Τελικά μήπως τόσο μπορούν, τόσο παίζουν;

Ο Ολυμπιακός ήταν μία από τα ίδια στο ματς με τον ΠΑΣ. Μπορεί να κέρδισε, μπορεί να έκανε κάποιες φασούλες (βρήκε και τις έκανε), ωστόσο πάλι δεν έπαιξε την μπάλα που περιμένουν οι οπαδοί του. Ειδικά μέχρι να μπει ο Ιμπαγάσα, αυτό που βλέπαμε ήταν καρμπόν με τα ματς του Ζαρντίμ, μη γελιόμαστε...

Θα μου πείτε, «τι να προλάβει να αλλάξει ο Αντώνης σε μια μέρα;». Προφανώς τίποτα σε επίπεδο τακτικής. Ωστόσο, μετά τα τελευταία γεγονότα περιμένεις αντίδραση από τους παίκτες. Παραδοσιακά, οι αλλαγές προπονητή φέρνουν και αλλαγές στην ψυχολογία. Τονώνουν την ομάδα, λειτουργούν ως ηλεκτροσόκ. Ε, τέτοιο πράμα δεν είδαμε. Γι΄ αυτό ξεκίνησα με το κλισέ «σαν να μην πέρασε μια μέρα».

Επίσης, κι αυτό είναι μάλλον πιο ανησυχητικό, δεν υπήρξε καμιά ιδιαίτερη διαφοροποίηση στη διάθεση από τους περισσότερους παίκτες. Παρά τα γκάζια από τον πρόεδρα πριν τρεις μέρες, παρά το ενδεχόμενο νέας γιούχας, δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι σκίστηκαν κιόλας. Μπήκαν δυνατά, χαλάρωσαν γρήγορα, κόντεψαν να πάνε στο ημίχρονο με το 0-0 και το άγχος που θα συνόδευε το αποτέλεσμα αν δεν έκανε τη φάβα ο Ταμπάσης. Και μετά ήταν χαλαροί έως επιπόλαιοι, δίνοντας στον ΠΑΣ την ευκαιρία να ζητήσει πράγματα, να βγει από το καβούκι του.

Όλα αυτά, μέχρι που ο Αντώνης έβαλε τον Ιμπαγάσα. Πιο εύστοχη πρώτη αλλαγή καριέρας δεν θα μπορούσε να κάνει. Ο Αργεντίνος, παρά τα χρονάκια του, είναι άλλο επίπεδο και ανεβάζει επίπεδο ολόκληρη την ομάδα. Είναι ο καταλύτης για να «δέσει» το σύνολο και να παίξει λίγη μπαλίτσα ο Ολυμπιακός. Άλλος Ολυμπιακός χωρίς Ιμπαγάσα, άλλος με αυτόν στην ενδεκάδα.

Κι αναρωτιέμαι τελικά, μήπως τον έστειλαν τζάμπα τον Ζαρντίμ; Μήπως τόσα μπορούν, τόσα κάνουν οι παίκτες; Μήπως είναι υπερεκτιμημένοι κάποιοι από αυτούς; Μήπως ο Ολυμπιακός χρειάζεται ενίσχυση με ένα νέο «Ιμπαγάσα», με μια πραγματικά «ακριβή» προσθήκη;

Βέβαια, το ματς με τον ΠΑΣ δεν μπορεί να είναι το απόλυτο κριτήριο. Όχι μόνο γιατί συνέπεσε χρονικά με την αλλαγή προπονητή, αλλά και γιατί -κακά τα ψέματα- αυτός δεν ήταν ο φετινός ΠΑΣ, έτσι; Με μείον τέσσαρους βασικούς κατεβήκαμε εμείς οι ΠΑΣολέδες, λες και δεν υπήρχε άλλο ματς να εκτίσουν καμιά ποινή ο Ντεβίνς, ο Πάντος, ο Φεγκρούς κι ο Κεϊτά. Όλοι σε αυτό έπρεπε να λείψουν. Μαζεμένοι. Άσε που άλλοι πέντε είχαν πάθει κόψιμο μεσοβδόμαδα και τους είχε πάει τρεις και μία. Τσιρλιό! Τι διάβολο τους ταΐζει ο πρόεδρας ο Κιτσομπίλιος; Γραβάτες μ΄ αυγά;

Τέλος πάντων, ούτε αυτός ήταν ΠΑΣ, ούτε αυτός είναι ο Ολυμπιακός που θέλουν οι οπαδοί του. Με ή χωρίς Ζαρντίμ. Στο με ή χωρίς Ιμπαγάσα, αλλάζει το πράμα...

Μέχρι να δείξει ο χρόνος αν για όλα έφταιγε ο Ζαρντίμ κι αν αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει μπάλα της προκοπής με διάρκεια, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Την πεναλτάρα του Μέγερη στον Γιάκο στο ογδονταφεύγα, γιατί δεν την έδωκε ο Δασκαλόπουλος; Μόνο ποδάρι κλότσησε ο Ούγγρος, όταν του τσίμπησε την μπάλα ο παιχταράς μου! Υπάρχει κανόνας που λέει να μην δίνονται πέναλτι στον ΠΑΣ στο «Καραϊσκάκη»; Γιατί και πέρυσι είχε γίνει μια φάση μαρς. Δεν ξεχνάμε εύκολα οι ΠΑΣολέδες. Είμαστε σαν τις γκαμήλες. Αφού μέχρι και βουνό Γκαμήλα έχουμε…

Υ.Γ.2: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.