Μια στιγμή, δυο ζωές!

Πιστεύω πως αυτός ο τελικός του Ελληνικού, ο 5ος σερί μεταξύ των αιωνίων και πρώτος που πήρε ο Παναθηναϊκός μετά από δύο ήττες από τον Ολυμπιακό, υποτάχθηκε στη μοίρα των προηγούμενων. Ήταν σκληρός, δυνατός, συγκλονιστικός στο φινάλε, είχε σασπένς και ένταση, αλλά από ποιότητα δεν ήταν αυτό που μπορούν να δώσουν αυτές οι ομάδες, οι οποίες όταν παίζουν μεταξύ τους ...λες και αλλάζουν φιλοσοφία. Άγχος λέγεται αυτό που παθαίνουν και όλοι γνωρίζουμε από πού προέρχεται...

Από εκεί και πέρα, ίσως έχει νόημα να δούμε μερικά σημεία σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό τώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία της σεζόν, όχι τόσο σε σχέση με τον τελικό, όσο ως πρόγευμα όσων θα ακολουθήσουν.

Στον Παναθηναϊκό, πέρα από την εμφανή έλλειψη του Φώτση (κυρίως) και του Νίκολας στα ποιοτικά του στοιχεία (ο Λόγκαν και ο Σμιθ ...καλοί είναι, αλλά για άλλες ομάδες, αφού για να μένουν «ζεστοί» θέλουν να περνάει η μπάλα συνέχεια από τα χέρια τους), είναι εμφανή άλλα 2-3 πραγματάκια. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο κορμός αυτής της ομάδας (Διαμαντίδης, Μπατίστ, Τσαρτσαρής και ο Σάρας ακόμα) έχει κουραστεί, πιθανότατα και κορεστεί. Πολλά τα χρόνια σε υψηλό επίπεδο, πολλοί οι τίτλοι, μεγάλη η καταπόνηση, βάλτε και τα χρόνια που φορτώνονται όλοι στις πλάτες τους. Επίσης, εκείνοι από τους υπόλοιπους που βοήθησαν τους ...δημογέροντες να τραβήξουν πέρυσι το κάρο, κυρίως ο Καλάθης κι ο Καϊμακόγλου (και κατά δεύτερο λόγο ο Βουγιούκας), φέτος εμφανίζονται σε χαμηλές πτήσεις, ίσως και εξαιτίας της καλοκαιρινής περιπέτειας με την Εθνική, τόσο στην προετοιμασία ενόψει Ευρωμπάσκετ όσο και στην ίδια της διοργάνωσης της Λιθουανίας (εντάξει, ο Βουγιούκας δεν πήγε, αλλά τράβηξε όλο το κουπί ως εκεί). Προσθέστε την περιπέτεια της υγείας του Περπέρογλου και τα χάλια του γυάλινου Μάριτς και βγάλτε συμπέρασμα...

Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως το πιο «ειδικό» πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο φετινός Παναθηναϊκός εστιάζεται κυρίως στον Διαμαντίδη. Χωρίς να είναι κακός, δεν είναι ο παίκτης που τα προηγούμενα χρόνια έκανε τη διαφορά. Είναι ορχήστρα, ομαδικός και απ΄ όλα, αλλά δεν είναι καθοριστικός. Δεν σηκώνει μεγάλο επιθετικό βάρος, δεν παίρνει πρωτοβουλίες που άλλες χρονιές τις θεωρούσαμε δεδομένες, αναλαμβάνει σχεδόν με το ζόρι κρίσιμα σουτ, που συνήθως δεν μπαίνουν (ειδικά μετά το θαύμα της Μάλαγα). Αυτό έχω την αίσθηση ότι εντείνεται στα ματς με τον Ολυμπιακό, σε συνδυασμό με ακόμα ένα αντίστοιχο «κενό», που θα θίξω σε λίγο, στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Στον Ολυμπιακό, λοιπόν, επίσης είναι ξεκάθαρη η ποιοτική πτώση σε σχέση με πέρυσι. Τα βαριά ονόματα με τα βαριά -βαρύτερα κι από τα ονόματά τους- συμβόλαια τράβηξαν το δρόμο τους (Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Σόφο, Μπουρούσης), ο Σπανούλης ανέλαβε την ευθύνη να κουμαντάρει από το παρκέ τη νεανική ομάδα του Ντούντα και όλο αυτό είναι ένα πείραμα, που άλλες φορές μπορεί να έχει αποτελέσματα κι άλλες φορές να σκάει στα μούτρα τους. Ένα πείραμα που σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται σταθερότητα, τουλάχιστον όχι για φέτος. Για την ώρα, ο Σπανούλης είναι τυχερός που έχει δίπλα του έναν ...άλλο Πρίντεζη, εμφανώς βελτιωμένο σε σχέση με τον εκρηκτικό αλλά ασταθή παίκτη των προηγούμενων χρόνων, ο οποίος έχει γίνει ουσιαστικά ο ...υπαρχηγός του. Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι είναι του ύψους και του βάθους, είτε λόγω εμπειρίας είτε λόγω ποιότητας. Μάλιστα, καταφέρνουν να είναι και του ύψους και του βάθους ακόμα και μέσα στο ίδιο παιχνίδι!

Πέραν του πειράματος, ο Ολυμπιακός συνεχίζει απέναντι στον Παναθηναϊκό ...να μην το πιστεύει. Στο πρωτάθλημα κόντεψε να χάσει ματς στο οποίο κέρδιζε με 19 πόντους διαφορά στο 31΄(!), ενώ στο Κύπελλο έχασε ματς που κέρδιζε με 13 στο 28΄ και με 9 στο 32΄. Βέβαια, αυτό το ξεφούσκωμα των τελευταίων λεπτών το είχε και σε άλλα ματς φέτος, ωστόσο τα δύο με τον Παναθηναϊκό είναι τα πιο χαρακτηριστικά.

Πάντως, και στον Ολυμπιακό, πέρα από όλα τα άλλα, έχω την αίσθηση πως υπάρχει ένα «ειδικό» πρόβλημα αντίστοιχο του Παναθηναϊκού και μάλιστα ακριβώς στα ντέρμπι μαζί του. Ο Σπανούλης, ο οποίος δεν είναι ο ίδιος με τα υπόλοιπα ματς. Είτε γιατί οι πρώην συμπαίκτες του τον γνωρίζουν καλύτερα και άρα τον αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά, είτε γιατί και ο ίδιος φορτώνεται το άγχος των αποδείξεων και εμφανίζεται κατώτερος των προσδοκιών και των δυνατοτήτων του.

Εδώ ακριβώς θα επανέλθω σε αυτά που σημείωνα νωρίτερα, περί «κενού» στον Παναθηναϊκό. Διαμαντίδης και Σπανούλης, από όταν χωρίστηκαν, όταν βρίσκονται απέναντι ...σαν να μπλοκάρουν. Θα ήταν υπερβολικό να θεωρήσουμε πως αλληλοεξουδετερώνονται ως αθλητές, αλλά ως προσωπικότητες μάλλον ...τα καταφέρνουν. Είναι σίγουρα πολύ αγχωμένοι, με αποτέλεσμα είτε να αναλώνονται σε υπερβολές (κυρίως ο Σπανούλης), είτε να ενσωματώνονται και τελικά να απορροφούνται από το πνεύμα της ομάδας (κυρίως ο Διαμαντίδης), με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καθοδηγήσουν σωστά τους συμπαίκτες τους που -κακά τα ψέματα- περιμένουν από εκείνους να κάνουν τη διαφορά.

Στον τελικό του Ελληνικού, όπου κατά γενική ομολογία όλα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες, η πιο σημαντική λεπτομέρεια ήταν η άλλη μεγάλη προσωπικότητα που έχει στο ρόστερ του ο Παναθηναϊκός. Ο Σάρας. Το τρίποντό του μάζεψε τον Παναθηναϊκό από το -13 όταν δεν έβαζε γκολ με τίποτα και τελικά τον ξύπνησε, όταν ο Ολυμπιακός είχε εικόνα νικητή. Μια στιγμή, δυο ζωές! Ακριβώς όπως και στην τελευταία φάση, όταν στον Ολυμπιακό υπήρχε τρικυμία και η βαριά μπάλα -ή μήπως ο κλήρος;- έπεσε στα χέρια του άπειρου Παπανικολάου.

Μια στιγμή, μια ζωή στο σίδερο, μια άλλη στο ...χρυσάφι.

Μέχρι την επόμενη βαθυστόχαστη μπασκετική μου ανάλυση, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...