O... μεγάλος αδελφός!

Το μέλλον του έμοιαζε προδιεγραμμένο. Τα σχέδια και ο επαγγελματικός προσανατολισμός έμοιαζε υπολογισμένος πριν τις 19 Μαΐου του 1979, που ήρθε στη ζωή. Εκείνο που κανείς δεν είχε υπολογίσει ήταν η στιγμή που θα του έδινε ώθηση, πείσμα και αποφασιστικότητα. Η στιγμή που θα τον έκανε να παρατήσει το τένις για το ποδόσφαιρο, που θα τον έκανε για όλη την υπόλοιπη ζωή του να αντιλαμβάνεται τη δευτερεύουσα σημασία που έχει ένα άθλημα. Ο Ντιέγκο Φορλάν έχει καταφέρει να έχει πλούσιες μνήμες στη ζωή του. Θυμάται τα σχολικά χρόνια, που ήταν άριστος μαθητής, το τένις που έπαιζε, την οικονομική κρίση στην Αργεντινή, την απόρριψη στο Μάντσεστερ, την αναγέννηση στο Βιγιαρεάλ, την καταξίωση στη Μαδρίτη. Ένα μόνο δεν μπορεί να θυμηθεί: Την αδελφή του να περπατάει. Κι αυτό τον σημάδεψε!

Μια στιγμή, μια ζωή!

Ήταν ξημερώματα της 14ης Σεπτεμβρίου του 1991. Ο χειμώνας τελειώνει στο νότιο ημισφαίριο, όμως η βροχή εκείνη την ημέρα ήταν καταρρακτώδης. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η Αλεχάντρα και ο Γκονζάλο, γυρνώντας από ένα πάρτι, ξέφυγε από την πορεία του στο γλιστερό δρόμο και στριφογύρισε αρκετές φορές πριν σταματήσει με ορμή σε ένα φοίνικα. Το ατύχημα έγινε μόλις 1,5 χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι της οικογένειας Φορλάν. Τα νέα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Ο Γκονζάλο, το αγόρι της Αλεχάντρα, πέθανε ακαριαία. Η 17χρονη κόρη της οικογένειας στάθηκε πιο τυχερή, όμως το ατύχημα θα σημάδευε τη ζωή της.

Το όνειρο που είχε να γίνει μοντέλο θα έσβηνε στον παγωμένο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Οι γιατροί διέγνωσαν ανεπανόρθωτη βλάβη ανάμεσα στον τέταρτο και τον πέμπτο σπόνδυλο. Η Αλεχάντρα θα περνούσε τη ζωή της παράλυτη, σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Δίπλα της στο νοσοκομείο βρισκόταν ο 12χρονος Ντιέγκο. Ένα δραστήριο αγόρι, που είχε έφεση στο τένις και μάθαινε καθημερινά στην αυλή του σπιτιού του από τον μπαμπά του και τον παππού του τα μυστικά του ποδοσφαίρου.

«Θυμάμαι που μου είπε ότι θα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, όπως ο μπαμπάς για να έχει τα λεφτά να πληρώσει για την καλύτερη θεραπεία που υπάρχει. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να σηκωθώ από το καροτσάκι. Αλλά ο Ντιέγκο δεν εγκαταλείπει την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι γιατροί θα βρουν τη θεραπεία.  Θέλει να έχει τόσα λεφτά, ώστε αν γίνει το θαύμα να είμαι στην κορυφή της λίστας». Η Αλεχάντρα ξύπνησε μια εβδομάδα μετά το ατύχημα κι έμεινε πέντε μήνες στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ο Ντιέγκο δεν έλειψε ούτε μια μέρα από το νοσοκομείο.

Η ζωή του, όμως, θα άλλαζε. Όπως και όλης της οικογένειας. Οι Πάμπλο και Πιλάρ Φορλάν είχαν αρκετά χρήματα, ώστε να εξασφαλίσουν στο παιδιά τους μια άνετη ζωή. Έμεναν σε πολυτελές προάστιο στο Μοντεβιδέο, πήγαν στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία. Ο Ντιέγκο ήταν από τους καλύτερους και πιο δραστήριους μαθητές. Άριστος στο σχολείο, με αδυναμία στα θεωρητικά μαθήματα όπως η φιλοσοφία, η λογοτεχνία και η ιστορία, με έφεση στις ξένες γλώσσες (μιλούσε από παιδί πολύ καλά αγγλικά, άριστα ισπανικά, έχει γνώσεις γαλλικών και πορτογαλικών και καταλαβαίνει ιταλικά) και στα σπορ. Δοκίμασε στο κολύμπι, το θαλάσσιο σκι, την κωπηλασία, το ποδόσφαιρο και το τένις. Τα δύο τελευταία ήταν το καλύτερό του. Το πρώτο λόγω γονιδίων, το δεύτερο λόγω ταλέντου.

Το ατύχημα περιόρισε τις επιλογές του. Η εξαμελής οικογένεια (έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό και δύο αδελφές) θα αναγκαζόταν να πουλήσει το σπίτι και να μετακομίσει σε ένα μικρό διαμέρισμα. Η θεραπεία για την Αλεχάντρα κόστισε πάνω από 500 χιλ. ευρώ και άλλαξε τον Ντιέγκο. «Από τότε το μόνο που έκανε ήταν να προπονείται και να προπονείται. Άρχισε να βλέπει βίντεο με μεγάλους παίκτες (σ.σ. είδωλό του ο Μάρκο Φαν Μπάστεν) και περνούσε ώρες στο γήπεδο. Δεν έκανε τίποτα άλλο», διηγείται ο Πάμπλο Φορλάν, που προέτρεψε τον γιο του να γίνει επιθετικός και περνούσε ώρες μαζί του από νεαρή ηλικία για να του μάθει να χρησιμοποιεί και τα δύο πόδια.

«Έδινε μάχη για τη ζωή της για έξι μήνες. Αυτό με έκανε να ξέρω από τότε πως πρώτα είναι η ζωή και μετά το ποδόσφαιρο. Ήμουν μικρό αγόρι. Έβλεπα τους γονείς μου να κλαίνε συνέχεια. Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις μέρες».

Η μετάβαση...

Το μικρό αγόρι, ο βενιαμίν της οικογένειας ένιωθε την ανάγκη να προστατεύσει τους δικούς του ανθρώπους. Στα 16 του χρόνια ζήτησε από τους γονείς του να ακολουθήσει το ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Ο πρώτος του μισθός ήταν περίπου 200 ευρώ το μήνα και λίγο πριν κλείσει τα 18 ζήτησε για μια τελευταία ευκαιρία. «Ήρθε και μας είπε να τον αφήσουμε να δοκιμάσει για ένα χρόνο. Αν δεν τα κατάφερνε, θα πήγαινε στο πανεπιστήμιο», θυμάται η μητέρα του. Ο Ντιέγκο θα τα κατάφερνε, έστω και στην ξενιτιά.

Ο πατέρας του κατάφερε να πείσει στην Ιντιεπεντιέντε να τον δοκιμάσει. Θέλησε να βοηθήσει το γιο του στα πρώτα του βήματα. Η δοκιμή στην αργεντίνικη ομάδα έπιασε και ο Φορλάν ξεκίνησε την καριέρα του σε μια ομάδα τέταρτης κατηγορίας, ως δανεικός. Μέσα σε εννέα μήνες είχε προαχθεί στην πρώτη ομάδα. Ο Σέζαρ Λουίς Μενότι ήταν εκείνος που ξεχώρισε το ταλέντο του και πίστεψε ότι μπορούσε ο 18χρονος Ντιέγκο να κάνει σπουδαίο καριέρα.

Στην Αργεντινή δεν ήταν όλα εύκολα. Η ζωή του συνέπεσε με την οικονομική κατάρρευση της χώρας και αναγκαζόταν να μένει κλεισμένος στο σπίτι για να αποφύγει τις κοινωνικές εξεγέρσεις. Στο μυαλό του, όμως, είχε μόνο ένα σκοπό και αυτός ήταν να πετύχει. Πέντε χρόνια μετά την απόφασή του να μεταναστεύσει, 80 συμμετοχές και 37 γκολ μετά, ήρθε η πρόταση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. «Όταν μου είπαν ότι ενδιαφέρονται για μένα, δεν το πίστευα. Σκεφτόμουν πως μπορεί να πάρει όποιον παίκτη θέλει στον κόσμο και διάλεξε εμένα. Ήταν απίστευτο!». Η μεταγραφή του έκλεισε στις 6,9 εκ. λίρες, ο ίδιος μίλησε στο τηλέφωνο με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον κι ετοιμαζόταν για το μεγάλο άλμα!

Η ευτυχία και η δυστυχία...

Στο Μάντσεστερ μπορούσε να τα έχει όλα, όπως τα ονειρευόταν. Ήταν μόλις 22 ετών όταν έγινε η μεταγραφή και, πλέον, δεν ονειρευόταν να γίνει διάσημος ποδοσφαιριστής. Ήταν! Προτεραιότητά του, παρέμεινε η αδελφή του. Η Γιουνάιτεντ του παρείχε βίλα αξίας 700.000 λιρών κι εκείνος πλήρωσε όσα ήταν αναγκαία για να την μετατρέψει σε προσβάσιμη για την αδελφή του. Άλλωστε, όταν ήταν στην Αγγλία  δεν περνούσε μέρα χωρίς να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Αγόρασε και αυτοκίνητο για τις ανάγκες του. Μην πάει το μυαλό σας, όμως, σε ένα από τα πολυτελή διθέσια που επιλέγουν οι νεόπλουτοι ποδοσφαιριστές. Προτίμησε μια οικογενειακή BMW, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του αναπηρικού καροτσιού.

Δεν ενδιαφέρθηκε για την εικόνα του, για την προσωπική του ζωή. Δεν είχε προσωπική ζωή! Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν για γίνει όσο καλύτερος μπορούσε για να εκπληρώσει την υπόσχεσή του. Ένα μεγάλο κομμάτι το είχε κάνει πράξη, αφού από τότε στήριζε οικονομικά την οικογέναι και αργότερα βοήθησε την αδελφή του να δημιουργήσουν το Alejandra Forlan fundation, το οποίο είναι υπό την αιγίδα της αδελφής του και δραστηριοποιείται σε παρόμοια ατυχήματα.

Η καριέρα του, όμως, στην Αγγλία δεν θα ήταν όπως την φανταζόταν. «Την ίδια εποχή, η Μάντσεστερ αγόρασε το «τέρας» Φαν Νίστελροϊ και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρω χώρο», δικαιολογείται, ωστόσο με κάποιο περίεργο τρόπο ήταν από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας. Ίσως να ήταν ο νεανικός ενθουσιασμός, ίσως η αστοχία σε βαθμό... κακουργήματος, ίσως το στιγμιότυπο που δεν μπορούσε να βάλει ξανά τη φανέλα του, ίσως τα γκολ που πέτυχε απέναντι στη Λίβερπουλ, που έκανε τους οπαδούς των «κόκκινων διαβόλων» να τον λατρέψουν. Να τον βλέπουν σα δικό τους παιδί.  «He comes from Uruguay, he made the scousers cry», τραγουδούσαν. Ένα σύνθημα που αναβίωσε μετά τον ημιτελικό του Europa League.

Η καριέρα του στην Αγγλία είχε 98 συμμετοχές και 17 γκολ. Ολοκληρώθηκε στις 15 Αυγούστου του 2004, στην πρεμιέρα του αγγλικού πρωταθλήματος με αντίπαλο την Τσέλσι. Ο Φορλάν έχασε ένα από τα γκολ που έβγαζαν τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον από τα ρούχα του. Διηγήθηκε χρόνια μετά τη διαφωνία τους για τα παπούτσια που θα φορούσε ο Ουρουγουανός και την αντίδραση του Σκωτσέζου τεχνικού όταν του είπε πως έφταιγαν αυτά που γλίστρησε. «Τα πήρε και τα πέταξε!». 15 μέρες μετά ο 25χρονος πλέον επιθετικός έφευγε για την Ισπανία. Με μια δική του ατάκα να αποτελεί ιδανικό επίλογο για το κεφάλαιο της Αγγλίας!

«Κανείς δεν με πίστεψε μετά το πέρασμά μου από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως όλους εκείνους που τότε με αμφισβητούσαν, ακόμα ψάχνω να τους βρω σήμερα»

Ισπανική αναγέννηση!

Ο τρόπος που αντιμετώπισε τη μεταγραφή του από τη Μάντσεστερ στη Βιγιαρεάλ ίσως να είναι και το μυστικό για την επιτυχία του. «Μπορεί να φαινόταν ότι κάνω ένα βήμα πίσω. Μερικές φορές χρειάζεται να το κάνεις, για να πας δύο βήματα μπροστά!». Στην πρώτη του σεζόν ήταν πρώτος σκόρερ στην Ισπανία και μοιράστηκε το «χρυσό παπούτσι» της Ευρώπης με τον Τιερί Ανρί. Τα «κίτρινα υποβρύχια» βγήκαν στο Champions League και ο Φορλάν έβρισκε έναν καινούργιο φίλο. Με τον Χουάν Ραμόν Ρικέλμε έδεσαν ιδανικά και διατηρούν ακόμα επικοινωνία. Οι δρόμοι τους χώριζαν το 2007, με τον Ντιέγκο να οδεύει προς Μαδρίτη και τον Ρικέλμε να επιστρέφει στο σπίτι του.

Η Ατλέτικο ξόδεψε 21 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και ο Ντιέγκο έπρεπε να καλύψει τη θέση του αγαπημένου παιδιού στο «Βιθέντε Καλντερόν», του Φερνάντο Τόρες. Στη δεύτερή του σεζόν κατάφερε και πάλι να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στην Ισπανία και να κατακτήσει το «χρυσό παπούτσι» στην Ευρώπη. Χωρίς παρέα αυτή τη φορά. Σε όλο αυτό το διάστημα προέκυψε ενδιαφέρον από την Μπαρτσελόνα και από τη Ρεάλ, όμως ο Ντιέγκο Φορλάν είναι συνειδητοποιημένος και ευτυχισμένος στη Μαδρίτη.

Κάνει κολλητή παρέα με τον Μάξι Ροντρίγκεζ, ενώ παλαιότερα είχε πολύ καλή σχέση με τον Γιούρκα Σεϊταρίδη, είναι παντρεμένος με την Ζάιρα Νάρα, μοντέλο στο επάγγελμα, λατρεύει να κάνει βάρη στο σπίτι του, όπου έχει στήσει προσωπικό γυμναστήριο, ξοδεύει χρόνο και χρήμα σε φιλανθρωπίες και δεν χάνει ευκαιρία να παίζει τένις. Το παιδικό του απωθημένο, όπως το χαρακτηρίζει, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Ραφαέλ Ναδάλ, λόγω του αριστερού χεριού. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «U-ru-gua-yo». Θέλει να τον θυμούνται «ως παράδειγμα για τα παιδιά», τα οποία προστατεύει ως πρέσβης της Unicef.

Πάντα, όμως, είναι ο μικρός αδελφός της Αλεχάντρα. Είναι το 12χρονο παιδί που έβλεπε την αδελφή του στο νοσοκομείο και τους γονείς του να κλαίνε. «Όταν τον βλέπω να τρέχει, ξέρω ότι τρέχει και για μένα», δηλώνει σήμερα η 36χρονη γυναίκα. «Η Αλεχάντρα είναι η έμπνευσή μου. Είναι ένα παράδειγμα για όλους, γιατί παρά το χαστούκι που έφαγε από τη ζωή δεν έχει σταματήσει να χαμογελάει. Κάθε γκολ που πετυχαίνω είναι για εκείνην. Για τη δύναμη που μου δίνει κάθε μέρα».