Μίλτος ιζ μπακ, αλλά είναι κι άλλοι (πολύ) πίσω...

Όχι επειδή δεν πήγα πουθενά, ούτε επειδή δεν πήγα για τους λόγους που δεν πήγα. Αλλά γιατί περίμενα με μεγαλύτερες προσδοκίες την κορυφαία διοργάνωση. Θα πείτε «αρχή είναι ακόμα», αλλά ξέρετε τι λένε για τις αρχές, τις καλές μέρες και τα πρωινά που τις «δείχνουν».

Αν τα πάρω με τη σειρά, πρέπει να ξεκινήσω από την Τελετή Έναρξης, αλλά επειδή είμαι ανάποδος εκ φύσεως (σκεφτείτε ότι έκαψα το τελευταίο μου τσιγάρο στο στρατό - εκεί που οι περισσότεροι το αρχίζουν), θα αρχίσω από τη μεγαλύτερη -κατά τη γνώμη μου- μέχρι τώρα αναποδιά. Κοίταξα το πρόγραμμα της 2ης μέρας των αγώνων, είδα ότι έπαιζε η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ (με τη Γαλλία του Πάρκερ) ενδιαφέρον ματσάκι μου φάνηκε και ...οργανώθηκα. Στις τέσσερις και μισή ώρα Ελλάδας άρχιζε το ματς, στις τέσσερις και είκοσι έψησα καφεδάκι, στις τέσσερις και εικοσιεφτά είχα στηθεί μπροστά στην τηλεόραση για να δω μια εκ των -λίγων- ατραξιόν της διοργάνωσης σε δράση. Αμ δε...

Γύρναγα τα κανάλια. Από το πρώτο κρατικό στη Νετ κι από τη Νετ στο τρίτο κρατικό κι από εκεί στο Ερτ χάι ντεφινίσιον (θέλουμε και έιτς ντι, τρομάρα μας), αλλά Ήπα - Γαλλία δεν έδειχνε πουθενά. Λες και υπήρχαν άλλα, σημαντικότερα γεγονότα ευρύτερου ενδιαφέροντος για να καλυφθούν από τα κρατικά κανάλια. Το πρώτο και το έιτς ντι (ξανά τρομάρα μας) δείχνανε ...μια θάλασσα πλατιά, άσπρα, κόκκινα, κίτρινα μπλε, καραβάκια στο Αιγαίο δεν με παίρνετε καλέ. Καμιά δεκαριά ιστιοδρομίες ακόμα έχει η ιστιοπλοΐα για να παιχτούν τα μετάλλια, αλλά -προφανώς- κρίθηκε σημαντικότερη ως γεγονός. Όπως και η ποδηλασία σε κάτι κορφοβούνια της Αγγλίας, η οποία εναλλασσόταν με την ιστιοπλοΐα. Στο τρίτο κρατικό έδειχνε κάποιο πόλο (Ιταλία - Αυστραλία, αν θυμάμαι καλά), ενώ η Νετ προτίμησε να μας κάνει επανάληψη, μπας και κάνει απόσβεση στις εκπομπές της Έλενας Κατρίτση. Ο Λεμπρόν, ο Ντουράντ, ο Κόμπι και η παρέα τους μπορούσαν να περιμένουν. Πόσο;

Δεν ξέρω πόσο, γιατί «φόρτωσα». Κι άνοιξα τον ανθυπολογιστή μου, βρήκα λινκάκι, τον σύνδεσα με την τηλεόραση και είδα το ματσάκι μια χαρούλα από το Μπι Μπι Σι, το οποίο -όλως τυχαίως- δεν πληρώνω! Και το είδα όλο. Όταν λέμε όλο, εννοούμε όλο. Κι ας μην άξιζε τόσο, κι ας μην ήταν αυτό που περίμενα. Το είδα για να μη βλέπω κρατική τηλεόραση, η οποία -όπως έμαθα αργότερα- κάτι έδειξε στο τέλος. Ε, να χάναμε την Έλενα;

Από εκεί και πέρα, ούτε οι διοργανωτές (που κατάφεραν να σβήσουν μέχρι και τη Φλόγα!!!) ούτε η διοργάνωση, αλλά ούτε και η ελληνική εκπροσώπηση με «ψήνουν» για την ώρα ότι πρέπει να παθιαστώ με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ασφαλώς και δεν ενθουσιάστηκα με την Τελετή Έναρξης (τζούφια ήταν, χωρίς να βγάζει συναίσθημα), ενώ ήδη είχα ξενερώσει με τα κωμικοτραγικά της Παπαχρήστου και του Χονδροκούκη.

Είμαστε πολύ πίσω, και στη σκέψη και στο ντόπινγκ...

Τι με «έφτιαξε» ως τώρα; Τίποτα ιδιαίτερο, αν εξαιρέσουμε τα χαμόγελα από την κωπηλασία. Ωστόσο, αν δεν ήμασταν καλοί ούτε κι εκεί, με τόσο κουπί που τραβάμε οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια, πού θα ήμασταν; Μόνο στο άλμα εις ...βάθος θα μπορούσαμε να διακριθούμε περισσότερο!

Μέχρι να ξαναψήσω καφέ για να δω ...Έλενα Κατρίτση, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...