Ο αθλητισμός δεν είναι παιχνίδι...

Ελπίζω να μην σας κουράσω με ακόμα μία προσωπική ιστορία. Θα είναι σύντομη και δεν θα έχει καμία σχέση με τις ρετρό ιστορίες της Τρίτης. Στα γρήγορα: μου άρεσαν τα σπορ, μου άρεσε το παιχνίδι. Κυρίως το μπάσκετ (λόγω προσόντων), το ποδόσφαιρο (όχι λόγω προσόντων) και ο στίβος (μάλλον λόγω γνώσεων). Πιο πολύ, δηλαδή, μου άρεσε να παίζω μπάσκετ και να βλέπω ποδόσφαιρο και τις μεγάλες διοργανώσεις του κλασικού αθλητισμού. Τέλος πάντων, επειδή μου άρεσε το παιχνίδι κι επειδή τελικά δεν έκανα καριέρα ως αθλητής, αποφάσισα να μετατρέψω τα χόμπι μου σε επάγγελμα, να ακολουθήσω το «σακατιλίκι» μου, όπως -εύστοχα νομίζω- παρατήρησε κάποια στιγμή ο φίλος μου ο Φώτης.

Προς επίδοξους αθλητικούς συντάκτες που θέλουν να ακολουθήσουν αντίστοιχη διαδρομή: όταν το χόμπι γίνεται επάγγελμα, παύει να υφίσταται ως χόμπι. Υπάρχουν φορές που θα αισθάνεστε πως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να παρακολουθείτε νερό να βράζει, παρά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Ωστόσο, εκείνο που σε βάθος χρόνου με έχει ενοχλήσει περισσότερο, ο περιορισμός του ενδιαφέροντός μου για τον αθλητισμό, αλλά η αλλαγή στην «ουσία» του. Πλέον, ο αθλητισμός δεν είναι παιχνίδι. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τα χρόνια που πέρασαν ή, έστω, δεν έχει σχέση μόνο με τα χρόνια. Oι καιροί άλλαξαν, το παιχνίδι άλλαξε, το παιχνίδι έπαψε να είναι παιχνίδι, το παιχνίδι μετατράπηκε σε πόλεμο συμφερόντων, κυρίως οικονομικών. Γύρω από το παιχνίδι «παίζονται» πολλά περισσότερα από το ίδιο το παιχνίδι. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...

Πήρα αφορμή για να γράψω αυτό το ...πόνημα, διαπιστώνοντας πόσο δύσκολη απόφαση ήταν να δημοσιευτούν οι ...δηλώσεις ενός ποδοσφαιριστή. Επειδή οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν κλισέ και μιλούσαν για «το πάθος, τη δύναμη και την αγωνιστικότητα των δύο αντιπάλων» κι επειδή δεν έγιναν λάιβ, μπροστά σε κάποιο μικρόφωνο. Ο Νίκος Βασιλείου του Θρασύβουλου, ο ποδοσφαιριστής που τραυμάτισε τον Μάρκο Πάντελιτς του Ολυμπιακού στο ματς Κυπέλλου του «Καραϊσκάκη», ισχυρίζεται πως δύο άγνωστοι τον χτύπησαν στα αποδυτήρια του γηπέδου, ενώ κατευθυνόταν προς τον Πάντελιτς, προκειμένου να του ζητήσει συγνώμη.

Δεν ξέρω αν ο Βασιλείου λέει αλήθεια, γιατί δεν ήμουν παρών. Ωστόσο, θα μου φαινόταν παράλογο ένας άνθρωπος που έχει φάει ξύλο από δύο άλλους (αγνώστων λοιπών στοιχείων;) στον περιφραγμένο και φυλασσόμενο χώρο ενός γηπέδου κατά τη διάρκεια αγώνα, να βγει και να ισχυριστεί κάτι τέτοιο στα ψέματα και στα καλά καθούμενα, γνωρίζοντας ότι μπορεί οι ίδιοι τύποι (με τους οποίους μπορεί απλά να λογόφερε, ας πούμε) να ξανασυναντηθούν ...τυχαία μαζί του, ενώ αποχωρεί -για παράδειγμα- από την προπόνηση του Θρασύβουλου, μια νύχτα, στις ερημιές της Φυλής.

Εκείνο που γνωρίζω, είναι πως είδα γραμμένες τις δηλώσεις αυτές σε ένα γραφείο και πως ο ρεπόρτερ που είχε το σπαρταριστό θέμα στα χέρια του, σκεφτόταν με ποιον τρόπο να το δημοσιεύσει και αν πρέπει να το δημοσιεύσει! Σκεπτόμενος πρώτα την πιθανή ...τυχαία συνάντηση των δύο καλόπαιδων με τον Βασιλείου σε κάποια ραχούλα της Φυλής και εν συνεχεία το πιθανό δικό του -του ρεπόρτερ- ...τυχαίο (κακό) συναπάντημα με τα ίδια παλικάρια ή -και- τους φίλους τους. Λίγα έχουμε δει άλλωστε τα τελευταία χρόνια;

Το «άγχος» αυτό το έχω περάσει και γι΄ αυτό το καταλαβαίνω. Όταν, εν καιρώ Ολυμπιακών Αγώνων, το Μέσο που δούλευα τότε «έσκασε» μια αποκάλυψη-σοκ για ένα από τα λεγόμενα «βαριά» αθλήματα και όντας σε θέση αρχισυντάκτη νυχτερινής βάρδιας, επί μέρες (νύχτες) είχα το ένα μάτι στον υπολογιστή και το άλλο στην πόρτα, μην τυχόν και δεχθώ καμιά ευχάριστη επίσκεψη από εκείνα τα φουσκωτά παλικάρια που υπηρετούσαν τότε το συγκεκριμένο άθλημα και είχαν φυσικά φροντίσει άμεσα -μετά τις αποκαλύψεις- να στείλουν το «μήνυμά» τους. Δεν συζητώ, βέβαια, ότι περίμενα να ξημερώσει καλά και να αρχίσει να κυκλοφορεί κόσμος, για να ξεμυτίσω από την πόρτα του γραφείου μου...

Εκεί έχουμε φτάσει, λοιπόν. Επειδή τα συμφέροντα είναι τέτοια, να μην μπορεί κανείς να κάνει τη δουλειά του. Βλέπετε, αναφέρομαι σε δουλειά και όχι σε παιχνίδι. Ποιο παιχνίδι, άλλωστε, όταν σε λίγο οι αμυντικοί θα φοβούνται να κάνουν τάκλιν στους επιθετικούς και οι δημοσιογράφοι θα διστάζουν να γράψουν τα γεγονότα έχοντας στο νου τους τυχαίες (μοιραίες;) συναντήσεις;

Μέχρι να ξαναγίνει ο αθλητισμός παιχνίδι, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...