Η χρονιά του Μπουμπλή!

Μετά τη γιορτινή αναστάτωση, οι ρετρό ιστορίες επιστρέφουν στη μέρα τους, Τρίτη, με ένα επίκαιρο(;) θέμα. Τόσο επίκαιρο, που διαδραματίζεται ...καλοκαίρι, ενώ έξω από το γραφείο που συγγράφω αυτό το πόνημα χιονίζει!

Η επικαιρότητα έγκειται στον Ρότσα, που εμείς, η γενιά μου, τον γνώρισε ως Μπουμπλή. Πρώτα, δηλαδή, ήταν Μπουμπλής και μετά έγινε Ρότσα, έστω κι αν ακόμα υπάρχουν κάποιες ...υποψίες, ότι πριν γίνει Μπουμπλής ήταν και πάλι Ρότσα. Μπέρδεμα! Τέλος πάντων, εμείς στα Γιάννενα δεν τα σκαλίζαμε αυτά, γιατί ξέραμε ότι βρωμάγανε. Πρώτοι διδάξαντες ήμασταν στους Αργεντίνους κι όταν χοροπηδάς με Κοντογιωργάκη, Γκλασμάνη, Μοντέζ, Αλβαρέζ, Λίσα και Παστερνάκη, δεν σε παίρνει να «χαλιέσαι» με έναν Μπουμπλή. Απλώς, ζούσαμε το όνειρο της «Μεγάλης Ελλάδας», που έφτανε μέχρι τη Γη του Πυρός (ή του ...Πειραιώς).

Από την άλλη, όταν ο Παναθηναϊκός τον βάφτισε στο επώνυμο «Μπουμπλή» για να τον φέρει στην Ελλάδα ως ιθαγενή, ξέχασε να βάλει στην κολυμπήθρα και το μικρό του όνομα, το οποίο ήταν ...Χουάν Ραμόν Ρότσα. Τότε, πάντως, οφείλαμε να δεχθούμε πως είτε στο χωριό του υπήρχε τρελός παπάς είτε η νονά του ήταν αναποφάσιστη και την ώρα που τον στρίμωξαν στην κολυμπήθρα μονολογούσε με το δάχτυλο στα χείλη υπό μορφή ώριμης σκέψης: «Χουάν... όχι, Ραμόν... όχι Ρότσα... όχι...». Τον έλεγαν Χουάν Ραμόν Ρότσα «Μπουμπλή» και η χρονιά του ήταν το 1982. Όχι γιατί τότε ανέδειξε το πραγματικά σπουδαίο ταλέντο του, αλλά γιατί εκείνη τη χρονιά το όνομά του(;) συνδέθηκε με ένα από τα κορυφαία σκάνδαλα των πρώτων χρόνων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Ο Μπουμπλής ήταν παιχταράς. Ακόμα και τώρα, που έχουν περάσει αρκετά «βαριά» χαρτιά από τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θεωρώ πως μπορεί να έχει θέση στην κορυφαία πεντάδα των ξένων που απολαύσαμε στα ελληνικά γήπεδα. Αριστερό πόδι «διαβήτης», «γλυκό» και φονικό ταυτόχρονα, αντίληψη του χώρου, μπαλιές 50 και 60 μέτρων (υπάρχουν ακόμα τέτοιες στο ελληνικό ποδόσφαιρο;), αλλαγές παιχνιδιού, φινετσάτος αλλά και τσαμπουκάς, ντελικάτος αλλά και σκληρός, ένας κλασικός Αργεντίνος χαφ υψηλού επιπέδου εκείνης της εποχής. Αργεντίνος; Πιπέρι στο πληκτρολόγιο που γράφει τέτοιες, βρώμικες λέξεις...

Μπουμπλής, λοιπόν, παιχταράς και ο Παναθηναϊκός εκείνης της χρονιάς έδειχνε ικανός να σπάσει το σερί του Ολυμπιακού στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Όμως, τα μέσα της σεζόν μετά από σχετική ένσταση της Λάρισας (οι κακές γλώσσες έλεγαν πως από πίσω βρισκόταν ο παμπόνηρος πρόεδρος του Ολυμπιακού εκείνη την εποχή, ο Σταύρος Νταϊφάς) και ενώ ο Παναθηναϊκός ξέφευγε στη βαθμολογία, αποκαλύφθηκε η κομπίνα. Ο «Ιωάννης Μπουμπλής», δημότης Αιγάλεω, ήταν μουσαντός. Τουλάχιστον τότε μάθαμε πως είχε ...βαφτιστεί «Ιωάννης». Ανήμερα της γιορτής του τον έδιωξε ο άλλος Ιωάννης...

Μετά αποκάλυψη του σκανδάλου έγιναν πολλά. Ο Παναθηναϊκός αναστατώθηκε, ο Μπουμπλής ξανάγινε Ρότσα και έμεινε εκτός δράσης λόγω τιμωρίας, ο Ολυμπιακός ανέκαμψε και στο τέλος οι δύο αιώνιοι ισοβάθμησαν, με τον Σταύρο Νταϊφά και τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να «μονομαχούν» εκτός αγωνιστικού χώρου, για το αν θα γίνει ή όχι το μπαράζ του Βόλου. Τελικά, επειδή τα παρασκήνια δεν έχουν σχέση με την ιστορία μας, το μπαράζ έγινε κατακαλόκαιρο, ο Ολυμπιακός νίκησε 2-1 και πήρε το 3ο σερί πρωτάθλημα. Δείτε και το σχετικό βίντεο αν θέλετε και μαντέψτε ποιος είναι ο τηλεσχολιαστής, για να πάμε παρακάτω στη ρετρό ιστορία μας...

Ήταν, λοιπόν, 29 Ιουνίου του 1982 όταν, επιτέλους, έγινε το μπαράζ. Και η παλιοπαρέα των έιτις μαζεύτηκε στο σπίτι του μακαρίτη του Βαγγέλη του Πατούσα που είχε έγχρωμη τηλεόραση. Όχι για να δούμε το μπαράζ, αλλά για να δούμε Μουντιάλ, καθώς το ίδιο βράδυ διεξαγόταν και το κλασικό ευρωπαϊκό ντέρμπι Δυτικής Γερμανίας - Αγγλίας για τη 2η φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας. Περιέργως, κανείς από την πενταμελή παρέα μας δεν ήταν με τους δύο αιώνιους. Βλαμμένοι, ε; Ωστόσο, επειδή το μπαράζ άρχιζε λίγο νωρίτερα από το ματς του Μουντιάλ, βάλαμε να το δούμε. Κι ο μόνος που πήρε θέση, ήταν ο Φώτης, ο οποίος ήταν άσχετος από μπάλα, υποστήριζε σχεδόν πάντα όποιον κέρδιζε, αλλά δεν υποστήριζε ποτέ τον Ολυμπιακό, για λόγους που κανείς μας δεν είχε αντιληφθεί. Το λογικό ήταν να δηλώνει Ολυμπιακός, επειδή τότε αυτός κυρίως κέρδιζε...

Εννοείται, λοιπόν, πως ο Φώτης υποστήριζε ...Παναθηναϊκό. Και μόλις ο Ολυμπιακός άνοιξε το σκορ με τον Εσταβίγιο στο 6ο λεπτό, επέμεινε να μην αλλάζει ομάδα στη διάρκεια του ματς (ασυνήθιστο - πάντα άλλαζε όταν η ομάδα που υποστήριζε έμενε πίσω στο σκορ) και άρχισε να ρωτάει «μήπως άρχισε το Μουντιάλ;», «ρε Βαγγελάκη, δεν το γυρίζεις στο άλλο, να δούμε μπάλα της προκοπής;». Τελικά, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να μην το γυρίζει, γύρισε ο ίδιος το κανάλι. Και μόλις είδε τις συνθέσεις του ματς Δυτική Γερμανία - Αγγλία, άρχισε να φωνάζει «έλα, ρε Αγγλία, σκίσ΄ τους». Στο ημίχρονο φώναξε «σκίσ΄ τους, ρε Γερμανία», αλλά τελικά δεν έσκισε κανένας κανέναν, το παιχνίδι έμεινε στο 0-0 κι ο Φώτης απογοητεύτηκε: «Ρε Βαγγελάκη, δεν το γυρίζεις στο άλλο μπας και παίζει παράταση το μπαράζ;». Δεν έπαιζε...

Μέχρι να ξεχάσω τη σταθερότητα του Φώτη, τη χρονιά του Μπουμπλή και -κυρίως- τους ΠΑΣολέδες Αργεντίνους, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.