Λα ιστόρια ντε ουν αμόρ...

Εκείνα τα λογοτεχνικά …αριστουργήματα, με τους άντρες που ήταν πάντα πολίτες του κόσμου, ψηλοί, με αγαλματένια κορμιά, γαλανομάτηδες, με πιγούνια που έκαναν θελήματα (τι άλλο μπορεί να κάνει ένα θεληματικό πιγούνι;) και με τις γυναίκες που ήταν απλώς ...αιθέριες υπάρξεις, με εκφραστικό βλέμμα, πρόσωπο φεγγάρι και μαλλιά που άστραφταν στις ηλιαχτίδες. «Τρίχες», που λέει κι ο πεθερός μου...

Αν έμενα στα λόγια και στη συνολική «ιστόρια ντε ουν αμόρ», το φινάλε της οποίας ζήσαμε με την αποχαιρετιστήρια δήλωση του Μέρμηγκα Βαλβέρδε, θα έπρεπε τώρα να ακολουθώ τη συνήθη τακτική μου: να γράφω για έναν ψηλό (προς το κοντό) άντρα, με αγαλματένιο κορμί οικονομικό σε μάρμαρο, ξανθά μαλλιά λουσμένα σε μαύρο χρωμοσαμπουάν, γαλάζια μάτια με καστανούς φακούς επαφής, πολίτες του κόσμου, πολίτες του απόκοσμου, θεληματικά ...προγούλια και πολλές, μα πάρα πολλές τρίχες. Ωστόσο...

Ωστόσο, όλη αυτή η «ιστόρια ντε ουν αμόρ» είχε κάτι διαφορετικό να πει. Κι όχι μόνο επειδή ήταν μια ωραία ιστορία με δύσκολο τέλος, αντίθετα με τις ιστορίες των «Άρλεκιν» όπου στο τέλος το θεληματικό πιγούνι έχωνε τη γλώσσα του στο στόμα της αιθέριας ύπαρξης, εκείνη «ένιωθε βαθιά μέσα της τον πόθο» του κατόχου του πιγουνιού (μεταξύ μας, τον κρόταλο ένιωθε, αλλά πώς να το γράψει η Βίπερ Νόρα;) και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ανεξαρτήτως «χρυσών σελίδων», ο Βαλβέρδε ήταν όντως μεγάλο κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό κι ας μην είναι ως «εικόνα» τόσο εντυπωσιακός όσο οι πρωταγωνιστές των ιστοριών «αγάπης». Κεφάλαιο -ανοικτό ή μη- όχι τόσο για τους τίτλους που πήρε ή τις νίκες που πέτυχε. Κυρίως για τον τρόπο και τους «τρόπους» του. Γιατί προερχόταν από μια σοβαρή ποδοσφαιρική σχολή και κατάφερε κι ο ίδιος να παραμείνει σοβαρός και να κάνει σωστά τη δουλειά του, παρά τα όσα ασυνήθιστα, περίεργα ή και εξωφρενικά είδε και έζησε στην εν Ελλάδι θητεία του. Ήταν ένας τύπος που παρότι ένιωσε την «ισχύ» που του έδινε η καρέκλα του προπονητή του Ολυμπιακού από μόνη της, δεν την χρησιμοποίησε ποτέ, δεν ξέφυγε, δεν έκανε ψευτομαγκιές, δεν εκτέθηκε και δεν εξέθεσε κανέναν. Κύριος!

Και εργάτης φυσικά. Σεμνός και σοβαρός σε όλους τους τομείς της δουλειάς του. Με τα σωστά του και με τα λάθη του, αλλά και με μια νοοτροπία διαφορετική από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Το ότι πήρε τίτλους, δεν λέει πολλά. Πήραν κι άλλοι πριν από αυτόν, με λιγότερες περγαμηνές και λιγότερα λεφτά. «Πρωτάθλημα μπορώ να πάρω και με τον κηπουρό μου», είχε πει σε ανύποπτη στιγμή ο πρώτος πρόεδρος που τον είχε φέρει στην Ελλάδα και πιθανότατα είχε δίκιο. Και φέτος, άλλωστε, πώς να το έχανε; Δούλευε στο καλύτερο μαγαζί, με μια διοίκηση που τον πίστευε και τον εκτιμούσε, που του πρόσφερε τα πάντα, από τη στήριξη στα δύσκολα μέχρι το πληρέστερο ρόστερ, ενώ παράλληλα δεν είχε αντίπαλο. Από ποιον να το έχανε; Από τους Αφράγκοβιτς;

Το κριτήριο της δουλειάς του, λοιπόν, δεν είναι αυτό. Πήρε τίτλους, όπως οι πήραν προηγούμενοι, όπως θα πάρουν κι οι επόμενοι. Ίσως ένα κριτήριο είναι η σοβαρή (ίσως για πρώτη φορά) εικόνα του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ή, ο τρόπος παιχνιδιού, η κίνηση, οι αυτοματισμοί, το πρέσινγκ, η δουλειά που παραδέχονται οι παίκτες πως γινόταν στις προπονήσεις, η διαχείριση του υλικού, η νοοτροπία που προσπάθησε να περάσει και εν πολλοίς πέρασε στην ομάδα του. Η φιλοσοφία του, η εργατικότητά του και η παρακαταθήκη, οι βάσεις, τα θεμέλια που αφήνει στον διάδοχό του. Η έτοιμη ομάδα.

Η δουλειά προοπτικής και όχι οι κινήσεις εντυπωσιασμού, από τις οποίες τόσο είχε πληγωθεί ο Ολυμπιακός στο παρελθόν, από προπονητές που κοίταζαν το εφήμερο κέρδος κι από νοοτροπίες «όσα πάνε κι όσα ΄ρθούνε, σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε».

Ο Βαλβέρδε φεύγει κύριος, όπως ήρθε, κι αφήνει πίσω τη δουλειά του. Προίκα στον επόμενο. Ο οποίος ξεκινά έτσι με ένα καλό κι ένα κακό: τις βάσεις που βρίσκει, αλλά και τις συγκρίσεις με τον προκάτοχο. Την «ιστόρια ντε ουν αμόρ» και το δύσκολο στοίχημα να αγαπηθεί κι αυτός εξίσου. Εκτός κι αν εμφανιστεί κανένας γαλανομάτης με θεληματικό πιγούνι...

Μέχρι να βρω ένα πιγούνι που να κάνει θελήματα και να ξεχάσω το πάθος των γυναικών εκείνης της εποχής με τα «Βίπερ Νόρα», εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...