Να ποιος είναι ο ...Πανολυμπιακός!

Ο νέος Πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης, Ολυμπιακός, αλλά και ο απερχόμενος Πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης, Παναθηναϊκός. Δύο σούπερ ομάδες, σε μια σειρά τελικών με το μεγαλύτερο «ειδικό βάρος» στον εκτός ΝΒΑ μπασκετικό πλανήτη. Μια σειρά που θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια ακόμα και αυτούς τους τελικούς του ΝΒΑ αν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ...δεν ήταν ελληνικές ομάδες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ιδιαιτερότητες που έχουμε ως λαός, ως οπαδοί και ως ...κάφροι.

Επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός επιτέλους τα κατάφερε, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και ακόμα περισσότερα ξοδεμένα εκατομμύρια. Μάλιστα, τα κατάφερε σε μια χρονιά που τα εκατομμύρια αυτά ήταν περιορισμένα. Οι λόγοι; Αρκετοί. Πρώτα απ΄ όλα, η επιμονή των ιδιοκτητών να στηρίζουν την ομάδα και να της δώσουν περισσότερο ελληνικό χρώμα. Από εκεί και πέρα, η σοβαρή, μεθοδική δουλειά του Ντούντα με τα πιτσιρίκια. Τα ίδια τα πιτσιρίκια με την αστείρευτη ενέργεια που έβγαζαν εντός παρκέ όταν τα πόδια των πιο έμπειρων αντιπάλων άρχιζαν να βαραίνουν. Φυσικά, ο ...νέος Πρίντεζης. Και, για το φινάλε, ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, ο Βασίλης Σπανούλης, που επιτέλους έκανε το πρώτο του μεγάλο παιχνίδι απέναντι στην παλιά του ομάδα στην πιο κατάλληλη στιγμή και αφού πολύ είχε κατηγορηθεί -και δικαίως κατά πάσα πιθανότητα σε κάποιες περιπτώσεις- για αυτήν τη μέχρι τώρα αδυναμία του.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε φέτος κάτι ασύλληπτο, που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανένας, όχι μόνο στην αρχή της σεζόν με το κουτσουρεμένο μπάτζετ, αλλά ούτε καν στα μέσα και μετά τα μέσα της, όταν η νεανική-ανανεωμένη ομάδα του Ντούντα ακόμα τσαλαβουτούσε στα βαθιά μαζεύοντας εμπειρίες.

Πήρε με μαγικό τρόπο την Ευρωλίγκα και με ...μάγκικο τρόπο το πρωτάθλημα. Απέναντι σε δυο ομάδες που στην αρχή της χρονιάς απέναντί του φάνταζαν μεγαθήρια. Κι όχι μόνο πέτυχε διαδοχικές υπερβάσεις, αλλά άφησε και παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα, έχτισε το «αύριο», με μια ομάδα προοπτικής, με ελληνικό κορμό και πολλά χρόνια μπροστά της.

Από την άλλη, η αποκαθήλωση του Παναθηναϊκού ήταν μάλλον νομοτελειακή. Κάποια στιγμή, μετά από 15 χρόνια κυριαρχίας, θα έχανε ένα πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Πολύ περισσότερο όταν η φυσική φθορά και ο κορεσμός του κορμού όλων αυτών των χρόνων, θα έκαναν την εμφάνισή τους, όπως συνέβη φέτος. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε τελικά, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε το πρωτάθλημα μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά και από το Σεφ. Άρα, και από την ...Καβάλα, την ομάδα που του στέρησε την πρωτιά στην κανονική περίοδο, δεδομένου ότι ο αιώνιος αντίπαλος δεν κατάφερε να περάσει ούτε φέτος από το Οάκα. Με άλλο πλεονέκτημα έδρας, τα πράγματα μπορεί να ήταν και διαφορετικά. Μπορεί και να μην ήταν...

Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός, παρότι ξεφούσκωτος, παρότι γερασμένος όσον αφορά στις προσωπικότητες που τόσα χρόνια τράβαγαν κουπί, έφτασε σε σημείο μετά από μια σειρά πέντε σκληρών και επίπονων αγώνων, να μείνει ζωντανός μέχρι τέλους και να προσπαθεί να κρατήσει τα σκήπτρα του σχεδόν μέχρι το τελευταίο σουτ, ακόμα κι όταν όλα έδειχναν πως είναι χαμένος για χαμένος όταν βρέθηκε στο -16 στο 33ο λεπτό του τελευταίου αγώνα. Γιατί αυτή η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια έχει σφυρηλατήσει ένα μέταλλο που ...δεν λυγίζει.

Ένα μέταλλο που λύγισε τελικά αυτός ο σπουδαίος Ολυμπιακός, γεγονός που δίνει ακόμα περισσότερη αίγλη στην επιτυχία του, στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της νέας εποχής του.

Εν κατακλείδι και για να επιστρέψω σε όσα έγραφα στην αρχή αυτού του ...πονήματος: στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να διαθέτουμε και να παρακολουθούμε δύο ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ομάδες. Καιρός να καταλάβουμε. Όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Και αυτοί που πετάνε πέτρες στους αθλητές και αυτοί που τους στραβώνουν με λέιζερ και αυτοί που σηκώνουν εμετικά πανό και πρώτοι απ΄ όλους εκείνοι που ...έχουν δημιουργήσει αυτές τις δύο μεγάλες ομάδες, αυτοί που τις πληρώνουν, αυτοί που τις διοικούν και αυτοί που συνεχίζουν να ανέχονται -ενίοτε και να «στηρίζουν» κι όχι μόνο δια της ανοχής- τους στρατούς των ηλιθίων.

Καιρός να το πάρουμε χαμπάρι και να σεβαστούμε αυτούς τους δύο πρωταθλητές. Αυτόν που έφυγε κι αυτόν που ήρθε, τον νέο πρωταθλητή Ελλάδας, Ολυμπιακό!

Μέχρι να ξαναδούμε τέτοιες ματσάρες και τόσα ...άντερα μαζεμένα στο παρκέ, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...