H... plasma τηλεόραση της Παναγίας!

Στον πρόλογο του editorial έχω βάλει την... αδόκιμη φράση «μη θαύμα» γιατί προσωπικά δεν πιστεύω ότι στο ποδόσφαιρο γίνονται θαύματα! Σέβομαι την προσωπικότητα του Άγγελου Αναστασιάδη και τις προπονητικές γνώσεις του αλλά δεν νομίζω ότι η Παναγία (σ.σ ο Χριστός, ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα, οι Απόστολοι, οι Άγιοι) είναι απέναντι από μια... plasma τηλεόραση με ένα τηλεοκοντρόλ στο χέρι και πατάει διάφορα κουμπιά! Δεν είναι τα... κεφτεδάκια του Αλέφαντου για να αλλάζει θέσεις τους παίκτες και να χαρίζει νίκες και βαθμούς.

Λογικά η Παναγία και ειδικά στις μέρες μας έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνει. Δεν νομίζω να βρέθηκε στους Ζωσιμάδες που ο «Αγγελάρας» την επικαλέστηκε πάλι! Έχει να σώσει πολύ κόσμο από άλλα πράγματα. Δύσκολα να το... ρίξει και στην μπάλα! Πάει αυτό λοιπόν, Ξεχάστε τα θαύματα. Κανένα θαύμα δεν πέτυχε το ΑΠΟΕΛ και καμία άλλη ομάδα. Ο αθλητισμός σε αντίθεση με ότι άλλο ισχύει στην κοινωνία μας, συνήθως είναι δίκαιος.

Σου δίνει κάποια στιγμή αυτό που αξίζεις. Είτε στην αρχή, είτε στην μέση, είτε στο τέλος μιας καριέρας αυτό θα γίνει. Αυτό συμβαίνει αυτή την εποχή με τον ΑΠΟΕΛ. Μεγάλοι μάγκες και μπράβο τους. Έγραψαν ιστορία. Δούλεψαν, μόχθησαν, ακολουθούν πιστά ένα πλάνο και δικαιώνονται.

Προφανώς δεν θα πάρουν το Τσάμπιονς Λιγκ (σ.σ ένας είναι ο Ότο) αλλά αυτό που πέτυχαν ως τώρα είναι για τους ίδιους... 10 Τσάμπιονς Λιγκ! Που θα φτάσει η ομάδα του Γιοβάνοβιτς κανείς δεν ξέρει. Το καλύτερο όλων είναι να τους αφήσουν όλοι ήσυχοι να το χαρούν. Όλοι αυτοί οι τύποι που μαζεύτηκαν στην Κύπρο το... ζουν για πρώτη φορά στην καριέρα τους.

Πιθανότατα και τελευταία. Δεν χρειάζεται λοιπόν κι αυτή η επιτυχία να έχει «πολλούς πατεράδες» όπως δεν χρειάζεται κι από την άλλη να αρχίσουμε τα... σεντόνια με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις!

Να πιάσουμε στην σειρά τον Μπίδη, τον Χιώτη και τον Πουρσαϊτίδη και το πως έφυγαν από την Ελλάδα. Επειδή τα... χρονάκια μου τα χω και όλους αυτούς τους έζησα κι από κοντά (σ.σ ειδικά τον Χαραλαμπίδη) δεν θυμάμαι να είχαμε στα μέρη μας τους «υπερπαίκτες» που τους διώξαμε. Μαγκιά τους (το ξαναλέω) αυτό που πέτυχαν, αλλά μην περνάμε και στο άλλο... γραφικό άκρο.

Στην τελική δεν είναι κανένας θρίαμβος του ελληνικού ποδοσφαίρου η πορεία του ΑΠΟΕΛ. Είναι η προσωπική δικαίωση ενός προπονητή και μιας παρέας που είχε τα αρχ... να απλώσει τα πόδια της πιο μακριά από την κουβέρτα της!