Δεν ήταν είδηση το νταμπλ, αλλά ο τρόπος...

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν γινόταν να μην το πάρει το Κύπελλο ο Ολυμπιακός, όπως δεν γινόταν να μην πάρει και το πρωτάθλημα. Κι ας τα πήρε και τα δύο με περισσότερο άγχος από όσο αναμενόταν, μάλλον από υπερβολική σιγουριά και χαλαρότητα. Απλό είναι. Και με ακόμα πιο απλή αιτία: δεν υπήρχε κανένας για να του τα πάρει! Μόνο να τα χάσει μόνος του γινόταν και η αλήθεια είναι πως το Κύπελλο το ...πάλεψε πολύ για να το χάσει!

Ο Ολυμπιακός φέτος έπαιζε -αντικειμενικά- μόνος του εντός Ελλάδας. Χωρίς αντίπαλο στα μέτρα του. Το ξέραμε από πέρυσι το καλοκαίρι ότι είναι ένα σκαλί πάνω από τους υπόλοιπους, ενώ στην εξέλιξη της σεζόν βλέπαμε και τους παραδοσιακούς του αντιπάλους να κατεβαίνουν σκαλιά προς τα κάτω. Ο Παναθηναϊκός, που κατέφερε για μεγάλο διάστημα της σεζόν να τον κοντράρει στο πρωτάθλημα, πνίγηκε στη θηλιά που του πέρασαν στο λαιμό οι Αμπράμοβιτς, τρομάρα τους. Η ΑΕΚ ήταν πάμπτωχη από την αρχή της σεζόν, ο ΠΑΟΚ γερασμένος και επίσης φτωχός πλην τίμιος, ο Άρης βυθισμένος στη μιζέρια του.

Όλοι τους ικανοί να κάνουν μερικά καλά ματς, αλλά ακόμα πιο ικανοί για τα χειρότερα. Ομάδες που εκ προοιμίου δεν θα μπορούσαν να έχουν διάρκεια σε έναν μαραθώνιο όπως το πρωτάθλημα, όπου πρόσκαιρα μπορεί να εκμεταλλεύτηκαν κάποιες γκέλες του Ολυμπιακού, αλλά σε βάθος χρόνου δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την ποιότητά του και την πληρότητά του σε όλους τους τομείς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Το πρωτάθλημα, λοιπόν, ο «γεμάτος» Ολυμπιακός, δεν μπορούσε να το χάσει. Όπως αποδείχθηκε, άλλωστε, όταν έσφιξαν οι πισινοί και σοβάρεψαν τα πράγματα, μόνο εκείνος μπορούσε να είναι αντίστοιχα σοβαρός και να πάρει τα αποτελέσματα που έπρεπε, όταν οι άλλοι το γύριζαν στον καλαματιανό.

Στο Κύπελλο, που παραδοσιακά είναι θεσμός εκπλήξεων και σε «μονά» ματς έχουν δει πολλά τα μάτια μας, η μοναδική περίπτωση να απειληθεί -όπως εξελίχθηκε η διοργάνωση- ήταν στον τελικό. Πριν, οι υπόλοιπες «βαριές» φανέλες ...αυτοεξουδετερώθηκαν, ο εξαιρετικός -για τα μέτρα του- Ατρόμητος πέταξε έξω δύο από αυτές (Άρης, ΠΑΟΚ), οι άλλες δύο (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) φτάσανε μόνο μέχρι τους «16» κι ο Ολυμπιακός προχώραγε με περιπάτους, τύπου Θρασύβουλα και Πανιώνιου στο «Καραϊσκάκη», ενώ στα ημιτελικά πέρασε σε διπλά ματς με τον Όφη. Και στον τελικό έπαιζε ουσιαστικά στην έδρα του (με πλήρη κυριαρχία στην εξέδρα του Οάκα), απέναντι σε μια καλή ομάδα για τα μέτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά όχι του επιπέδου του. Φαβορί ήταν και απλώς αναμενόταν να επιβεβαιώσει τον τίτλο του...

Ωστόσο, ο Ατρόμητος του ...κυπελλάκια Γιωργοδώνη δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει με κάτω τα χέρια. Έπαιξε για τις πιθανότητές του. Καλή ομάδα «προπονητή», δεμένη, πειθαρχημένη, με προσανατολισμό, αυτοματισμούς και διάθεση, ήταν ίσως η καλύτερη φέτος στην Ελλάδα μετά τον Ολυμπιακό. Δεύτερη καλύτερη, δηλαδή, όχι λόγω δουλειάς, αλλά εξαιτίας ποιότητας ρόστερ.

Ο Ατρόμητος, λοιπόν, είδε τον καλύτερο Ολυμπιακό να είναι πραγματικά καλύτερος στο πρώτο μέρος. Να δικαιολογεί τον τίτλο του φαβορί, να πιέζει, να δημιουργεί, να χάνει πέναλτι, να προηγείται και μετά να ...κάθεται και να περιμένει να τελειώσει το ματς. Εκεί έπαιξε ο Δώνης. Ανέβασε την ομάδα του, ζήτησε -και πήρε- πάθος από τους παίκτες του, ο νωθρός Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε και η έκπληξη άρχισε να διαγράφεται. Ωστόσο, πλέον ήταν ο Ατρόμητος αυτός που ευχόταν να τελειώσει το ματς για να παίξει το Κύπελλο στη ρουλέτα. Τα έδωσαν όλα οι παίκτες του και δεν είχαν άλλα να δώσουν. Ο Φουστέρ, όμως, είχε...

Αυτός ο σατανάς, που κανείς δεν πίστευε όταν τον έφερε ο Μέρμηγκας ο Βαλβέρδε στη Ελλάδα, έχει ένα μοναδικό χάρισμα να είναι εκεί που πρέπει όταν πρέπει, ακόμα κι όταν γενικά μπορεί να είναι ...αόρατος στο γήπεδο. Και να πετυχαίνει καθοριστικά γκολ, τα οποία έχω την αίσθηση πως θα έπρεπε να του δώσουν τον τίτλο του εμβιπή της διετίας, αν υπήρχε τέτοιος τίτλος.

Τελικά, ο μικρός Δαβίδ ξάπλωσε τον άλλο Δαβίδ, που πολέμαγε με τις σφεντόνες να σκοτώσει τον Γολιάθ. Και το αναμενόμενο νταμπλ πήγε στο λιμάνι, με όχι αναμενόμενο τρόπο. Τώρα που το έχουμε φρέσκο θα θυμόμαστε τον τρόπο, γιατί σε λίγο καιρό θα θυμόμαστε απλώς ότι ο Ολυμπιακός πήρε ένα νταμπλ που ήταν προδιαγεγραμμένο από πέρυσι το καλοκαίρι.

Μέχρι στο ελληνικό ποδόσφαιρο να αποτελεί είδηση και το γεγονός και όχι μόνο ο τρόπος, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...