Ελλάδα – ΗΠΑ: 101 – 95: Ένα μεσημέρι που ευχόμαστε να ζήσουμε ξανά! (pics & vids)

Τα χρόνια πέρασαν, τα πάντα έχουν αλλάξει στον αθλητισμό και το μπάσκετ, η παλιά... φρουρά έδωσε την θέση της στην καινούργια και μια νέα πρόκληση βρίσκεται μπροστά στην Εθνική μας ομάδας, αφού ξεκινά το ταξίδι της στα γήπεδα της Κίνας, για μια διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το πανέμορφο και παραμυθένιο μεσημέρι του 2006, όπου η Ελλάδα κέρδισε την Αμερική και πέρασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και κάθε Έλληνας χάρηκε με την ψυχή ένα από μεγαλύτερα θαύματα του σύγχρονου αθλητισμού.

Τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά πλέον, η νέα γενιά έχει πάρει τα ηνία, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ρίχνονται σε μια νέα «μάχη» έχοντας στο πλευρό τους όλη την Ελλάδα, αλλά αυτό το μεσημέρι της 1ης Σεπτέμβρη θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μιας ολόκληρης χώρας.

Οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη βγήκαν στο παρκέ να αντιμετωπίσουν την «Dream Team», έκαναν ένα παιχνίδι βγαλμένο από τα όνειρα του πιο τρελού οπαδού της και βγήκαν περήφανοι νικητές σε έναν αγώνα που θα θυμόμαστε για πάντα. Κάθε επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ έχει κάτι το μοναδικό πάνω της.

Η ευλογία του 1987 ακολουθεί την ομάδα με τα γαλανόλευκα και θέλει να μας χαρίζει μεγάλες στιγμές δόξας και εθνικής υπερηφάνειας, μέσα από τρομερές ιστορίες, που όλοι ευχόμαστε να γίνουν ακόμα περισσότερες ξεκινώντας από τον φετινό Σεπτέμβρη.

Ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν οι Έλληνες παίκτες φρόντισαν να μας κάνουν να ζήσουμε ίσως το πιο ονειρεμένο αθλητικό μεσημέρι της ζωής μας. Πλέον οι περισσότεροι από εκείνους τους πρωταγωνιστές έχουν βγάλει τα αθλητικά τους ρούχα και παπούτσι και τους βλέπουμε κυρίως με τα… πολιτικά τους ρούχα, το ελληνικό μπάσκετ δεν μοιάζει σε πολλά με το παρελθόν, πλέον τίποτα δεν μοιάζει να είναι το ίδιο με το 2006, αλλά εκείνη η ημέρα, εκείνο το μεσημέρι στην Σαϊτάμα δεν ξεχνιέται και δεν πρόκειται να ξεχαστεί, αφού η θέση που έχει στην καρδιά όλων μας θα είναι πάντα ξεχωριστή και αδιαπραγμάτευτη.

Σήμερα, μαζί με αυτή την ανάμνηση άπαντες έχουμε την ευκαιρία να φτιάξουμε μια νέα ιστορία για τα χρυσά βιβλία της ιστορία μας. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω όμως όλα μοιάζουν τόσο οικεία, τόσο κοντινά και τόσο μαγικά όσο τα ζήσαμε όλοι μας 13 χρόνια μικρότεροι.

Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία ήταν οι 5 πρώτοι σταθμοί που το... τρένο του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν έκανε στάση, αντίθετα ήταν εκείνοι οι αγώνες που έβαλε τις βάσεις για την «μαγική» συνέχεια.

Στους «16» αντίπαλος ήταν η Κίνα και στους «8» της διοργάνωσης η Γαλλία. Οι δύο αυτοί αντίπαλοι δεν στάθηκαν εμπόδιο στην διαδρομή της ελληνικής ομάδας και με τα αποτελέσματα να είναι εξαιρετικά μέχρι εκείνη την ώρα το άγχος της διάκρισης εγκατέλειψε τους διεθνείς μας και η τεράστια πρόκληση των ΗΠΑ ήταν μπροστά στους Έλληνες παίκτες.

Ημέρα Παρασκευή και ώρα 10:30 το πρωί ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας που περίμενε ολόκληρη η Ελλάδα. Η «Dream Team» κατέβαινε σε αυτό το ματς με στόχο να σβήσει την αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και μπροστά τους θα είχαν τους Έλληνες «καμικάζοι», οι οποίοι είχαν μαζεμένη όλη την πίστη τους και όλη την συγκέντρωση τους για ένα παιχνίδι που δεν έμοιαζε με κανένα.

Η ώρα και μάλιστα καθημερινή δεν… βοηθούσε κανέναν και άπαντες έψαχναν έναν τρόπο να παρακολουθήσουν ένα ματς που έμελλε να περάσει στα κατάστιχα της ιστορίας με τον πιο μαγικό τρόπο. Άλλοι βρίσκονταν στην δουλειά, άλλοι στο σπίτι, άλλοι στο δρόμο, άλλοι ακόμα διακοπές, όλοι, όμως, εκείνο το πρωϊνό είχαν έναν σκοπό. Να δουν αυτό το ματς. Να δουν ακόμα ένα ελληνικό θαύμα, ίσως το μεγαλύτερο που είχε γίνει μέχρι τότε.

Οι λεπτομέρειες από εκείνη την ημέρα, κάνουν τον… μύθο ακόμα πιο όμορφο και πιο ονειρεμένο. Το γήπεδο ήταν γεμάτο από Ιάπωνες και Αμερικανούς, έτοιμους να θαυμάσουν ακόμα μια παράσταση της... τρομακτικής Αμερικής και να πανηγυρίσουν γι' αυτούς, αφού όπως γίνεται σχεδόν πάντα οι Αμερικανοί έχουν τον τρόπο να τραβούν πάνω τους την προσοχή όλου του μπασκετικού πλανήτη.

Με εξαίρεση τον Κόμπι όλοι ήταν εκεί για να στεφθούν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές και να κερδίσουν και πάλι τον σεβασμό που θεωρούσαν ότι τους ανήκει. Ο Καρμέλο Άντονι, ο Λεμπρον, ο Χάουαρντ, ο Πολ, ο Ουέιντ έφτασαν με τον... αέρα του ΝΒΑ και με τη νοοτροπία πως ουδείς μπορούσε να τους σταματήσει. Ήταν κάτι που φαινόταν, ήταν κάτι που οι Έλληνες παίκτες κατάλαβαν αμέσως.

«Say hello to Melo...», φώναζαν όλοι σε κάθε προσπάθεια του τεράστιου Καρμέλο Άντονι οι θεατές και η ομάδα των ΗΠΑ ήταν το απόλυτο φαβορί.Το αγωνιστικό κομμάτι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει για έπαρση. Έτσι είχαν μάθει, έτσι έκαναν, μόνο που αυτή την φορά το αποτέλεσμα θα σόκαρε όλον τον πλανήτη και θα έστελνε την ελληνική ομάδα στον 7ο ουρανό.

Η προσοχή στο σκάουτινγκ, σύμφωνα με τον Τομζάνοβιτς (συνεργάτης τους Σιζέφσκι) ήταν στραμμένη στον... σουτέρ Δημήτρη Διαμαντίδη. «Εγώ σουτέρ; Μάλλον έχουν κάνει κάποιο λάθος», είχε απαντήσει ο «Μήτσος» και είχε προσπαθήσει να τους προετοιμάσει. Πόσο πιο καθαρά να το πει o Έλληνας γκαρντ; Προσέξτε μας. Προσέξτε όλη την ελληνική ομάδα γιατί μόνο μια ομάδα όπως εκείνη του Γιαννάκη θα μπορούσε να κάνει αυτό το θαύμα.

Όντως κάτι είχε πάει λάθος με τον τρόπο που διάβασαν το παιχνίδι οι Αμερικανοί, κάτι δεν είχαν προσέξει, κάτι δεν είχαν δει... Άλλωστε η ψυχή και η πίστη δύσκολα διαβάζονται από το σκάουτινγκ μιας ομάδας. Είναι από τις εκπλήξεις που εμφανίζονται μέσα στο παρκέ και δύσκολα έχει απαντήσεις ο αντίπαλος. Επιθετικά οι Έλληνες παίκτες έκαναν ένα παιχνίδι που είχε βγει από την πιο τρελή φαντασία του Παναγιώτη Γιαννάκη και των συνεργατών του. Ποιον να ξεχωρίσεις σε μια τέτοια βραδιά;

O Σπανούλης σταμάτησε στους 22 πόντους, ο Σχορτσανίτης στους 14, ο Διαμαντίδης στους 12, ο Κακιούζης στους 15 και ο Παπαλουκάς φάνταζε ασταμάτητος με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ.

Όποιος έμπαινε συνέχιζε από τον προηγούμενο. Σε ένα... ευλογημένο μεσημέρι, όλοι «έλαμπαν» μέσα στις λευκές τους φανέλες.

Βασίλης Σπανούλης, Μιχάλης Κακιούζης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Δήμος Ντικούδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Κώστας Τσαρτσαρής, Νίκος Χατζηβρέττας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος και φυσικά ο άτυχος Νίκος Ζήσης αποτελούσαν το καλύτερο ρόστερ που είδε ποτέ η Εθνική μας ομάδα, η παρέα που ξεκίνησε μαζί από το 2004 και ανταμείφθηκε κάνοντας το παιχνίδι της ζωής της και γράφοντας ιστορία για ακόμα μια φορά.

Ένα παιχνίδι που σόκαρε το παγκόσμιο μπάσκετ και τρέλανε τους Έλληνες. Ένα παιχνίδι που αποτελεί την μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. «Σιγά ρε γιατί να μην κερδίσουμε;» είχε πει ο «Δράκος» τότε και φάνταζε… περίεργος. Αλλά εκείνος ήξερε τι είχε δημιουργήσει. Τι είχε δώσει σε αυτό το... εθνόσημο.

Η Εθνική ομάδα χαλυβδώθηκε μέσα από την πορεία αυτού του τουρνουά και ουσιαστικά δημιούργησε την νοοτροπία που επέτρεπε στους παίκτες της να πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πήρε τα... υλικά που είχε και έφτιαξε την «μαγική» συνταγή και οι παίκτες σαν έτοιμοι από καιρό και Πρωταθλητές Ευρώπης δεν σταματούσαν εύκολα. Τα πολλά λόγια που συνόδευαν τους Αμερικάνους ήταν δύσκολο να τους σταματήσουν. Άλλωστε η θεωρεία δεν σταμάτησε ποτέ κανέναν.

Ο Ουέιντ, μετά το τέλος του αγώνα, δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχασαν μόνο από ένα σύστημα. Αυτό που έπαιζε ο Παπαλουκάς με τον Σχορτσανίτη. Το πικ εν ρολ, οι Έλληνες το εκτελούσαν τέλεια και φάνταζαν ασταμάτητοι.

Οι λεπτομέρειες σε ένα τέλειο παιχνίδι λίγη σημασία έχουν, όπως ακριβώς συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Οι στιγμές είναι εκείνες που μας ακολουθούν τόσα χρόνια μετά και είναι πολλές οι φάσεις που ο καθένας έχει επιλέξει να ξεχωρίσει από αυτό το παιχνίδι.

Άλλος θυμάται το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη, άλλος του Τσαρτσαρή, άλλος τα καρφώματα του Σχορτσανίτη, άλλος τις αγκαλιές και το συρτάκι στο τέλος.Οι Έλληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονταν στην Ιαπωνία, είχαν μείνει μόνοι τους να υποστηρίζουν την Εθνική μέσα σε ένα γήπεδο που λαχταρούσε να δει σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορεί τους αστέρες του ΝΒΑ.

Οι Έλληνες φίλαθλοι σε κάθε γωνιά της γης που έψαχναν ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, κάποιον δίπλα τους για να πανηγυρίσουν έναν τεράστιο αθλητικό άθλο. Να το μοιραστούν με κάποιον για να καταλάβουν ότι δεν είναι όνειρο. Να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελληνική ομάδα έγραψε και πάλι ιστορία, όπως τότε.

Το τέλος βρήκε την Εθνική ομάδα μπάσκετ να γράφει και πάλι ιστορία. Ο φωτεινός πίνακας που κανείς μας δεν θα ξεχάσει έγραφε 101 - 95, η Ελλάδα είχε κερδίσει την Αμερική και η λογική άρχισε να δίνει την θέση της στα συναισθήματα.

Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας να χορεύουν μέσα σε παραζάλη, οι Αμερικάνοι σαστισμένοι να μην καταλαβαίνουν τι συνέβη και πως, οι δημοσιογράφοι να τρέχουν να βρουν κάποιον πρωταγωνιστή και πίσω στην Ελλάδα να βιώνουμε ένα μαγικό μεσημέρι που δεν θα έμοιαζε με κανένα άλλο.

ΕΛΛΑΔΑ (Π. Γιαννάκης): Σπανούλης 22 (3), Κακιούζης 15 (1), Σχορτσιανίτης 14, Διαμαντίδης 12 (2), Φώτσης 9, Παπαδόπουλος 8, Ντικούδης 8, Παπαλουκάς 8 (12 ασίστ, 5 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 3 (1), Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος

ΗΠΑ (Μ. Σιζέφσκι): Αντονι 27 (3), Ουέιντ 19 (1), Τζέιμς 17, Χάινριχ 12 (4), Χάουαρντ 10, Πολ 3, Μπος 3, Τζόνσον 3 (1), Μπάτιερ 1, Μπραντ

Κάποια πράγματα δεν τα ξεπερνάς ποτέ και αυτή την ήττα οι Αμερικάνοι δεν πρόκειται να την ξεχάσουν. Άλλωστε ο Μάικ Σιζέφσκι στο βιβλίο του «The Golden Standard» το αποτυπώνει όσο καλύτερα θα μπορούσε. Όλες του τις σκέψεις γι’ αυτό τον αγώνα, περιγράφονται με τον πιο γλαφυρό τρόπο.

Το σοκ που υπέστησαν οι ακριβοπληρωμένοι αστέρες του ΝΒΑ και το πόσο στοίχισε σε ένα κοινό που έχει μάθει απλά να κοιτάζει το αποτέλεσμα για να δει με πόση διαφορά κέρδισε η «Dream Team» τους αντιπάλους της.

«Ήταν η πρώτη φορά που υπέφερα τόσο πολύ μετά απ' αυτή την ήττα. Μόλις έληξε το παιχνίδι και είδα το ταμπλό να γράφει 101-95, κοίταξα τον Τζέρι Κολάντζελο (πρόεδρος ομοσπονδίας) και δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που σκεφτόμουν να πω ήταν 'I’m sorry, I’m so sorry'.

Με είχε προσλάβει ως προπονητή για μία αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και τον απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη χώρα μου, τους παίκτες μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου.

Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και στα αποδυτήρια. Χάσαμε από την Ελλάδα γιατί η ομάδα μας δεν έπαιξε ποτέ ένα τόσο δυνατό αγώνα. Στα προηγούμενα παιχνίδια μας εκείνο το καλοκαίρι κανένα δεν ήταν ισάξιο σε πάθος και ταχύτητα όσο αυτό με την Ελλάδα. Η συνάντηση με την ελληνική ομάδα, ήταν η επιτομή του διεθνούς μπάσκετ.

Ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε εκτός Αμερικής και εμείς δεν είχαμε μάθει να παίζουμε σ’ ένα άλλο στυλ υψηλού επιπέδου. Όπως κι αν αισθανόμουν έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δημοσιογράφους. Εγώ και ο Καρμέλο καθίσαμε στο πάνελ μπροστά σε πολλούς εκπροσώπους του Τύπου και ξέραμε ότι δεν θα ήταν κάτι εύκολο.

Και ο πρώτος που ρωτήθηκε ήταν ο Καρμέλο. 'Πόσο σοκαρισμένοι είστε;'. Ο Καρμελο απάντησε: 'Το να χάσουμε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι είναι σοκ για εμάς. Μπήκαμε με την νοοτροπία να κερδίσουμε, να συνεχίσουμε και να πάρουμε το χρυσό. Δυστυχώς, οι Έλληνες μπήκαν στο παιχνίδι δυναμικά και κέρδισαν δίκαια. Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου για εμάς. Κερδίσουμε μαζί χάνουμε μαζί'.

Τρία πράγματα έμαθα απ΄ αυτή την ήττα εκείνο το καλοκαίρι. Το πρώτο ήταν ότι έπρεπε ίσως να φέρουμε πιο έμπειρους παίκτες.

Το δεύτερο ήταν η προετοιμασία. Ίσως έπρεπε να κάνουμε καλύτερη προετοιμασία. Και το τρίτο και πιο σημαντικό είναι ότι αναρωτήθηκα τι έκανα λάθος στην προπόνηση και στο κοουτσάρισμα της ομάδας και τι έπρεπε να αλλάξω. Από την πρώτη στιγμή είχαμε πει ότι θα παίζουμε χωρίς να είμαστε υπερόπτες. Όταν έχασα, συνειδητοποίησα ότι παρότι το είχαμε αναφέρει, κοουτσάριζα κι εγώ με υπεροψία».

Ο Σιζέφσκι άφησε την θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού των ΗΠΑ στον Γκρεγκ Πόποβιτς έχοντας πετύχει 88 νίκες σε 89 αγώνες, μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016. Η μοναδική του ήττα ήταν αυτή από την Ελλάδα, αλλά όπως είπε αποτέλεσε το κίνητρο για την κατάκτηση των πέντε χρυσών μεταλλίων (τρία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δύο στο Παγκόσμιο Κύπελλο) που ακολούθησαν.

«Εγώ και ο Καρμέλο (Άντονι) βρισκόμαστε σε αυτή την ομάδα μαζί από την αρχή. Μοιραστήκαμε μία συνέντευξη Τύπου το 2006 στην Ιαπωνία, όταν μετά τη μοναδική μας ήττα ανέλαβε την ευθύνη για αυτήν και τόνισε τι έπρεπε να γίνει στο πρόγραμμα μας. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Απέδωσε τα εύσημα στην εθνική ομάδα της Ελλάδας και χτίσαμε πάνω σε αυτήν την ήττα. Είχαμε χαρακτήρα. Μετά από μία ήττα μερικές φορές βρίσκεις το βάθος στο χαρακτήρα κάποιου και έτσι συνέβη με τον Καρμέλο και μετά με την αφοσίωση του ΛεΜπρον και του Κόμπι αλλά και των άλλων αθλητών όπως του Κέβιν (Ντουράντ). Χτίσαμε έτσι μία σπουδαία μπασκετική κουλτούρα».

Εκείνο το μεσημέρι όλοι κάτι έμαθαν ή κάτι συνειδητοποίησαν.Οι Αμερικάνοι είδαν πως είναι να χάνεις με τον πιο εμφατικό τρόπο, ένα συναίσθημα στο οποίο σίγουρα δεν είναι... μαθημένοι, ενώ οι Έλληνες για ακόμα μια φορά στην ιστορία τους κατάλαβαν ότι η ψυχή, η ενότητα και η πίστη μπορούν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα και να χτίσουν τους πιο όμορφους μύθους που θα μπορούν να κουβαλούν μαζί τους, ως κληρονομιά, σε κάθε κατάσταση που καλούνται να διαχειριστούν.

Πλέον, το μέλλον είναι μπροστά μας, έχουμε μια νέα πρόκληση και άπαντες ευχόμαστε η χρυσόσκονη από αυτό το μεσημέρι της 1ης Σεπτέμβρη να ακολουθήσει το σύνολο του Θανάση Σκουρτόπουλου μέχρι το τέλος.