What's up Doc?

Πρώτα απ' όλα -και για να μη μου πει κανείς ότι λειτουργώ με κριτήριο τον υποκειμενισμό- διευκρινίζω από την αρχή ότι στην παραδοσιακή αντιπαράθεση των Σέλτικς με τους Λέικερς ήμουν πάντοτε από την από κει πλευρά: με τους Λιμνάνθρωπους του Μάτζικ, του Τζαμπάρ, του γρήγορου μπάσκετ, της αλεγρίας και του show time, όχι με τους Κέλτες του Μπερντ, του Πέρις και της ανατολικής (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) αντίληψης για το άθλημα...

Αλλά, διάβολε, δεν γίνεται να είσαι φίλος ή "ψώνιο" με το μπάσκετ και να μην υποκλίνεσαι μπροστά στο μεγαλείο της ενδοξότερης ομάδας του ΝΒΑ. Ακόμη κι αν τους αντιπαθείς, οφείλεις να αναγνωρίσεις αφενός την προσφορά τους στο παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι κι αφετέρου την έλξη που ασκούν πάνω από μισό αιώνα σε ολόκληρη την οικουμένη...

Έχω ξαναγράψει πόσο τυχερός νιώθω διότι ο θεός με ευλόγησε και η δουλειά μου με αξίωσε να είμαι κι εγώ εκεί: παρών, δηλαδή, σε μεγάλες μπασκετικές στιγμές, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη, στο μυαλό και στην καρδιά. Ναι, επιμένω για την καρδιά, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις το ζήτημα ξεφεύγει από τη λογική και από την επαγγελματική (δημοσιογραφική) προσέγγιση στα πράγματα και τυλίγεται με τον συναισθηματικό μανδύα του...

Ήμουν κι εγώ εκεί το 1988, αλλά και το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πριν από 24 χρόνια, στο "Palacio de los Deportes" της Μαδρίτης οι Σέλτικς περνούσαν για πρώτη φορά τα σύνορα τους και συμμετείχαν στο δεύτερο McDonald's Open. Εκεί πρωτοείδα από κοντά τον Λάρι Μπερντ και ομολογώ πως ανατρίχιασα, καθότι η δική μου γενιά (οι σημερινοί πενηντάρηδες) μεγαλώσαμε με την πάρτη του και με τον έτερο Καππαδόκη, τον Μάτζικ. Όταν μάλιστα, ένα πρωί στο ξενοδοχείο "Melia Castilla " τον πλησίασα περιδεής και του ζήτησα μια συνέντευξη, φοβόμουν πως θα με διαολοστείλει, αλλά -ω του θαύματος- μου είπε να καθίσω δίπλα του και να μιλήσουμε...

Για καλή μου, που όμως έγινε κακή, τύχη είχα μαζί μου και τη φωτογραφική μηχανή μου που την έδωσα σε έναν σερβιτόρο, αλλά την πάτησα: πάνω στην ταραχή μου έβαλα στη μηχανή ένα ήδη χρησιμοποιημένο (πριν από μερικές μέρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ) φιλμ και η φωτογραφία με τον "χωριάτη από το Φρεντς Λικ" τραβήχτηκε πάνω σε μια άλλη που είχα βγάλει με τον... Μπάμπη Χολίδη, λίγο μετά την απονομή του χάλκινου μεταλλίου στην κατηγορία των 57 κιλών της ελληνορωμαϊκής πόλης!

Τον Οκτώβριο του 1988 είδα -και μετέδωσα στην ΕΡΤ- τους αγώνες των Σέλτικς με την εθνική Γιουγκοσλαβίας (113-85) και τη Ρεάλ Μαδρίτης (111-96) και τώρα που ανατρέχω σε εκείνο το Τουρνουά, αναλογίζομαι πως κάποιοι από τους πρωταγωνιστές έφυγαν γρήγορα από αυτή τη ζωή: ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο Φερνάντο Μαρτίν, ο Ντένις Τζόνσον, ο Ρέτζι Λιούις...

Τότε οι Σέλτικς είχαν αριβάρει στην Ευρώπη κουβαλώντας την απογοήτευση για την ήττα τους στους τελικούς της Ανατολής από τους Πίστονς. Είχαν στεφθεί πρωταθλητές (για τελευταία, όπως έμελλε φορά, μέχρι το 2008) το 1986, ήταν φιναλίστ στους τελικούς του 1987, είχαν προπονητή (αντί του KC Τζόουνς) τον γκριζομάλλη Τζιμ Ρότζερς και παίκτες (εκτός από τον "Larry Legend") τους Μακ Χέιλ, Πέρις, Εηντζ, Τζόνσον, Πάξον, Λιούις και Σο. Πρέπει να πήρα αυτόγραφα απ' όλους, αγόρασα κιόλας ένα t-shirt με το σήμα τους και μια μεγάλη αθλητική τσάντα με τη μασκότ τους (εκείνη την υπέροχη καρικατούρα με το καπέλο και το πούρο) και την έχω ακόμη ως ενθύμιο εκείνης της συναρπαστικής γνωριμίας με τον απόλυτο μύθο του ΝΒΑ.

Από τότε πέρασαν 24 χρόνια και επειδή δεν πετάω ποτέ και τίποτε απ' όσα έχω μαζέψει σε όλη μου την καριέρα, είναι όλα στη θέση τους!

Οι Σέλτικς επέστρεψαν στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 2007 και τότε έπαιξαν δυο ματς προετοιμασίας στη Ρώμη με τους Ράπτορς (89-85) και στο Λονδίνο με τους Τίμπεργουλβς (92-81). Σε αντίθεση με το ταξίδι του '88, η δεύτερη επίσκεψη τους απέβη γούρικη, διότι μετά από οκτώ μήνες ξόρκισαν τα φαντάσματα που τους κατέτρυχαν επί 22 συναπτά έτη και πήραν το (στοιχειωμένο) 17ο πρωτάθλημα τους.

Καλόμαθε, φαίνεται, η γριά στα σύκα και χθες το βράδυ που έπιασα την κουβέντα με τον Γκλεν "Ντοκ" Ρίβερς είπε το αυτονόητο: ελπίζει, λέει, να επαναληφθεί η Ιστορία της σεζόν 2007-08 και οι Σέλτικς να έχουν πάλι την καλή (ευρωπαϊκή) αύρα και να επιστρέψουν στην κορυφή!

Στην κλασική αμερικανική ερώτηση "What's up Doc?" ο παλαίμαχος πόιντ γκαρντ που έχει διαπρέψει ως προπονητής τόσο στο Ορλάντο, όσο και στη Βοστώνη, επιφυλάσσεται να απαντήσει τον Ιούνιο, προσδοκώντας ότι οι Σέλτικς θα μακροημερεύσουν στην post season και θα εκπληρώσουν το περυσινό απωθημένο τους: τη σεζόν 2011-12 έφτασαν στους τελικούς της Ανατολής κόντρα στους Μαϊάμι Χιτ, που ήταν κανονικό σκωτσέζικο ντουζ, διότι βρέθηκαν πίσω με 0-2, πέτυχαν τρεις νίκες στη σειρά, προηγήθηκαν με 3-2, αλλά γνώρισαν δυο συνεχείς ήττες και αποκλείστηκαν. Με το κεφάλι ψηλά, βεβαίως, αλλά με μπόλικο θυμό και ακόμη περισσότερο μίσος για τη... συμμορία του "King James", του "Flash" και του Μπος.

Από τις 4 Σεπτεμβρίου που μαζεύτηκαν στο καμπ, οι Σέλτικς το χουν βάλει αμέτη μουχαμέτη να πάρουν την εκδίκηση τους. Κάποιος άνοιξε στον Ρίβερς την κουβέντα για τους Λέικερς, αλλά αυτός τον χαβά του: "Δεν με νοιάζουν αυτή τη στιγμή οι Λέικερς, διότι το μυαλό μου είναι στο Μαϊάμι. Αυτό που θέλω και το ζητώ καθημερινά από τους παίκτες μου είναι να μισήσουν τους Χιτ και να τους νικήσουν"!

Βάλτε τώρα με το νου σας τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα εάν έκανε μια τέτοια δήλωση (περί μίσους, εννοώ) ο Πεδουλάκης για τον Ολυμπιακό ή ο Μπαρτζώκας για τον Παναθηναϊκό!

Το ευρωπαϊκό ταξίδι του 2007 βοήθησε τους Σέλτικς για να αποκτήσουν ομοιογένεια, και να σφυρηλατήσουν τις διαπροσωπικές σχέσεις τους, διότι συν τοις άλλοις δεν έπιαναν τα κινητά τους και έπρεπε να μιλούν face to face! Εκείνες ήταν οι πρώτες ημέρες της συμβίωσης του Πολ Πιρς, του Κέβιν Γκαρνέτ και του Ρέι Αλεν, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως η περιλάλητη "Big Three"και θριάμβευσαν. Πέντε χρόνια αργότερα η "αγία τριάδα"έχασε τον Αλεν, που μετακόμισε στο Μαιάμι και αποτελεί πλέον "persona non grata" για τους Σέλτικς και ο Ρίβερς ελπίζει πως ο Τζέισον Τέρι θα καταφέρει να χωρέσει στα παπούτσια που άφησε στα αποδυτήρια του Garden ο ακατονόμαστος!

Βεβαίως ο "Jet" δεν είναι χθεσινός, ούτε ρούκουνας! Στέφθηκε πρωταθλητής ως κολεγιόπαιδο το 1997 με την Αριζόνα, το 2011 φόρεσε το δαχτυλίδι του ΝΒΑ με τους Μάβερικς και περπατώντας στα 36 χρόνια του ελπίζει να ευδοκιμήσεις ως ο αντί - Αλεν. Συν τοις άλλοις ο Ρίβερς μπορεί να αισθάνεται πιο ασφαλής, διότι ο Ρόντο ωριμάζει ολοένα και περισσότερο και (όπως ορθότατα σχολίασε χθες ο Σκαριόλο, απαντώντας σε μια υποθετική ερώτηση μου στη συνέντευξη Τύπου), "αυτός είναι ο παίκτης που εάν τον είχαμε, η Αρμάνι Μιλάνο θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο της Ευρωλίγκας"!

Ο Ρόντο μεγάλωσε πολύ στους περυσινούς τελικούς της Ανατολής και υπήρξε το αντίπαλον δέος του Λεμπρόν. "Έχει απίστευτο έλεγχο του κορμιού του και της μπάλας και, επίτρεψε μου να πω, ότι δεν είναι τόσο κακός σουτέρ, όσο νομίζει ο κόσμος" συμπλήρωσε ο Σκαριόλο...

Μετά το στραπάτσο στην Κωνσταντινούπολη, οι Σέλτικς έριξαν μια τριαντάρα στην ομάδα που κάποτε αυτοσυστηνόταν (δια στόματος Νταν Πίτερσον) ως η 24η ομάδα του ΝΒΑ! Ο Ρίβερς φάνηκε ικανοποιημένος όχι τόσο διότι η ομάδα του άλλαξε τσιπ και σημείωσε μια επιβλητική νίκη, αλλά διότι βλέπει να παίρνει σάρκα και οστά το περιβόητο "Celtic play"στο οποίο δεν περισσεύει κανείς: ούτε οι πριμαντόνες Πιρς ("Ο Καράμπουλας του ΝΒΑ", όπως τον αποκάλεσε κάνοντας πλάκα με τον Φώτση ο Γιώργος Τσιάρας), Γκαρνέτ και Ρόντο. Ούτε ο πανέξυπνος και με σπουδαία αίσθηση των πραγμάτων μέσα στο γήπεδο Τέρι. Ούτε ο ρούκι Σάλαντζερ, ο οποίος (κατά τον Doc) παίζει ωριμότερα απ' όσο θα δικαιολογούσε το νεαρόν της ηλικίας του.

Ούτε καν ο Ντάρκο Μίλιτσιτς, ο οποίος προστέθηκε πριν από μερικές μέρες και βλέπει τους Σέλτικς ως μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ στην οποία προσδοκά να εξαγνιστεί για τις αμαρτίες του, που ωστόσο πληρώθηκαν (σε χρήμα) πολύ αδρά. Αμ' το άλλο; Χθες το βράδυ (και τούτο δεν συνέβη τυχαία, αλλά κατόπιν εντολής του Ρίβερς) ο Σέρβος στεκόταν στο high post και σε πολλές περιπτώσεις "έσπαγε" την μπάλα δεξιά και αριστερά αγωνιζόμενος ως point forward!

Last but not least, που λένε και στο χωριό του Ρίβερς: οι Σέλτικς της σεζόν 2012-13 έχουν ένα επί πλέον άρμα μάχης, το οποίο τους έλειψε πολύ πέρυσι και με την επιστροφή του αναβαθμίζει το παιχνίδι τους τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Ο προικισμένος φόργουορντ Τζεφ Γκριν ξαναγύρισε στα γήπεδα, μετά τη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε (και τη λεπτή επέμβαση) με το ανεύρυσμα της αορτής και πέρα από την ανθρώπινη διάσταση, αυτό το come back έχει μεγάλη επίδραση στην αγωνιστική εικόνα των Σέλτικς...

Όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, οι Σέλτικς είναι οι... Σέλτικς. Αφήνω κατά μέρος τα αγωνιστικά ζητήματα που ούτως ή άλλως θα κριθούν εν καιρώ τω δέοντι και επιστρέφω στην αύρα που κουβαλάει αυτή η ομάδα και την εξήγαγε πρώτα στην Τουρκία και εν συνεχεία στην Ιταλία. Εδώ βεβαίως κύλησε ο (βοστωνέζικος) τέντζερης και βρήκε το (μιλανέζικο) καπάκι, διότι η Ολίμπια είναι η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που άνοιξε - από τις αρχές των 80s- παρτίδες με το ΝΒΑ και μάλιστα στέγασε μεγάλες φυσιογνωμίες του: τον Μπιλ Μπράντλει, τον Μπομπ Μακ Αντου, τον Μάικ Ντ' Αντόνι, τον Αντουάν Καρ, τον Τζόε Μπάρι Κάρολ κοκ.

Δεν ξέρω τι συνέβη στην Πόλη με την πάρτη τους, αλλά στο Μιλάνο έγινε χαμός στο λομβαρδικό ίσωμα! Στις εξέδρες οι φίλαθλοι που φορούσαν φανέλες των Σέλτικς ήταν περισσότεροι ακόμη κι από αυτούς που συχνάζουν στο Garden και οι εκδηλώσεις θαυμασμού και λατρείας ξεπέρασαν τα όρια του συναγερμού κι έκαναν τους άνδρες της ομάδας ασφαλείας του ΝΒΑ και τους Ιταλούς αστυνομικούς να βρίσκονται σε διαρκή επαγρύπνηση!

Το έγραψα και παραπάνω: ασκεί τέτοια διαχρονική έλξη και έχει τόσο ειδικό βάρος αυτή η φανέλα, που όποιοι κι αν τη φορούν προκαλούν φρενίτιδα ενθουσιασμού στο κοινό. Σαν τον Μαραντόνα που έκανε τις καρδούλες των αθώων κορασίδων της Νάπολι να σπάνε από τα ερωτικά σκιρτήματα... Σαν ροκ σταρς, που βρίσκονται σε περιοδεί... Σαν ένα reunion των Beatles ή των Rolling Stones... Η -για να το βάλω σε ελληνική τάξη μεγέθους- σαν να τραγουδάει κάπου ο Ρουβάς και να απειλείται η σωματική ακεραιότητα του από τις... Ρουβίτσες, που τον πολιορκούν για να του σκίσουν τα ρούχα και να αρπάξουν ως λάφυρο το βρακί του!