Οταν λέμε όλοι, εννοούμε...

Οι τηλεοπτικοί αθλητικοί μαραθώνιοι του τελευταίου επταημέρου ήταν όλοι απολαυστικοί. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.

Εκτός από αυτούς που φοράνε καλσόν. Εκτός από τον ασθενή και όσους έχουν δουλειά. Εκτός από αυτούς που φοράνε κουκούλες. Ολοι, εκτός από τους κλέφτες. Και από τους ψεύτες.

Οι ψεύτες ξέρετε δα ποιοι είναι. Είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η ΕΡΤ έφερε πρώτη το Τσάμπιονς Ληγκ στα σπίτια μας - ενώ το πρωτοέδειξε το Μέγκα, με τους αγώνες του ΠΑΟ στην πειραματική κιόλας διοργάνωση του 1991-92. Είναι εκείνοι που καμαρώνουν για τις μεταδόσεις υψηλής ευκρίνειας – ενώ τις ξεκίνησε η Nova, η οποία εγκαινίασε στο μεταξύ και το 3D. Είναι εκείνοι που υπονοούν ότι αποτελούν μοναδική διέξοδο για να βλέπουμε το προϊόν σε ελεύθερο σήμα – ενώ το διεκδικούσαν άλλα τρία ανοιχτά κανάλια.

Είναι οι θρασύτατοι που λένε ότι η κρατική τηλεόραση μας επιστρέφει τις συνδρομές που υποχρεωτικά τις προσφέρουμε – ενώ τις εξαφανίζει σε μία ανεξέλεγκτη καταβόθρα αναξιοπιστίας, αδιαφάνειας, ευνοιοκρατίας και κερδοσκοπίας…

Το κωμικοτραγικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι εγκαλείται για κακούργημα και ο φουκαράς ο Χατζηγεωργίου. Ελπίζω ότι θα βρει τρόπο να απεμπλακεί από τον εναγκαλισμό με τους άλλους κατηγορούμενους. Και ότι θα το σκεφτεί ώριμα την επόμενη φορά που θα βρει ανοιχτό δρόμο προς δημόσια αξιώματα.

Αν μη τι άλλο, το αθλητικό προϊόν για το οποίο ξοδεύτηκε πακτωλός χρημάτων από το χρεωκοπημένο δημόσιο ήταν αξιόλογο. Και το διπλό πάθημα των αχώνευτων Ισπανών, ανεκτίμητης αξίας για εμάς που έχουμε ζήσει στο πετσί μας την απίστευτη αλαζονεία τους αλλά και την ενοχλητική πλύση εγκεφάλου για τις «ομάδες από άλλο πλανήτη» που φτιάχτηκαν στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη.

Ας πάνε τώρα σ’εκείνον τον άλλο πλανήτη, να παίξουν μικρό τελικό με μακροβούτια, ξιπασιά και θεατρινισμούς. Κάπου εκεί άλλωστε πρέπει να προσγειώθηκε η μπάλα από το πέναλτυ του Σέρχιο Ράμος.

Ναι, ήταν απολαυστικές οι αθλητικές μεταδόσεις της εβδομάδας, με κορωνίδα φυσικά τους δύο ημιτελικούς του Τσάμπιονς Ληγκ. Δεν μιλάω όμως μόνο για αυτούς.

Εδώ και μία εβδομάδα ευχαριστιέμαι με την ψυχή μου τους τελικούς του πρωταθλήματος βόλεϊ, ανάμεσα στον Ηρακλή και το Φοίνικα. Θέαμα υψηλότατου επιπέδου, ατμόσφαιρα αθλητικής γιορτής στη Μίκρα και στη Σύρο , ανατροπές, αγωνία, ήρωες, αντιήρωες, τηλεοπτική παραγωγή διεθνών προδιαγραφών από το συνδρομητικό κανάλι και μία σειρά που θα κριθεί πάνω στο νήμα, απόψε, στο 5^ο παιχνίδι, στη Θεσσαλονίκη. Ο τίτλος θα καταλήξει είτε στη συμπρωτεύουσα είτε στην περιφέρεια.

Υπήρξαν φυσικά και στο βόλεϊ τα αναπόφευκτα κρούσματα νεοελληνικού πολιτισμού: ο βλαμμένος που χτύπησε τον προπονητή του Ηρακλή στην Ερμούπολη, ο μυαλοφυγόδικος που πέταξε μπουλόνια στη Μίκρα. Τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών, όμως, το κλίμα ήταν υπέροχο. Σχεδόν ασύμβατο με τις ελληνικές αναλογίες.

Ειδικά στο νησί, είδα εικόνες βγαλμένες από κάποιον πολιτισμένο τόπο. Παιδάκια στην κερκίδα, κοπέλες, κόσμια συνθήματα, χειροκροτήματα για τον αντίπαλο, ασταμάτητο τραγούδι, αλλά και συνύπαρξη με τους εκδρομείς οπαδούς του φιλοξενούμενου.

Ομολογώ ότι ζήλεψα. «Τέτοιους τελικούς θέλουμε και στο μπάσκετ», σκέφτηκα. Χωρίς καννίβαλους και χωρίς εχθροπραξίες. Χωρίς μίσος, χωρίς ποδοσφαιρόφερτη μπόχα, χωρίς διαιτητολαγνεία και χωρίς ερτίλα.

Όταν βέβαια ξεφύλλισα τις αθλητικές εφημερίδες, υποχρεώθηκα να φιλτράρω μελαγχολικός τον αφορισμό μου. «Τέτοιους τελικούς θέλουμε, αλλά όχι και να γίνονται μονόστηλα». Ελάτε τώρα, παραδεχθείτε το, ούτε εσείς γνωρίζατε ποιες ομάδες διεκδικούν τον τίτλο της Α1 βόλεϊ ή το σκορ των μεταξύ τους αναμετρήσεων.

Αν όμως έπαιζαν Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός; Θα γέμιζε η περιφερειακή σας όραση με μαϊμούδες, λαγούς, τσιμπούκια και πισωκολλητά. Εκτός αν τα έκρυβε όλα ο καπνός από τις κροτίδες και ο αχός από τις βρισιές.

Ήταν απολαυστικά τα αθλητικά βράδια του τελευταία επταημέρου. Με Τσάμπιονς Ληγκ για τους πολλούς και με τελικούς Α1 βόλεϊ για όσους επιμένουν να ψάχνουν και τις μισοφωτισμένες γωνίες του αθλητισμού.

Όλα. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα εκτός από αυτά στα οποία είχα δουλειά.

Εννοώ φυσικά τα πλέι-οφ του μπάσκετ, με τους 500 θεατές στις κερκίδες αχανών γηπέδων, με τη χαώδη διαφορά δυναμικότητας (μεταξύ 1^ου - 4^ου και 2^{ου -} 3^ου, υπενθυμίζω), με την πρασινοκόκκινη κόντρα να δηλητηριάζει υποδόρια τον υδροφόρο ορίζοντα όσο πλησιάζουμε στο Βόσπορο, με τις παλινωδίες του ΕΣΑΚΕ να βραχυκυκλώνουν τα σχέδια των μεγάλων, με τους μικρούς να έχουν έτοιμες τις βαλίτσες των διακοπών.

Ενδέχεται, βεβαίως, να έχει σασπένς σήμερα στη Ρόδο. Ή στη Νέα Σμύρνη. Ακόμα και αν ο αγώνας Πανιωνίου-Ολυμπιακού γίνει ντέρμπι, αυτή η εξέλιξη θα είναι εν μέρει προϊόν της ατιμωρησίας που ναρκοθετεί τις όποιες προσπάθειες για απαλλαγή από το χουλιγκαναριό.

Μία αγωνιστική τιμωρία και 8 ψωροχιλάρικα πρόστιμο, για μάρμαρα που χτύπησαν αθλητές; Το επόμενο βήμα είναι να τους δώσουμε και παράσημο.

Γι’αυτό κι εγώ θα δω πρώτα αγγλικό ποδόσφαιρο και μετά βόλεϊ απόψε. Ελπίζω να μη μου βγάλουν τη γλώσσα κατάμουτρα οι φίλοι του Ηρακλή, με το αρκετά βεβαρημένο μητρώο…