Η κορυφαία στην ιστορία; (vids)

Για παράδειγμα, προσωπικά θυμάμαι τη μεγάλη Λίβερπουλ αλλά και τη Μίλαν των Ολλανδών της δεκαετίας του ΄80, τη Ρεάλ του Ζιζού, τη διάρκεια της Γιουνάιτεντ της τελευταίας 20ετίας, την Μπάρτσα των καιρών μας. Ίσως και κάποιες ακόμα, που έκαναν 1-2 καλές χρονιές, αλλά δεν είχαν αντίστοιχη διάρκεια. Εσείς, ανάλογα τις συλλογικές σας προτιμήσεις, ίσως θυμάστε και μερικές ακόμα...

Σε εθνικό επίπεδο τα πράγματα ίσως είναι πιο απλά, ίσως και πιο δύσκολα. Πιο λίγες και πιο αραιές οι μεγάλες διοργανώσεις, πιο λίγες και οι ομάδες με διάρκεια. Αλλά και πιο λίγες οι παραστάσεις που μπορεί να θυμάται ο καθένας μας. Ας πούμε, βάσει αριθμών μέχρι και σήμερα, θεωρούσαμε κορυφαία ομάδα όλων των εποχών τη Βραζιλία του Πελέ, που σήκωσε τρία Μουντιάλ σε τέσσερις διοργανώσεις από το 1958 ως το 1970, με επιστέγασμα τον τίτλο του Μεξικό, το 1970, όταν κατά τους παλιότερους η Σελεσάο παρουσίασε την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών. Όμως, ποιοι την έχουν δει και ποιοι τη θυμούνται στις μέρες μας, πέρα από κάποια στιγμιότυπα που έχουμε παρακολουθήσει σε ιστορικά ντοκιμαντέρ;

Από εκεί και πέρα, Εθνικές ομάδες που πήγαν καλά σε συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις, είδαμε μετρημένες στα δάχτυλα ενός ακρωτηριασμένου χεριού. Ίσως την Αργεντινή του Ντιέγκο στα Μουντιάλ του 1986 (κυρίως) και του 1990, ωστόσο τη δεύτερη φορά εκείνη η ομάδα δεν έπαιζε μπάλα. Ήταν ο θίασος του ενός και μοναδικού(;) «θεού» του ποδοσφαίρου, που την πήγε με το ζόρι και μόνος του στον τελικό. Έστω κι αν αδικήθηκε για να χάσει εκείνο το Μουντιάλ στον τελικό με τη Γερμανία, μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κορυφαία ομάδα όλων των εποχών. Η ομάδα με τον κορυφαίο παίκτη, ίσως...

Με τα χρόνια να περνούν, απολαύσαμε και τη Γαλλία του Ζιζού, που σήκωσε το Μουντιάλ του 1998 και το Γιούρο του 2000. Η πρώτη που πήρε «κολλητά» Μουντιάλ και Γιούρο, η πρώτη που έδειξε απόλυτη κυρίαρχος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο πριν φάει την μπούφλα στο Μουντιάλ του 2002, όπου η αποκαθήλωση ήταν ιδιαίτερα ηχηρή, πριν έρθει το «κύκνειο άσμα» του Μουντιάλ του 2006, που έμεινε στην ιστορία για την Καλτσιόπολη και την κουτουλιά του Ζιζού στον Ματεράτσι.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή ομάδα έθετε μια υποψηφιότητα για την κορυφαία όλων των εποχών, πριν εμφανιστεί στο διεθνές στερέωμα η Ισπανία των ημερών μας. Η ...Μπαρτσελόνα με προσθήκες τους καλύτερους της Ρεάλ, δηλαδή. Ομάδα πλήρης, που το 2008 ξόρκισε τα δικά της φαντάσματα των αποτυχιών με την κατάκτηση του πρώτου διεθνούς τίτλου της μετά το 1964, ομαδάρα που επιβεβαίωσε τα προγνωστικά στο Μουντιάλ του 2010, κορυφαία ομάδα με τεράστιο ειδικό βάρος που παίζοντας όσο χρειαζόταν (ή και ...καθόλου σε κάποια ματς), κατάφερε να γίνει η πρώτη στην ιστορία που διατήρησε τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης, αλλά και η πρώτη που πανηγύρισε τρεις φορές σε ισάριθμες μεγάλες διοργανώσεις!

Τι λέτε; Είναι ή όχι η κορυφαία στην ιστορία;

Όσο για τον τελικό του Κιέβου; Μάλλον δεν σηκώνει κριτική. Η Ισπανία «έπνιξε» από την αρχή τους Ιταλούς, πήρε κεφάλι, έδωσε χώρο, έβαλε το δεύτερο χωρίς μέχρι τότε να κινδυνεύσει ιδιαίτερα και μετά έκανε περίπατο, καθώς η Ιταλία χτυπήθηκε και από τη μοίρα, μένοντας με 10 παίκτες μισή ώρα πριν το τέλος από μια ατυχία. Ή, από ένα ρίσκο που δεν βγήκε, για όσους επιμένουν να θεωρούν πως για όλα μπορεί να φταίει ένας προπονητής. Εν προκειμένω ο Πραντέλι, που πήρε το ρίσκο να ρίξει στη μάχη δυο λαβωμένους (Κιελίνι, Τιάγκο Μότα), που δεν τον δικαίωσαν αποχωρώντας τραυματίες, ο πρώτος υποχρεώνοντάς τον σε υποχρεωτική αλλαγή στο 1-0 κι ο δεύτερος τελειώνοντας το ματς με την αποχώρησή του στο 2-0.

Πάντως, η αλήθεια είναι πως οι Ισπανοί δεν σεβάστηκαν τη «λευκή πετσέτα» των Ιταλών και την ξεφτίλισαν με δύο γκολ εναντίον 10 παικτών στο τελευταίο δεκάλεπτο (ιστορικά η τεσσάρα σε τελικό εκτιμάται –στη γλώσσα και τη λογική του οπαδού- και ως «ξεφτίλα»). Ωστόσο, αν δεν έβαζαν τα τελευταία, πώς θα σήκωναν κι άλλη κουβέντα γύρω από την κορυφαία ομάδα της ιστορίας και την «ηθική» της; Αλλά τελικά, ποιο είναι το ηθικό στο ποδόσφαιρο; Να σέβεσαι το πτώμα του αντιπάλου ή τον κόσμο που πληρώνει εισιτήριο και στήνεται στην οθόνη για να «χορτάσει» -τουλάχιστον- 90λεπτο θέαμα από τους κορυφαίους όλων των εποχών; Έλα ντε...

Μέχρι να ξαναδούμε Εθνική ομάδα να σηκώνει τρία σερί (με δεδομένο πως οι μεγάλες διοργανώσεις γίνονται κάθε δύο καλοκαίρια), εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...