Στα παπούτσια του Παύλου και του Ζοτς

Ωστόσο, τα παρακολουθώ συστηματικά για επαγγελματικούς λόγους, ίσως κι από επαγγελματική διαστροφή. Παρότι έχω την αίσθηση πως αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα της Τρόικας, θα είναι ποδόσφαιρο της Τρόικας, μπάσκετ της Τρόικας, η τρόικα του Καράμπελα (όχι αυτού που πήγε στη Λεβάντε - άλλου) και ο χώρος υποδοχής (της τρόικας) της Χάιδως.

Η -προσωρινή και μακάρι να υπήρχαν λόγοι να γίνει και μόνιμη- επιστροφή μου στον αθλητικό χώρο, οφείλεται στη συνέντευξη που έδωσε ο νέος διοικητικός ηγέτης της Καέ Παναθηναϊκός. Όχι τόσο στην ηγετική του εμφάνιση, όσο σε κάποιες δεύτερες σκέψεις που μου έφερε στο μυαλό.

Εν πολλοίς, ίσως κι επειδή δεν είμαι «μπασκετικός» με την έννοια του όρου όπως τον χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, προσπάθησα να φανταστώ μια αντίστοιχη εξέλιξη στο ποδόσφαιρο. Την πλήρη «αναδόμηση» (κάποιοι θα την πουν και «διάλυση», «αποδόμηση» κτλ) της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης, π.χ. της Μπαρτσελόνα. Φανταστείτε, λοιπόν, τη φετινή Μπάρτσα, που πέρυσι πήρε μόνο ένα κυπελλάκι στην Ισπανία (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός στην Ελλάδα), έμεινε δεύτερη στο πρωτάθλημα (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός) και έφτασε στην τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα), να κρατάει μόνο τον εμβληματικό αρχηγό της. Όχι τον Πουγιόλ, εντάξει. Τον Τσάβι, ας πούμε. Ή, τον Μέσι, αν προτιμάτε. Έναν από τους δύο. Όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός κράτησε τον Διαμαντίδη. Μιας και κράτησε και τον στρατιώτη Τσαρτσαρή, βάλτε τον Τσάβι και τον Πουγιόλ.

Ας πούμε πως η ανανεωμένη -σε ρόστερ- Μπαρτσελόνα, λοιπόν, αλλάζει και προπονητή (άλλαξε κι αυτή τον επιτυχημένο Γκουαρντιόλα με τον -άσημο στην Ευρώπη- Βιλανόβα, όπως ο Παναθηναϊκός τον Μίδα Ζοτς με τον -άσημο στην Ευρώπη- Πεδουλάκη), αλλάζει και διοικητικό ηγέτη. Κι ο νέος διοικητικός ηγέτης βγαίνει και λέει στους οπαδούς της ομάδας πως για την «ανασύσταση»-«διάλυση» ευθύνονται κυρίως το περιορισμένο μπάτζετ, ένας δόλιος μάνατζερ και κάποιοι «κακοί» που δρούσαν «εν αγνοία» του Γκουαρντιόλα. Που έφυγε ...γιατί έτσι ήθελε! Όλο αυτό δεν θα προκαλούσε ερωτηματικά; «Καλά, ρε μετα-Ροσέλ, δεν μπορούσες να κρατήσεις, ούτε τον Μπούσκετς ούτε τον Μασκεράνο ούτε τον Ντάνι Άλβες ούτε κανέναν; Μόνο τον Τσάβι που έχει συμβόλαιο και τον Πουγιόλ που δεν ήθελε να φύγει και δεν είχε πού να πάει τώρα στα γεροντάματα;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο απλός οπαδός...

Ε, τα ίδια ερωτηματικά μου προκάλεσαν κάποιες από τις δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που πάντως είχε επιχειρήματα και με έπεισε πως έχει πάρει σοβαρά το νέο του ρόλο. Ο οποίος, ωστόσο, μάλλον δεν είναι αυτός του «νέου ισχυρού άνδρα», αλλά ο ρόλος του «διαδόχου του Παύλου» στις συνειδήσεις των οπαδών. Όπως κι ο Πεδουλάκης δεν είναι ο «νέος προπονητής», αλλά ο «διάδοχος του Ζοτς». Αυτοί ήταν ισχυροί, πανίσχυροι άνδρες. Όπως και η ομάδα που έφυγε ολόκληρη. Παίκτες με προσωπικότητα και εμπειρίες οι περισσότεροι, παίκτες που «σήκωναν» το βάρος των έξι αστεριών της φανέλας, που τώρα καλούνται να αντέξουν άλλοι, οι περισσότεροι με λιγότερες περγαμηνές και παραστάσεις...

Ο Παναθηναϊκός δίνει την εντύπωση μιας Αυτοκρατορίας που διαλύθηκε ξαφνικά, χωρίς καν να παρακμάσει για κάποια χρόνια, όπως ιστορικά συμβαίνει στις Αυτοκρατορίες. Μιας Αυτοκρατορίας που οφείλει να αντεπιτεθεί και να πολεμήσει, έχοντας κρατήσει μόνο μια σημαία κι έναν πιστό στρατιώτη, από όλους εκείνους που γνώριζαν καλά τι σημαίνει «πόλεμος» και τι σημαίνει «νίκη στον πόλεμο». Με τον Διαμαντίδη οδηγό, λοιπόν, και μετά ...βλέπουμε. Με όσους από τους νέους αντέξουν -και ψυχολογικά- το βάρος που φορτώνονται με το καλημέρα, χωρίς τον κορμό-στήριγμα των προηγούμενων χρόνων της ακμής.

Και, συνολικά, με ανθρώπους που καλούνται να μπουν υποχρεωτικά στα παπούτσια εκείνων που έφυγαν. Με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κόψουν τα νύχια ή και τα ...δάχτυλα για να χωρέσουν σε αυτά τα παπούτσια. Ή, να βάλουν έξτρα πάτους και διπλές κάλτσες αν τους πέσουν μεγάλα, που είναι και το πιθανότερο. Γιατί, όπως είπαμε, ο Ζοτς, ο Παύλος, ή κι ο Θανάσης ακόμα, ως «μεγέθη» -και στα μάτια του κόσμου- γέμιζαν μεγάλα παπούτσια και με τα βήματά τους έκαναν την μπασκετική γη να τρέμει. Τώρα είναι πολύ πιθανό να τρέμουν πόδια κι όχι η γη. Κι όσοι σταθούν στα πόδια τους, γρήγορα θα πρέπει να δώσουν απαντήσεις επί της ουσίας, με αποτελέσματα, κι όχι επιχειρήματα περί μανατζαραίων και «κακών» φίλων ή συνεργατών που -ας υποθέσουμε πως- είχαν τη δύναμη να γκρεμίσουν τέτοιο κάστρο. Και μην πει κανένας «μπορεί το οικοδόμημα να ήταν σαθρό». Δεν γίνεσαι η πιο επιτυχημένη ομάδα της 15ετίας στην Ευρώπη με τα ψέματα. Ούτε ξαναχτίζονται με τον ίδιο τρόπο τα κάστρα...

Μέχρι να βρεθεί μάνατζερ που να διαλύσει την Μπαρτσελόνα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...