Η σιωπή που ξεκουφαίνει!

Δεν πρόκειται να πω ψέματα ούτε να επιστρατεύσω διπλωματία. Η ήττα του Ολυμπιακού στην Πόλη με στενοχώρησε όσο λίγες ελληνικής ομάδας στο εξωτερικό.

Ισως επειδή την έζησα από κοντά, ίσως επειδή μου άρεσε η προσπάθεια των «ερυθρολεύκων» να γυρίσουν το παιχνίδι από το -14 της ανάπαυλας (και του 28^ου λεπτού), ίσως επειδή ήταν απολαυστική η στιγμή της απόλυτης σιγής στο «Αμπντί Ιπεκτσί» όταν ο Κώστας Σλούκας ισοφάρισε με τρίποντο από 20 μέτρα στο τέλος της κανονικής διάρκειας.

Αποκλείεται να μην το έχει ονειρευτεί, τέτοιο ενσταντανέ. Από τέτοιες μύχιες επιθυμίες γεννιούνται οι μπασκετμπολίστες. Κάποιος Σάσα Τζόρτζεβιτς έκανε το παιδικό του όραμα του πραγματικότητα κάποτε, στο ίδιο γήπεδο, σχεδόν από το ίδιο σημείο απ'όπου εκτόξευσε τον πύραυλό του ο Σλούκας...

Eχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές τη φράση «εκκωφαντική σιωπή», αλλά απόψε την έζησα στο μεδούλι μου. Πέρα από τις ζητωκραυγές 30 ντυμένων στα κόκκινα ανθρώπων, δεν ακουγόταν το παραμικρό στην αρένα των 15.000 ανθρώπων.

Ούτε καν κατάρες.

Το σοκ θα πρέπει να ήταν απίστευτο. Τη μία στιγμή ετοίμαζαν ουρανομήκη ζητωκραυγή και την επόμενη …μούγγα! Σαν κάποιος να πάτησε το πλήκτρο «mute» στην τηλεόραση.

Τι να το κάνεις, όμως;Παρά την ηρωική του αντεπίθεση, ο Ολυμπιακός έχασε το ματσάκι και άφησε στο παρκέ πολλές από τις ελπίδες του για συμμετοχή στο «Top-16».

Θα παίξει τα ρέστα του σε λίγες μέρες, όταν επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη για να αναμετρηθεί με την Έφες. Χωρίς να πετύχει διπλό, δεν πρόκειται να προκριθεί. Η Μόσχα δεν προσφέρεται για τέτοια ανδραγαθήματα.

Θα αισθανόταν φυσικά πολύ πιο αισιόδοξος ο Ολυμπιακός, εάν είχε τρόπο να κερδίζει αγώνες που κρίνονται στο νήμα: Βιτόρια, Καντού, τώρα Κωνσταντινούπολη.

Ο Σπανούλης είναι το δυνατό του χαρτί σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόζονται δίχως χρονοτριβή πάνω του, όπως έκαναν στην τελευταία φάση της παράτασης, απαγορεύοντας το «pick’n’roll» που σχεδίασε ο Ίβκοβιτς.

Άλλον παίκτη γαλουχημένο με νοοτροπία πρωταγωνιστή δεν έχει ο φετινός Ολυμπιακός. Θα ήταν άδικο να περιμένουμε δεύτερο θαύμα από τον άβγαλτο Σλούκα ή νικητήριο καλάθι πυρός και σιδήρου από τον Γκετσέβιτσιους.

Εδώ δεν μπόρεσε χθες ολόκληρος Φώτσης…

Η συνεισφορά του ελληνικού μπάσκετ στο διήμερο πένθους για το θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ήταν μία διπλή δόση γκραν-γκινιόλ.

Τρόμος πάνω απ’την πόλη την Τετάρτη, τρόμος πάνω απ’την Πόλη την Πέμπτη. Δύο θρίλερ, δύο ήττες. Η 2^η αγωνιστική του Τop-16 άφησε τις ομάδες μας ματωμένες στο καναβάτσο και σκόρπισε μελαγχολία σε όλους, πλην των ίδιων των οπαδών.

Αυτοί ηδονίζονται περισσότερο από μία ήττα του μισητού εχθρού, παρά από μία νίκη της δικής τους ομάδας. Μία γρήγορη ματιά στα σχόλια που δημοσιεύονται εδώ και αλλού αρκεί για να υποστηρίξει τον αφορισμό. Δύο βράδια σερί, το χάχανο πέφτει σύννεφο.

Η πόρτα της Ευρώπης ετοιμάζεται να κλείσει στα μούτρα των «ερυθρολεύκων», για τους οποίους η συμμετοχή στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας ήταν απαράβατος κανόνας τα προηγούμενα χρόνια. Πρόκειται, φυσικά, για πισωγύρισμα ολκής.

Αλλά πόσοι ενδιαφέρονται στο λιμάνι για το μπάσκετ, όσο ο Ολυμπιακός χάνει τα πρωταθλήματα από τον «αιώνιο αντίπαλο»; Υποψιάζομαι ότι το αποψινό της παιχνίδι το παρακολούθησαν με θέρμη περισσότεροι «πράσινοι» παρά «κόκκινοι». Ειδικά όταν ήταν στο +14 υπέρ των Τούρκων.

Το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη δεν μου επέτρεψε να παρακολουθήσω το θρίλερ της Τετάρτης. Βέβαιος για τη νίκη του Παναθηναϊκού, δεν έψαξα καν να βρω εικόνα του αγώνα στο διαδίκτυο. Ούτε ρώτησα έγκαιρα για το αποτέλεσμα.

Κάπου ανάμεσα στο παρ’ολίγον νικητήριο σουτ του Αντώνη Φώτση, στα πανηγύρια της Λίβερπουλ και στην κλωτσοπατινάδα του σπανιόλικου «clasico», έφτασε το μαντάτο από την Αθήνα: «Ηuge road win for Unics», πανηγύριζε αμερικανιστί η ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

«Χιουτζ», δεν θα πει τίποτε. Ούτε στο πιο παράτολμο όνειρό τους δεν θα έβλεπαν τα ρωσάκια απόδραση από το λημέρι του πρωταθλητή Ευρώπης.

Ναι, ο Παναθηναϊκός έχασε από μία ομάδα που, στο γυμνό μάτι, μοιάζει με μικτή ξυπόλυτων, αλλοίθωρων και πλατύποδων. Οι διθύραμβοι της προηγούμενης εβδομάδας ακούγονται τώρα κούφιοι, αλλά το μπάσκετ έχει έναν μαγικό τρόπο να βγάζει στον αφρό την ομάδα που ξέρει να εμφανίζεται προσηλωμένη στην αποστολή της και να ξεπερνάει το θεωρητικό άθροισμα των δυνάμεών της.

Οι βιαστικοί θα πουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ομάδα για να επαναλάβει το περυσινό θαύμα, αλλά οι ψύχραιμοι θα υπενθυμίσουν το περυσινό του πάθημα απέναντι στη Λιέτουβος Ρίτας.

Για καλή του τύχη, έπεσε φέτος σε Όμιλο που του επιτρέπει να σημαδέψει όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες. Εάν σήμερα στοιχηματίσω ότι θα τον τελειώσει με ρεκόρ 5-1, πόσοι θα βρεθούν να με κοντράρουν;

Οσο για το «clasico», που καθήλωσε στις οθόνες τη μισή Αθήνα και τη μισή Κωνσταντινούπολη, είμαι μάλλον ο μοναδικός φίλαθλος που το προσπερνάει αβασάνιστα, παρά το εξωγήινο για τα δικά μας μάτια ποδόσφαιρο που παίζουν Μπαρτσελόνα και Ρεάλ.

Με όλους αυτούς τους θεατρινισμούς, τις διαμαρτυρίες, τη διαιτητολαγνεία, τα ύπουλα χτυπήματα και τα καραγκιοζιλίκια, το κοκτέιλ ισπανικής μολότοφ μου θυμίζει ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Με το συμπάθιο κιόλας!

Είδα κι εγώ τηλεοπτικό “clasico” αυτό το διήμερο στην Πόλη πέρα από το συναρπαστικό μπάσκετ, αλλά ήταν …τένις: Ναδάλ-Φέντερερ από τη Μελβούρνη.