Η εκδίκηση του νοικοκύρη

H πρώτη του κλέφτη ήταν στη Βιτόρια, με το καλάθι του Πριχιόνι στην εκπνοή. Η δεύτερη στο Καντού, με την τάπα του Σερμαντίνι στο Χάινς. Η τρίτη στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Σλούκας αστόχησε στο σουτ της τελευταίας στιγμής.

Όμως, οι θεοί του μπάσκετ αγαπάνε και το νοικοκύρη. Εάν ο Ολυμπιακός προκριθεί στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας, που μάλλον θα προκριθεί, το οφείλει στη νοικοκυροσύνη του. Όταν ομάδες σαν την Εφές προσπαθούσαν να ξεκλειδώσουν την πόρτα του σαλονιού με κολλαριστά χαρτονομίσματα, ο ίδιος πόνταρε στη συνταγή του προπονητή, ώσπου βρέθηκαν τα σωστά κομμάτια για να συμπληρωθεί το παζλ.

Ο Ίβκοβιτς έμαθε από τα λάθη του, όπως και ο υπόλοιπος Ολυμπιακός. «Η πείρα είναι ένα καθημερινό στοίχημα που ελπίζουμε τελικά να μας βγάλει στον αφρό», έλεγε μες στο χειμώνα ο Βαγγέλης Αγγέλου.

Η ανταμοιβή των «κόκκινων» θα είναι, εκτός απροόπτου, μία θέση στα προημιτελικά, απέναντι στη Σιένα. Στη χειρότερη περίπτωση, θα φτάσει εκεί όπου έφτασε και η περυσινή, χρυσοποίκιλτη «βερσιόν» της ομάδας.

Τα ερωτηματικά που βασάνιζαν τον Ολυμπιακό το τελευταίο δίμηνο του 2011 ήταν πολλά, αλλά το αμείλικτο, το οδυνηρό, ήταν ένα: «Μπορεί να πάρει η ομάδα ένα μεγάλο ματς χωρίς να πλησιάσει στο άριστα ο Σπανούλης;» Όχι, απαντούσαν δίκαιοι και άδικοι. «Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του ενός».

Τα τελευταία «όχι» αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία απόψε στην Κωνσταντινούπολη. Η Εφές υποκλίθηκε όχι στο Σπανούλη (ο οποίος πέτυχε 8 πόντους και υπέπεσε σε 6 λάθη), αλλά στους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού.

Η Εφές δεν προηγήθηκε ούτε μία φορά στο παιχνίδι. Το +11 των «ερυθρολεύκων» έμοιαζε με εχέγγυο νίκης 2,5 λεπτά πριν το τέλος, αλλά ακολούθησε απόπειρα αυτοκτονίας, παρ’ολίγον επιτυχημένης.

Η επιλογή των Τούρκων να υποπέσουν σε φάουλ αντί να παίξουν μία καθαρή άμυνα χάρισε στον Σλούκα τους 2 πόντους της νίκης. Θα ξεπερνούσε την απογοήτευση ο Ολυμπιακός στο συμπληρωματικό πεντάλεπτο, μακριά μάλιστα από το κοινό του; Μάλλον όχι.

Ο Ολυμπιακός έγινε πλέον μία άλλη ομάδα, ποτισμένη με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Το οφείλει στους δύο στρατιώτες που φόρεσαν στολή το τελευταίο δίμηνο και κέρδισαν τα γαλόνια τους πάνω στο παρκέ.

Ο Τζόι Ντόρσεϊ απέδειξε ότι το ΝΒΑ βγάζει και ικανότατους αμυντικούς. Έδωσε στον Ολυμπιακό τον μπλοκέρ που του έλειπε, γέμισε τις ρακέτες, έμαθε και να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες του στην επίθεση. Στην Κάχα Λαμποράλ, έμοιαζε με λαθρεπιβάτη. Αλλά ο Ίβκοβιτς δεν είναι Ιβάνοβιτς.

Μέγας προπονητής ο «Ντούντα», αλλά έχει και τις εμμονές του. Για καλή τύχη του Ολυμπιακού, ο Κώστας Σλούκας δεν είναι από εκείνους που πτοούνται εύκολα.

Μολονότι θαμμένος στον πάγκο του Ολυμπιακού, άρπαξε με τα νύχια τις ευκαιρίες που βρήκε στο δρόμο του και έγινε ένας θαυμάσιος, αξιόπιστος, θαρραλέος, αποτελεσματικός σε όλους τους τομείς, «comboguard». Οι εύστοχες βολές που διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα ήταν άλλο ένα φτερό στο καπέλο του. Είπαμε, είναι αντράκι. Η Εθνική Ανδρών τον περιμένει.

Ο Ολυμπιακός βρήκε το δρόμο προς την επιτυχία όταν έβγαλε από την εξίσωση τους παίκτες που του έκαναν ζημιά ή του δημιουργούσαν κενά: Λούκας, Κέσελι, Χάουαρντ.

Ο έμπειρος Λο και ο Σλούκας έφεραν σιγουριά στην περιφέρεια, ο Μάντζαρης προωθήθηκε στο αρχικό σχήμα, ο Παπανικολάου απέκτησε αυξημένες αρμοδιότητες, ο Πρίντεζης πέρασε σε πρώτο πλάνο, ο Ντόρσεϊ έγινε «κόλλα» στα μετόπισθεν, ο Χάινς με τον Γκετσέβιτσιους έγιναν ρολίστες πολυτελείας.

Και ο Σπανούλης ξένοιασε, αφού υπάρχει ζωή και χωρίς τους δικούς του ηρωισμούς. Ο Ολυμπιακός αξίζει το χειροκρότημα των ουδέτερων και την εμπιστοσύνη των οπαδών του. Θα καταδεχθούν να ομολογήσουν το λάθος τους και να τον ανταμείψουν με μία κοσμοπλημμύρα στον αγώνα με τη Γαλατασαράι;

Ξέχασα, όμως. Προηγείται το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα. Ποια Ευρωλίγκα και κουραφέξαλα, τώρα…