Και τουρίστας και αντιτουριστικός!

Η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα παραπονιέμαι -και δημοσίως, δηλαδή γραπτώς- για το επίπεδο του θεάματος που βλέπουμε. Για τον ρυθμό που ...δεν έχουν οι αγώνες (ο πατέρας μου, όταν του διαγνώσθηκε καρδιακή αρρυθμία, έβαλε βηματοδότη - λέτε να είναι Η λύση;), για τους αυτοματισμούς που δεν βλέπουμε (η τρίτη σωστή πάσα είναι είδηση), για το τρέξιμο των παικτών που περισσότερο θυμίζει βόλτα στα μαγαζιά για ψώνια, για τις συνεχείς διακοπές από τα αγχωμένα σφυρίγματα των πιεσμένων διαιτητών, για την ποιότητα που είναι είδος προς εξαφάνιση, για όλα αυτά και άλλα πολλά. Σχεδόν για όλα...

Σάββατο απόγευμα, 15 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Βησσαρίωνος μεγάλη η χάρη του, παρακολούθησα διαδοχικά τους αγώνες των ομάδων που θα διεκδικήσουν τον τίτλο και φέτος. Της μίας, δηλαδή, γιατί η άλλη, με αρχηγό τον Λουκά και φορ τον Τοτσέ, ο μόνος τίτλος που μπορεί να διεκδικήσει, είναι αυτός της πιο αντιτουριστικής. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για τουρισμό, έστω κι αν ο Παναθηναϊκός πιο πολύ τουρίστα θύμιζε στην Κομοτηνή. Πήγε, είδε, φωτογράφισε την εκκλησία πίσω από το κόρνερ του γηπέδου κι έφυγε γεμάτος με αναμνήσεις και άδειος από βαθμούς.

Μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό, που του φταίνε όλα εκτός από τα μαύρα του τα χάλια: ΦΤΩΧΕΙΑ!

Πολλοί παίκτες από αυτούς που υπάρχουν στο ρόστερ, άλλες χρονιές δεν θα τολμούσαν να περάσουν ούτε από τη Λεωφόρο Λαυρίου, μην τυχόν και τους μαζέψει ο μπόγιας νομίζοντας πως κατευθύνονται για την Παιανία. Απλά τα πράγματα. Όσες ανακοινώσεις κι αν βγουν για τον Αρετόπουλο και τον κάθε Αρετόπουλο, όσες «παράγκες» κι αν καταγγελθούν, όλα αυτά από τον κοινό φίλαθλο, ακόμα κι από πολλούς μεταξύ εκείνων του Παναθηναϊκού, δεν μπορεί να εκληφθούν παρά ως άλλοθι. Για να ισχύουν όλα αυτά (που μπορεί και να ισχύουν), πρέπει πρώτα να έχεις ΟΜΑΔΑ. Να δείχνεις στο γήπεδο πως αυτός που φταίει που δεν κερδίζεις είναι ο Αρετόπουλος. Να κερδίζεις, έστω, τις εντυπώσεις. Να κάνεις εσύ αυτό που πρέπει και μετά να απαιτείς από τους άλλους να κάνουν το σωστό.

Τι έχει κάνει φέτος, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός εντός των αγωνιστικών χώρων, μετά την πρόκριση επί του μεγαθηρίου που ακούει στο όνομα Μάδεργουελ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Τι; Αποκλείστηκε με κάτω τα χέρια κι ανοιχτά τα πόδια από τη Μάλαγα στα πλέι-οφ, δίχως να κάνει ούτε μία (αρ. 1) ευκαιρία στη ρεβάνς στην έδρα του. Μετά; Κέρδισε 1-0 τον Λεβαδειακό με κορυφαίο τον Καρνέζη, δεν μπόρεσε να νικήσει τον ΠΑΣ στο Οάκα (τάχα έφταιγε μόνο ο Σιδηρόπουλος εκεί) και μετά πήγε κι έχασε στην Κομοτηνή από τον Πανθρακικό που δεν είχε βαθμό και που είχε φορ τον Μήτσο τον Παπαδόπουλο, που είχε βάλει άλλο ένα γκολ τα τελευταία τρία (αρ. 3) χρόνια!

Και ξέρετε τι του έφταιγε μετά το ματς του Ζεσουάλδο, τώρα που δεν είχε το άλλοθι της διαιτησίας; Οι παίκτες. Λες και δεν ήξερε με ποιους θα δούλευε φέτος. Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει. Ο διαιτητής, οι παίκτες, το χορτάρι, οι εξέδρες, ο καιρός και ο γιαλός που είναι στραβός. Ο ίδιος ποτέ. Όλα σωστά τα έφτιαξε στην Κομοτηνή και τα λάθη τα κάμανε μόνο οι παίκτες. Αυτός που άλλαξε δεξί μπακ με το αποτέλεσμα 0-0 στο 60΄, δεν έφταιγε. Ούτε που έβγαλε τους πιο δημιουργικούς του παίκτες, τον Λάζαρο και τον Κουίνσι, ούτε έχει σκαλώσει μ΄ εκείνον τον Τοτσέ, που δεν βάνει γκολ ούτε με απευθείας ανάθεση από το ελληνικό δημόσιο.

Αποτέλεσμα όλων αυτών και κάμποσων από πέρυσι; Εφτά (αρ. 7) βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, που έτσι όπως παίζει(;) ο Παναθηναϊκός φαίνεται να το καπαρώνει από τώρα, έστω κι αν κι εκείνος δεν πείθει. Στη Βέροια, για παράδειγμα, πέρασε με το στανιό, με ένα γκολ δώρο του Δασκαλάκη κι ένα ακυρωμένο καθαρό των γηπεδούχων. Ενώ στα Γιάννενα, όπου οι ΠΑΣολέδες το παλέψαμε και τους κουτουλάγαμε μέχρι το φινάλε, προηγήθηκε 2-0 και μετά έπαιξε με τη φωτιά, έφαγε ένα γκολ παιδικής χαράς και γλίτωσε το τρίποντο με δυο αποκρούσεις του Κάρολ στις καθυστερήσεις. Έτσι; Ποιότητα, ποιότητα, αλλά από σοβαρότητα, τρέχα γύρευε.

Η διαφορά είναι πως ο Ολυμπιακός, αν σοβαρευτεί, μπορεί να πάει τρένο, με βάση τη δυναμικότητα και των υπόλοιπων ομάδων. Ο Παναθηναϊκός τι μπορεί να κάνει; Κατ΄αρχάς, μπορεί να σοβαρευτεί και να παραδεχθεί τις αδυναμίες του για να τις διορθώσει όσο μπορεί, αντί να σηκώνει παντιέρες παίζοντας τον επαναστάτη με ή χωρίς αιτία;

Σε κάθε περίπτωση, αν οι δύο «κορυφαίες» ομάδες δείχνουν αυτή την εικόνα, φανταστείτε τι γίνεται παρακάτω. Τι έχουν να δουν τα μάτια μας (και) φέτος. Αλλά τι να κάνουμε; Είπαμε, έχουμε και βίτσια!

Μέχρι να ξαναδούμε μπάλα επιπέδου στην Ελλάδα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...