Ο "ξανθός", ο "δράκος" κι ο Αργύρης!

Mε εξαίρεση ότι είναι και οι τρεις τους Ελληνες μπασκετάνθρωποι, τον Υφυπουργό Αθλητισμού, τον προπονητή της Λιμόζ κι αυτόν του Παναθηναϊκού δεν τους συνδέει καμιά κοινή διαδρομή: εννοώ πως δεν δεν έχουν παίξει και δεν έχουν κοουτσάρει την ίδια ομάδα, αλλά σε κάποια φάση της ζωής τους όλοι τους αισθάνθηκαν την ανάγκη να ομνύουν στην ίδια Αγία!

Κάνε εγγραφή στην betdaq και πάρε μπόνους έως 200 ευρώ

Στην... Αγία Υπομονή, της οποίας η μνήμη (μιας και το 'φερε η κουβέντα) γιορτάζεται από την ορθόδοξη εκκλησία στις 29 Μαΐου: για να πω την αμαρτία μου αγνοούσα την ύπαρξη της, αλλά την έμαθα, στη μία και μοναδική φορά που επισκέφτηκα τον Ιωαννίδη, ως υφυπουργό, στο γραφείο του στη ΓΓΑ και είδα σε περίοπτη θέση μια εικόνα. Φαντάστηκα πώς θα ήταν η εικόνα της Αγίας Ελένης, για να τιμά τη μνήμη της μητέρας του, που επειδή έμεινε από μικρός ορφανός από πατέρα, την λάτρευε (όπως και τη μεγαλύτερη αδερφή του), αλλά όταν πλησίασα κοντά είδα ότι ήταν η Αγία Υπομονή.

Παρεμπιπτόντως, με την υπομονή (όχι μονάχα ως Αγία, αλλά και ως αρετή) ο "ξανθός" είχε ανέκαθεν πολλές παρτίδες και μάλιστα αυτήν επικαλούνταν κάθε φορά που τον βούρλιζαν οι αντίπαλοι ή ο περίγυρος του: ακόμη και την πρώτη φορά που επέστρεψε στο ΣΕΦ ως αντίπαλος του Ολυμπιακού (με την ΑΕΚ) και την ώρα της προθέρμανσης, ο Τάκης Τσουκαλάς του άρπαξε το ντοσιεδάκι το οποίο είχε ακουμπήσει στο πόδι της καρέκλας του, αυτήν προέταξε: "Εγώ - είχε πει τότε, με το παροιμιώδες ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση- ήμουν πλέι μέικερ και γι' αυτό έχω ακόμη περιφερειακή όραση. Είδα ποιος μου πήρε το ντοσιέ, αλλά είμαι οπλισμένος με την αρετή των Κινέζων κι όταν όλοι θα έχουν πέσει κάτω τότε θα στέκομαι όρθιος και θα εκδικηθώ"!!!

Ο Γιαννάκης πάλι έκανε την υπομονή σημαία, λάβαρο και σύνθημα του τόσο στην εθνική ομάδα, όσο και στον Ολυμπιακό, απλώς η συνεχής επίκληση της δεν ήταν από ένα σημείο και πέρα αρεστή, ούτε καν ανεκτή σε μια ομάδα, που λαχταρούσε από το 1997 να ανέβει στα ύπατα αξιώματα. Εδώ βεβαίως πρέπει να διευκρινίσω ότι ο υπέρ υπομονής λόγος του "δράκου" δεν ήταν τεχνητός, ούτε ένα βολικό επιχείρημα που λειτουργούσε κιόλας δίκην προκαταρκτικού άλλοθι, αλλά μια στάση ζωής, εντός κι εκτός γηπέδων. Α, είναι επίσης μια στάση ζωής εντός κι εκτός... Ελλάδος, διότι στην πρώτη κιόλας συνέντευξη που έδωσε ως προπονητής της Λιμόζ, την αξία αυτού του αγαθού υπερτόνισε!

Τα γράφω όλα αυτά δίκην προλόγου για την εισαγωγή στο κυρίως και επίκαιρο θέμα: στην υπομονή που μετά τον Ολυμπιακό (στην τριετία του Γιαννάκη) μετακόμισε στα βόρεια προάστια: ανηφόρισε στο ΟΑΚΑ, μέσω της εθνικής οδού για να την επιβιβάσει στο όχημα του από το Περιστέρι και πάνω ο Πεδουλάκης. Δεν την έκανε βεβαίως καραμέλα αυτή τη λέξη, αλλά ξέρει ότι στην παρούσα φάση (η υπομονή) είναι εκ των ων ουκ άνευ για να βάλει τον πράσινο συρμό στις καινούργιες ράγες...

Για μια ανακαινισμένη σε όλα τα στρώματα και στις βαθμίδες ομάδα, η υπομονή είναι στην κανονική φάση της ένα σοβαρό και τεκμηριωμένο επιχείρημα και στην κατάχρηση της ένα διαρκές άλλοθι. Προς το παρόν πάντως έχει δικαιολογημένη πέραση, γι' αυτό κιόλας φοριέται πολύ ακόμη κι όταν εκφράζεται ως υπονοούμενο, αλλά εννοείται από τα συμφραζόμενα: με εξαίρεση τον Δημητρό και τον Κωστή, όπως αποκάλεσε ο Πεδουλάκης τις προάλλες τα δυο πρωτοπαλίκαρα του, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες είναι νεοσύλλεκτοι που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της στρατικοποίησης και επιδίδονται στο "παίζω και μαθαίνω".

Αυτό το παιχνίδι είναι όντως ενδιαφέρον, αλλά συνάμα γίνεται και πολύ επικίνδυνο, διότι αποτελεί μια διαρκή δοκιμασία, στην οποία πρώτα επιβιώνεις και μετά νικάς...

Ασφαλώς ο Παναθηναϊκός στην παρούσα φάση έχει διάφορα ζητήματα σε διάφορα επίπεδα: στην άμυνα, στον ρυθμό, στην επίθεση, στη χημεία, στην ισορροπία, στην ετοιμότητα. Εκεί, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε εδώ και πολλά χρόνια, υπερέχει ο Ολυμπιακός, ωστόσο πριν από τον αιώνιο αντίπαλο τους, οι πράσινοι έχουν ν' ασχοληθούν με τον εαυτό τους!

Εδώ πάλι υπεισέρχεται ο Γιαννάκης, ο οποίος στη διάρκεια της θητείας του στην εθνική ομάδα, χρησιμοποιούσε συχνά μια αποφθεγματική φράση του Δημόκριτου: "Το να νικήσεις τον εαυτό σου είναι η πρώτη, η καλύτερη, αλλά και η δυσκολότερη απ' όλες τις επιτυχίες"!

Αυτό ακριβώς επιδιώκει στην παρούσα (και άγνωστης διαρκείας) φάση ο Παναθηναϊκός: να νικήσει τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα! Να ξεπεράσει την εποχή του Ομπράντοβιτς, να ξεπετάξει γρήγορα τις παιδικές ασθένειες (μιας ομάδας, που ακόμη βρίσκεται σε....εμβρυϊκό στάδιο), να προλάβει τις παθογένειες και να φιλτράρει γρήγορα το στυλ παιχνιδιού και το δόγμα του νέου προπονητή του, που μπορεί (με βάση τις διακηρύξεις) να μην είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο του Ομπράντοβιτς, αλλά υλοποιείται με εντελώς διαφορετικά υλικά...

Ο Σχορτσανίτης δεν είναι Μπατίστ, ο Ούκιτς δεν είναι Καλάθης ή Σάρας (ή πιο παλιά, Σπανούλης), ο Πάνκο δεν είναι Καϊμακόγλου και πάει λέγοντας...

Από τον χθεσινό αγώνα και ενόψει του ντέρμπι της Δευτέρας, δυο είναι τα βασικά ζητήματα, που ανακύπτουν για τον Παναθηναϊκό, ένα στην κάθε πλευρά του γηπέδου: στην μεν άμυνα ο τρόπος αντιμετώπισης των pick n' roll των αντιπάλων, στη δε επίθεση ο δείκτης δημιουργίας και εκτέλεσης, κυρίως στις περιπτώσεις που σιωπήσει ο Σχορτσανίτης, ο οποίος πάντως μέχρι στιγμής είναι τόσο φλύαρος, ώστε δίνει την εντύπωση ότι (όπως ο Ποπάι έτρωγε σπανάκι) ελόγου του καταβροχθίζει τόννους από γλιστρίδα!

Και ευστοχεί και στις βολές, αυτό που το βάζετε!

Για την άμυνα του Παναθηναϊκού το πρώτο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα ήταν μια μορφή εκδίκησης της... γυφτιάς, υπό την έννοια ότι η ομάδα η οποία όχι απλώς ανέδειξε, αλλά μυθοποίησε το pick n' roll είχε σοβαρά προβλήματα στην αντιμετώπιση του και έδωσε το δικαίωμα σε μπόλικη σπέκουλα για το ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις: με τον ψηλό να μένει μέσα ή με hedge out;
Ανάλογη σπέκουλα υπήρξε και την προηγούμενη εβδομάδα με την αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού απέναντι στο pick n' pop της Κάχα Λαμποράλ, οπότε το ντέρμπι της Δευτέρας αποκτά μια επί πλέον (κοινή) διάσταση.

Στον αντίποδα, η επίθεση του Παναθηναϊκού τόσο στη Μαδρίτη, όσο και χθες μοιάζει σαν... φέουδο του Σοφοκλή! Οι "πράσινοι" ακουμπάνε διαρκώς την μπάλα στη ρακέτα και ο Σχορτσανίτης έγινε το απόλυτο σημείο αναφοράς και το ασφαλέστερο (μέχρι τώρα) όχημα μιας ομάδας, που δεν ακολουθεί τόσο πολύ την πεπατημένη του pick n' roll, το οποίο αποτελούσε επί 13 συναπτά έτη το σήμα κατατεθέν της...

Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση αποτελούν οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όταν η αντίπαλη άμυνα (όπως κι αν διαταχθεί: καθαρό man to man, ζώνη, αλλεπάλληλες παγίδες) θα εγκλωβίσει τον Σοφοκλή: η αμερικάνικη λογική που εκφράζεται με την εντολή "find the open man" είναι ένα αντίδοτο, με την προϋπόθεση ότι ο μεν Σχορτσανίτης θα απεγκλωβίσει την μπάλα, ο δε ελεύθερος συμπαίκτης θα σκοράρει είτε από τη δυνατή, είτε από την αδύνατη πλευρά.

Εδώ βεβαίως τίθενται κι άλλα ζητήματα, που ασφαλώς ο Πεδουλάκης (επειδή τα βιώνει στη ρουτίνα του) τα ξέρει πολύ καλύτερα από τον κάθε Μίσσα, τον κάθε Πρίφτη, τον κάθε Μανουσέλη, τον κάθε Λημνιάτη και τον κάθε δημοσιογράφο που τα σχολιάζουμε! Το γράφω αυτό διότι προφανώς στα ενδότερα της ομάδας ξέρουν εάν ο Ούκιτς (που ενίοτε δείχνει σαν να βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν) πρέπει να σουτάρει ή να πασάρει, να πασάρει ή να ντριμπλάρει, να σκοράρει ή να δημιουργεί κοκ.

Πλάκα πλάκα, εδώ ισχύει στην κυριολεξία αυτό που λένε συχνά και στο στρατό για τα εκκρεμή ζητήματα: θα τα βρει η υπηρεσία!