Η μουσική (του) Ποπ...

Είναι όντως περίεργος τύπος αυτός ο Γκρεκ Πόποβιτς και τούτο αποδεικνύεται ακόμη και από τον τρόπο με τον οποίο αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του: όχι Greg, αλλά Gregg και όχι Popovic, αλλά Popovich!

Λένε συνήθως πως κάλλιο να δυο βγει το μάτι, παρά το όνομα, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση η παροιμία έχει παραφρασθεί από καιρό: το ίδιο το όνομα του (όπως είναι γραμμένο) βγάζει το μάτι, αλλά στον αντίποδα ο ίδιος φροντίζει επιμελώς να το αποκαθιστά με μια κάποια συχνότητα που μάλιστα αποτυπώνεται στις μονές χρονιές!

Σαν τον Παναθηναϊκό στην πρόσφατη ιστορία των Φάιναλ φορ ένα πράγμα, αλλά όπως οι «πράσινοι» κάνουν repeat σε ζυγή χρονιά, το ίδιο μπορεί να προσδοκά και ο Πόποβιτς για τους Σπερς, που στέφθηκαν πρωταθλητές του ΝΒΑ το 1999, το 2003, το 2005 και το 2007 και είναι όντως μια ομάδα η οποία έμοιαζε με ξωτικό όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στο θρόνο: ένα ξωτικό το οποίο μετά από 13 χρόνια κουβαλάει ακόμη σε παρένθεση εκείνον τον αστερίσκο που της έβαλε το μπασκετικό σύστημα, επειδή έτυχε να κατακτήσει για πρώτη φορά τα σκήπτρα τη χρονιά του κουτσουρεμένου, ελέω του lock out, πρωταθλήματος.

Ε, μετά από 13 χρόνια, το ΝΒΑ βίωσε και πάλι τη στάση εργασιών, οπότε μπορεί να ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για τον Πόποβιτς να κάνει μια εξαίρεση στις συνήθειες του και να πάρει τον τίτλο σε ζυγή χρονιά, ακόμη κι αν χρειαστεί να φορτωθεί έναν δεύτερο αστερίσκο!

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Πόποβιτς, λίγους μήνες μετά την πρώτη καταδρομική επιχείρησή του και μάλιστα εκτός του πεδίου. βολής του! Εκτός Αμερικής, εννοώ, αλλά για έναν γόνο Σέρβου πατέρα και Κροάτισσας μάνας, προφανώς ισχύει το «όπου γη και πατρίς»! Τον συνάντησα στις 13 Οκτωβρίου του 1999 στο Μιλάνο και μάλιστα σε μια μέρα παγκόσμιου μπασκετικού πένθους, διότι μόλις είχε μαθευτεί ο θάνατος του Γουίλτ Τσάμπερλεν.

Από πού κι ως πού βρέθηκε στο Μιλάνο ο Πόποβιτς; Για δουλειά, ευτυχώς και όχι για ψώνια, οπότε θα ερχόταν incognito! Ως πρωταθλητές του ΝΒΑ οι Σπερς συμμετείχαν στο Mc Donald's Open Tournament μαζί με την πρωταθλήτρια Ευρώπης (στο Φάιναλ Φορ του Μονάχου) Ζαλγκίρις Κάουνας, την πρωταθλήτρια Ιταλίας Βαρέζε, την πρωταθλήτρια Ωκεανίας Αδελαΐδα 36ers, την πρωταθλήτρια Ασίας Σαγκίσε Βηρυττού και την πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής Βάσκο ντα.

Το Σαν Αντόνιο, όπως είχε συμβεί και στις προηγούμενες οκτώ διοργανώσεις με τις ομάδες του ΝΒΑ, κατέκτησε τον τίτλο σε αυτό του Τουρνουά, αλλά o «Pop» είδε τον Χριστό. φαντάρο κόντρα στη θρυλική Βαρέζε του (κόουτς) Τσάρλι Ρεκαλκάτι και του Αντρέα Μενεγκίν, που διεκδίκησε την ιστορική νίκη και τον παγκόσμιο πάταγο έως τα τελευταία λεπτά. Εντέλει οι Σπερς νίκησαν με 96-86, αλλά προς τιμήν του ο Πόποβιτς σε μια επίδειξη ιπποτισμού είχε δηλώσει ότι «η Βαρέζε άξιζε να νικήσει κι εμείς έπρεπε να χάσουμε για να πάρουμε το μάθημα μας»!

Τη σκαπουλάρισαν εκείνο το βράδυ οι πρωταθλητές του ΝΒΑ, αλλά ήταν θέμα (ολίγου) χρόνου να συμβεί το νομοτελειακώς αναπόδραστον.

Παρεμπιπτόντως τους Σπερς τους αισθανόμασταν από παλιά σαν μια δική μας ομάδα και τούτο δεν οφείλεται μονάχα στο παγιωμένο από τον Πόποβιτς στιλ παιχνιδιού που δεν έχει πολλά «φρου φρου και αρώματα» και συγγενεύει αρκετά με το ευρωπαϊκό.

Η σχέση και η συμπάθεια ημών των Ελλήνων προς τους κληρονόμους των Ντάλας Σάπαραλς, που μετακόμισαν το 1973 στο Σαν Αντόνιο και έμελλε μετά από 26 χρόνια να σηκώσουν το μπασκετικό «Αλαμο» τους, γυρίζει πολύ πιο πίσω: στην πρώιμη εποχή τους στο ΝΒΑ, από το 1973 έως το 1988, όταν ιδιοκτήτης της ομάδας ήταν ο Έλληνας Αγγελος Δρόσος, ο οποίος μάλιστα ανακηρύχθηκε κορυφαίος διοικητικός παράγων της σεζόν 1977-78, ενώ έπαιξε τον πιο αποφασιστικό ρόλο στην εισαγωγή του σουτ των τριών πόντων στο ΝΒΑ.

Ο Δρόσος έφυγε από τη ζωή το 1997 από εγκεφαλική παράλυση, αλλά είχε προλάβει να βρει το κελεπούρι που χρειάζονταν οι Σπερς για να μεγαλουργήσουν.

Ο (γεννημένος το 1949) Πόποβιτς έπαιξε μπάσκετ στην ομάδα της Αεροπορικής Ακαδημίας και διετέλεσε ασίσταντ στους Σπερς από το 1988 έως το 1992, εν συνεχεία πέρασε για ένα φεγγάρι από το Γκόλντεν Στέιτ και επέστρεψε στο Σαν Αντόνιο το 1994 ως τζένεραλ μάνατζερ και αντιπρόεδρος, ιδιότητες με τις οποίες επανέφερε τον Ειβερι Τζόνσον, που έμελλε να γίνει ο στρατηγός του (εξ ου και το προσωνύμιο «Little General») στο γήπεδο.

Δυο χρόνια αργότερα ο Πόποβιτς απέλυσε τον Μπομπ Χιλ, έχρισε τον εαυτό του πρώτο προπονητή των Σπερς, βρίσκεται στην ίδια θέση επί 16 συναπτά έτη και μετά την απόσυρση του Τζέρι Σλόαν (από τη Γιούτα) είναι ο μακροβιότερος head coach όχι μόνο του ΝΒΑ, αλλά και των τεσσάρων μεγαλύτερων πρωταθλημάτων των ΗΠΑ (μπάσκετ, φούτμπολ, μπέιζμπολ, χόκεϊ επί πάγου).

Εκπαιδευμένος στην Αεροπορική ακαδημία, με πτυχίο στις. σοβιετικές σπουδές, με τη φήμη ότι υπηρέτησε σε σχολή κατασκόπων και μάλιστα δέχτηκε πρόταση να εργαστεί για λογαριασμό της CIA, o Πόποβιτς είναι αυτός που δείχνει! Ένας προπονητής, ο οποίος δίνει πολύ μεγάλη σημασία στην οργάνωση, στην πειθαρχία, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στον αυστηρό έλεγχο των πραγμάτων , στη λεπτομέρεια και στο κυνήγι της τελειότητας. Α, και στο κυνήγι των τίτλων ή τουλάχιστον των πλέι οφς, καθώς με εξαίρεση την παρθενική σεζόν του (1996-97), όλες τις υπόλοιπες έχει οδηγήσει τους Σπερς στην post season.

Μιλώντας σήμερα με τον Θόδωρο Ροδόπουλο, του ζήτησα να μου ξεχωρίσει το σπουδαιότερο προσόν του κόουτς Ποπ και υπήρξε σαφής: «Είναι πολύ καλός προπονητής, αλλά πολύ καλύτερος οργανωτής, προγραμματιστής και εμψυχωτής. Ξέρει να δημιουργεί καλές και επιτυχημένες ομάδες, διαμορφώνοντας τις αναλόγως με τα χαρακτηριστικά των παικτών του, στα οποία όμως φροντίζει να παρεμβαίνει. Όλοι τους, αλλά κυρίως οι βασικοί αισθάνονται μέλη μιας οικογένειας και κυρίως συνεργάτες του, με σπουδαίες αρμοδιότητες μέσα από τις τέσσερις γραμμές, ενώ είχε την τύχη να βρει στο πρόσωπο του Ντάνκαν τον πυλώνα που χρειάζεται κάθε μεγάλη ομάδα».

Μαθητής του Λάρι Μπράουν, ο Πόποβιτς δεν έχει λανσάρει κάποια δική του ευρεσιτεχνία σε επίπεδο τακτικής, ωστόσο πήρε από τον μέντορα του την έμφαση στο transition game, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Οι Σπερς μπορεί να μην τρέχουν πάντοτε σαν διάβολοι στο ανοικτό γήπεδο, αλλά ξέρουν και μπορούν να διαχειρίζονται τις καταστάσεις και να επιβάλουν τον ρυθμό τους. Συν τοις άλλοις το παιχνίδι τους διακρίνεται από έναν διεθνή και κοσμοπολίτικο προσανατολισμό και συγγενεύει με τα ευρωπαϊκά στερεότυπα περισσότερο από το στιλ κάθε άλλης ομάδας του ΝΒΑ. Ως εκ τούτου δεν είναι καθόλου τυχαίο η παράξενο το γεγονός ότι ο «coach Pop», με αφορμή τους αγώνες των Σπερς με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό έγινε φίλος και διατηρεί σχέσεις με τον Ομπράντοβιτς και τον Γιαννάκη.