Τα σέρνουνε κι ανοίγουνε αυλάκι!

Αφήστε που ο Κασιδιάρης είναι βουνό κοντά στο χωριό της μάνας μου και θα σας μπούνε ψύλλοι στ΄ αυτιά... Ωστόσο, θα το πάρω το ρίσκο και θα γράψω ...εθνικοπατριωτικά!

Τι παλικάρια, έχουμε, Θεέ της Ελλάδας; (εδώ το γυρίζω, γιατί τον συγκεκριμένο επικαλέστηκε ο Μπένι μετά τη σφαλιάρα στις εκλογές της 6ης Μαΐου). Τι άντερα έχει αυτή η Εθνική; Τι καλαμπαλίκια; Οκάδες! Περπατάνε, τα σέρνουνε κι ανοίγουνε κι αυλάκια δια της τριβής των καλαμπαλικίων στο γρασίδι.

Κι ας πήγε να μας κάνει τη σφαγή των ...αχαμνών ο Σπανιόλος στο πρώτο ημίχρονο. Του δώσαμε και δικαιώματα, είναι η αλήθεια. Στην αριστερή πτέρυγα ο Χολέμπας και ο Σαμ παίζανε ως τρομαγμένοι ...αριστεροί που τους είχε χιμήξει ο Κασιδιάρης με τα μπουκέτα. Ούτε βούτυρο με δυναμίτη δεν κόβανε. Φάγαμε το πρώτο (κάποιοι είδανε τον Χαλκιά στο Μεσολόγγι να ψαρεύει κουνούπια), μετά έπιακε δουλειά ο ρέφερης που έβγαζε κάρτες στον Σωκράτη επειδή αγριοκοίταζε τον λεβέντη τον Λεβαντόφσκη και είπαμε μέσα μας, «πάει, δεν γυρίζει». Και πώς να γυρίσει, δηλαδή, με την Εθνική μας να παίζει πεντόβολα με δέκα παίκτες;

Κι όμως, γύρισε...

Και μόνο έτσι μπορούσε να γυρίσει. Με ελληνικό τσαμπουκά, αλλά όχι κατ΄ ανάγκην με τσάμικα και ζεϊμπεκιές. Με δέκα που τρέχανε για δεκαπέντε, με αυτοματισμούς, με εμπνεύσεις, με τα πιο σκληρά ...τρυφερά στην Ευρώπη. Με την Ελλάδα που αντιστέκεται, με την Ελλάδα που σηκώνει κεφάλι και δεν σηκώνει άλλες αδικίες.

Η πλάκα είναι πως αυτό το 1-1 σε ένα ματς που ...σώσαμε (κακά τα ψέματα, θαύμα φαινόταν στο ημίχρονο), μας αφήνει και με την πίκρα της χαμένης ευκαιρίας για το απόλυτο θαύμα. Για ένα διπλό στην έδρα της οικοδέσποινας, που ήταν καλύτερη για 45 λεπτά και έπαιζε με κάμποσους παίκτες παραπάνω, αφού πέραν της εξέδρας, είχε στις τάξεις της και τον ελεεινό Σπανιόλο με την παρέα του. Που δεν έβλεπαν ότι το χέρι του Σωκράτη δεν άγγιξε τον λεβέντη στη φάση της πρώτης κίτρινης, αλλά είδαν ότι ο -τι παιχτάρα είναι αυτή;- Φορτούνης ήταν ...μισό χέρι μπροστά (κι αν ήταν) στη φάση του γκολ του -τι ψυχάρα είναι αυτή;- Σάλπι που ακυρώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο.

Τέλος πάντων, η πρεμιέρα έφυγε, τώρα πάμε για το δεύτερο ματς. Και πριν πάμε, δεν πρέπει να κοιτάμε το τρίποντο που χάσαμε, αλλά τον βαθμό που πήραμε. Δεν πρέπει να κοιτάμε ποιοι έρχονται να μας κλέψουν, αλλά πώς θα δουλέψουμε σκληρά για να πετύχουμε το στόχο μας και να τους βουλώσουμε τα στόματα. Λίγο ως πολύ, η Εθνική πρέπει να κάνει στο Γιούρο ό,τι η Ελλάδα στην κρίση. Να τους γράψει στα μεγάλα και βαριά τρυφερά της και να κάνει αυτό που πρέπει. Με το κεφάλι κάτω και το μέτωπο ψηλά!

Δύσκολο, αλλά έχουμε αποδείξει ότι γίνεται!

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έκαναν τα παλικάρια του Σάντος στο δεύτερο ημίχρονο και να ξαναγράψω εθνικοπατριωτικά, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...