Η βροντή στη ζούγκλα του ΝΒΑ!

Λάθος μέρα και λάθος ώρα διάλεξα να γράψω για το ΝΒΑ, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, αρκεί να μην το παρασύρει κι αυτό και το εξαφανίσει από προσώπου γης ο τυφώνας “Sandy”!

Το εννοώ αυτό περί λάθους timing, διότι (επειδή δεν μου αρέσουν οι αναγγελίες και συν τοις άλλοις είμαι κακός στις προβλέψεις) θα έπρεπε να κάνω υπομονή έως τα ξημερώματα της Τετάρτης για να έχω κι ένα σημείο αναφοράς: και μάλιστα το καλύτερο δυνατό, καθότι με το που ανοίγει η αυλαία της νέας σεζόν εμφανίζονται στη σκηνή δύο από τους κορυφαίους θιάσους οι οποίοι συμετέχουν στο εφετινό πρόγραμμα και μάλιστα έχουν ανανεωμένο ρεπερτόριο και καινούργια μέλη στο casting τους...

Ε, μια βραδιά με Μαϊάμι Χιτ και Μπόστον Σέλτικς (την οποία θα έχω-και το εννοώ-τη χαρά και το προνόμιο να μεταδώσω απόψε στις 02.000 στην τηλεόραση του ΟΤΕ, μαζί με τον Ρήγα Δάρδαλη) δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι που είναι μεγάλα τα μεγέθη τους, οι δυο ομάδες προέρχονται επίσης από την περυσινή κολασμένη σειρά των τελικών της Ανατολής και -σαν να μην έφτανε αυτό- ιντριγκάρονται κιόλας, ένθεν και ένθεν, από την αλλαγή στρατοπέδου του Ρέι Αλεν, οπότε ήρθε κι έδεσε η πρεμιέρα!

Αμ το άλλο; Το τζάμπολ του ΝΒΑ, με επίκεντρο το ντέρμπι στη Φλόριντα, γίνεται ανήμερα της 38ης επετείου από την αλησμόνητη πυγμαχική μονομαχία του Μοχάμεντ Αλι με τον Τζορτζ Φόρμαν στην Κινσάσα του Ζαϊρ, η οποία έμενε στην ιστορία με τον κωδικό “Rumble in the jungle”, κοινώς “βροντή στη ζούγκλα”!

Δεν ξέρω εάν ο Ρατζόν Ρόντο (όπως είχε πει στις αρχές Ιουλίου) διέγραψε κιόλας από τη μνήμη του κινητού τηλεφώνου του τον αριθμό του Αλεν, αλλά επειδή “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, ο γκαρντ των Σέλτικς μπορεί να ανταποκριθεί ασμένως στην πρόκληση των καιρών: να γίνει, δηλαδή, αυτός το τρίτο από οργανικής πλευράς μέλος της Big Three, το μεγαλείο της οποίας πάντως εξαντλήθηκε στο στοιχειωμένο (από το 1986) πρωτάθλημα του 2008...

Τους Σέλτικς τους είδα από κοντά στις 7 Οκτωβρίου στο Μιλάνο, αλλά όπως κατέληξε εκείνο το ματς με την Αρμάνι Μιλάνο (σε αντίθεση με το προ 48 ωρών κάζο τους στην Πόλη) ήταν σαν να παίζουν ο Ολυμπιακός με τον Ικαρο και ο Παναθηναϊκός με το Ρέθυμνο! Επί παραδείγματι ο Ρόντο έπαιξε για επτά λεπτά σαν δαιμονισμένος και ύστερα αποφάσισε να δώσει τη δουλειά σε άλλους ή -για να το χοντρύνω περισσότερο- μπορεί να βιαζόταν να καθίσει στον πάγκο για να ανοίξει το κινητό του και να στέλνει πρόστυχα μηνύματα στον Αλεν!

Αλλά, καλέ μου Ρόντο, πέρασαν οι μέρες κι έφτασε το αποψινό πλήρωμα του χρόνου: όχι βεβαίως για να κριθεί όχι εάν ο Αλεν έπραξε ορθώς ή να επιβεβαιωθεί πως “όποιος φεύγει απ' το μαντρί, τον τρώει ο λύκος” , ούτε βεβαίως ποια ομάδα θα μακροημερεύσει περισσότερο, αλλά για να δοθεί η εκκίνηση και να αρχίσει το ρολάρισμα των ομάδων. Η κανονική περίοδος, άλλωστε, είναι μια μακρά δοκιμασία, ή όπως έλεγαν από παλιά, “ένα καλαμπούρι που τελειώνει όταν αρχίσουν τα πλέι οφς και σοβαρεύει η κατάσταση”...

Έγραψα και προηγουμένως πως δεν είμαι καλός στα προγνωστικά, ούτε έχω καμιά γυάλινη σφαίρα για να τη χαϊδέψω και να δω τα μελλούμενα. Αλλά, πάλι, σκέπτομαι πως αυτοί οι Μαϊάμι Χιτ παραείναι καλοί για να μην καταφέρουν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους και να μη γίνουν οι καινούργιοι Λέικερς. Τους αντιπαραβάλω, διότι από το 1999 και εντεύθεν οι “Λιμνάνθρωποι” είναι η μοναδική ομάδα που κατάφερε να κάνει το repeat ή ακόμη και το three -peat!

Αυτό δεν το πέτυχαν ούτε οι τετράκις πρωταθλητές Σπερς, οι οποίοι μπαίνουν στον δακτύλιο που οδηγεί στην αίθουσα του θρόνου μονάχα όταν κυκλοφορούν τα... μονά (1999, 2003, 2005, 2007), ούτε οι Πίστονς (2004), ούτε Σέλτικς (2008), ούτε οι Μάβερικς (2011), ούτε βεβαίως οι ίδιοι οι Χιτ. Το Μαϊάμι κατέκτησε τον τίτλο το 2006 με προπονητή τον νυν πρόεδρο του Πατ Ράιλι, ο οποίος άρχισε τη σεζόν ως τζένεραλ μάνατζερ, αλλά στις 12 Δεκεμβρίου - κι ενώ η ομάδα είχε 11 νίκες και 10 ήττες- σχόλασε τον Σταν Βαν Γκάντι και μάλιστα τον έπεισε να δηλώσει ότι “εγκαταλείπει τον πάγκο για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια του!

Το Μαϊάμι θα ήθελε να πετύχει το repeat, αλλά την επόμενη χρονιά απέτυχε παταγωδώς, μάλιστα δεν φτούρησε καν στην post season, όπου το σκούπισαν από τον πρώτο γύρο κιόλας (4-0) οι Μπουλς!

Από τη δική τους πλευρά οι Σέλτικς οι οποίοι κατατρύχονταν επί 22 συναπτά έτη από τα φαντάσματα του Μπερντ, του Πέρις και του Μακ Χέιλ, χρειάστηκε πρώτα να ... κηδέψουν τον Ρεντ Αουερμπακ (28 Οκτωβρίου 2006) και μολονότι λέγεται, μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι ο θρυλικός γκουρού πήρε στον τάφο του το περιβόητο “Boston mystique”, κατάφεραν ν' αναστηθούν το 2008. Διήνυσαν όλο τον δρόμο και στέφθηκαν πρωταθλητές επικρατώντας με 4-2 των Λέικερς στη σειρά των τελικών , ο τελευταίος των οποίων εξελίχθηκε στην απόλυτη ηδονή για εκείνους που μεγάλωσαν με το σύνθημα (δάνειο από τους Σίξερς) “Beat LA”.

Τους Λέικερς δεν τους νίκησαν απλώς στον έκτο τελικό οι Σέλτικς: τους πήραν τα σώβρκα με 131-92!

Υπερασπιζόμενοι τον στοιχειωμένο τίτλο τους οι Σέλτικς τα κατάφεραν ελαφρώς καλύτερα από το Μαϊάμι, την επόμενη σεζόν (2008-09): τουλάχιστον ελόγου τους πέρασαν έναν γύρο (4-3 επί των Μπουλς), αλλά δεν άντεξαν στους ημιτελικούς της Ανατολής και αποκλείστηκαν από το Ορλάντο (4-3)...

Το Μαϊάμι εγκαινιάζει σήμερα την επιχείρηση repeat με καλύτερες προοπτικές απ΄ όσες διέθετε πριν από έξι χρόνια. Τώρα ο (παραμένων, που λένε και στο στρατό) Γουέιντ έχει μαζί του τον Λεμπρόν-θέλω-να-γίνω-ο-καλύτερος-παίκτης-όλων-των-εποχών-Τζέιμς και μπορεί να μην έχουν τον μεγάλο σέντερ, αλλά βολεύονται με τον Κρις Μπος, ενώ ο Αλεν κουβάλησε μαζί του (πέραν της εμπειρίας και της κλάσης) τη φαρέτρα με τα ιοβόλα τρίποντα και οι περυσινοί πρωταθλητές μοιάζουν “σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι” (που έλεγε και ο Καβάφης) για να κτυπήσουν πισινούς!

Ζητώ εκ των υστέρων συγνώμη για το αγοραίο ύφος, αλλά ταιριάζει στην περίσταση και ανταποκρίνεται απολύτως στην προκλητική προειδοποίηση που απηύθυνε στις 17 Σεπτεμβρίου (του 2012, εννοείται) ο Flash προς κάθε δυνητικό σφετεριστή της εξουσίας του Μαϊάμι: “Ναι, στον πέμπτο τελικό με την Οκλαχόμα έβρισκα συνεχώς τον Μίλερ ελεύθερο κι αυτός έβαλε επτά τρίποντα, αλλά τώρα έχω περισσότερες επιλογές. Στην ομάδα μας παίζουν μερικοί από τους καλύτερους σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του ΝΒΑ και το μόνο που απομένει στους αντιπάλους μας είναι να διαλέξουν με ποιο δηλητήριο θέλουν να πεθάνουν”!!!

Τι είπε, ρε, ο άνθρωπος!

Προτού προλάβει να αποσώσει την κουβέντα του, του βγήκαν, στην κυριολεξία, χωρίς ... flash, από το στενό οι αποψινοί αντίπαλοι του και μάλιστα με... βάρδιες! Πρώτα ο (άρτι αφιχθείς στη Βοστώνη, από το Ντάλας) Τζέισον Τέρι που είπε ότι “η αποστολή μου είναι να σκοτώσω είτε το Μαϊάμι, είτε τους Λέικερς, είτε και τους δυο” και εν συνεχεία ο προπονητής των Σέλτικς, Ντοκ Ρίβερς, με τη δήλωση του “δεν δίνω δεκάρα για τους Λέικερς, το μόνο που με νοιάζει και γι' αυτό πιπιλίζω κάθε μέρα το μυαλό των παικτών μου είναι να μισήσουν το Μαιάμι και να το νικήσουν”!

Με τόσα δολοφονικά ένστικτα (τώρα που το σκέπτομαι) δεν μετανιώνω καθόλου επειδή έγραψα προηγουμένως για τα χτυπήματα στους πισινούς, λες κι η δική μου έκφραση αντιβαίνει τα χρηστά ήθη!

Είναι προφανές ότι οι Σέλτικς έχουν απωθημένα με το Μαϊάμι κι αυτή η σύγχρονη βεντέτα διαδέχεται τις παλαιότερες της Ανατολής, όπου κατά καιρούς έχουν “σκοτωθεί” οι Σέλτικς με τους Σίξερς , οι Νικς με τους Πέισερς και τους Χιτ , οι Μπουλς με τους Πίστονς, οι Πίστονς με τους Πέισερς, και πάει λέγοντας, διότι όντως το γαϊτανάκι είναι ατελείωτο...

Αυτή η αντιπαράθεση άρχισε στον πρώτο γύρο των πλέι οφς του 2010, συνεχίσθηκε στους τελικούς της Ανατολής του 2011 και κορυφώθηκε στους περυσινούς κολασμένους ανατολικούς τελικούς. Το 2010 είχαν επικρατήσει οι Σέλτικς με 4-1 και το Μαϊάμι από τη ζήλια του απέκτησε κατεπειγόντως τον Λεμπρόν (με το περιβόητο θρίλερ του “decision”) και τον Μπος, ώστε να λανσάρει το αντίπαλον δέος των Big Three!

Το επόμενο καλοκαίρι η “αγία τριάδα” (Γουέιντ-Τζέιμς-Μπος) των Χιτ παρά το 0-3 στους πρώτους τρεις μεταξύ τους αγώνες της regular season, εντέλει αποδείχτηκε καλύτερη από εκείνην της Βοστώνης και πήρε τη ρεβάνς με 4-1 στους τελικούς της Ανατολής, αλλά στη συνέχεια έσπασε τα μούτρα της πάνω στο Ντιρκ Νοβίτσκι.

Η τρίτη πράξη της βεντέτας εκτυλίχθηκε στα τέλη Μαΐου και στις αρχές Ιουνίου του 2012 μέσα σε μια ατμόσφαιρα που ταιριάζει στην περιγραφή του Δάντη για την... Κόλαση! Η σειρά τραβήχτηκε στο maximum των επτά αγώνων με τρεις εξ αυτών να κρίνονται μεταξύ 2-4 πόντων, με θεαματικές ανατροπές στο προβάδισμα (2-0, 2-3, 4-3 υπέρ των Χιτ), με εντυπωσιακές ατομικές επιδόσεις (όπως οι 44 πόντοι του Ρόντο στο Νο 2 και οι 45 του Λεμπρόν στο Νο 6), με άστοχα σουτ στη λήξη, με φωνές για τη διαιτησία και με πολύ νερό στο μύλο της αντιπαράθεσης.

Κι όσο νερό έλειπε για την υπερχείλιση της δεξαμενής το κουβάλησε με την υδροφόρα από τη Βοστώνη μέχρι το Μαϊάμι, στις 6 Ιουλίου ο Ρέι Αλεν...