Θα του στήσουν άγαλμα!

Το ίδιο έκανε και απέναντι στον Εργοτέλη, ο οποίος βέβαια με τη σειρά του δεν ζήτησε από το παιχνίδι απολύτως τίποτα. Και δεν περίμενε τίποτα. Ή, μάλλον, σχεδόν τίποτα, γιατί περίμενε κάτι πολύ συγκεκριμένο: να σφυρίξει λήξη ο Κάκος και να μην έχει μπει ως τότε γκολ, γιατί έτσι που έπαιζε, αποκλείεται να το έβαζε εκείνος. Καθόταν, λοιπόν, και κοίταγε τι (δεν) θα κάνει ο Παναθηναϊκός. Ο οποίος, με τη σειρά του, επί ένα ολόκληρο ημίχρονο, (δεν) έκανε ό,τι και ο Εργοτέλης: τίποτα!

Αυτό ακριβώς βλέπαμε επί σαρανταέξι (αρ. 46) λεπτά. Ματσάρα, ε;

Γιατί; Γιατί ο Εργοτέλης δεν είχε σκοπό να ζητήσει κάτι από το ματς και ο Παναθηναϊκός έπαιζε με εννιά! Χωρίς, δηλαδή, τον Κατσούρ, που προφανώς ακόμα είχε -και έκανε- κρυάδες από τον πυρετό και που αποδείχθηκε λανθασμένη η χρησιμοποίησή του από την αρχή, αφού ήταν εντελώς ανέτοιμος. Και χωρίς τον Τοτσέ, ο οποίος παιχνίδι με παιχνίδι δίνει την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός έδωσε το καλοκαίρι 200 χιλιάρικα ως συλλέκτης έργων τέχνης: αγόρασε το άγαλμά του!

Στο δεύτερο ημίχρονο, η αντικατάσταση του Κατσουράνη από τον Μαυρία αποδείχθηκε αρκετή. Ο Παναθηναϊκός με 10 και ένα άγαλμα ήταν πιο ...κινητικός από το μεγάλο άγαλμα που παρουσίασε ο γλύπτης Καραγεωργίου. Άσε που ο Μαυρίας πήγε να παίξει από την πλευρά του κορυφαίου αριστερού ...σέντερ που γέννησε το ελληνοσερβικό μπάσκετ, του Φίλιππου Τάρλατς. Όσο γρήγορα στρίβει καράβι, άλλο τόσο στρίβει κι ο Φίλιππας, ο οποίος, πάντως, είναι ένα κλικ πιο πάνω στην «κλίμακα Τοτσέ». Είναι ...το άγαλμα που αναπνέει, αν και σε κάποιες περιπτώσεις αυτές οι ανάσες του προκαλούν τραυματισμούς.

Τέλος πάντων, στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός «ζωντάνεψε» -καλά, μην το πάρετε και μετρητοίς- και το πήρε το ματσάκι, ξαναπήγε στο +5 κι άφησε το άγχος σε αυτόν που κυνηγάει, τον Ολυμπιακό. Παράλληλα, δεδομένων και των σημαντικών απουσιών σε σχέση με τις περιορισμένες λύσεις αυτού του ρόστερ που διαθέτει (Λέτο, Κουίνσι, Ζέκα), όσο κερδίζει ...ελπίζει. Και αγωνιστική με αγωνιστική πιστεύει πια στο θαύμα όλο και πιο πολύ, καθώς μερικές φορές δίνει την εντύπωση πως γεννάνε και τα κοκόρια του. Τη μία «καθαρίζει» ο Λάζαρος μετά από απουσία σχεδόν μιας σεζόν, την άλλη βάζουν τα πρώτα τους γκολ ο Σιμάο κι ο Μαυρίας, μέχρι που σε κάποια ματς ...με το άγαλμα στο δρόμο προχωρήσανε, αφού σκόραρε μέχρι και ο Τοτσέ.

Στο τέλος, πάντως, έτσι και ολοκληρωθεί το θαύμα, πέρα από τα αγάλματα των οποίων τα ...αποκαλυπτήρια είδαμε κατά καιρούς στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού σε ολόκληρη τη σεζόν, θα πρέπει να στήσουν κι ένα μεγάλο στον Ζεσουάλδο, ο οποίος παρά τις όποιες εμμονές, τα λάθη και τις γκρίνιες του, έχει καταφέρει να δημιουργήσει τον ορισμό της ομάδας! Περιορισμένων δυνατοτήτων μεν, ομάδας δε. Στην οποία όλα τα κενά καλύπτονται (έστω και με κάποια μαγικά) κι όποιος μπαίνει παίζει το ρόλο που του ανατίθεται από τον προπονητή του. Μάλιστα, κάποιοι έχουν μπει τόσο στο πετσί του ρόλου, που κάποιες φορές άγαλμα βγαίνει, άγαλμα μπαίνει.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ποιος μπήκε στη θέση του Τοτσέ και θα καταλάβετε...

Μέχρι να δούμε πόσο θα ανθίσει ο κήπος με τα αγάλματα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...