε ένα μπαράκι με χαλαρή μουσική και καρέκλες στην άμμο, όπως περιγράφει τον ιδανικό μέρος διασκέδασής του. Εκεί θα έχει την κιθάρα του, να τον ταξιδεύει στην αγαπημένη του ηλικία των δέκα ετών! Δεν θα είναι, όμως, η κορύφωση του ονείρου του, αλλά απλώς μια πρόβα.

Γιατί στις 4 Σεπτεμβρίου έχει κι εκείνος ραντεβού στο Ολυμπιακό Στάδιο. Και με το «give it away», που φαντασιώνεται να ακούει την ώρα που κάνει τα άλματά του, θα ανέβει στη σκηνή. Γιατί αν δεν ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής θα ήταν «διάσημος κιθαρίστας».