O δικός μου Πέτζα

*******************

Θυμάμαι πολύ καλά την ημερομηνία του αγώνα που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Πέτζα Στογιάκοβιτς στο ελληνικό μπάσκετ: Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, στις 6 Μαϊου του 1998. Την ίδια μέρα που αποχαιρέτησα τον πατέρα μου.

Κάτι τέτοιους αγώνες ονειρεύεται ο σχολιαστής του μπάσκετ. Καλάθια του τελευταίου δευτερολέπτου, buzzer-beaters που λέμε στα νεοελληνικά, σε γεμάτα γήπεδα, με ατμόσφαιρα ηφαιστείου, ισχυρό διακύβευμα, μία ακραία συγκίνηση που κάνει την καρδιά να σταματήσει για μερικές στιγμές.

Έχω τη φάση στο μυαλό μου σαν να έγινε χθες. Δεν χρειάζεται να την αναζητήσω στο Youtube. Το σκορ ήταν ισόπαλο, ο ΠΑΟΚ είχε μία επίθεση 10-15 δευτερολέπτων, ο Πέτζα έστειλε τους συμπαίκτες του στις γωνίες και βάλθηκε να ροκανίζει το χρόνο μέχρι να πλησιάσει το ρολόι στο μηδέν. Ο παίκτης που χρεώθηκε να τον σταματήσει, αβοήθητος, ατυχής, ήταν ο Ντούσαν Βούκτσεβιτς.

Ο Πέτζα έκανε μία σταυρωτή ντρίμπλα, κέρδισε μερικά εκατοστά και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου από τον αντίπαλό του στη δεξιά πλευρά και σούταρε πάνω από το κεφάλι του Σερβοέλληνα τη στιγμή που ακουγόταν η κόρνα.

Η μπάλα έσκασε στο καλάθι σαν τορπίλλη και 15.000 οπαδοί του Ολυμπιακού έμειναν άλαλοι, με ανοιχτό το στόμα. Κάτι για "απίθανη βόμβα" νομίζω ότι είπα, από το μικρόφωνο του ΑΝΤ1 όπου τότε δούλευα.

Ο Στογιάκοβιτς και οι συμπαίκτες του έφυγαν τρεχάτοι προς τη φυσούνα των αποδυτηρίων. Δεν χρειαζόταν όμως βιασύνη, αφού το κοινό παραήταν ζαλισμένο για να καταφύγει σε ασχήμιες. Θυμάμαι ότι η καρδιά μου έκανε "κρακ" και πήγε να σπάσει.

Τρόμαξα λίγο. Έχω ζήσει πολλά στα γήπεδα του μπάσκετ, αλλά εκείνα τα δευτερόλεπτα στο Φάληρο ισοδυναμούν με την πιο σκληρή δοκιμασία του οργανισμού.

Δεν μου έφταιγε φυσικά ο Πέτζα ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε ο Ολυμπιακός. Άλλου είδους σαράκι μου έτρωγε τα σωθικά. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα του αγώνα. Με ενδιέφερε να αντέξω. Άγγιζα τα όριά μου αλλά δεν το καταλάβαινα ούτε το περίμενα. Υπάρχουν στιγμές που κάνουν τον άνθρωπο εύθραυστο και τον λυγίζουν.

Ισως έπρεπε να ζητήσω εξαίρεση και ρεπό. Προτίμησα να μη το κάνω. "Η δουλειά θα με βοηθήσει να ξεχαστώ", είπα στον εαυτό μου και στα αφεντικά μου.

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα και της τηλεοπτικής μετάδοσης, κάποιοι φανατικοί πλησίασαν την κερκίδα του Τύπου για να βγάλουν το άχτι τους στους δημοσιογράφους, πιστοί στο πατροπαράδοτο έθιμο.

Ένας από αυτούς προφανώς είχε διαβάσει το ευγενικό πένθιμο μονόστηλο που έγραψαν την ίδια μέρα οι συνάδελφοί μου στην Ελευθεροτυπία. "Θα έρθω κάτω και θα σου στείλω να πας να βρεις τον πατέρα σου", μου φώναξε τα συλλυπητήριά του από το πάνω διάζωμα.

Ευτυχώς, δεν πραγματοποίησε την απειλή του. Ευτυχώς για τον ίδιο. Τη θυμάμαι ακόμη τη φάτσα του. Έμοιαζε με πίθηκο, αλλά αυτός ο παραλληλισμός μάλλον αδικεί τους πιθήκους.

Ελπίζω να μην είναι πολύ ενοχλητικός ο προσωπικός τόνος αυτού του σημειώματος. Αυτό θα μου φέρνει πάντοτε στο νου η καριέρα του Πέτζα Στογιάκοβιτς, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κατόρθωμά του στον ΠΑΟΚ, στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας, στο ΝΒΑ. Μία νύχτα βαθιάς θλίψης, ακραίας συγκίνησης, βασανιστικής δοκιμασίας.

Ο σχολιαστής του μπάσκετ ζει για να περιγράφει τέτοιους αγώνες, αλλά ο απλός άνθρωπος εύχεται να μη του τύχουν ποτέ τέτοια βασανιστήρια.