Έλα, μωρέ, που ξέρει από μπάλα ο Ζαγοράκης...

Όπως, για παράδειγμα, τι σόι ανθρώπους θέλουμε τελικά στο ποδόσφαιρό μας; Όπως πάει το πράμα, θα φύγουν, ένας-ένας, όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου. Και θα μείνουν ...ποιοι; Οι Μπάτμαν και οι Γούμενοι; Οι Μπιγκ Μακ; Οι Άραβες κι οι Βεδουίνοι; Οι προ-φυλακισμένοι άμα ...απολυθούν; Οι άνθρωποι της νύχτας, οι περαστικοί, οι -ντεμέκ- «μπίζνεσμεν», οι «μπροστινοί», οι «πισινοί», οι «ξεπλένηδες», τα «αρπακτικά», οι «γκάνγκστερ»; Ποιοι;

Δεν ξέρω αν ο Ντέμης ήταν καλός ως πρόεδρας στην ΑΕΚ. Ούτε αν ο Ζαγοράκης ήταν ιδανική περίπτωση για τον ΠΑΟΚ. Ούτε, φυσικά, αν είναι καλύτερος ο Βρύζας, που θα τραβήξει κουπί ως το καλοκαίρι και βλέπουμε. Μπορεί και να είναι καλές περιπτώσεις, μπορεί και όχι. Αυτό που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι πως αυτοί έχουν φάει τη ζωή τους στα γήπεδα. Ξέρουν το παιχνίδι, ξέρουν να παίζουν. Ξέρουν να κερδίζουν και -κυρίως- ξέρουν να χάνουν. Κάτι που δεν ξέρουν -και δεν θέλουν να ξέρουν- οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από όλους τους άλλους που εμπλέκονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλοι εκείνοι που έχουν μάθει μόνο να κερδίζουν. Με κάθε τρόπο. Κι αν τύχει και χάσουν μια φορά, έρχεται η συντέλεια. Ή τη φέρνουν από μόνοι τους, επειδή την έχουν εύκαιρη, επειδή έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν...

Ο Ζαγοράκης, εκτός από ΠΑΟΚτσής, είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Είναι ο μεγάλος αρχηγός που σήκωσε το Γιούρο. Μπορεί ως αρχηγός να ήταν καλύτερος από ό,τι σαν πρόεδρας. Ως αρχηγός που ήταν, αυτός αποφάσιζε ποιοι παίκτες θα πάνε για ποτό και ποιοι για ύπνο, ποιοι θα πάνε για ύπνο μόνοι σε διπλό κρεβάτι και ποιοι με παρέα σε μονό. Και δεν του γύριζε κουβέντα κανείς, γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί οι ποδοσφαιριστές έχουν μάθει να υπακούνε σε κανόνες. Γιατί ...έτσι πρέπει, γιατί έτσι λειτουργούν οι ομάδες. Ε, ως πρόεδρο πόσοι τον άκουγαν τον Ζαγοράκη; Και πόσοι δεν τον άκουγαν από την άλλη; Και πόσοι του έσκαβαν το λάκκο; Πώς μπορούσε να «αποδώσει» όταν ένιωθε στο πετσί του την απόρριψη μέσα στην ίδια του την «οικογένεια»;

Αυτό δεν το αντέχει ο Ζαγόρ. Δεν το σηκώνει ο χαρακτήρας του ούτε χωράει στους κανόνες ηθικής που έχει θέσει στον εαυτό του. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος που έχει βγάλει πολύ χρήμα από την μπάλα, αντί να κάτσει να χαρεί την οικογένειά του και τα λεφτά του, να αποφασίζει να τρώει τα σ΄κώτια του κάθε μέρα για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται (με λάθη και παραλείψεις, αλλά και με αγνές, ΠΑΟΚτσήδικες προθέσεις κατά πάσα πιθανότητα) κι εσύ να έρχεσαι να του βρίζεις αυτήν την οικογένεια που παράτησε για πάρτη σου. Εντάξει, δεν το έκανε με το ζόρι, αλλά μάλλον δεν το είχε και ανάγκη, έτσι;

Ούτε γίνεται, στο φινάλε, όλοι οι άλλοι, τόσο οι οπαδοί όσο και τα προαναφερθέντα «κακοποιά» στοιχεία που μπαίνουν στο ποδόσφαιρο από το παράθυρο για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, να ξέρουν καλύτερα από αυτούς που έχουν λιώσει σόλες και τάπες στα γήπεδα όλου του κόσμου. Δεν γίνεται...

Μου θυμίζει τον Γιάννη τον κρυουλιάρη αποκάτω, που διαδέχθηκε τον Μήτσο τον όμορφο ως νοικάρης της αδερφής της γυναίκας μου. Ο Γιάννης μπήκε σπίτι το καλοκαίρι κι από τον Σεπτέμβρη κρύωνε. Και του είπα «άνοιξε το καλοριφέρ αφού έχω πετρέλαιο από πέρυσι και τα βρίσκουμε στην εκκαθάριση». Ζεσταινόταν, λοιπόν, τρεις μήνες με το πετρέλαιο που είχα πληρώσει εγώ κι όταν του ήρθε η εκκαθάριση, ξέρετε τι είπε; Ότι η εταιρία που βγάζει τα κοινόχρηστα, δεν τα βγάζει σωστά! Πως δεν ξέρει τη δουλειά της. Και πως ο ίδιος, που πουλάει ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ξέρει καλύτερα. Έστω κι αν τα ανταλλακτικά είναι ιμιτασιόν, γιατί κάτι υαλοκαθαριστήρες που μου πούλησε, αντί να διώχνουν το νερό το μαζεύουν, λες και είχαν κάνει προϋπηρεσία στο φράγμα του Μόρνου. Ο Γιάννης, λοιπόν, που πουλάει ανταλλακτικά κι έκαιγε το δικό μου πετρέλαιο, ήξερε καλύτερα από την εξειδικευμένη εταιρία πώς βγαίνουν τα κοινόχρηστα. Κι οι οπαδοί και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι, ξέρουν καλύτερα το ποδόσφαιρο από τον ...άσχετο τον Ζαγοράκη.

Αναμενόμενο ήταν να φύγει. Κι αναμενόμενα θα είναι όσα θα ακολουθήσουν. Όχι μόνο στον ΠΑΟΚ, αλλά σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου έχει κυριαρχήσει ένας ...νόμος της νύχτας, τα αποτελέσματα του οποίου τα βλέπετε καθημερινά: συστηματική απομάκρυνση των ανθρώπων που ξέρουν από μπάλα αλλά και των φιλάθλων, εξόντωση των «ρομαντικών», προγραμματισμένα ραντεβού θανάτου, βία, νοθεία, ελάχιστες υποδομές, εξάλειψη του ταλέντου, εμείς να κερδάμε κι όλοι οι άλλοι να πάνε να ...ζεσταθούνε στον Γιάννη τον κρυουλιάρη αποκάτω.

Μέχρι να χωρέσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι άνθρωποί του, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...