Ακροβατικά στη ζούγκλα

Το μονοπάτι στο οποίο καλείται να ακροβατήσει η Εθνική μας για να διαβεί τις πύλες του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου είναι δύσβατο και γεμάτο με κακοτοπιές. Σαν τις τροπικές ζούγκλες της Βενεζουέλα ή τους παγωμένους δρόμους της Λιθουανίας...

Το ισχυρό Πουέρτο Ρίκο και η άγνωστη Ιορδανία είναι οι παρτενέρ της στον Α' Ομιλο του Προολυμπιακού τουρνουά, ενώ μία από τις Λιθουανία, Βενεζουέλα, Νιγηρία θα είναι η αντίπαλός της στον προημιτελικό, μία αναμέτρηση νοκ-άουτ δίχως αύριο για τον ηττημένο.

Εφ'όσον η Εθνική προκριθεί στα ημιτελικά, θα χρειαστεί μία νίκη σε δύο αγώνες απέναντι στις ομάδες της "απέναντι" αγκύλης (Ρωσία, FYROM, Δομινικανή Δημοκρατία, Νέα Ζηλανδία κλπ.). Εκεί, υπάρχει περιθώριο για ένα λάθος, όπως και στον α' γύρο, απ'όπου προκρίνονται 2 στους 2. Στα προημιτελικά, όμως, όχι. Όποιος χάσει, μπαίνει περίλυπος στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Με άλλα λόγια, η Εθνική θα ρίξει την πρώτη πραγματικά κρίσιμη ζαριά της απέναντι στην ισχυρή Λιθουανία ή τη γηπεδούχο Βενεζουέλα, που θα έχει τη συμπαράσταση 10.000 θεατών στο "Πολύεδρο" του Καράκας. Θα είναι μία βραδιά γεμάτη άγχος και αγωνία, η Παρασκευή 6 Ιουλίου στη βυθισμένη στην εγκληματικότητα μεγαλούπολη της Νότιας Αμερικής.

Οι Λιθουανοί ελπίζουν να παρατάξουν σχεδόν πλήρη ομάδα με την επιστροφή του Κλέιζα δίπλα στον πυρήνα που θριάμβευσε στο Παγκόσμιο αλλά απέτυχε παταγωδώς στο Ευρωμπάσκετ, ενώ η σκληροτράχηλη αλλά άτεχνη Βενεζουέλα θα δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στους δικούς μας, με τις ευλογίες του ...Τσάβες. Ο πολυτάλαντος Γκρέιβις Βάσκες είναι ο εκλεκτός εκπρόσωπός της στο ΝΒΑ.

Προτιμότερο όμως το κονταροχτύπημα με τη Βενεζουέλα σε νοκ-άουτ αναμέτρηση, παρά με τις άλλες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής (Πουέρτο Ρίκο ή Δομινικανή Δημοκρατία). Πιο ευάλωτη η απρόσωπη Λιθουανία, παρά η καλοστημένη Ρωσία του Κιριλένκο. Το ιδανικό σενάριο θα είναι να βρει η ελληνική ομάδα απέναντί της τη Νιγηρία στον προημιτελικό και, ει δυνατόν, τους Σκοπιανούς στα ημιτελικά.

Αλλά ούτε αυτά τα ζευγαρώματα φέρνουν εγγυημένη επιτυχία. Εγγυημένη θα είναι η επιτυχία εάν η Εθνική μας εμφανιστεί στο Καράκας πλήρης και παίξει το μπάσκετ που μπορεί.

Θα είναι πλήρης; Θα παίξει το μπάσκετ που μπορεί; Aπομένει να δούμε ποιοί θα τη στελεχώσουν το καλοκαίρι και πόσες δυνάμεις θα έχουν ώστε να κρατήσουν και πάλι ψηλά τη σημαία...

Υποτίθεται ότι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου αποτελεί ξεχωριστό δέλεαρ, ιδίως για όσους έχασαν το ραντεβού του Πεκίνου ή και της Αθήνας. Ο Φώτσης και ο Ζήσης έχουν ήδη από δύο Ολυμπιακές συμμετοχές στο παλμαρέ τους, ενώ οι Σχορτσανίτης, Σπανούλης, Μπουρούσης από μία.

Εάν η Εθνική είχε εξασφαλίσει τη χωρίς αγώνες συμμετοχή της στο Λονδίνο, θα σας έδινα αρκετά ακλόνητα στάνταρ και θα θεωρούσα πιθανή ακόμα και την επιστροφή του Δημήτρη Διαμαντίδη. Όμως, το βεβαρημένο πρόγραμμα του ερχόμενου καλοκαιριού αλλοιώνει τα δεδομένα.

Οσοι αγωνιστούν στο Προολυμπιακό και στο Ολυμπιακό τουρνουά, Έλληνες και μη, έχουν μπροστά τους (δύο υπερατλαντικά ταξίδια, άφθονο τζετ-λαγκ και κυρίως) έναν αγωνιστικό γολγοθά περίπου 60 ημερών, από την αρχή της -όποιας- προετοιμασίας μέχρι τη μέρα που θα σβήσει η Φλόγα. Διακοπές της προκοπής δεν θα κάνουν ούτε πριν ούτε μετά.

Εφ'όσον μάλιστα η Σιένα με το Μιλάνο αναμετρηθούν στους τελικούς του ιταλικού πρωταθλήματος, το "arrivederci" των Νίκου Ζήση, Αντώνη Φώτση, Γιάννη Μπουρούση θα συμπέσει λίγο πολύ με την έναρξη των προπονήσεων των υπολοίπων στο Καρπενήσι. Το ίδιο θα ισχύσει για τους Κωστή Βασιλειάδη και Δημήτρη Μαυροειδή, εάν η Μπιλμπάο επαναλάβει τα περυσινά της θαύματα στην Ισπανία.

Οι παραπάνω παίκτες απαρτίζουν τα 5/12 της ομάδας που χειροκροτήθηκε πέρυσι στη Λιθουανία, πάει να πει ότι τρέχουν ασταμάτητα από τον περασμένο Ιούλιο. Είναι βέβαιο ότι θα τύχουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από τον Ηλία Ζούρο και την Ομοσπονδία. Ελπίζω να αντέξουν.

Από τους παίκτες που έχασαν το Ευρωμπάσκετ 2011 λόγω τραυματισμών και άλλων αστάθμητων παραγόντων, οι τρεις βασικοί πιστεύεται ότι θα επανακάμψουν δριμύτεροι. Ο Βασίλης Σπανούλης θα είναι και πάλι το αφεντικό της ομάδας όπως το 2009 στην Πολωνία, ο Στράτος Περπέρογλου δείχνει να ξεπερνάει αβρόχοις ποσί την περιπέτειά του, ενώ ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης θα γεμίσει τις δύο ρακέτες.

Ο τελευταίος, πάντως (ακούγεται ότι) σκέφτεται να κάνει μικροεπέμβαση στο γόνατο στο τέλος της περιόδου. Η ΕΟΚ διαδίδει ότι είναι ευπρόσδεκτος στην ομάδα, παρά την περυσινή "λιποταξία". Η έγγραφη "συγγνώμη" του προκάλεσε αυτό το κύμα επιείκιας.

Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης θεωρείται προς το παρόν persona non grata, αλλά δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε γίνεται να υιοθετηθούν στην περίπτωσή του μέτρα και σταθμά εντελώς αντίθετα με αυτά του "Σόφο", εφ'όσον μάλιστα δηλώνει μεταμελημένος.

Οι περισσότεροι από τους διεθνείς που πρωτόπαιξαν πέρυσι σε μεγάλη διοργάνωση με τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών αισθάνονται έκτοτε δύο πήχες ψηλότεροι.

Ο Κωστής Βασιλειάδης έγινε άλλος άνθρωπος, το ίδιο και ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Ο Κώστας Σλούκας κερδίζει με το σπαθί του μία θέση στο φιλόδοξο Ολυμπιακό, δίπλα στον πενταδάτο Κώστα Παπανικολάου, αλλά και στο Βαγγέλη Μάντζαρη. Ο Μάικ Μπράμος παίζει πολύ καλά στην Ισπανία. Ο, επιλαχών πέρυσι, Κώστας Χαραλαμπίδης μπορεί να βγει ακόμα και MVP στη φετινή Α1.

Ο Νικ Καλάθης είναι πλέον έτοιμος για μεγάλα πράγματα, ενώ ο Κώστας Καϊμακόγλου δίνει άλλη διάσταση στο κλισέ "ρολίστας πολυτελείας". Ο Κώστας Κουφός δουλεύει σκληρά στην Αμερική και πραγματοποιεί βήματα προόδου. Ο Ιαν Βουγιούκας θα διεκδικήσει με αξιώσεις τη θέση που πέρυσι έχασε από το Δημήτρη Μαυροειδή, ενώ ο Γιώργος Πρίντεζης βρίσκεται σε τροχιά θεαματικής εκτόξευσης.

Το μπόι και η πείρα του Ανδρέα Γλυνιαδάκη τον καθιστούν υπολογίσιμο, ενώ ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι έτοιμος να ξαναπατήσει το παρκέ. Ο Άγγελος Τσάμης δικαιούται μία ευκαιρία, μολονότι ξεπέρασε το φράγμα των 30 ετών. Οταν υπάρχει η φλόγα, δεν έχει σημασία η ηλικία.

Οι άσοι που αναφέρθηκαν (και ελπίζω να μη ξέχασα κάποιον) σχηματίζουν ήδη έναν πυρήνα 20-25 παικτών, ικανών να στελεχώσουν όχι μία, αλλά δύο φιλόδοξες δωδεκάδες. Θεωρητικά, μπορούμε να κατεβάσουμε άλλη (καλή) Εθνική στο Προολυμπιακό και άλλη στο Λονδίνο!

Μάλιστα αυτό το άθροισμα προκύπτει χωρίς να βγάλουμε από το ψυγείο τους απόμαχους Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Τσαρτσαρή, χωρίς να υπολογίσουμε ετοιμοπόλεμους βετεράνους όπως οι Ντικούδης, Πελεκάνος, Ταπούτος, Κακιούζης, Κόμματος, Καλαμπόκης, Τσαλδάρης, Παπαμακάριος, Μπατής, Γκαγκαλούδης, χωρίς να επιστρατεύσουμε παίκτες που φτιάχνουν χαρακτήρα μέσα από τις προπονήσεις του Ομπράντοβιτς (Κυρίτσης, Πατ Καλάθης) και χωρίς να βγάζουμε πρόωρα στη σκηνή φερέλπιδες πιτσιρικάδες όπως οι Γιαννόπουλος, Κατσίβελης, Μπόγρης, Μαυραειδής, Γιάνκοβιτς.

Εάν σκεπάσει και όλους αυτούς η κουβέρτα, οι δυνάμει υποψήφιοι για μία γαλανόλευκη φανέλα θα ξεπεράσουν τους 40, ζωή νά'χουν. Όχι ότι θα πάθαινε καμιά ανεπανόρθωτη νίλα η ομάδα αν λ.χ. συμπλήρωνε τη δωδεκάδα της ο Βεργίνης ή ο Μπάρλος ή ο Χαρίσης...

Μέσα στα μύρια προβλήματά του, το πρωτάθλημα της Α1 εξελίσσεται σε λαμπρόν πεδίο δόξης για τους ντόπιους παίκτες, φυτώριο για τους νεώτερους και βιτρίνα, θαμπή έστω, για τους φτασμένους.

Δικαίως αισθάνεται αισιόδοξος ο Ζούρος. Η πορεία της Εθνικής στο περυσινό Ευρωμπάσκετ απέδειξε ότι ο Έλληνας μπασκετμπολίστας φέρει στο dna του όλα όσα απαιτούνται για να τον τοποθετήσουν στην κορυφογραμμή: καλή τεχνική, αίσθηση του παιχνιδιού, αφοσίωση στην τακτική, υψηλό βαθμό ετοιμότητας, αυταπάρνηση, ομαδικό πνεύμα, πάθος, ευψυχία, αυτοπεποίθηση, χαρακτήρα, ήθος.

Πόσες ομάδες θα κατόρθωναν να μείνουν όρθιες και αισιόδοξες μετά από την ήττα-σοκ από τη FYROM; Η Εθνική μας το κατόρθωσε κυριολεκτικά εν μία νυκτί.

Η "επίσημη αγαπημένη" παραμένει σημαιοφόρος του ελληνικού αθλητισμού και υπόσχεται στιγμές υπερηφάνειας στο δυσοίωνο καλοκαίρι που έρχεται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ξέρετε, η υπερηφάνεια δεν έχει ως μοναδική πηγή τις νίκες.