Ραντεβού το άλλο Σάββατο...

Το Α' Νεκροταφείο της Αθήνας είναι το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο της Ελλάδας. Οι γάτες που περιδιαβαίνουν τα μονοπάτια του συζητούν τη νύχτα με τους σημαντικότερους άνδρες και γυναίκες από την ιστορία του Γένους.

Με τους εθνικούς ευεργέτες. Με τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρίας. Με τους πρωτεργάτες της Απελευθέρωσης. Με τους πεφωτισμένους δασκάλους. Με τους οικονομολόγους και τους πολιτικούς. Με τους ποιητές και τους γλύπτες. Με τους κοσμαγάπητους καλλιτέχνες. Με τους ξένους φιλέλληνες που έγιναν πιο Ελληνες κι από τους Ελληνες.

Ο Μακρυγιάννης διαβάζει τα απομνημονεύματά του στον Σκουφά, ο Ξυλούρης τραγουδάει "Εβαλε Ο Θεός σημάδι" στον Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Κολοκοτρώνης θυμάται με τον Τερτσέτη τη δίκη του Ναυπλίου, ο Ελύτης απαγγέλλει με καμάρι τα ποιήματά του στον Κοραή, η Μελίνα βγάζει φλογερό φιλιππικό στον Σλήμαν για τα μάρμαρα, ο Τσιτσάνης μελοποιεί τον εθνικό ύμνο με τη βοήθεια του Παλαμά, ο Ανδρέας χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ρίτας υπό το βλέμμα του πατρός, ο Κανάρης ανάβει μπουρλότο με τη Σαπφώ Νοταρά, ο Φίνος στήνει μία επουράνια "Φίνος Φιλμ" με τον Ντασέν, ο Τρικούπης επιμένει ότι επτωχεύσαμεν, ο "Μπιθί" επισημαίνει ότι ακόμη βρέχει στη φτωχογειτονιά, ο Σικελιανός γράφει σε μια ακρούλα μόνος του, η αγαλματένια Λαμπέτη ποζάρει για τον Γιαννούλη Χαλεπά, ο Λουντέμης μετράει τ'άστρα με τον Καββαδία, ο Αλέκος Παναγούλης αναρωτιέται οργισμένος πώς περίσσεψε χώμα για κάποια αποβράσματα.

Και κάπου, σε μία δροσερή γωνιά, ο Φαίδωνας Ματθαίου ανανεώνει το ραντεβού με τον Γιώργο Κολοκυθά. "Και πού είσαι, Γιωργάρα, τα ξαναλέμε το άλλο Σάββατο...".

Ο Κολοκυθάς ήταν σύμβολο μίας άλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας που πήγαινε ξενυχτισμένη στους αγώνες αλλά ποτέ στις προπονήσεις. Της Ελλάδας που κάπνιζε όποτε της κάπνιζε και έπινε τη ζωή ως το μεδούλι. Της Ελλάδας που περίμενε πάντοτε το επόμενο Σάββατο. Της μποέμ Ελλάδας του Λάμπρου Κωνσταντάρα, του Δημήτρη Μητροπάνου, της Σωτηρίας Μπέλλου, του Ζαμπέτα, του Χορν. Να τους, όλοι τους εκεί κοιμούνται, ο ένας δίπλα στον άλλο.

Κάποιοι μπον βιβέρ που ακόμη αντέχουν εμφανίστηκαν χθές στην κηδεία του, όχι κλαμμένοι, όχι συντετριμμένοι, αλλά στολισμένοι με αδιόρατο χαμόγελο και σπίθα στο βλέμμα. Ο Μίμης Στεφανίδης. Η Αννα Φόνσου. Η Ματούλα.

Ο Γιώργος Κολοκυθάς έφυγε νωρίς αλλά έζησε. "Live fast, die young", είπε κάποιος, κάπου, κάποτε. "And leave a good-looking corpse". O Γιώργος Κολοκυθάς ήταν ένας ωραίος άνδρας και στα 67 του. Με τον τρόπο τον λαϊκό, τον γνήσιο, τον δωρικό. Οπως ο Λοϊζος, που αναπαύεται λίγο πιο πέρα.

Η Ελλάδα του Κολοκυθά δεν υπάρχει πιά. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά δεν τη χωράει ο τόπος. Προσπάθησε να τρέξει στους δικούς της ρυθμούς και κόντρα στο ρεύμα, ώσπου έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό της και γκρεμοτσακίστηκε. Δεν γίνεται πιά να ζούμε Σάββατο με Σάββατο, αγαπητέ Γιώργο. Ούτε να κατεβαίνουμε στο γήπεδο χωρίς προπόνηση. Θα τσακίσουμε τα γόνατά μας, όπως κακή ώρα τσάκισες εσύ τα δικά σου πασχίζοντας να προλάβεις μία πάσα του Γιάννη Δημαρά.

Ο φίλος σου ο Ιωαννίδης έλεγε ότι ήσουν παίκτης για το ΝΒΑ. Και τι θα έκανες στην Αμερική, εσύ, Γιώργο; Δεν ήσουν φτιαγμένος για να πλένεις πιάτα, αλλά για να σε σερβίρουν ξαπλωμένο σε ανάκλιντρο. "Και ραντεβού το άλλο Σάββατο στο γήπεδο".

"Σιγά, διαβάτη, μη του ταράξεις τον ύπνο του", γράφει το μνήμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Ο Γέρος του Μωριά πέθανε στο σπίτι του, επιστρέφοντας από γλέντι. Οπως η Ελλάδα των κλεφτών και των αμαρτωλών. Σήμερα κοιτάζει τους περαστικούς με αυστηρό βλέμμα, πάνω από το παχύ μουστάκι και τη μεγάλη βαριά μύτη του.

Kάτι μου θυμίζει αυτή η αγέρωχη φυσιογνωμία, αγαπητέ Γιώργο. Μου θυμίζει τον εθνάρχη του μπάσκετ. Αυτόν που αποχαιρέτησαν, χθές, αι γενεαί πάσαι της πορτοκαλί μπάλας.