Βόουτ Σάκης φορ πρέζιντεντ!

Μέσα στο μεθύσι της πρόκρισης του ΑΠΟΕΛ στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, με τα φυσεκλίκια του ήρωα της βραδιάς ακόμα ζωσμένα στο στήθος του, με τις κάμερες, τα φλας και τα μικρόφωνα στραμμένα πάνω του, ο Σάκης είχε το καθαρό μυαλό να πει δυο κουβέντες που ποτέ δεν ακούσαμε από κανέναν άλλον «ήρωα» - επίδοξο σωτήρα, στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Ελλάδα της παπαρολογίας, των πουλημένων, των βολεμένων, των αρχομανών, αλλά και στην Ελλάδα των παραιτημένων, του ωχαδερφισμού, του «μπόρα είναι, θα περάσει». Αφού πρώτα μας πνίξει...

Ο τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ, συσχετίζοντας τις άνισες μάχες που κερδίζει η ομάδα του φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι σε ισχυρότερους, ακριβότερους, «βαρύτερους» αντιπάλους, με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα του Μνημονίου, στην Ελλάδα «φτωχό συγγενή της Ευρώπης», πέρασε μήνυμα αντίστασης και πάλης, όχι μέσω κάποιου ξαναζεσταμένου κομμουνιστικού μανιφέστου, αλλά μέσα από την ψυχή του. «Θέλω να πω στην Ελλάδα πως με όλα αυτά που... τραβάνε, πρέπει να τα βάλουν με τα μεγαθήρια. Δεν πάει άλλο, δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να τα βάλεις με τους ισχυρούς και αποδείξαμε πως όταν το κάνεις αυτό, δεν βγαίνεις πάντα χαμένος»!

Δεν είσαι πάντα χαμένος, δεν είμαστε χαμένοι για χαμένοι. Ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να κερδίζει Πόρτο, Λιόν, Ζενίτ και Σαχτάρ, οι Έλληνες μπορούμε να κερδίσουμε ξανά την ελεύθερη ανάσα μας. Αλλά με τακτική ΑΠΟΕΛ κι όχι ξαπλωμένοι στον καναπέ παρακολουθώντας στην τηλεόραση το κακό που έρχεται, όχι με μονοήμερες, συμβολικές απεργίες - εκδρομές όταν πια έχει περάσει το «μη παρέκει», όχι με αναμμένα κεριά σε θεούς και κατάρες σε δαίμονες. Με μάχη, με πάλη, με ομαδικό πνεύμα, με κοινό στόχο. Με ξεβόλεμα, με προτεραιότητες, με επιλογές. Με δράση και αντίδραση.

Όλα αυτά, δηλαδή, που έχει φέτος ο ΑΠΟΕΛ. Επέλεξε Ευρώπη, έμεινε πίσω στην Κύπρο. Δούλεψε πάνω στο πλάνο. Υπερωρίες. Πιο πολύ δούλεψε στις ανθρώπινες σχέσεις, στο δυναμικό, στο «δέσιμο» των ανθρώπων. Τους είδατε όλους μετά το ματς; Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι (που λέει ο λόγος), όλοι μαζί, όλοι τραγουδούσαν στον ίδιο σκοπό κι ας μην ήξεραν τα λόγια. Στην Ελλάδα, την ίδια ώρα, ο καθένας έχει το δικό του τον χαβά. Κοιτάει να διαλέξει ανάμεσα στον κλέφτη και τον ψεύτη, ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο, να διαλέξει κάτι διαφορετικό από τον διπλανό μπας και βολευτεί εκείνος αν «βγει» ο δικός του ψεύτης κι όχι ο ψεύτης του αλλουνού. Μέχρι και στις πορείες διαμαρτυρίας, χωρισμένοι πάμε. Όσοι πάμε, γιατί κάποιοι πάνε στη δουλειά, κάποιοι εκδρομή λες κι είναι αργία και κάποιοι άλλοι ξεσκονίζουν τα διαβατήρια, παραιτημένοι από το παιχνίδι, παραδομένοι και έχοντας αποδεχτεί το ξεπούλημα της πατρίδας τους, της ζωής τους της ίδιας.

Θα μου πείτε, γιατί να το παλέψουμε, αφού το παιχνίδι τελικά θα χαθεί, αφού ο ΑΠΟΕΛ τελικά θα αποκλειστεί. Γιατί όταν ο ΑΠΟΕΛ αποκλειστεί (που μακάρι να συνεχίσει τα θαύματα και να το σηκώσει), θα φύγει με ψηλά το κεφάλι. «Ψηλά το κεφάλι», μια έκφραση που κοντεύουμε να ξεχάσουμε, γιατί αν κοιτάξουμε γύρω μας όλα τα κεφάλια είναι μέσα. Γιατί αυτό έχουν πετύχει τελικά αυτοί που -τάχα- μας κυβερνάνε κι αυτοί που πραγματικά μας κυβερνάνε. Να μην τολμάμε να σηκώσουμε κεφάλι, να πιστέψουμε βαθιά μέσα μας πως είμαστε οι χαμένοι του παιχνιδιού πριν καν ρίξουμε την πρώτη μας ζαριά. Να καταπιούμε την αξιοπρέπειά μας, να τη χωνέψουμε και να την αποβάλει το παχύ μας έντερο. Να πνιγούμε στα ίδια μας τα σκατά, ξεφτιλισμένοι, τελευταίοι και μόνοι...

Λοιπόν, εγώ ψηφίζω Σάκη για πρόεδρο και πρωθυπουργό, δύο σε ένα. Το διάγγελμά του με «έψησε». Εσείς;

Μέχρι να αποκτήσουμε τέτοιο κυβερνήτη - ήρωα, εγώ, ο Μίλτος, να΄ μαι καλά...