Πέντε υπέροχοι μεταξύ ίσων

*******************
To έτος που έφυγε, διόλου σωτήριον κατά τα λοιπά, ήταν η χρονιά του Έλληνα μπασκετμπολίστα, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής. Δυσκολεύεται να εντοπίσει κανείς πρωτοκλασάτο παίκτη που να πέρασε το 2011 αγκομαχώντας ή σκουντουφλώντας.

Τα προβλήματα που ορισμένοι αντιμετώπισαν (Μπουρούσης, Σχορτσανίτης) δημιουργήθηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων. Ακόμα και κάποιοι που ένιωσαν την επίθεση του πανδαμάτορα (Παπαλουκάς) παρηγορήθηκαν με πλουσιοπάροχα συμβόλαια.

Ορισμένοι (Ζήσης) χρησιμοποίησαν ως εφαλτήριο την Εθνική ομάδα. Άλλοι (Διαμαντίδης) αφιέρωσαν όλο τους το είναι στην ομάδα που τους υπογράφει τις επιταγές. Μερικοί (Φώτσης, Ν.Καλάθης) διέπρεψαν σε διπλό μέτωπο.

Κάποιοι (Βασιλειάδης, Πρίντεζης, Παπαδόπουλος) επέστρεψαν στο προσκήνιο πάνω που κοντεύαμε να τους ξεχάσουμε, άλλοι (Μπράμος) εμφανίστηκαν στο παλκοσένικο για πρώτη φορά.

Υπήρξαν εκείνοι (Σπανούλης) που σήκωσαν στην πλάτη τους υπέρμετρα βάρη, αλλά και αυτοί (Καϊμακόγλου, Βουγιούκας, Κουφός) που ανέβηκαν στο επόμενο σκαλοπάτι.

Οι μικροί (Κ.Παπανικολάου, Κατσίβελης, Σλούκας, Γιαννόπουλος, Μάντζαρης, Γιάνκοβιτς) έγιναν άνδρες, ενώ οι παλιοσειρές (Ντικούδης, Τσαλδάρης, Ταπούτος, Κακιούζης, Kόμματος, Γκαγκαλούδης) αντέχουν ακόμη.

Πολλοί (Μαυροειδής, Ξανθόπουλος, Γλυνιαδάκης, Χαραλαμπίδης, Τσάμης, Χαρίσης) υπενθύμισαν την αξία ενός ικανού ρολίστα ή (Π.Καλάθης, Μαυροκεφαλίδης) απέκτησαν γαλόνια.

Οι άτυχοι (Περπέρογλου, Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής) ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες και κάποιοι απόμαχοι (Δ.Παπανικολάου) έχουν ακόμη μπάσκετ μέσα τους.

Ο Έλληνας μπασκετμπολίστας είναι εδώ και ετοιμάζεται να κατακτήσει τον κόσμο. Η Ευρωλίγκα μιλάει ελληνικά με έξι διαφορετικές διαλέκτους, ενώ το δέλεαρ της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες υποχρεώνει τους διεθνείς σε εντατικά μαθήματα ισπανικών με λατινοαμερικανική προφορά.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να φτιάξει κάποιος την κορυφαία πεντάδα της "χρονιάς του Έλληνα μπασκετμπολίστα". Είναι πολύ περισσότεροι από πέντε εκείνοι που δικαιούνται την εύφημο μνεία. Το προσωπικό μου "Τop-5" για το 2011 αποτελείται από τρεις ξενιτεμένους και τους δύο ακρογωνιαίους λίθους του ευρωπρωταθλητή. Και είναι τόσο δυνατό, ώστε δεν χώρεσε καν το Βασίλη Σπανούλη. Η χρονιά του "Μπίλι" μπορεί να είναι το 2012, όχι τόσο με τον Ολυμπιακό όσο με τα γαλανόλευκα της Εθνικής ομάδας:

Νο.5: Νίκος Ζήσης. Κράτησε όρθια την αποψιλωμένη από πείρα και ταλέντο Εθνική ομάδα, της οποίας παραμένει πιστός στρατιώτης και ισχυρό στήριγμα. Οδήγησε τη Σιένα στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας και έγινε πυξίδα της το Δεκέμβριο όταν χτύπησε ξανά ο ΜακΚάλεμπ. Ο Ηλίας Ζούρος είπε ότι ο Ζήσης είναι το όνειρο του προπονητή.

Νο.4: Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Βρήκε απάνεμο λιμάνι στο Τελ Αβίβ, ξόρκισε τους προσωπικούς του δαίμονες και κατάπιε ζωντανό όποιον βρήκε μπροστά του. Η Μακάμπι έφτασε ως τον τελικό της Ευρωλίγκας σκαρφαλωμένη στις πλάτες του "Σόφο". Τα καλοκαιρινά ήξεις-αφίξεις που τον άφησαν έξω από την Εθνική ομάδα ήταν η μοναδική μουντζούρα.

Νο.3: Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο άνθρωπος-ορχήστρα του Παναθηναϊκού ήταν το Α, το Ω και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα στην πορεία των "πρασίνων" προς την ευρωπαϊκή κορυφή και τον εγχώριο τίτλο. Το επίμονο "όχι" στην Εθνική του αφαιρεί πόντους, αλλά συνοδεύεται από βροντερό "ναι" σε όποια άλλη πρόκληση εμφανίζεται στο διάβα του.

No.2: Αντώνης Φώτσης. Το 2011 ήταν η χρονιά της δικαίωσής του. Τις καταπληκτικές εμφανίσεις του στην Ευρωλίγκα ακολούθησε το προσωπικό ρεσιτάλ στους τελικούς της Α1 και η αρχηγική παρουσία στο Ευρωμπάσκετ. Οι ισχνές αγελάδες τον ανάγκασαν να ξενιτευτεί ξανά, αλλά η πληθωρική του απόδοση τού χάρισε πάνδημη αναγνώριση.

Νο.1: Νικ Καλάθης. Η εκτόξευσή του θυμίζει μετεωρίτη. Ο άβουλος αναπληρωματικός του 2010 έγινε σταρ μέσα σε 7-8 μήνες, με αφετηρία τους αγώνες με τη Μπαρτσελόνα και κατακλείδα την παρουσία του στη Λιθουανία. Αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς στον Παναθηναϊκό και την Εθνική, ενώ λοξοκοιτάζει προς το ΝΒΑ. Ο νέος Νικ του ελληνικού μπάσκετ δεν ήταν ο κορυφαίος όλων μέσα στο 2011, αλλά έγινε, κατά την ταπεινή γνώμη μου, πρόσωπο της χρονιάς!