Ο Πάπας, ο Τσάρος και η εθνική

Πριν από έναν μήνα ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε δηλώσει (στον ραδιοφωνικό αέρα του Sentra 103.3) ότι "τα Χριστούγεννα θα μας βρουν με προπονητή στην εθνική ομάδα". Δίκιο είχε μόνο που η πρόβλεψη του αποδείχθηκε ότι έπεσε διάνα στη Ρωσία κι όχι στην (ακόμη ορφανή από προπονητή) εθνική ομάδα της Ελλάδος...

Φαντάζομαι ότι η ανακοίνωση του επόμενου προπονητή της εθνικής ομάδας (της Ελλάδος ντε, όχι της Ρωσίας) είναι ζήτημα χρόνου. Εάν αυτός είναι (όπως γράφεται και λέγεται) ο Αντρέα Τρινκιέρι, με γεια του, με χαρά του! Θα τον καλωσορίσουμε με την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία, θα τον υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο και - για να συνδυάσω την πιθανή παρουσία του με το ιταλικό παρελθόν ή και παρόν σε άλλα αθλήματα- θα προσδοκάμε ότι θα βαδίσει στα χνάρια του Τζιανπάολο Μοντάλι (βόλεϊ), του Σάντρο Καμπάνια (γουότερ πόλο) και του Τζιάνι Ποστιλιόνε (κωπηλασία).

Κατόπιν όλων αυτών θα του ευχηθούμε κι ένα "in bocca al lupo" (που σημαίνει "καλή τύχη" στη γλώσσα του Δάντη) και θα κάνουμε υπομονή έως τον Σεπτέμβριο για να μάθουμε εάν ο 44χρονος γυαλάκιας από το Μιλάνο θα καταφέρει να οδηγήσει το ελληνικό μπασκετικό έθνος στη Γη της Επαγγελίας...

Αλλά με τον Τρινκιέρι ή όποιον εν πάση περιπτώσει επιλέξει (από την υφιστάμενη short list) ο Βασιλακόπουλος για να του αναθέσει την τεχνική ηγεσία της εθνικής, θα ασχοληθώ εν καιρώ τω δέοντι: σε λίγες μέρες, φαντάζομαι, διότι σύμφωνα με μια φρέσκια πληροφορία, μέχρι τη Δευτέρα θα βγούμε κι εμείς αλαλάζοντας στους δρόμους, όπως οι Ρωμαίοι στο Βατικανό (όταν ανακηρύσσεται ο νέος Ποντίφηξ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) και θα βροντοφωνάξουμε "Habemus Papam"!

Στην ορθόδοξη εκκλησία της Μόσχας, πάντως, ο Πάπας είναι επίσης διοπτροφόρος και Ελληνας! Ελληνας και μάλιστα Κορυδαλλιώτης! Επειδή τον (γείτονα μου σε εκείνη την περιοχή) Φωτάκη τον μεγάλωσα στα γονατάκια μου πρώτα στον Ιωνικό και ύστερα στον Σπόρτιγκ, στην ΑΕΚ και στο Ηράκλειο, δεν κρύβω ότι χάρηκα πολύ με την είδηση της επιλογής του ως προπονητή της εθνικής Ρωσίας. Δεν είναι όμως μονάχα χαρά για την ελληνική μπασκετική πιάτσα, αλλά κι ένας μέγιστος τίτλος τιμής για ολάκερη την ελληνική κοινωνία!

Το εννοώ αυτό, διότι μια χώρα 145.000.000 ανθρώπων, η οποία κληρονομικώ δικαιώματι κουβαλάει το κλέος της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης και, διάβολε, είναι η Ρωσία και όχι η Νιγηρία, εμπιστεύθηκε έναν Ελληνα για την εθνική ομάδα της! Αυτό είναι όντως ένα ανεκτίμητο παράσημο για τον Φωκά, όπως τον λέει χαϊδευτικά και χάριν συντομίας ο Γιωργής Μπουσβάρος...

Το 'χουν ένα ζήτημα οι Ρώσοι με τους προπονητές τους σε όλα τα αθλήματα, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, γι' αυτό άλλωστε ψωνίζουν από το εξωτερικό: η μεν ΤΣΣΚΑ εναπέθεσε τα εκατομμύρια του προϋπολογισμού και τις ελπίδες της πότε στον Ιβκοβιτς, πότε στον Μεσίνα, πότε στον Βουγιόσεβιτς, η δε εθνική Ρωσίας αφού είδε κι απόειδε με τους διαδόχους του Γιούρι Σελίχοφ και του Σεργκέι Μπέλοφ: (Ερέμιν, Ελεβιτς και Μπάμπκοφ) πορεύθηκε επί έξι συναπτά έτη με τον Ντέηβιντ Μπλατ.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Μπλατ έκρινε πως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποχωρήσει από τον ρωσικό πάγκο και άνοιξε τον δρόμο στον Κατσικάρη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, τον διαδέχεται για δεύτερη φορά σε μια ομάδα: το ίδιο είχε συμβεί και το 2005, όταν ο πρώην προπονητής της ΑΕΚ πήρε τη θέση του στην τεχνική ηγεσία της Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης! Α, για να μην το ξεχάσω: υπάρχει κι άλλος κοινός παρονομαστής ανάμεσα τους και λέγεται Νίκος Ζήσης!

Ο Μπλατ άφησε μια βαριά κληρονομιά στον νέο τσάρο πασών των (μπασκετικών) Ρωσιών: το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2006 (με την εκπληκτική νίκη επί της οικοδέσποινας Ισπανίας στη Μαδρίτη) και τα χάλκινα μετάλλια το Ευρωμπάσκετ του 2011 και στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 2012. Του άφησε επίσης τη γκρίνια, την επιφυλακτικότητα, την καχυποψία και το... μισό μάτι με το οποίο οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν τους ξένους προπονητές, οι οποίοι αναλαμβάνουν τις δικές τους ομάδες! Αισθάνονται εδώ και χρόνια οι λεγάμενοι ότι τους κλέβουν τη δόξα και τα ρούβλια κι αυτό είναι ένα ζήτημα που ο Κατσικάρης το ξέρει και προφανώς θα επιδιώξει να το διαχειριστεί από την αρχή...

Δεν ξέρω εάν (και πόσο σοβαρά) απασχόλησε τα τελευταία χρόνια ο Φώτης το διευθυντήριο του ελληνικού μπάσκετ: ο ίδιος επιμένει ότι δεν δέχθηκε πρόταση ούτε τώρα, αλλά ούτε και πριν από δύο χρόνια, όταν η ΕΟΚ έπαυσε τον Καζλάουσκας και επέλεξε τον Ζούρο. Ούτως ή άλλως την τελευταία δεκαετία έχουν περάσει από τον πάγκο της εθνικής πέντε προπονητές (Πετρόπουλος-Ιωαννίδης-Γιαννάκης-Καζλάουσκας-Ζούρος) και ο κλήρος τώρα φαίνεται να ξαναπέφτει σε έναν ξένο, μολονότι είναι πανθομολογούμενο ότι οι Ελληνες βρίσκονται στην καλύτερη, την πιο δημιουργική, την ποιοτικότερη και την πλέον ανεγνωρισμένη διεθνώς φάση τους...

Με όλα αυτά που γράφω δεν έχω καμιά πρόθεση να κακίσω την ΕΟΚ επειδή δεν επέλεξε τον Φώτη ή δεν ξαναγυρίζει στον Γιαννάκη, ή δεν δίνει άλλη μια ευκαιρία στο νέο κύμα των Ελλήνων προπονητών. Εάν είναι ο Τρινκιέρι ο νέος καθοδηγητής μας καλώς να ορίσει και θα τον περιβάλουμε με στοργή και εμπιστοσύνη, άλλωστε έχει δείξει το (καλό) ποιόν του στις ακαδημίες της Ολίμπια Μιλάνο, στην Κρεμόνα, στη Βερόλι και στην Καντού...

Que sera sera,whatever will be, will be", που έλεγε και η Ντόρις Ντέι. Θα 'χει πλάκα πάντως η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο διότι αίφνης στον όμιλο του Κόπερ η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων την Ιταλία, που είναι η πατρίδα του (κατά πάσα πιθανότητα) δικού της προπονητή, αλλά και τη Ρωσία, την οποία θα καθοδηγεί ένας Ελληνας!

Αυτό είναι που λένε, μπάσκετ χωρίς σύνορα...